Fálkinn - 02.12.1949, Síða 9

FÁLKINN
9
með hásum nautabassa, en samt
nóg til þess að maður, sem hef-
ir lifað lengst ævinnar í Back
Kingdom gat haldið, að þarna
væru eintómir stórir Sviar!
Jim vildi helst sækja amboðin
og skepnurnar undir eins, en
ég dró hann niður á borðið
aftur. Eg ætlaði ekki að lúta
Jini og frú Frost narra mig til
að fara að vinna fyrir morgun-
mat og venjulegan vinnutíma.
Fjörutíu dollarar á mánuði eru
ekki mikið kaup fyrir tíu—
ellefu tíma vinnudag, líka á
sunnudögum, því að þá verður
að hugsa um skepnurnar eins
og aðra daga, og ég hafði ekki
hugsað mér að vinna tólf—
þrettán tíma á dag fyrir þau,
jafnvel þó ég í rauninni væri
einskonar Frost sjálfur í þá
daga, að undanskildu nafninu.
„Bíddu nri svolítið, Jim,“
sagði ég. „Við skulum sitja
hérna og horfa á þá meðan þeir
eru að bera inn liixsgögnin sín
og frú Frost er að malla mat-
inn. Ef þeir fara að verða nær-
göngulir við það, sem þitt og
frú Frost er, þá sjáum við þá
eins vel héðan og utan af veg-
inum.
„Nú, Jim, ég segi það bara,“
sagði frú Frost, hún skalf öll
og nötraði og reyndi elcki einu
sinni að fást neitt við matinn,
„sittu ekki þarna og láttu ekki
hann Stjána fá þig til að gleyma
amboðunum og skepnunum.
Stjáni þekkir ekki Sviana eins
og við, hann heldur að þeir séu
eins og annað fólk.“
Jim langaði nú ekkert að vera
inni þegar amboðin lágu út á
hlaði og kýrnar varnarlausar i
haganum, en liann sá að það
mundi vera betra að bíða, svo
að við gætum nuddað frú Frost
til að búá til matinn, ef við átt-
um á annað borð að fá nokkurn
mat þann daginn. Hún var svo
æst út af þessum Svíum, sem
komu aftur til East Joloppi úr
tréslípuninni í Waterville, að
hún gat ómögulega liitað upp
baunirnar og brauðið frá deg-
inum áður, svo að við urðum
að éta það kalt.
Við sátum þarna við glugg-
ann og átum kaldar baunirnar
og rúgbrauðið og liorfðum á Sví-
ana þegar tveir smá-Svíarnir
fóru að hlaupa um hlaðið lijá
Jirn og frú Frost. Þeir voru að
elta einn gula lcöttinn, sem þeir
höfðu haft með sér frá Wat-
erville. Guli kötturinn var eins
bústinn og átta mánaða skosk-
ur fjárhvolpur og lrann liljóp
eins og það hefði kviknað i
honum og liann vissi ekki hvern
ig hann ætti að fara að slökkva.
Rófan stóð beint upp í loftið
eins og flagg, og hann hljóp
Belgiskt herlið hefir samkvæmi skipun Breta verið sett til þess
að verja Chemiclie Werke í Ruhr, meðan verið var að rífa
hana niður. En þýskir verkamenn ætluðu með valdi að reyna
að hindra það verk.
eins og nýfæddur kálfur.
Jim og frú Frost komu auga
á smá-Svíana og gula köttinn
um leið og ég.
„Nú koma þeir!“ öskraði Jim
og lyfti sér í sætinu.
„Vertu rólegur Jim,“ sagði ég
og dró hann niður á borðið.
„Þeir eru bara að elta fress-
köttinn sinn, þeir taka ekki
neitt, sem tillieyrir þér, frú
Frost. Nú skulum við sitja ró-
leg og borða baunirnar okkar
og horfa á þá út um glugg-
ann.“
„Æ, mikill voði,“ kveinaði
frú Frost. „Þessir Sviar dreira
allt sem jurtagróður lieitir,
hérna á bænum. Þeir grafa upp
alla laukana og slíta upp vin-
viðinn.‘
„Sestu og vertu róleg, frú
Frost,“ sagði ég við hana. Smá-
Svíarnir eru bara að elta fress-
köttinn. Þeir ætla elcki að
skemma blómin þín.“
Stóru Svíarnir tóku af vögn-
unum og bílunum og báru hús-
gögnin inn i þriggja liæða gula
húsið sitt. Enginn þeirra tók
eftir að smá-Svíarnir voru að
elta gula köttinn sinn á lilaðinu
hjá Jim og frú Frost.
1 sama bili var eldhúsdyr-
ununr hrundið upp og þarna
stóðu smá-Svíarnir og liorfðu á
okkur másandi.
Frú Frost leit á þá, svo hljóð-
aði liún upp, en angarnir litu
ekki einu sinni á hana.
„Hæ, komið þið og hjálpið
okkur til að ná í köttinn!“ sagði
annar. „Hann hefir klifrað upp
í tréð!“
Frú Frost langaði mest til að
skella liurðinni á nefið á þeim,
en ég skaut mér á milli og fór
með þeim. Jim kom á eftir mér
þegar liann liafði huggað frú
Frost og sagt lienni, að við skild
um ekki láta Svíana taka neitt
frá lrenni.
Guli kötturinn var kominn
hátt upp í einn hlyninn. Og hlyn
urinn var ungur og ekki nógu
sterkur til að bera annan smá-
Svíann, ef liann skyldi taka upp
á því að ella köttinn, og hvorki
ég eða Jim kærðum oklcur um
að liugsa ráð lil þess að ná
kettinum ofan. Við vorum báðir
staðráðnir i að láta hann vera
þar sem liann var, þangað til
honuin þóknaðist að korna nið-
ur aftur, en smá-Svíarnir vildu
elclci biða eftir því. Þeir vildu
fá köttinn undir eins, ekkert
undanfæri með það.
„Farið þið heim, drengir og
bíðið þangað til kötturinn kem-
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Slmi 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
BlaðiB kemur út hvem föstudag
AUar áskriftir greiðist fyrirfram
Herbertsprent
ur niður,“ sagði Jim. „Það dug-
r ekki að reyna að ná í hann
ífyrr en hann vill koma sjálfur.“
En, nei, þetta voru Svíar.
Þeim datt ekki í hug að fara
fyrr en þeir hefðu náð í lcött-
inn. Annar þeirra hljóp að
trénu áður en Jim eða ég gat
stöðvað hann og fór að klifra
upp eins og íkorni. Hann var
kominn upp i greinarnar á svip-
stundu og lroppaði nú grein al'
grein, eins og liann væri fædd-
ur og uppalinn i einmitt svona
tré.
„Æ, Stjáni, geturðu eklti náð
i strákhvolpinn?“ sagði Jim.
Það var ekki gaman að svara
því, og það vissi Jim. Það er
ekki viðlit að stöðva Svía, þegar
hann hefir tekið eitthvað í sig.
Strákurinn var kominn upp
að efstu greininni, þar sem gula
fressið sat og livæsti, þegar tréð
fór að hallast að húsinu. Eg sá
hvað verða vildi, ef ekkert yi’ði
aðhafst í snati’i, og það sama
gerði Jim. Jim sá að granni
hlynurinn lxans fór að svigna,
og það lá við að hann fengi til-
felli er hann sá það. Hann hljóp
að timbui’laupnum og kom með
tvo battinga 2x4 gilda. Hann gat
sett þá upp áður en tréð fékk
tíma til að klofna í tvennt, og
þai-na stóðum við eins og fífl
og studdum tréð og hrópuðum
til smá-Svians að liann yrði að
koma niður áður en við sner-
um hann úr liálsliðnum fvrir
að hafa klifrað upp.
Stóru Svíarnir hinu megin
við veginn heyrðu hávaðann og
komu hlaupandi út úr þriggja
hæða húsinu eins og það væri
kviknað í þvi.
„Æ, heyrðu, Stjáni, þarna
konxa Sviarnir!“ hrópaði Jim
til mín.
„Nú nxátt þú ekki leggja á
flótta, Jim,“ aðvaraði ég hann
og hélt í jakkalafið lians. „Þetta
eru ekki óai’gadýr; við eruiu
ekkert lirædd við þá. Stattu þar
sem þú ert, Jim.“
Frh. á bs. 11.