Fálkinn - 15.09.1950, Qupperneq 9

FÁLKINN
9
hennar. I liverri viku, já, stund-
um daglega gerðu þau van
Leer orð um að koma og
líta á þetta veiklaða barn, og í
hvert skipti hafði Sussie breyst
eins og jurt og bætt einhverju
nýju við hina undarlegu líkams-
mynd sína. Hún trítlaði alltaf
herfætt um steingólfin, og svarta
liárið, sem aldrei hafði verið
fléttað, hékk laust niður á hakið.
Langir brúnir og sívalir fótlegg-
irnir urðu sífellt lengri undir
serknum, og hún varð sífellt
stærri og bólgnari. Eftir nokkra
mánuði mundi sjá á vaxin lconu
brjóst uiidir serknum. Hitabelt-
isnáttúran hafði aldrei fram-
leitt jafn yndislegt og gallalaust
og hana. Hörundið var með
grænleitum olívulit, eins og fín-
gerður laukur, og dökku augun
fólu í sér hið dökka ljós Indía-
lands. Það var aðeins einn galli
á henni. liana vantaði eina tönn
i efri góm, ofurlítið til liliðar,
en þetta skarð i tanngarðinum
var í rauninni það sem töfraði
mest, þegar hún hló. Þvi að þá
vorkenndi maður henni.
En það merkilegasta við hana
var samt að hörund hennar var
ætíð frískt og þvalt. En það
sama varð ekki sagt um unga
Hollendinginn, sem alltaf var
með hruna í hörundinu og svit-
inn rann af. Þennan svala í
hörundi Sussie gat maður fund
ið á löngu færi, hann var eins
og öldugangur kringum hana
þegar liún trítlaði berfætt um
gólfin. Það var ilmur af nótt
í hárinu hennar, nótt sem dró
úr dagsljósinu livar sem hún
fór. I brosi hennar var annar-
leg dulræna. Samhland af hin-
um norræna krafti móður henn-
ar, myrkri liiminsins, sofandi
sakleysi og blómstrandi barns-
gleði.
SUSSIE lá á svölunum fyrir
framan dyrnar að íbúðinni. Sól-
tjöldin voru dregin niður, eins
og það ætti að loka allar for-
tíðarminningar inni í myrkrinu.
Kvalabeð frú Almeida, verks-
ununerkin eftir dánu börnin,
leikföng þeirra og flíkur ....
Heimur horfinna þjáninga, dýr-
mætar en sárar endurminning-
ar. En þarna úti í hvítu skín-
andi sólskini, í stutta serknum
og með svara hárið lá Sussie á
löngum fléttuðum stól með
þunnt teppi yfir fótunum. Lang-
handleggirnir lágu máttlausir í
fanginu og hún horfði framund-
an sér með heitu flauelsaugun-
um, sem ávallt virtist leika bros
í. En þegar liún kom auga á
van Leer hló liún líka með
munninum og á sömu stundu
birtist eitlhvað af græðgi móð-
urinnar i svip hénnar. Það var
undarlegt að þessir drættir voru
farnir að sýna eitthvað raunalegt
í svip hennar, þó að liún væri
ekki nema barn.
Læknirinn sannfærðist um
að hún hefði svolítinn hitaslæð-
ing og gaf móður hennar lyf-
seðil. Frú Almeida hafði ekki
augun af dótturinni. Hún stóð
þarna þegjandi, án þess að
kvarta eins og hún var vön, en
hrukkótt andlitið var stirnað og
svipurinn uppmáluð örvænting.
Það var líkast dg hún væri að
lyppast niður þegar liún gekk
að handriðinu og kallaði út í
garðinn. Kínverskur kúlíi kom
hlaupandi og tók við lyfseðlin-
um til að fara með hann í
lyfjabúðina.
Svo sneri frú Almeida sér við,
strauk uin andlitið með liend-
inni og. leit kringum sig eftir
nýju augnaráði, — van Leer
vissi að mæðrum var þetta eig-
inlegt. Hún snýtti sér og leit út
undan sér á víxl, eins og sá
sem ekki veit sitt rjúkandi ráð.
Svo fór liún að þramma fram
og aftur um svalirnar, alltaf
jafn þegjandaleg, en þrýsti
gömlum lmútóttum liöndunum
að maganum á sér. Og van Leer
elti Iiana og talaði við hana. Allt
í einu nam hún staðar, þegar
þau voru komin á enda á svöl-
unum, lengst frá Sussie. Augun
voru eins og glóandi kol, og
hún livíslaði fljótmælt upp í
ásjónuna á lækninum:
— Svona hefir það byrjað hjá
þeim öllum hinum. Orðin end-
uðu með því að hún saup hvelj-
ur. Hún sneri sér frá lækninum
og gelck fram og aftur með liend
ur þrýstar að kroppnum.
VAN LEER settist hjá Sussie og
kveikti í litlum vindli. Hann
hafði fengið ný stígvél sem liún
vildi endilega sjá, og liann varð
að Ieggja fótinn upp á stólbrík-
ina til þqss að liún gæti skoðað
þá. Hún horfði bljúg á hann
brúnum, heitum augunum, var
ánægð með hann og minnti hann
á að ganga ekki með nýju skóna
hversdagslega. Svo minntist hún
á hann vonda pabba sinn, sem
hafi skammað liana að ástæðu-
lausu, en hann mundi áreiðan-
lega gráta hræðilega rnikið þeg-
ar hún dæi og kæmi aldrei aft-
ur. Fannst ekki lækninum að
hún ætti að fara að fá nýjan kjól
úr þessu og fara að koma í
leikhúsið, eins og hinar ungu
stúlkurnar í Singapore?
Meðan þau voru að tala sam-
an virti van Leer fyrir sér
litlu hnubbóttu hendurnar á
henni sem ekki var ættarmót
á. Hann ralcti línurnar í hinum
unga kropp, þar sem einhver orka
dældi blóðinu um æðarnar í
sifellu. Hann tók eftir að hún
dinglaði fætinum í sífellu. Það
bar vott um óróa í taugunum.
En loksins hristi hann höfuðið
í undrun yfir mætti náltúrunn-
ar og óttalegu tilgangsleysi
hennar.
Móðirin stóð nokkur skerf frá
og horfði á þau tvö með mikl-
um þjáningasvip. Það var lík-
ast og eitthvað væri að böggl-
ast í hálsinum á henni, en hún
svelgdi þurrt og gat ekki grát-
ið, auðbrydd augun áltu ekki
tár. Ilún gekk fram og aftur
og veinaði í hljóði eins og vind-
urinn fyrir utan.
— Þegar grái maðurinn kem-
ur og tekur Sussie á ég ekkert
eftir. Þá hefir hann tekið öll
börnin mín.
Og svo fór hún að segja frá
þeim. Hún brosti og greip svo
mjúkt og varlega út í loftið með
höndunum að það var líkast og
hópur ósýnilegra barnshöfða
væri kringum liana. Þau voru
öll svo nærri lienni núna. Radd-
irnar höfðu verið að kliða í
húsinu. Þau voru þar alltaf,
þau urðu aldrei öðruvísi, bless-
uðu litlu börnin, sem fyrir löngu
voru orðin mold í moldinni.
Hún hló sæl þegar hún sá þau
fyrir sér aftur, og gerði sér
tæpitungu þegar hún talaði við
þau. Hún lék innilegan, gríp-
andi og vonlausan gamanleik
og lék þau öll og sjálfa sig í
einu. Hún beygði sig og sýndi
með hendinni yfir gólfinu live
stór þau hefðu verið, hermdi
eftir hreyfingum þeirra og töfr-
aði þau fram úr sínu blæðandi
móðurhjarta. Stóðu þau elcki
þarna inni í dimma svefnher-
berginu, í þöglum lióp, og liéld-
ust i hendur. Stjákuðu þau ekki
smástíg þarna á sefmottunni?
Hún fór að ganga um með
öðru móti en áður, og andar-
drátturinn kom langur og livín-
andi gegnum nefið.
Grái maðurinn kom að nætur-
þeli, þriðju nóttina eftir að
Mabe og WiIIiam veiktust, og
meðan Almeida var á Borneo
til þess að safna nýjum orki-
deutegundum. Hún vissi ekki
hvaðan hann kom. Hann stóð
þarna yfir börnunum, og hún
hélt fyrst að þetta væri brama-
prestur með faldr, sem hefði
laumast inn í liúsið. Síðan kom
hann aftur og stóð yfir Alhel-
stan. Nokkrum árum siðar tók
liann Tankred og Charles. Sú
síðasta sem hann sótti var Eve-
lyn litla. En i þetta skipti liefir
frú Almeida gert atlögu að hon-
um. Hún. fann að hann var á
vakki fyrir utan gluggann og
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri. Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
Prentað í Herbertsprenti
reyndi að læðast inn, og nú
sýndi hún þeirn hvernig liún
hefði hlaupið að glugganum
með járnstöng og lumbrað á
honuni.
— Já, hrópar hún uppvæg og
mundar út í loftið með ímynd-
aðri járnstöng, já, ég sló hann
í hausinn, ég marði á honum
hendurnar með járnstönginni.
fig ætlaði mér að drepa hann.
Orðin enda í ópi, og hún tek-
l:r undir sig stökk, ekki eins og
kona heldur eins og flögrandi
flykki. Hún hleypur inn í
svefnherhergið, æpir aftur og
sýnir allt, eins og það væri að
gerast á þessu augnabliki. Ilún.
sýnir hvernig grái maðurinn er 1
að snuðra kringum húsið og
reynir að komast inn, smeygja
sér hjá gjuggatjöldunum. En svo
slær hún á móti honum. Á næsta
augnabliki er hann að reyna að
laumast inn hinu megin, og lmn
vindur sér þangað og lætur
höggunum rigna út í loftið. En
loksins leitar hún inn á mitt
gólfið, því að hún getur ekki
verið alls staðar í einu. Hún
stendur 'þar agndofa og snýst í
liring, reynir að berja og ver
sig með höndunum — gegn dyr-
unum, skotunum, gólfinu, loft-
inu, varirnar hreyfast, biðja um
vægð, hljóðlaust .... þangað til
handleggirnir slapa niður mátt-
lausir og lnin fær loft til að
reka upp hátt, skerandi óp.
SUSSIE liafði legið róleg og
ekki lireyft sig meðan á þessu
stóð og horft köldum augum á
móður sína. Nú sofnaði liún i
stólnum. Van Leer var lengi að
velja sér vindil úr hylkinu sinu
og kveikti í honum.
Siðar þegar dimma tók, sátu
Almeida, van Leer og Braganza
úli á svölunum og voru að spila
á spil. Frú Almeida hafði lagst
fyrir inni í svefnlierberginu,
eftir að van Leer liafði lofað
henni því að verða kyrr til
Frh. á bls. 11