Fálkinn - 11.01.1952, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
1.
Dauðinn fljúgandi
Eftir W. Hope Hodgson.
Hér fara á eftir nokkrar frásagnir um ævintýri vinar míns Carnackis,
sem ég hefi skráð því sem næst orðrétt eins og hann sagði sjálfur frá þeim í
vinahóp. En Carnacki hafði gert það að sérgrein sinni, að kryfja til mergjar
þá tegund glæpamála, er menn voru á báðum áttum um það hvort þeir verkn-
aði, sem framdir höfðu verið, bæri að telja til „dularfullra fyrirbrigða“ eða
að þeir hefðu blátt áfram verið undirbúnir og framkvæmdir af dæmafárri
kænsku, og þannig, að líklegt gæti talist, að dularfull öfl hefðu verið að verki.
Eins og frásögnin ber með sér, voru viðfangsefni Carnackis margvísleg og oft
komst hann í hann krappann. En þar sem það kcmur alloft fyrir í þessum frá-
sögnum, að Carnacki vitnar í hið svonefnda „Sigsand-handrit“, og færir sér
í nyt ýmis forn ráð, sem þar er að finna um það, hvernig menn eigi að bregð-
ast við í ýmsum tilfellum í viðureign við „dularfull öfl,“ þá er það ef til vill
aðeins bending um það, að vinur minn hafi að einhverju eða ýmsu leyti verið
kominn lengra áleiðis en vísindin, í rannsóknum sínum á dularfullum fyrir-
brigðum. — Nú gef ég Carnacki orðið:
FYRSTA SAGA CARNACKIS:
Eg var nýkominn heim frá Suður-
Kent. Eg hafði verið að heimsækja
Sir Alfred Jarnock í Burtontree. í
höll lians hafði fyrir skömmu gerst
mjög svo furðulegt atvik, og þess vegna
símaði elsti sonur lians, Georg að
nafni, og bað mig að koma þangað og
freista að komast fyrir „galdurinn" í
þessu dularfulla fyrirbrigði.
Þegar þangað kom, var mér strax
sagt, að þarna myndi „ættarfylgjan“
hafa verið að verki.
Nú er það orðið svo um ættardrauga
eða ættarfylgjur, að menn eru yfir-
leitt hættir að tala um þær i alvöru.
Og svo er það næstum því broslegt
að láta sér detta i hug að gamalt og
skikkanlegt „húsgagn" gerðist allt i
einu blóðþyrst og hættulegt lífi og
limum heimilisfólks og gesta. En nú
hafði þetta gerst, því að minnstu hafði
munað, að forn og einkennilegur rýt-
ingur yrði gamla hallarbrytanum að
bana.
Það er með öðrum orðum gamall
rýtingur, sem i þessu tilfelli gerir usla
og er „ættarfylgja“ Jarnocks-ættarinn-
ar. Um það er að minnsta kosti til
margra kynslóða gömul munnmæla-
saga, að þessi rýtingur grandi hverj-
um þeim óvini ættarinnar, sem vogi
sér inn í kapellu hallarinnar eftir sól-
setur. En að sjálfsögðu hefir þessari
sögu verið trúað í hófi, eða með öðr-
um orðum á borð við hverja aðra
venjulega munnmæla- og draugasögu.
En með morðtilrauninni á hinum
gamla hallarbryta þótti mönnum sem
tekinn væri af allur efi um það, að
einhver fótur væri að minnsta kosti
fyrir sögunni. Þáð var sem sé stað-
reynd, að rýtingurinn hafði farið á
hol i likama mannsins. Hann hafði
verið dreginn út úr sárinu í votta við-
urvist, og greinilegri sönnun fyrir
morðtilraun er ekki hægt að fá. Sú
var helst skoðun manna þar á staðn-
um, að annað hvort væri vopn þetta
búið einhverjum dulrænum mætti, eða
að tilræðið hefði verið framið af ó-
sýnilegri veru, sem hlyti þá að vera
„óvættur“, ef dæma skyldi eftir verkn-
aðinum.
Eg tók mér fyrst fyrir hendur, að
spyrja þá í þaula, sem kunnugastir
voru málavöxtum, og satt að segja
varð niðurstaða þessarar yfirheyrslu
mér bæði undrunar- og gleðiefni. Að
lokinni yfirheyrslunni var ég sem sé
sannfærður um, að hér væri raunveru-
lega um að ræða verknað yfirnáttúru-
legra afla.
Staðreyndirnar voru þessar: Næst-
liðinn sunnudag hafði farið frain
kvöldguðsþjónusta í hallar-bænhúsinu
eins og venja var til, fyrir húsbænd-
ur og þjónustufólk, og að lokinni
þeirri guðræknisstund höfðu þeir Sir
Alfred, Georg sonur lians og sóknar-
presturinn staldrað við stundarkorn
og ræðst við fram við bænhúsdyrnar,
á meðan þeir biðu eftir Ballett, hall-
arbrytanum, sem var að slökkva kerta-
ljósin á altarisstjökunum. Allt i einu
mundi presturinn eftir þvi, að fyrr
um daginn hafði hann skilið helgi-
siðabókina sína eftir á altarisborðinu
og kallaði hann þvi til Belletts og bað
hann að sækja hana áður en liann
slökkti Ijósin í kórnum.
Eg vil vekja athygli ykkar sérstak-
lega á þessu atriði vegna þess, að
þessi tilmæli prestsins urðu til þess,
að nú urðu þrír sjónarvottar að hin-
um dularfulla atburði, sem gerðist.
Því að um leið og presturinn vék sér
við, til þess að yrða á Bellett, varð
báðum hinuin mönnunum það ósjálf-
rátt, að lita í sömu áttina, og atburð-
urinn gerðist svo einmitt í sömu svip-
an. Þarna fyrir augunum á þeim, í
glampandi birtu af altarisljósunum,
var gamla manninum varpað til jarð-
ar, — og rýtingurinn dularfulli stóð á
kafi í brjósti hans.
Þannig hljóðaði skýrsla sú, sem
Georg Jarnock gaf mér fyrir hönd
þeirra feðga. En gamli maðurinn var
sagður svo af sér genginn út af þess-
um atburði, að sonur hans bað mig
hlífa honum.
Þessu næst fór ég á fund sóknar-
prestsins. Frásögn hans var skýr og
lofandi, enda var það auðfundið, að
honum fannst, sem þessi atburður
væri einhver merkasti viðburður sinn-
ar ævi. Hann lýsti því fyrir mér, ná-
kvæmlega, að Bellett hafði gengið npp
í kórinn og að hann hefði verið að
gangá upp að altarinu þegar atlagan
var gerð að honum „úr lausu lofti“,
— eins og presturinn komst að orði,
— með slíku heljarafli, að gamli mað-
urinn hafði kastast aftur á bak út úr
kórnum og fram i ganginn á milli
kirkjubekkjanna.
Prestur komst allur í uppnám á
meðan hann var að lýsa þessu fyrir
mér, sem hann hafði verið sjónar-
vottur að, og honum fannst vera á
algerðri mótsögn við allt það, sem
hann hafði trúað á til þessa.
Seinast heimsótti ég Bellet, en hann
var að sjálfsögðu illa haldinn og mjög
máttfarinn. Frásögn hans bar í öllum
aðalatriðum saman við skýrslur liinna
tveggja, sem ég var nú búinn að yfir-
lieyra. Læknisrannsókn hafði leitt í
ljós, að vopnið hafði farið á hol litið
eitt fyrir ofan hjartað, strokist neðan
við viðbeinið og brotið það. Svo mik-
ið afl hafði fylgt laginu, að oddurinn
á rýtingnum hafði farið út í gegnum
vinstra herðablaðið. Það útheimtir
meira en mannlegan mátt til þess að
greiða slíkt lag.
Bellet var erfitt um að tala, svo að
ég hirti ekki um að spyrja hann frek-
ar. Fyrir mér vakti það eitt, að fá
það staðfest sem best, að ekki hefði
verið nein sýnileg mannvera þarna ná-
lægt, þegar rýtingnum var lagt til
gamla mannsins, og þá staðreynd
höfðu nú staðfest þrir ábýggilegir og
óvilhallir menn, auk mannsins, sem
fyrir tilræðinu hafði orðið.
Nii var næst að athuga leiksviðið,
þar sem harmleikurinn hafði gerst.
Bænhúsið er ferhyrnt og ekki stórt.
Hlaðið úr höggnum steini og mun vera
byggt í byrjun fimmtándu aldar. Á
þvi eru aðeins einar inngöngudyr, og
er að þeim komið úr gangi, sem ligg-
ur rakleitt frain í forsal hallarinnar.
Að hurðinni er aðeins einn lykill til
og er hann jafnan í vörslum Sir Alfred
sjálfs. Kórinn er skrautlaus að und-
anskildum tveim stórum arma-stjök-
um og tveim vopnaskreytingum, sinni
ó hvorum hliðarvegg í kórnum. Um-
hverfis altarið eru útskornar grátur.
í grátunum eða handriðinu er lítið
tolið, og opnast hurðin i því inn að
altarisborðinu. Það er úr svörtum
marmara, og uppi yfir því hangir rýt-
ingurinn illræmdi.
„Hefnarinn“ er hann nefndur, —
og ég athugaði liann vandlega. Blaðið
var tvíeggjað, tíu þumlunga langt,
tveggja þumlunga breitt upp við lijölt-
un, en mjókkaði fram og er oddurinn
hvass. Á blaðið er letrað munkaletur.
og stendur þar: „Eg vaki og hitti.“
Málmskeiðarnar, sem negldar eru i
vegginn, eru einnig harla merkilegar.
Þær eru krossmyndaðar og er þver-
stykkið ofarlega. Þegar rýtingnum er
stungið ofan i þær, stendur aðeins
örlitið af skeftinu upp úr þeim, og
verður þá varla greint frá skeiðunum.
Á þessar skeiðar er grafin mynd af
hinum krossfesta Kristi og undir er
letrað á latinu: „Mín er hefndin, segir
Drottinn. Eg mun endurgjalda allt.“
Harla óviðeigandi og óhugnanleg ó-
letrun á krossmynd. En allt bendir
þetta til þess, að svo hafi verið til
ætlast, með ráðnum hug, að svo liti
út, sem hér væri ekki um að ræða
annað en venjulegan kross.
Eg rannsakaði nú bæntoúsið sem
vandlegast, og hafði með mér hamar
og stækkunargler, til þess að prófa
gólf og veggi. Seinast lét ég útvega
mér stiga og rannsakaði lofthvelfing-
una gaumgæfilega. Að þessu var ég
i þrjá daga og að rannsókninni lok-
inni var ég sannfærður um það, að
ekki væri til í bænhúsinu neitt það
fylgsni, þar sem nokkur lifandi maður
gæti dulist, og að ekki væri heldur
til neinn út- eða inngangur annar en
dyrnar, sem ég hefi áður nefnt, sem
Sir Alfred einn hafði lykil að.
Eg liefi rannsakað bænahúsið í
dagsbirtu, en bar nú fram við Sir-
Alfred þá mjög svo eðlilegu og sann-
gjörnu tillögu, að ég hefðist þar við
næturlangt, til þess að „hafa gætur á“
rýtingnum. En liinn gamli og tauga-
veiklaði lieiðursmaður var með öllu
ófáanlegur til að veita jáyrði sitt til
þess. Hann kvaðst, fyrir sitt leyti,
ekki vera í nokkrum vafa um það, að
ill og yfirnáttúruleg öfl lékju lausum
liala í bænhúsinu að næturlagi. Hann
aflæsti sjálfur með eigin hendi hinni
þungu hurð á hverju kvöldi, til þess
að fyrirbyggja það, að þangað færi
nokkur maður inn, sem þá gæti orðið
fyrir barðinu á þessurn ógnarvætt-
um. Og þar sem þetta óhappaatvik
hafði nú gerst, var hann því ófúsari til
þess að leyfa mér eða nokkrum öðr-
um aðgang að bænhúsinu að nóttu til.
Eg þóttist skilja, að Sir Alfred væri
fullkomin alvara, og það myndi verða
hans bani, ef aftur hlytust óhöpp af
völdum „ættarfylgjunnar,“ vegna þess
að hann veitti mér umbeðið leyfi. Eg
hætti því við að leita frekar á hann
um þetta. Mér kom þessi öldungur svo
fyrir sjónir, að hann væri maður frá-
Frh. á bls. Í4.
Adomson
í góðum
félagsskap.