Fálkinn - 15.09.1950, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
gat með engu móti varist geispa af leið-
indum.
Framkoma lians gagnvart lienni, var al-
gerlega óaðfinnanleg. Hann var nærgæt-
inn, kannske ofurlítið daufgerður, en á-
kaflega kurteis. Lina óskaði að hann væri
ekki alltaf, alveg svona kurteis. Ástfangin
kona, meira að segja ung kona, kærir sig
ekki um alltof mikla kurteisi. Hún æskir
einhvers enn hlýlegra. Og verði hún þess
ekki aðnjótandi, fellur hún niður úr því
sseti, sem hún svo fyrirliafnarlítið hefir
tyllt sér í, og gengur fram af tilbeiðanda
sínum með óviðráðanlegum trega.
Smátt og smátt komst Lina að því að
jafnvel fyrirmyndarmenn, á hvaða sviði
sem er geta verið ótrúlega leiðinlegir,
hversu staðfastir sem þeir annars kunna að
vera . Þegar hún uppgötvaði að hún liafði
tekið vináttu fyrir ást, lét hún ævintýri
þetta svifa seglum þöndum. Þau liöfðu
ekki svo mikið sem nálgast opinberun trú-
lofunarinnar, því að dyggðarisinn var svifa-
seinn. Hann sneri sér aftur að svinunum
sínurn og eplatrjánum, og Lina útliellti
miklu táraflóði á koddann sinn, ekki svo
mjög yfir þvi sem skeð hafði, heldur þvi
sem ekki Iiafði skeð.
Lina var enginn Samson. Eftir fáa mán-
uði liafði unnustinn hennar, sem næstum
var orðinn, opinberað trúlofun sína með
annarri stúlku, tvímælalaust miklu ákveðn-
ari stúlku; og Lina liafði heigað sig ævi-
löngum piparmeydómi.
Þessi tvö ár, sem liðin voru síðan, hafði
ekkert gerst sem hafði haft áhrif á þessa
undirgefni hennar við forsjónina.
4. kap.
Það liðu reyndar tíu dagar þangað til
Lina sá Johnnie Aysgarth aftur.
Það var sunnudagur; einn þeirra sunnu-
daga, sem aðeins renna upp fyrstu dag-
ana í apríl. Lina, er skilið hafðið „Ob-
server“ eftir inni hjá foreldrum sínum,
hafði tekið „Sunday Times“ með sér út á
fánum skreyttar hlaðsvalirnar, og tekið
sér þar sæti í ruggustól, beint á móti sólinni.
Því miður sást liluti af svölunum frá ak-
brautinni, sem lá upp að liúsinu, og þó að
McLaidlaw, hershöfðingi liefði liaft orð á
því árum saman, að setja skýli fyrir þenn-
an part þeirra, liafði elckert orðið úr fram-
kvæmdum. Lina leit upp úr dálkum James
Agate’s og varð þess vör að hún var um-
kringd Fraser-mæðgunum.
Fraser-fjölskyldan var mjög kát, mjög
frjálslynd, mjög fjörleg. Hvers manns við-
lcvæði var þetta: „Og auðvitað verður Fras
er-fólkið með. Það er alveg ómissandi.“
Linu fannst það vera óþolandi.
„Náðu í hattinn, elskan,“ sagði frú Fras-
er glaðlega. „Við erum komiir til þess að
fá þig með okkur til kirkju.“
„Ah!“ sagði Lina og stóð upp. „Eg sá
ykkur ekki koma.“
„Við ætluðum að fara forstofumegin,“
flissaði elsta Fraserdóttirin, „en Johnnie
sá þig sitja hérna og stakk upp á að koma
hérna megin.“
„Johnnie?“ endurtók Lina sinnuleysis-
lega.
Á meðal Fraser-mægðnanna kom Lina
nú auga á Johnnie Aysgarth, er glotti góð-
látlega að fátinu, sem á hana kom. Lina
roðnaði og fylltist bræði i garð þeirra allra.
Hugur hennar hvarflaði með erfiðis-
munum frá James Agate, yfir hið óbæri-
lega kunnugleikabros Johnnie’s, — og til
frú Fx-aser.
„Kirkju?“ sagði liún og vai'ð þess um
leið vör, að viðmót hennar var ekki sem
alúðlegast.
„Það er þar sem fólk biðst fyrir, elsk-
an,“ útskýrði yngsta Fraser-dóttirin með
fáum orðum. „Þú lilýtur að hafa heyrt um
það. Þar sem þeir ski'ýða prestinn.“ Eng-
inn gat sagt að viðmót Frasei'-fólksins
væi'i ekki alúðlegt.
„Svona, svona,“ brosti frú Fraser til
dóttur sinnar, en sagði svo við Linu: „Já,
Lina mín. Telpui'nar vilja endilega að þú
komið með okkur.“
„En — ég liafði ekki liugsað mér að
fara til kirkju i dag,“ stamaði Lina.
„Hugsaðu þér það þá núna,“ sagði ein
systranna. „Þú verður að koma, svo að það
er alveg eins gott að ákveða það strax.
Johnnie Aysgarth sagði ekkert. Hann
stóð bara hjá og glotti til hennai’. En glott
hans var töfrandi. Það var eins og hver
einasti andlitsdráttur lians segði Linu að
hún myndi slást í förina, og að hann vissi
að liún myndi slást í förina, og að hún
mundi slást í förina einfaldlega af því að
liann sjálfur, Johnnie Aysgartli, ætlaðist
til þess.
Lina i’eyndi að tala stillilega: „Hvað
sem öllu líður, þá get ég ekki farið til
kirkju í þessari kápu.“ Ósjálfrátt varð
lienni litið í augu Johnnie’s. Augnatillit
hans var grunsamlega liáðslegt. Roðinn í
kinnum hennar færðist i aukana. Vissulega
var ekki liægt að ætlast til að þessi hvers-
dagslega áiyktun hennar, að drottinn gæti-
lielst ekki lieyrt tilbeiðslu hennar nema
hún væri í sinni hestu kápu, yrði einu
manneskjunni úr 24 manna hóp, er var
þess virði að við hana væri talað, til mikils
vegsauka.
„Hafðu þá kápuskipti,” sagði ein Fraser-
dætranna ákveðin.
„Og flýttu þér,“ hætti ein systra hennar
við.
Frú Fraser settist í ruggustólinn.
Lina þaut inn; fokvond. Hún vissi ó-
sköp vel liver var potturinn og pannan í
þessai’i fx’áleitu uppástungu. „Telpurnar“
vilja endilega? Mjög trúlegt! Og livaða
rétt hafði nokkur til þess að vilja endi-
lega?“ Þetta var óforskammað!
Auk þess mundu allir sjá liana sitjandi
við liliðina á Jolmnie Aysgarth. Sennilega
myndi hann reyna til að lialda í liönd
hennar undir prédikuninni, eða taka upp
á einhverju álíka bjánalegu. Og allir
mundu vita hvers vegna hún væri þangað
komin, alls konar sögusagnir myndu kom-
ast á kreik, og fólk myndi slúðra í það
óendanlega.
En það, sem henni gramdist þó mest,
var það að liún hafði ekki liaft manndóm
í sér til þess að segja nei.
„Heyrðu vina mín, hvert ertu að fara?“
spurði nxóðir liennar dálitið undrandi á
svipinn, þegar þær mættust í stiganum
skömmu siðar.
Lina rétti fra mbænakverið sitt, og liélt
því fi’á sér eins og liún væri með eitur-
slöngu. „Til kirkju,“ svaraði hún ólundar-
lega.
„Ha, alein?“
„Nei, með Frasei’-mæðgunum.“
„Fraser-mæðgunum? Eg liélt að þær
væru ekki á meðal þinna vina?“
„Eg hefi viðbjóð á þeim,“ svaraði Lina
af sannfæringu.
„Jæja þá. Þakka þér samt kærlega. Það
er orðið tímabært að eitthvert okkar láti
sjá sig í kirkju,“ sagði móðir liennar.
Lífið í sveitinni útheimtir lika vissar
skyldur.
Þögul og ólundarleg gekk Lina þessa
liálfu mílu eftir í'ykugum veginum, á milli
þeirra frú Fraser og Jolmnie’s. Hún lét
liinn bráðþi’oska gi’óður ekki liafa nein frið-
þægingaálnif á sig, og lét athugasemdir
samferðafólksins sem vind um eyrun þjóta.
Johnnie mælti varla oi'ð.
Við kirkjudyrnar tók hann undir hand-
legg hennar. Hún reyndi að losa sig, en
hann hélt of fast. Hún di’óst því aftur úr
Fraser-mæðgunum þegar þær gengu inn í
kirkjuna. Og þá, lienni til ósegjanlegrar
skelfingar greip Johnnie þéttar um oln-
hoga hennai', hann sneri henni við og sveigði
með lxana út á veginn aftur, fra mhjá nef-
inu á ýmsu fólki sem einnig hafði orðið
heldur seint fyrir.
„Hei'ra Aysgarth!“ hi'ópaði Lina. „Hvað
á þetta að þýða?“
Johnnie glotti til hennar alveg eins og
skólastrákur sem hefir sloppið við ávítur
fyrir einhverja hrekki. „Þér hélduð það
ekki í alvöru að við mundum hlý§a á
messu? Við sem erum að fara í langa og
góða göngufei'ð, — og áður en við snúum
við, munuð þér liafa beðið mig afsökunar
á hinni óti'úlegu ókurteisi yðar í síðuslu
viku.“
„Eg ansa ekki þessu slúðri!“ hvæsti Lina.
„Gjöi'ið svo vel að sleppa mér tafarlaust!“
„Þér viljið losna, en ég vil ekki sleppa.
Höldum nú áfram, Lina.“
Og þau héldu áfram.
5. kap.
„Jæja, elslcan. Hverja hittii'ðu við mess-
una?“
„Eg fór ekki til messunnar þegar til
kom,“ svaraði Lina og teygði sig eftir
radísu. „Eg fór i gönguferð."
„Með Fraser-mæðgunum?“ spui’ði frú
McLaidlaw forviða.
„Nei, með Johnnie Aysgarth,“ það var
elcki laust við að um hana færi ofurlítill
fiði'ingur við að nefna nafn lians, svona
hlátt áfram.
Eins og til þess að hressa upp á minnið,
lét McLaidlaw, hei'shöfðingi, kafloðnar
augnabrúnirnar siga verulega. „Jolmnie
Aysgai’th? Er það ekki yngsti sonur Tom
Aysgarth’s? Leiðinlegt að hann skuli hafa
reynst Iiálfgerður ónytjungur, strákurinn.
Óheppni fyrir Tom. Getur verið að Tom
hafa verið kjáni, en hann var þó alltaf ráð-
vendnin sjálf. Hvað er þetta, ha? Radísur?
Vissi ekki að radísur væru á markaðnum