Fálkinn - 15.09.1950, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
4suJi^2l
— Það kostaði mg heilsnna að
eignast auð, og svo kostaði það mig
auðinn að ná heilsunni aftur.
— Frábær uppgötvun, frú mín
góð, — hún gerir ryksiiguna ó-
þarfa. Engin rafleiðsla, enginn ryk-
poki sem þarf að tæma, engin hjól
sem geta bilað.
— Eg átti að heilsa frá spila-
kennaranum og segja að við gætum
átt okkar skitiiu peninga sjálf.
VMVW
M/ENMMMIR
Barnasaga.
Sykrungsgrísin Peter
Langt, langt úti í heimi er land,
sem lieitir Marcipania. En það þýð-
ir Sykrungslandið. Þar eru há fjöll
með snævi þakta tinda. En fjöllin
eru úr súkkulaði, og snjórinn úr
ljúffengum rjómaís. Trén eru úr
sykurglerung með krydduðum kirsi-
berjum á greinunum, og ofan úr
fjöflunum renna smálækir af aldin-
vatni og sódavatni. Öll dýr í landi
þessu eru úr sykrungi, að undan-
skildum kúm. En þær eru úr rjóma-
súkkulaði.
Dag nokkurn þegar hiti var mjög
mikill kom lítill sykrungsgrís, sem
liét Peter, gangandi eftir veginum.
En á vegi þessum voru smá sykur-
kúlur í mörgum lituni, og voru þær
i staðinn fyrir mjöl.
Skyndilega kom grísinn að brú
úr lakkrís. Brú þessi var yfir sóda-
vatnslæk. Sódavatnið ólgaði og vall.
Litli grísinn stóð og horfði á
lækinn. Hann sá að sódavatnið var
svalandi.
Hann gleymdi því, hve oft faðir
hans og móðir höfðu sagt lionum
að sykurgrisir þyldu ekki að blotna.
Ef þeir blotnuðu leystust þeir upp.
Grisinn brá öðrum framfætinum
ofan í sódavatnslækinn. Honum þótti
það svalandi og óð þvi út í lækinn
og fór að busla.
En það ieið ekki tangur timi þar
til grísinn veitti þvi athygli, að hann
var farinn að grennast og það all-
mikið. Hann hugðist þá skreiðast á
land. En áður en lionum tókst að
komast alveg upp úr læknum var
liann orðinn að klessu. Þessi klessa
lá á lækjarbakkanum, rétt svo að
lækurinn bar hana ekki burt.
Pabba og mömmu Peters var far-
ið að leiðast eftir lionum. Þau vissu
ekki hvers vegna hann kom ekki
heim. Það var liðinn svo langur
tími frá því að hann fór að heim-
an. Þau fóru þá til þess að leita að
syni sínum.
Þau fóru hingað og þangað. En
fundu hann elcki.
Svo spurðu þau eina súkkulaði-
kúna um Peter. Þau lýstu honum
fyrir kúnni. Einkum tóku þau það
fram, að gris þessi væri digur mjög.
„Jú,“ sagði Icýrin. „Eg sá digran
sykrungsgrís. Hann var hér á ferð.
En ég býst við að ykkur þyki það
ekki gleðifréttir, er ég liefi að segja.
Digri grisinn, er að likindnm hefir
verið Peter ykkar, óð út í sóda-
vatnslækinn. Hann bráðnaði og er
því horfinn.“
Föður og móður Peters brá mjög,
því þeim þótti vænt um grísinn
sinn, eins og gengur. Þau urðu
mjög liarmþrunginn, sem eðlileg var.
Þau hlupu að sódavatnslæknum til
þess að sjá þetta er cftir var af
Peter með eigin augum.
Þau sáu sykurklessuna. Ekki tólui
þau hana, heldur létu hana liggja
kyrra á sínum stað.
Er þau höfðu dvalist við lækinn
um stund og barmað sér yfir sonar-
missinum liéldu þau af stað heim-
leiðis.
Á heimleiðinni sáu þau álfkonu,
sem sat uppi i tré og var að borða
krydduð kirsiber. Þetta var góður
álfur, sem gerði öllum þeim greiða,
sem til liennar leituðu. Mætti einnig
nefna þessar verur heilladísir, þar
sem lieill og hamingja stafar af
þeim.
„Hvers vegna eruð þið svo sorg-
mædd?“ spurði álfkonan. En þau
lijónin foreldrar Peters, sögðu álf-
konunni alla söguna um grísinn
þeirra, sem orðinn var að klessu,
vegna óhlýðni sinnar. „Hann hefði
ekki átt að vaða út i lækinn,“ sögðu
þau. Sykrungsgrísir þola ekki því
líkt. Við erum ótal sinnum búin að
taka honum vara fyrir þessu. En
unglingarnir nú á dögum fara ekki
að ráðum liinna eldri, því fer sem
fer.“
Álfkonan mælti: „Verið ekki sorg-
mædd. Herðið upp hugann. Eg mun
liðsinna ykkur. Það vill nú svo vel
Frli. á bls. 11.
Hrekkjalómurinn settur í járn.
— Jú, konan mín er of hégóma-
gjörn til þess að ganga með gler-
augu .....
— Þú verður heldur að ganga
út með mér i annað skipti, Camilla
— ég er hræddur um að ég hafi ver-
ið gabbaður á þessum frakka.
>sA >SÁ >SÁ
Adonuon
*S& >SÁ >SA
Komið Jjið nú, púturnar!
Eg á að hafa gesti til miðdags Þá verða pylsurnar að duga.
Copyright P I. B. Box 6 Coptsnhoge <