Fálkinn - 15.09.1950, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Nr. 3.
Örlagaríkt
hjónaband
Spennandi framhaldssaga. _
ÁGRIP þess, sem áður er komið.
Lina McLaidlaw á heima í Abbot Monckford,
sem er lítið sveitaþorp í Dorsetshire. Hún er í
skemmtiferð ásamt öðru ungu fálki úr héraðinu.
Þátttakendur þekkir Lina mjög vel, að einum
undanteknum. Það er Johnnie Aysgarth. Hann er
milcið kvennagull, enda ungur og glæsilegur mað-
ur. Hann er um stundarsakir gestur frænda síns,
Lord Middleham, en er annars sonur aðalsmanns,
er má muna sinn fífil fegri. Enginn veitmeð vissu
hvernig Johnnie framfleytir lífinu, enda þótt hann
sé talsvert umtalaðnr.
Lina hefir oft heyrt talað um Johnnie, er nú
vekur eftirtekt hennar, enda fýsir hana mjög að
kynnast aðkomufólki. Henni finnst hann prúð-
mannlegur i framkomn þar sem hún virðir hann
fyrir sér álengdar.
Vinkona Linu kynnir þau. Þau taka tal saman.
Linu finnsf hann heillandi. Hann tekur að slá
henni gullhamra; segir að sér lítist betur á hana
heldur en útsýnið. Lina verður undrandi. Johnnie
víkur ekki rá henni það sem eftir er dagsins,
að fylgja heni heim að dyrum.
Lina hefir komist i uppnám. Viðkynningin við
Johnnie hefir gert hana hálfruglaða. Eftir að
hún er komin heim, tekur hún að rifja sam-
talið við Johnnie upp fyrir sér; og hugsar hon-
um þegjandi þörfina.
um breytingum.
Sökum þess að henni var farið að leið-
ast heima, og var nú gripin sterkri útþrá,
sem liún ekki liafði dug í sér til að full-
nægja, rann það nú upp fyrir henni að
verðleikar hennar, sem konu væru næsta
tilkomulitlir. Hinar óbifanlegu skoðanir
móður hennar um takmþrk konunnar,
og jafnvel enn frekar hinar opinskáu bend-
ingar annarra meðlima fjölskyldunnar,
höfðu haft sín áhrif. Lina, sem alltaf hafði
verið tilfinninganæm, hafði því gjörbreytt
um sjónarmið. Hún fór nú alveg ósjálf-
rátt, að vanrækja sálarþroska sinn, en hann
var þegar orðinn langt fyrir ofan meðallag,
og aðliylltist þá hugmynd að fallegt andlit
skipti konuna mestu máli. Hún ályktaði
því sem svo, að fyrst hana skorti tölu-
vert á kvenlega fegurð, þá lilyti hún að
líða skipbrot í lífinu.
Og ekki nóg með það; hún var líka far-
in að hafa ýmugust á sjálfri menntuninni,
sem slíkri.
Hún hafði mjög snemma uppgötvað að
greindin væri, þegar öllu væri á botninn
hvolft, ekki ásköpuð hennar kyni. Hjá
kvenmanni nálgaðist greindin ófyrirgefan-
legan glæp. Stelsýki var alltaf hægt að
afsaka, greindina aldrei. Orðrómurinn
um hina ógæfulegu speki hennar hafði
fælt unga menn eins rækilega frá henni
og hún hefði verið haldin skæðri drepsótt.
Einustu skiptin, sem sem hún hafði glaðst
að vera eklci fullkomið fífl, var þegar
hún endrum og eins fór í stuttar heim-
sólcnir til systur sinnar. Á heimili systur
liennar voru allt aðrar skoðanir ríkjandi,
en þær, sem voru i liávegum liafðar i
Ahhot Monckford. En henni geðjaðist svo
afleitlega að hinum ungu bókaormum, sem
liún kynntist hjá Joyce, að liún hefði, af
þeim sökum einum, heldur kosið að liafa
setið lieima.
Þetta fólk ......
Það sem heimilisfólki Linu liafði gjör-
samlega láðst að vekja athygli hennar á,
var það, að þótt andlit hennar væri ekki
fallegt á almennan mælikvarða séð, þá hjó
það samt yfir sérstaklega athyglisverðu
aðdráttarafli. Mjög fá andlit vina okkar,
og jafnvel ástvina, getum við endurskap-
að nákvæmlega í huga okkar ef við lítum
af þeim um stundarsakir. En andlit Linu
var eitt af þessum fáu.
Þetta var mjög lítið, glettnislegt andlit
með smágerðum dráttum, nema í kringum
munninn. Hárið, sem jafnvel móðir hennar
viðurkenndi að væri mikil prýði, var bleikt
og silfurgyllt; og augun voru skærblá, hálf-
hulin afarlöngum augnahárum sem brett-
ust upp á við að framan.' Varirnar voru vel
rjóðar og dálítið áherandi vegna hinna
fíngerðu andlitsdrátta. Efri vörin var stutt,
hakan nett og smá. Lina var ekki há, en
þó að hún væri ekki beinastór, var lima-
hurður hennar eigi að síður öruggur. Það
voru ýkjur að segja liana feitlagna, en hún
var vissulega ekki grönn. Hendurnar voru
mjúkar og fínlegar. Lina var ekki hrifin af
íþróttum, en flesta karlmenn hefði hún
auðveldlega gelað gengið af sér ef í það
liefði farið.
F’orfeður liennar liöfðu verið karlmenn.
Faðir hennar var fyrsti McLaidlaw-inn,
hamingjan má vita í hvað marga ættliði
sem mistekist hafði að geta son handa
hernum. Þólt McLaidlaw væri ljúfmenni,
þá kom það þó fyrir að hann liti dætur
sínar ólxýru auga. Lina vissi orsök þess og
skildi hana vel. Hún var ekki meiri hrodd-
borgari í sér heldur en gerist og gengur, en
hún var barnslega stolt yfir að vera kom-
in í beinan karllegg, í föðurætt, af Róbert
I. Skotlandskonungi. Sú staðreynd myndi
samt sem áður ekki liaa hindrað hana i
að giftast manninum, sem hún elskaði, þótt
foreldrar hennar myndu ugglaust fórna
höndum af skelfingu.
Kvenfólkið finnur yfirleit ekki til jafn-
sterkrar samheldnistilfinningar og karlmenn.
Það er umhverfið, fremur en uppruninn,
sem skapar lífsskoðanir þess. Dansmær, er
giftist aðalsmanni getur oft reynst siðfág-
aðri en greifafrú, og hertogadóttirin getur
verið, og er oft, grófgerðari í framkomu
heldur en algengasla búðarstelpa. Ef Lina
liefði hikað við að ganga að eiga mann, sem
faðir hennar liefði talið óverðugan, mundi
það aðeins liafa stafað af þvi einu, að hún
mundi hafa vilja ð ganga úr skugg um að
þau hefðu það margt sameigínlegt, að
hjónabandið væri mögulegt; að vissu um
það fenginni, mundi hún telja allt annað
óviðkomandi.
Því að Lina þráði nú mjög að giftast.
Hún fyrirleit nú karlmenn alls ekki leng-
ur; þvert á móti, hún dáðist að þeim, inni-
lega.
Hún var eklci hamingjusöm. Iiún þráði
hamingju. Hún þekkti sjálfa sig nógu vel
til þess, að henni var vel ljóst að einmana
gæti hún aldrei notið hamingjunnar. Og
þrátt fyrir visku sína, þá var tin 28 ára
gamla Lina, í hjarta sínu nógu gamaldags
til þess að ganga frá því sem gefnu, að
hamingjuna fyndi konan aðeins í farsælu
hjónabandi. En þar sem liún hafði allt sitt
líf búið í sveitinni þar sem fólk talar ekki
um slíka hluti, var henni alls ekki kunn-
ugt um að hundraðshluti farsælla Iijóna-
banda í Stóra-Bretlandi var sennilega und-
ir 0.0001.
Samt langaði Linu nú afar mikið til þess
að giftast.
Hún hafði næstum verið komin í lijóna-
bandið fyrir tveimur árum.
En þetta ástarævintýri, sem Lina hafði
skoðað sem sitt fyrsta, og broslegt eins og
það kann að virðast, liið einasta, hafði orð-
ið endasleppt. Hlutaðeigandi hafði verið
maður, sem faðir hennar hafði lijartanlega
fallist á sem tilvonandi tengdason; ungur,
stöndugur landeigandi í nærliggjandi hér-
aði, af góðu fólki kominn og með flekk-
lausa framtíð. Eiginlega hafði hann ekki
nema einn galla, sem sé þann, að andlegt
algjörvi lians var ekki miklu meira heldur
en eins verðlaunatuddans á bænum. Þó
vantaði hann hæfileika tuddans til þess
að skilja um hvað væri að vera, ef rauðri
dulu væri veifað framan í liann. En vitan-
lega hafði slíkt engin álirif á afstöðu Mc-
Laidlaw’s, hershöffðingja, og jafnvel Lina
gat lokað augunum fyrir þessu, því að
ungi maðurinn var á hinn bóginn ekki stað-
fefstulausari en tuddinn. í fyrsta skipti á
ævinni fann Lina að hún gat treyst á ein-
livern, að vísu ekki í andlegum efnum, en
þó a. m. k. í siðferðilegum efnum. Og lienni
fannst sú tilfinning reglulega friðþægjandi.
Hún hafði ímyndað sér að liún væri
mjög ástfangin af þessu heiðarleikabjargi.
Þegar hún var honum eklci samvistum,
eignaði hún honum margvíslega eiginleika,
sem lienni duldist ekki, þótt hún vildi ekki
viðurkenna það fyri rsjáfri sér, að ðhann
átti ekki til. Ilún lagði honum líka oft í
munn ýms orð og orðtæki, sem henni var
vel ljóst að hann mundi aldrei láta sér
um munn fara. Hann liafði meira að segja
orðið jafn blóðrauður í framan og hans
eigin Devon-kýr voru á liár, ef honum
hefði svo mikið sem komið slík umræðu-
efni til hugar, umræðuefni sem voru þess
eðlis, að á slíkt minntust menn alls ekki
fyrr en þeir voru örugglega giftir, ef þá
á annað borð á það var minnst. Þegar hún
var í návist hans undraði það hana, að hún