Fálkinn - 23.03.1951, Page 4
4
FÁLKINN
ÞAÐ getur verið að einhver
þeirra, sem lesa þessa grein
grein hafi einhvern tíma komið
til Róm. En ef langt er síðan
þá munu þeir verða liissa á
ýmsu sem i greininni stendur.
Því að það er fleira en götu-
nöfnin, sem liefir breytst í Róm
eftir stríðið. Til dæmis hafa
götuspekingarnir og letingjarn-
ir í Róm svikið Piazza Colonna
og Corsó og flutt sig á nýtt
„strik“ — Via Veneto. En
Róm sjálf er kyrr á sama staðn-
um og hún liefir staðið í 2000
ár. Ennþá bunar vatnið úr gos-
brunnunum á Péturstorginu,
ennþá roðna rósirnar neðan við
fegurstu tröppu í heimi, liina
spönsku, og ennþá slcröltir í
vínkerrunum frá Albanafjöll-
íim er þær fara yfir flórstein-
ana í aðalstrætunum.
Hins vegar er það nýtt að sjá
risavaxna rafmagnsbílana sem
rugga fram strætin eins og skip
á liafi. Þeim er þekkja hina
|!#|
YA’Stf'.-V/.ý-.
Minnismerki Victors Emajiuels, venjulega kallað „brúðartertan“ var
sett í tilefni af því að hamt sameinaði ítaliu. Minnismerkið þykir itla
sett og skyggir á Capitolhæðina frægu.
legu stúlkurnar sem þeir eru
að skima eftir finnum við nú á
Via Veneto, en þar er umferð-
in við Exelsior jafn ólgandi og
hún er fyrir utan Café de la
Paix í París, en talsvert meiri
hefðarhragur á lienni. Þarna
eru raðir af lúxusbilum í götu-
jöðrunum — og hvílíkir hílar!
Alfa Romeo, Rugatti og Isonna
Fraschini sem kosta sjálfsagt
jdir 200.000 íslenskar krónur.
Maður hlýtur að spyrja sjálf-
an sig livaðan þessir peningar
komi í Italíu eftir stríð. Og í
fjórum, stundum sex, röðum
renna þessar bifreiðar hægt
fram og til baka meðfram kaffi-
horðaröðunum á svölunum
beggja vegna götunnar. Héy er
varla rúm handa gangandi fólki
sem þarf að flýta sér, en hvað
liefir það líka hér að erinda?
Nei, á Via Veneto þarf enginn
að flýta sér. Hér spranga ungar
og fallegar stúlkur í nýtísku
kjólum. Ljóshærðu, norrænu
jUUr (eiðir li^jn ti( Róm -
gömlu Róm mun líka þykja það
nýlunda að sjá klerka í flags-
andi kápum, skrautklæddar
Rómarkonur í „new look“ og
ungar stúlkur þjóta fyrir götu-
hornin á léttum mótorlijólum.
Hin kyrra Róm tilheyrir liðinni
tíð, sú Róm, sem maður gat heyrt
sitt eigið fótatak í og hófaskelli
hestanna milli sólbakaðra hús-
veggja. Suðurlandabúinn er
barnslegur og fagnar hávaðan-
um frá hinni nýju umferð, —
bílalúðrum og sporvagnakding-
ingum.
Sem skemmtiferðaborg hefir
Róm farið langt fram úr París,
þó að óhagstæð gjaldeyrisversl-
un hafi dregið úr. En sá sem
fer til París verður ekki annað
en ferðamaður, hins vegar verð-
ur sá sem til Rómar kemur
Rómverji í nokkrar vilcur eða
mápuði. Og svo liefir verið heil-
agt ár í Róm ór. Yfir sjö höf
og frá öllum löndum Evrópu
hefir ferðafólk og pílagrímar
streymt til Róm. Það er mála
sannast, að þangað liggja allar
leiðir.
Skemmtiferðamaðurinn, sem
hefir ekki nema nokkrum vik-
um úr að spila, þarf ekki að
hanga á Tíbeifoakka og liorfa
á þykkt og gult vatnið, eins og
Moses við Rauðahafið. Hér bíð-
ur hans Péturskirkjan, Vatikan-
ið, Þalatin-hæðin og fyrir utan
börgina Katakomburnar, svo að
ekki síst á
nefnt sé eitthvað af því, sem
allir verða að sjá. Ef maður vill
lialda góðum sið og byrja með
að fá yfirlit yfir staðinn er
ekki annar vandinn en að brölta
upp í hvelfinguna á Péturskirkj
unni. En þangað komast ekki
nema grannir menn. Istrubelgir
mundu sitja fastir í þrengslun-
um i göngunum. Það er strang-
lega bannað að liafa ljósmynda-
vélar með sér þangað. Vatikan-
ið hefir gefið nokkrum „kanón-
ljósmyndurum" einkaleyfi á
að taka myndir þarna uppi, en
flestir skemmtiferðamenn snúa
á páfann og fela myndavélina
í vasanum og smella henni þeg-
ar varðmennirnir sjá ekki til.
Vilji maður kjósa sér annan
góðan útsýnisstað má ganga
upp öll þrepin á Spænsku tröpp-
unni og lialda áfram upp í Pin-
ciogarðinn, sem er einn feg-
ursti garðurinn í Róm og tví-
mælalaust sá vinsælaati. Þar
reika Rómverjar allan daginn
undir platantrjánum, milli gos-
brunna og litskrúðugra blóma-
beða og geta um leið dáðst að
sinni kæru borg, sem liggur
fyrir fótum þeirra. Hér er síð-
degis markaður kvenlegrar feg-
urðar, ungar frúr á gangi með
börnin sín og prúðbúnar barn-
heilögu ári
fóstrur að viðra ungviðið. Á
útiveitingastöðunum er hrein og
bein tískusýning yfir borðum,
sem liægt er að sitja við og fá
sér kaffi, súkkulaði og ágætt
vín. En mest er aðsóknin að
staðnum um sólarlagið. Ung
pör, skrautklæddar frú og digr-
ar svartklæddar konur safnast
að Pincio efti rheitan sumar-
dag til þess að sjá sólina ganga
til viðar fyrir handan þúsund
þök. Beint framundan sést
skuggamynd af Péturskirkjunni
en logandi purpuraský á bak
við.
Frá Spænsku tröppunni liggur
Via Condotti, ein af mjóu aðal-
götunum í hinni klassisku Róm
iðjuleysingjanna, og nær niður
á Corsóna. Þar verður fljótlega
fyrir manni cafetarian Greco,
sem hefir starfað siðan árið
1750. Þangað vöndu margir
heimsfrægir menn komur sin-
ar: Mark Twain, Gogol, Ibsen
og Björnson, Thorvaldsen og
Snoilsky. Fyrir nokkrum árum
gengu iðjuleysingjarnir aðal-
lega um Corsóna og hittust í
Aragnons-kaffiliúsinu og á svöl-
unum við Plazza Colonna. En
thnarnir breytast. Léttu mótor-
hjólin skjótast áfram eins og
elding, og götuslórarana og fal-
stúlkurnar vekja mesta athygli,
og oft heyrist þeldökk signora
muldra „que bella“ þegar ein
af þeim glóhærðu gengur fram
lijá henni.
En undir klukkan tiu að
kvöldi er allt liljótt og kyrrt i
Via Veneto. Það er ekki algengt
að liljómsveitir séu á kaffihús-
um í Róm. Þó er svo á Excelsior.
Hér kostar bollinn af súkkulaði
eða glas af vini kannske 100
lírur úti á svölunum, en sitji
maður inni i svölunum fær mað-
ur að borga 70—100 lírur að
auki fyrir hljómlistina. I Róm
er ekkert næturlíf. Blöðin hafa
í fullri alvöru stungið upp á
því að Róm kæmi sér upp
nokkrum náttklúbbum, til þess
að halda lengur i amerísku
skemmtiferðamennina. Jæja,
dálítið er þó hægt að skemmta
sér á kvöldin samt. Að minnsta
kosti er heil tylft af dansstöðum
til í grennd við Piazza Berber-
ini og Via Tritone og Fontana
Trevi. Þeir eru af venjulegu
tegundinni og hafa „taxi-girls“
sem koma þjótandi undir eins
og karlmaður kemur inn.
Hvað matföng snertir er Róm
orðin jafningi Parísar. En viíji
maður snæða upp á þjóðlegan
liátt leitar maður til Piperno
úti i Monte Ceni, eða til „Pauv-
erno Cæsare“ á Via della Croce.
Kunnur er líka veitingastaður-
inn Teatro Valle i Campo di