Fálkinn - 11.01.1952, Blaðsíða 6

6
F Á L K IN N
Myndin er af fyrstu stóru heliko'pterrflugvélinnl, sem ætluð er til
langferða og er meö rúmi fyrir marga farpega. Það er „Bristol 173“.
Hefir vélin tvo hreyfla, 550 hestöfl hvor. Vélin ber 10-13 farþega
Atómtilraunirnar í Las Vegas
hafa þegar haft áhrif á kventísk-
una. Ný háruppsetning, sem heit-
ir „atómskýið“ er sem óðast að
ryðja sér til rúms. Hér sést dama
með atómský. Nota verður stál-
þráð til þess að hálda „skýinu“
uppi.
1 Chaillot-höllinni í París, sem um
þessar mundir er fundarstaður
Sameinuðu þjóðanna, hefir verið
sett upp feiknarstórt gjallarhorn
af nýrri gerð. Hér sést útvarps-
virki vera að koma þessum „hjálp-
arkjafti“ fyrir, sem líkist hélst
eyra á trölli.
Á sýningunni „Meira umferðaröryggi“, sem haldin er í London
um þessar mundir gefst tækifæri til að sýna hve fljótur maður er
að framkvæma skipanir. Bilstjórinn i bílnum er hertoginn af Edin-
borg, og hann á að sýna, hvé fljótur hann er að hemla þegar hon-
um er skipað það. 1 sambandi við bílinn eru mælitæki, sem sýna hve
langur tími líður frá því stöðvunaarmerki er gefið og þangað tíl bíl-
stjórinn beitir hemlunum. Hjá hertoganum var tíminn 6/10 úr sek.
en meðálhraðinn hjá þeim sem reynt hafa hefir orðið 7/10 úr sek.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Afgreiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík.
Opin kl. 10-12 og 1-6. BlaSið kemur út á föstudögum. Áskriftir greiðist fyrirfram.
Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested. — Herbertsprent.
28
HVAR ER EVA?
Framhaldssaga eftir H. COURTHS-MAHLER.
Og hún gleymdi öllu í kringum
sig eins og maðurinn, sem stóð í
dyrunuin. Hún lagði ósjálfrátt all-
an þann yl og kraft, sem hún bjó
yfir, í leik sinn, eins og faðir lienn-
ar forðum á gistihúsinu í Sviss er
hann vann hug dóttur sinnar, sem
hann ekki þekkti. Leikur hennar
óigaði af æskufjöri og ástarþrá.
Hún skynjaði ekki að kringum hana
var fólk, sem hlustaði hugfangið á
leik hennar. Ib Oldentoft einn, sem
stóð þarna í dyrunum eins og töfr-
aður frain á sjónarmiðið af óskum
Evu, var innan skynjunarhrings
hennar.
Og Ib heyrði hina seiðandi tóna.
Sá veggur, sem hafði myndast milli
hans og Evu, hrundi fyrir mætti
þeirra. í augnablikinu skipti það
hann engu máli, hvernig á þvi stóð,
að hún var stödd í þessum sal.
Fögnuður steig upp í sálu lians.
„Hún er hérna!“ Þessi ofsahrifning
varaði meðan Eva lék, uns hún lét
fiðluna og bogann síga yfir sig þreytt.
Fagnaðarlætin, sem byrjuðu und-
ir eins og hún hætti, kölluðu Ib til
raunveruleikans á ný. Áður en hann
hafði ráðið það við sig, hvort hann
ætti að vera kyrr eða fara, meðan
timi væri til, kom húsbóndinn til
lians og greip hönd hans.
„Þér komuð rétt í tæka tíð til að
hlýða á unga stúlku, sem er listamð-
ur af guðs náð, kæri herra Olden-
íoft,“ sagði Gunnar Brobcrg, sem
ennþá hafði ekki jafnað sig eftir
hrifninguna. ,
Um leið sá Ib, að maðurinn, sem
setið liafði við flygilinn, stóð upp.
Ilann þekkti hana á augabragði
Það var keppinjautur hans, sem
hann hafði öfundað sem mest.
„Henrilc Joachim!“ hraut úr úr
honuro.
Gunnar 'Broberg heyrði hvað hann
sagði.
„Alveg rétt, það er Henrik Joa-
chim. Því miður hafið þér orðið
af liinum dásamlega leik hans. Eg
ætl-a nú samt að kynna yður fyrir
honum.“
Ib fylgdi honum nauðugur. Hon-
um fannst sér vera ómögulegt að
heilsa þessum tónlistarmanni alúð-
lega, þó að hann væri frægur. Hann
tók líka eftir því, að Eva losaði sig
úr liópi aðdáenda sinna og fór út
úr salnum. Hún hafði ekki fyllilega
áttað sig á hinu breytta viðhorfi,
sem varð við komu Ibs, og hún þurfti
nauðsynlega að fá að vera ein með
liugsanir sínar stundarkorn. Hún
smeygði sér inn í hliðarherbergi og
settist í hornsófa, sem ekki sást úr
salnum. Ib hneigði sig fyrir fiðlu-
snillingnum, en gætti þess að lineigja
sig ekki of djúpt né brosa um of.
Henrik Malte horfði um stund með
miklum áhuga á hið svipmikla and-
lit hins unga manns. Hann sá, að
hann skar sig úr fjöldanum. En hann
heyrði ekki nafn hans fyrir hávað-
anum i kringum þá, þegar hann var
kynntur fyrir honum, og hann hafði
aðeins séð lionum bregða fyrir á
gistihúsinu í Sviss, svo að Iiann
kannaðist ekki við hann aftur. Sið-
an varð hann að snúa sér að öðr-
um, og fundir þeirra Ibs Oldentoft
urðu þvi ekki langir.
Ib heilsaði sem snöggvast mági
sínum og systur og öðrum viðstödd-
um, en síðan notaði hann tækifærið
til að laumast burt inn i hliðarher-
bergið, sem Eva hafði farið inn í.
Hann leit órólegur í kringum sig í
herberginu og loksins kom hann
auga ó sæbláan kjól Evu. Hún sat
úti i horni, að nokkru leyti á bak
, íð fortjald.
í geðshræringunni gekk liann í
áttina til hennar og starði á hana
með leiftrandi augum.
„Ungfrú Malte!“
Hún lyfti höfði og horfði framan
í hann. Hún roðnaði og fölnaði á
vixl og neri hendurnar.
„Já, herra Oldentoft. Yður skjátl-
ast ekki. Eg er Eva litla Malte, sem
þér björguðuð frá sulti einu sinni.“
„Eva Malte, sein var svo hugdjörf
i neyð sinni og mótlæti! Hvers vegna
lét ég yður fara það kvöld? Eg
hefi leitað mikið að yður síðan!
Eg liefði svo gjarnan viljað hjálpa
yður. En þér afmáðuð öll spor,
sem hefðu getað leitt mig á slóð
yðar. Og þegar frú Möller skrifaði
mér og sagði, hvar yður væri að
finna og ég yrði að ltoma til Ziirich
hið bráðasta, var það of seint. Þeg-
ar ég sat í anddyri gstihússins, sá
ég yður koma með þessum Argen-
tínumanni niður stigann og siðar
só ég ykkur saman í borðsalnum.
í bæði skiptin virtist mér þið vera
svo hamingjusöm, að ég þyrfti elcki
að gera mér neinar vonir framar.
Eva — hvernig gátuð þér bakað
mér slika óhamingju? Eg — — já,
og hvernig stendur ó því, að þér
komið i þetta samkvæmi með þess-
um manni í kvöld?“
Eva hafði hlustað á hina vaxandi
örvílnun lians. Hvernig þorði liann
að tala þannig við hana — hann,
sem var í þokkabót annarri gefinn?
Hún stóð skyndilega á fætur og
sagði með ákveðinni röddu:
„Þér vitið sennilega ekki, livað
þér eruð að segja.“
Hún gekk á undan honum inn i
salinn og hann fylgdi henni vilja-
laus. Hún leit ekki uin öxl, fyrr en
þau voru komin að hlið föður henn-
ar.
„Má ég kynna þig fyrir Oldentoft
verkfræðingi? Þetta er faðir minn,
hcrra Oldentoft, Henrik Joachim
Malte, þekktur undir nafninu Hen-
rik Joacliim.“
Ib vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið og var eins og illa gerður
lilutur, þegar liann starði furðuaug-
um framan í Henrik Malte. Aldrei
fyrr liafði honum liðið svo einkenni-
lega. En allt í einu leiftraði ljós
skilningsins fyrir hugjónum hans.
Og fyrsta tilfinningin var takmarka-
laus og innileg gleði yfir þvi, að
grunur lians hafði verið rangur. En
strax á eftir kom samviskubit. Ilann