Fálkinn - 15.04.1949, Síða 11

FÁLKINN
II
KROSSGÁTA NR. 724
ir, 71. lagarmál, 72. frumefni, 73.
stansa.
LAUSN Á KROSSG. NR. 723
Lárétt, ráðning:
1. HeilablóSfall, 12. háði, 13.
slemm, 14. fjár, 16. áma, 18. áta,
20. áti, 21. La, 22. aur, 24. fal, 26,
A.B. 27. afrak, 29. urrar, 30. D.D.
32. lakkering, 34. K.A. 35. ræl, 37.
Na, 38. Ð.A. 39. fal, 40. Æsir, 41.
sá, 42. La, 43. vald, 44. tin, 45. Fa,
47. R.U. 49, tía, 50. T.R. 51. sam-
huginn, 55. N.L. 56. okkur, 57. ann-
ar, 58. N.H. 60. eir, 62. sig, 63. Mg,
64. gær, 66. óra, 68. Góu, 69. slár,
71. óðali, 73. marr, 74. skuldunaut-
ana.
Lóðrétt, ráðning:
1. Háma, 2. eða, 3. I.I. 4. S.A. 5.
blá, 6. leti, 7. óma, 8. Ð.M. 9. af, 10.
ljá, 11. láta, 12. liálfdrættings, 15.
ribbaldalegur, 17. furan, 19. barna
22. afl, 23. rakasamur, 24. friðarins,
25. lag, 28. K.K. 29. ur, 31. dæsir,
33. og 34. kalin, 36. lin, 39. fat, 45.
Fakír, 46. au, 48. Unnir, 51. ske,
52. Hr, 53. G.A. 54. nag, 59. hæls,
61. Eran, 63. Móra, 65. rák, 66. óðu,
67. ala, 68. gan, 70. R.U. 71. Ó.D.
72. I. U. 73. Ma.
var hinn frægi lijartasjúkdóma-
læknir.
„Hvernig líður sjúklingum?"
heyrði ég Ilerbert Jolinsen segja.
Eg stóð upp og roðnaði við til-
hugsunina um ef einhver gæti lesið
manndrápshugsanir mínar.
„Hún hefir sofið siðasta klukku-
tímann,“ svaraði ég.
Læknarnnir gengu báðir að rúm-
inu. Jolinson beygði sig og hlustaði.
Hann rétti úr sér og sagði óðamála
við prófessorinn:
„Það cr liver siðastur ef eittlivað
er hægt að gera,“ sagði hann.
„Hlustið þér á sjálfur!“
SJÚKLINGURINN.
Frh. af bls. 9.
hvitu og yfirgangi þeirra.
Og nú var ég altekin brennandi
Iiatri til þessara tveggja, sem liöfðu
eyðilagt hamingju mína í fæðing-
unni. Eg vissi ekki hvort þeirra ég
hataði meira — hana, fallegu nöðr-
una, eða hann, fláráðan liræsnar-
ann. Eg var á ný „Bláa fjöðrin" með
tomahawkinn.
Dyrnar opnuðust bak við mig.
Jolinsen kom inn með gömlum grá-
hærðum manni — ég þekkti andlit
hans af myndunum i blöðunum. Það
Lárétt, skýring:
L Reist, 12. hnuðla, 13. svipast,
14. á mikið, 16. fljót, 18. straumkast,
20. sekk, 21. nútið, 22. hrýt, 24.
vatnagróður, 26. ósamstæðir, 27. lag-
tækan, 29. úrgangurinn, 30. nútið,
32. vandaður, 34. tveir eins, 35.
skipstjóra, 37. fangamark, 38. félag,
39. lín, 40. bita, 41. horfa, 42. frum-
efni, 43. eignarfornafn, 44. hand-
verk, 45. tónn, 47. upphafsstafir, 49.
bit, 50. frumefni, 51. rennblautur,
55. tveir eins, 56. þjóðhöfðingja, 57.
tíu, 58. keyr, 60. stjórn, 62. skáld-
verk, 63. hvilt, 64. verkfæri, 66. tolu-
orð, 68. sjávardýri, 69. mjög, 71.
þúfurnar, 73. i bátum, 74. fæðing-
ardaginn.
Lóðrétt, skýring:
1. Býli, 2. eldstæði, 3. guð, 4. á
fæti, 5. neitun, 6. drykk, 7. ó-
hreikna, 8. frumefni, 9. fangamark,
10. gufu, 11. gróður, 12. skyldmenn-
in, 15. svangur, 17. ósannindi, 19.
fyllir, 22. skraf, 23. innrás, 24. stefna,
25. skip, 28. ónefndur, 29. tveir eins,
31. kyrrði, 33. gat, 34. karlfuglar,
36. beita, 39. málmur, 45. líffæri,
46. tveir eins, 48. hyggir, 51. kalla,
52. ósamstæðir, 53. ýta, bh. 54.
biblíunafn, 59. fálma, 61. skraf, 63.
nýskeð, 65. á frakka, 66. eyði 67.
fugl, 68. konungur, 70. upphafsstaf-
Prófessorinn hlustaði. Andlitið
varð alvarlegt.
„Við verðum að reisa hana upp,“
sagði hann. „Gerið svo vel að hjálpa
okkur með koddana, systir!“
Eg varð lirædd er ég sá hve mikil
breyting var orðin á sjúklingnum.
Andlitið var bláfölt. Þetta hlaut að
hafa orðið síðustu mínúturnar og
það sagði ég lika við læknana.
Eg hafði verið að smálíta á hana,
ekki í vinarhug að visu, en ég hefði
samt séð breytinguna, ef hún liefði
verið örðin fyrir tvcimur minútum.
Hún hafði líka virst anda rólega.
Nú er allt gert til þess að örva
hjartað, en andardráltur Iris Stál
varð veikari og veikari og loks hætti
hann alveg. Löngu áður en það
skeði liafði ég ráðið af andliti
læknanna, að þeir höfðu misst alla
von.
„Mér skjátlaðist þá ekki,“ sagði
Herbert Johnsen að lokum. „Það
var víst ekkert liægt að gera við
þessu .......“
„Nei,“ svaraði prófessorinn ann-
ars hugar, og horfði á meðalaglas-
ið á borðinu. „Hve mikið hefir hún
fengið? Nú já, eina skeið, sé ég. Og
þetta er í annað skiptið?“
Ein skcið? Drottinn minn! Hve
margar skeiðar hafði ég gefið henni
þá um daginn? Hafði ég ekki verið
nýbúin að gefa henni þegar lækn-
irinn kom? Og svo þegar ég var
sem reiðust, eftir að hann fór....
Hafði ég ekki gefið lienni aðra
skeið þá? Gat það hafa valdið dauða
hcnnar .......?
Fæturnir; á mér létu undan og
ég datt á gólfið. Yfirlið.
Þegar ég raknaði við stóð John-
sen læknir yfir mér. Eg )á i mínu
eigin rúmi.
„Blcssað barn, hvað gekk að yður?
Þér duttuð eins og slytti .... Þér
hljótið að hafa séð fólk deyja áður?
Já, þó að ég viðurkenni að þetta
var sérstaklega sorglegt tilfelli ....
Ilún var ung og falleg, rik og lífs-
glöð......“
„Eg gat aldrei skilið að hún var
svona hættulega veik,“ hvislaði ég
yfir þurrar varirnar. „Get ég feng-
ið vatnssopa?“
Hann kom að vörmu spori með
vatn. Svo settist hann hjá mér og
tók um báðar hendurnar á mér.
„Eg hefði getað sagt yður það,“
sagði hann. „En ég hugsaði sem
svo að þér ættuð erfiðara með að
vera glöð og eðlileg í návist lienn-
ar, ef þér vissuð live skammt hún
átti eftir .....“
„Var ekki hægt að gera neitt til
að bjarga henni?“ stamaði ég.
„Tæplega. Prófessorinn minntist
eittlivað á að við hefðum ^getað
aukið inntökuna ........“
„Aukið!“ hljóðaði ég. „Þá ....
var það ekki af þeirri ástæðu!"
„Af hvaða ástæðu, systir Vera?
En lieyrið þér, barn .... nú megið
þér ekki láta liða yfir yður aftur!
Vera, elsku Vera!“
Hann fór að strjúka handleggina
á mér, neðan frá og upp eftir, lagði
kodda undir fæturna á mér og tók
koddan undan liöfðinu og muldr-
aði cinhver liuggunarorð i sífellu.
Loksins hafði ég náð svo miklu
valdi á sjálfri mér að ég gat sagt
honum hvervegna liðið liefði yfir
mig.
„Eg lield að ég hafi gefið henni
tvær slceiðar fyrripartinn í dag,“
livislaði ég með titrandi vörum.
„Veslingurinn. Og svo hélstu að
það væri þessvegna ........“
Eg kinkaði kolli og liugsaði svo
mikið um það, sem við vorum að
tala um, að ég l'esti mig ekkert við
að hann kallaði mig „veslinginn.“
„Mér .... mér fannst þið tala svo
undarlega,“ hélt ég áfram grátandi.
,-,Og af því að ég var svo æst . . . . “
„Já. Þú skilur að ég lcenndi í
brjósti um liana og vildi fyrir hvern
mun að hún væri i sem bestu skapi,
að minnsta kosti þangað til prófes-
sorinn hefði sagt álit sitt. Þér
finnst að ég liafi duflað helst til
mikið við liana .... Góða, settirðu
það nokkuð fyrir þig?“
„Já meira en allt annað í ver-
öldinni,“ hvíslaði ég og hallaðist
upp að hvíta sloppnum hans. „Eg
.... ég liefi óskað að ég væri
„Bláa fjöðrin“ með liefnivopnið
mitt .... óskaði þess, þegar þú
sagðir að ekkert væri þér kærara
en að .......“
„Eg skil,“ sagði liann og kyssti
mig á nefbroddinn. „Litli bjáninn
minn! Ef ég hefði heimsótt hana þá
hefði það þýtt, að mér hefði tekist
að bjarga henni .... en því liafði
ég enga trú ú . .. Skilurðu nú hvers-
vegna ég svaraði henni svona?“
„Já,“ svaraði ég og leit upp þó
að tárin blinduðu mig.
Þá kyssti liann varir mínar í ann-
að sinn, og ég vissi að bernsku-
draumar mínir höfðu ræst.
Balenciaga kjóll. - Þessi Parísar-
lcjúll er úr svörtu taft, meö
sléttum bol og mjaðmastykki,
en neðan á pilsið er rykkt breitt
stykki sem slær sér út í gúlp-
um og fellingum svo að taftið
nýtur sín vel.
STÓR BLÖÐ.
Amerísku sunnudagsblöðin eru
orðin stærri en þau hafa nokkurn-
tíma verið áður. Metið hefir „Cin-
cinnati Enriuirer“ sem nýlega kom
út með 238 blaðsíður, og liefir til-
kynnt að blaðið muni verða af
þeirri stærð framvegis. En nokkru
síðar fór „Baltimore Sun“ að koma
út með 270 síður. Þetta blað vegur
1500 gr.