Fálkinn - 20.04.1951, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
þennan heim, þá hefði hann í rauninni ekki
dáið tilgangslausum dauðdaga.
Þegar hún var næstum því búin að ná sér,
fékk hún engan frið fyrir samvisku sinni
fyrr en hún var búin að kynna sér afstöðu
Johnnies hvað veðreiðarnar snerti. Að kynna
sér hugarfar hans til hins, þess, sem var svo
miklu alvarlegra að öllu leyti, hafði henni ekki
dottið í hug eitt einasta augnablik.
„Johnnie, hlustaðu nú á mig, mig langar
til þess að tala alvarlega við þig um einn hlut.
Eg hefi fengið sterkan grun um að þú hafir
stundað veðreiðar af talsverðu kappi undan-
farið. Nei, vertu ekki að hafa fyrir því að bera
á móti því. Eg veit að þú hefir gert það. Jæja,
elskan, ég ætlaði bara að segja þér þetta:
Eg get ekki afborið það stundinni lengur.“
,,Og hvað svo?“ svaraði Johnnie glottandi
eins og maður, sem engum skuldar skýringu á
neinu.
„Það, sem ég vildi hagt hafa, er það, að
ef þú veðjar nokkru sinni framar, þá fer ég
frá þér. Eg er ákveðin í því. Og ég skal kom-
ast að því ef þú veðjar.“
„Skaltu komast að því? Og hvernig?"
„Látum það liggja milli hluta. Eg skal kom-
ast að því. Og þú ættir að þekkja mig nógu
vel til þess að vita það, að ef ég segi eitthvað
þá stend ég við það. Og ef þú ekki hættir að
veðja, þá fer ég. Það er allt og sumt.“
„Jæja, ástin mín, ég skil ekki hvernig í
djöflinum þú hefir komist að þessu, en það
er alveg dagsatt. Eg hefi veðjað einu sinni
eða tvisvar upp á síðkastið,“ sagði Johnnie
alvarlegur í bragði. „En ég skal sverja þér
það, ef þú vilt, að ég skal aldrei veðja fram-
ar meir. Aldrei! Skemmtunin er ekki þess
virði. Guð minn góður, nei!“
„Ó, Johnnie, stattu við þetta,“ sagði Lina
og gat ekki kæft ekkann.
Hún trúði því reyndar statt og stöðugt að
Johnnie myndi standa við heit sitt.
Lina efaðist hreint ekki um, að Johnnie
hlyti að hafa verið það þvert um geð að hafa
þurft að myrða Beaky.
XVII. kapituli.
Stundum óskaði Lina þess, að í Upcottery
væri talsvert fleira fólk á hennar eigin aldri,
heldur en raun var á, allt fólkið fannst henni
annað hvort vera svo miklu yngra ellegar
svo miklu eldra. Linu fannst hún vera að
minnsta kosti einni kynslóð yngri en sér-
hver, sem var eldri en hún sjálf, því að fólk
eldist svo snemma í sveitinni, og við yngra
fólkið, eins og t. d. hinar mjög svo þekking-
arríku dætur aðstoðarprestsins, Marjorie og
Joan Boldron, var hún bókstaflega hrædd,
þær voru svo miklu heimspekilegri en hún
hefði nokkru sinni getað orðið sjálf.
Nú fyrst að Martin Caddis var stöðugt að
heiman og Janet, eins og Linu grunaði, á
flótta undan Johnnie, hafði fengið fasta at-
vinnu hjá verslunarfyrirtæki einu í London,
þá fannst Linu hún vera ákaflega einmana.
Móðir hennar, er Linu hafði stöðugt þótt
mjög vænt um, hafði líka dáið fyrir tveimur
árum. En Lina hafði yndi af að hugsa um
heimili sitt og var í rauninni afar húsmóður-
leg i sér, og því var hún eiginlega aldrei bein-
línis leið á tilverunni.
Þrátt fyrir þetta, þá varð hún fjarskalega
glöð við dag nokkurn, um það bil þegar lið-
in voru tvö ár frá því að hún sneri aftur
heim til Johnnies, er hún fékk 'bréf frá Joyce.
Elsku besta Lina mín!
Hittirðu nokkurn tíma Isobel Sedbusk á
meðan þú dvaldist hjá okkur? Eg var að
frétta að hún hefði leigt sér sumarbústað
þarna alveg í grennd við þig, í Maybury. Þér
þætti ef til vill gaman að spjalla við hana.
Láttu þér ekki bregða ef þú hefir ekki kynnst
henni áður, hún er alls ekki eins ægileg og
hún lítur út fyrir að vera. 1 sannleika sagt,
þá er þetta besta manneskja. Alveg hispurs-
laus. Og greind, en minnstu ekki á trúmál.
Eg hefi skrifað henni og sagt að þú munir ef
til vill heimsækja hana.
Þín elskandi systir, Joyce.
P. S. — Ef þú veist það ekki, er best að
láta þig vita, að hún skrifar leynilögreglu-
sögur.
Lina hafði auðvitað vitað það. Hver ein-
asta manneskja, sem á annað borð las nokk-
uð, vissi að Isobel Sedbusk skrifaði leynilög-
reglusögur.
En hins vegar mundi hún ekki eftir að hafa
hitt hana í London, og þegar hún heimsótti
hana í Maybury nokkru síðar varð hún alveg
viss. Enginn, sem hefði einu sinni hitt Isobel
Sedbusk, myndi nokkru sinni gleyma því aft-
ur. Fröken Sedbusk varð ógleymanleg.
Þetta hafði verið snemma sumarið áður, og
Lina, er strax hafði fellt sig vel við fröken
Sedbusk, hafði mjög oft verið í hennar félags-
skap. Johnnie féll einnig vel við hana. Fröken
Sedbusk, er gumaði af að vega um 2 hundruð
pund og var umfangsmikil að sama skapi, var
manneskja, er mjög auðvelt var að kynnast.
Hún hafði tilhneigingu til þess að tala helst
til um of mikið um sjálfa sig og verksvið
sitt, og hafði gaman af að sýna þekkingu sina
á helztu viðfangsefnum sínum, svo sem blóði
og rigor mortis, en hún var skemmtileg og
hafði mörg önnur áhugamál.
Áður en sex vikur voru liðnar var hún farin
að kalla Johnnie „gamli vinur“ og farin að
ávíta Linu fyrir að reyna ekki að skrifa
leynilögreglusögur.
„Það geta allir,“ staðfesti hún. „Það þarf
aðeins að leggja mikla vinnu í það. Það er
samt sem áður heppilegt fyrir okkur að fleiri
skuli ekki vita þetta. Markaðurinn er nógu
yfirfullur samft Forleggjarinn minn sagði
mér.......“
Næsta sumar leigði fröken Sedbusk sér
sama sumarbústaðinn aftur. Lina varð for-
viða yfir því hve vænt lienni þótti um það.
Innan tveggja daga frá komu hennar birt-
ist fröken Sedbusk í eigin persónu og heimt-
aði te. Hún hafði gengið þessar fjórar mílur
frá Maybury og var staðráðin í að fara gang-
andi heim til sín aftur.
Konurnar heilsuðust með því að leggja
vangana hvor að annarri.
„Jæja, hvernig hefirðu það, Lina? Hraust?“
„Eg er glöð yfir að hitta þig aftur, Isobel.
Eg hefi saknað þín.“
„Er það? Gott. Mér þykir vænt um fólk,
sem saknar mín.“
„Eg skal segja Ethel að koma strax með
teið. Eigum við að drekka það úti í garðin-
um? Það er svo yndislegt veður.“
„Hvar, sem þú vilt,“ samsinnti fröken Sed-
busk. „Það, sem ég hefi mestan áhuga á
er teið sjálft. Jæja, hvernig hefir Johnnie
það?“
„Johnnie hefir það ágætt. Hann er ein-
hvers staðar úti í garðinum. Hann er í óða
önn að hugsa um blómin.“
„Jæja, ég býst við að það verði hlutskipti
okkar allra, áður en lýkur,“ svaraði fröken
Sedbusk.
Hvernig gengur það með nýju bókina, Iso-
bel ? Eg geri ráð fyrir að þú sért hálfnuð með
hana eins og venjulega."
„Ekki enn. Eg hefi trassað hana þangað til
ég kæmi hingað. Mig vantar alveg nýja hug-
mynd.
„So-o? Þú sem alltaf ert svo hugmyndarík."
„Mig vantar nýja morðaðferð. Þú getur
ekki ímyndað þér hve erfitt það er að láta
sér detta nýjar morðaðferðir í hug. Allar að-
ferðirnar hafa þegar verið notaðar.“ Þetta
var uppáhalds umkvörtunarefni fröken Sed-
busk: erfiðleikarnir á að láta sér detta nýja
morðaðferð í hug.
Eitthvað kom Linu til þess að segja alveg ó-
sjálfrátt:
„Hvernig væri að láta þrjótinn mana fórn-
arlambið til þess að drekka fulla könnu af
óblönduðu whisky, að því tilskildu að þrjót-
urinn viti að það muni hafa bráðan bana í
för með sér, en hinn ekki?“
„Hefir verið gert,“ svaraði fröken Sedbusk
blátt áfram.
„Einmitt það?“
„Meira að segja í raunveruleikanum."
Lina hrökk við. „Er það?“
„Palmer gerði út af við eitt fórnardýr sitt
á þann hátt. Abbey.“
Fröken Sedbusk þekkti nöfn allra sögu-
legra morðingja og. fórnardýra þeirra. Hún
hafði í raun og veru mikinn áhuga fyrir
morðum auk þess, sem hún gerði þau að at-
vinnu sinni — á pappírnum.
„Einmitt það?“ Lina reyndi að dylja á-
huga sinn á umræðunum, en hjarta hennar
var tekið að slá nokkuð ört. „Var hann —
hengdur?"
„Að lokum.“
„Ekki fyrir það?“
„Sei-sei, nei. Hann myrti að minnsta kosti
tylft manna eftir að hann myrti Abby.“
„Á sama hátt?“
„Nei, hann sneri sér seinna að bráðdrep-
andi eitri.
Linu tókst að reka upp afár óþvingaðan
hlátur. „Og ég, sem hélt að ég hefði komið
auga á sérlega frumlega aðferð. En þegar
allt kemur til alls,“ bætti hún mjög kæru-
leysislega við, „þá býst ég reyndar ekki við
að það yrði talið morð, heldurðu það? Eg á
við, að það sé ekki raunverulegt morð, eins
og til dæmis þegar manni er byrlað eitur, eða
maður er skotinn, eða því um líkt.“
Þetta var spurning sem Linu hafði langað
til að varpa fram í rösk tvö ár. Hennar eigið
svar við þessari spurningu var nú orðið ákaf-
lega greinilegt, en hana hafði alltaf langað
til þess að heyra skoðun einhver annars á
þessu máli.
„Þetta er dálítið erfitt úrlausnar." Frök-
en Sedbusk var komin í rökræðuskap. „Nei,
ég hefi tilhneigingu til þess að hallast að þeirri
skoðun að það yrði ekki talið morð frá lög-
fræðilegu sjónarmiði. Lögin skilgreina morð
þannig, að það sé „að drepa af ásettu ráði.“
I þessu tilfelli væri samt sem áður um ásetn-
inginn að ræða. Og ef hann vísvitandi eggj-
aði mann á að gera eitthvað, sem hefði dauð-
ann í för með sér.........