Fálkinn - 02.12.1949, Síða 6

6
FÁLKINN
LITLA SAGAN
ístir og iþrittir
SNÚLLA og Gúndi eru trúlofuð.
Fréttin kom i Mogganutn og fólkið
las hana ög sagði: — Að hugsa sér
nú er hann Gúndi trúlofaður!
Fólki fannsi það svo skrítið að
hann Gúndi skyldi taka upp á því
að trúlofast. Hann liafði aldrei sést
með stúlkum. Og nú var ekki laust
við að stúlkunum þarna i sveitinni
findist að liann hefði tekið fram
hjá þeim. Gúndi hefði nefnilega
getað fengið bæði liana Kötu, Maju
og Línu —- ef hann hefði viljað.
Hverskonar kvendi gat þetta verið,
sem hafði snúið á hann Gúnda.
Hann hafði liingað til ekki hugsað
um neitt nema iþróttir. En um þær
vissi hann allt. Hann vissi upp á hár
hvaða félag var besta knattspyrnu-
félag íslands árið fyrir hann Lurk,
og að besta knattspyrnufélag Reykja-
víkur var betra en það sama ár, og
ef einhvern langaði til að vita
markatöluna í landsleiknum milli
F’innlands og Belgíu 1938 þá var
ekki annað en spyrja Gúnda. Því
að hann hafði stálminni. Hann
hafði gengið í Ingimarsskólann og
nú var hann eftirlitsmaður naut-
griparæktunarfélagsins í Gásasveit.
Þegar knaftspyrnufélagið þar i
sveit hafði fyrsta leikinn eftir trú-
lofunina var óvenjulega margt af
áhorfendum, þó að þetta væri eng-
inn merkis leikur. Þvi að K.G.
(Knattspyrnufélag Gásasveitar) var
sæmilega örugt um að verða lægst i
sínum flokki. Nei, fólkið kom í von
um að fá að sjá þau nýtrúlofuðu.
Úrslitin urðu þau að K. G. tapaði með
0:12. Þessum ósigri var tekið með
stillingu, eins og öllum fyrrverandi
ósigrum. Að fólk var í misjöfnu
skapi á eftir stafaði alls ekki af
knattspyrnukunnáttuleysi sveitar-
innar. Gúndi hafði verið þarna með
unnustuna og fólk sá það undireins:
Þetta var kaupstaðarstúlka — stúlka
úr húð, sem það kallaði. Jæja, skitl
með það, fannst því. En Iiitt fannst
því lítil kurteysi að hún leyfði sér
að mótmæla þegar Gúndi stakk
fingrunum upp i sig til að blístra
og mótmæla rammvitlausum dóm-
araúrskurði. — Nei, Gúndi minn,
hafði hún sagt og gefið honum oln-
bogaskot. — Þessi lika tildurrófa!
llún hélt víst að sveitafólk hefði
ekki vit á knattspyrnu.
— — — Snúllu og Gúnda þótti
vænt hvoru um annað enn. Þegar
þau höfðu verið trúlofuð hæfilega
lengi fannst þeim réttast að gifta
sig. Giftingin kom i blöðunum. Fólk
las þetta og sagði: — að bugsa sér
þetta — nú er Gúndi giftur!
Einn laugardag fór Gúndi til
Iteykjavíkur til að vera á iþrótta-
móti. Snúlla vildi heldur vera heima.
Hún botnaði ekkert i þessum hopp-
um og stökkum og köstum og kringl-
um.
Hún vaknaði sunnudagsmorgun-
inn og uppgötvaði þá að hana vant-
að Gúnda. Ilún hafði vanist þvi
síðan hún giftist að liann færði
henni morgunkaffið í rúmið. Gúndi
var lipur hvað það snerti. í dag
varð hún að hjálpa sér sjálf. -—
Irrss, að liann Gúndi skykii vera
svona mikið fyrir íþróttir. Varla
gat það verið sérstaklega gaman að
standa tímunum saman og horfa á
einhverja skankalanga stráka hlaupa,
kasta og hoppa. Eða — hún hnykl-
aði bnúnirnar — kannske lá eitt-
lrvað a'nnað á bak við þessa Reykja-
vikurferð? Gúndi hafði verið svo
skrítinn • áður en hann fór. Það lá
við að liann gleymdi að kyssa hana
áður en liann fór.------—
Það hrærðist margt í höfðinu und
ir ljósu lokkunum hennar jregar hún
loksins skreiddist út rúminu til að
fá sér eittlivað í gogginn. í rauninni
þekkti hún næsta lítið þennan mann,
sem hún hafði gifst. Tortrygginni
konu gelur dottið margt i hug. Og
nú fór hún i rannsóknarferð. Hún
kannaði ítarlega koffort og kassa
og lenti loks í skattholinu. Þar fann
hún bréf í skúffu. Það virtist mein-
laust fyrst í stað. En nú glennti hún
upp augun og las:
„Eg heyri að l>ú sért giftur, en þú
verður samt að reyna að koma
suður á sunnudaginn. Finnsku stúlk-
urnar, sem voru hérna í hittiðfyrr.a
eru hérna núna líka. Eg sendi þér
mynd af þeirri, sem þú varst hrifn-
astur af“.
Snúlla fann hvernig lijartað engd-
ist af kvölum í brjósti liennar. Hann
var þá með öðru kvenfólki! Hún
v'arð að finna ráð til að halda hon-
um frá iþróttavellinum!
— — — Snúllu og Gúnda þykir
vænt hvort um annað enn. Þau
hafa eignast harn — strák. Það
fannst Súllu vél ráðið. En þegar
fólkið frélti þetta sagði það. —
Auminginn, nú er hann Gúndi búinn
að eignast krakka.
Hann sést aldrei á íþróttavelli.
Hann hefir ekki eins vel efni á þvi
og áður. En stundum þegar hann
lítur á gamla skattholið minnist
hann þess, að einu sinni missti hann
með dularfullu móti mynd, sem hann
átti þar. Mynd af frábærri iþrótta-
konu — finnskri.
IJR MJÍLi
5. Þegar Gunnar og Hallgerður
liöfðu verið gift nokkurn tíma fóru
þau í heimboð til Njáls og Berg-
þóru á Bergþórshvoli. í þeirri veislu
urðu þær Bergþóra og Hallgerður
hatursmenn ævilangt.
Bergþóra vildi láta Hallgerði vikja
úr sæti fyrir tengdadóttur sinni og
þvi reiddist Hallgerður og sagði að
þau hæfðu hvort öðru Njáll og Berg-
þóra, því að hún liefði kartnögl á
hverjum fingri, en honum yxi ekki
skegg. „Satt er það,“ svaraði Berg-
þóra, „en ekki var Þorvaldur maður
þinn skegglaus og þó réðstu honum
bana.“ Þá sagði Hallgerður við
Gunnar, að til lítils væri að eiga
vaskasta mann á íslandi, ef hann
hefndi eigi þessara orða.“ En Gunnar
sagði að það væri sæmra að hún
stældi við heimamenn sína, og svo
fóru þau bæði úr veislunni.
(i. Næst þegar Gunnar reið íil
þings, en það gerði hann á hverju
sumri, eins og aðrir heldri bændur,
bað hann Hallgerði að vera liæga
meðan hann væri i burtu, og gera
eigi neitt á hlut vina sinna. „Tröll
liafi þina vini!“ sagði hún. Og
nokkrum dögum síðar lét hún Kol
verkstjóra sinn drepa vinnumann
frá Bergþóru, er hann var að höggva
skóg í Rauðuskriðum, sem nú heita
Stóri Dímon. Þegar þetta fréttist til
Þingvalla á Alþingi fór Gunnar til
Njáls og hað hann afsökunar á víg-
inu og greiddi honum bætur fyrir
manninn. En næsta ár uin þingtím-
ann lét Bergþóra drepa Kol verk-
stjóra, og héldu þær áfram hús-
freyjurnar að drepa menn hvor fyr-
ir annari í næstu ár. En Njáll og
Gunnar voru jafngóðir vinir fyrir
þvi.
KETTIR í MYRKRI.
Undir Grand Central brautarstöð-
inni í New York eru 12 kettir, sem
aldrei hafa séð dagsbirtuna. Véla-
maður á stöðinni hugsar um þá.
Fyrsti kötturinn kom þarna fyrir
20 árum og hefir sami maðurinn
haldið „hjörðinni“ við síðan. — Nú
hefir hann 12 ketti og 4 ketlinga. Að
eins einn þeirra hefir séð svolítið
af veröldinni, og það hefir gert
hann grimman og illan. Hann var
tvo mánuði í dagsbirtunni og þegar
hann kom aftur hafði hann breyst
mjög lil liins verra. Hinir kettirnir
eru sauð-meinlausir.
ENGIN TRYGGING
Herra Frímann og frú hans voru
dregin fyrir lög og dóm fyrir það
að reyna að setja 8 mánaða gamlan
son sinn sem tryggingu fyrir 25
dollara láni.
7. Einu sinni komu kjaftakerling-
ar að Hlíðarenda og höfðu nýlega
verið á Bergþórshvoli. Hallgerður
sat í dyngjunni sinni og spurði
frétta. „Hvað gerði Njáll ?“ sagði
hún. „Hann stritaðist við að sitja,“
svöruðu þær. „Og hvað gerðu synir
Njáls?“ — „Skarphéðinn hvatti öxi,
Grímur skefti spjót og Helgi hnoð-
aði hjalt á sverð.“ — — „Til stór-
ræða nakkvarra munu þeir ætla,“
svaraði Hallgerður. Kerlingar sögðu
Lika, að einn húskarlinn hefði verið
að aka inykju á túnið. „Hann ætti
heldur að aka skít á skeggstæðið á
sér,“ sagði Hallgerður. „Framvegis
skulum við kalla hann karl liinn
skegglausa, en syni hans taðskeggl-
inga.“
8. Hallgerður fékk svo mann sem
Sigmundur hét til að yrkja níðvis-
ur um Njál og syni lians. En Gunn-
ar hafði staðið fyrir utan dyrnar
og lieyrt hvað fram fór. Iiann varð
æfareiður og bannaði öllum að hafa
orð Hallgerðar og niðvísur eftir við
nokkurn mann. En kjaftakerlingarn-
ar flýttu sér eins og þær gátu að
Bergþórshvoli og sögðu Bergþóru
frá. — Þegar sest var að borðum
sagði Bergþóra við syni sína: „Gjaf-
ir eru yður gefnar!“ Og svo sagði
hún þeim orð Hallgerðar og níð Sig-
mundar. Og verðið þér litlir af, ef
þér launið engu.“ Þeir sögðu fátt,
en auðséð var, að þeir voru reiðir.
Framh. i nœsta blaöi.