Fálkinn - 11.01.1952, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Tun.gLsskin.sey j an
Spennandi unglingasagra með myndum.
WIT£» ÞER . . .?
að eina Stradivaríusfiðlan,
sem enn er til í upprunalegri
mynd kostar yfir l*/2 milljón
krónur?
Á flestum þessum fiðlum hefir „háls-
inn“ verið lengdur að mun, en um eina
vita menn enn, sem er með gamla
„stutta hálsinum". Fyrir stríð var hún
eign manns í Vínarborg, en á stríðs-
árunum var henni komið undan til
Sviss, en þaðan komst hún til Banda-
ríkjanna. — Hér sést eigandinn með
dýrgripinn.
að I'innar neyta meiri mjólk-
ur en nokkur önnur þjóð?
Meðalneysla mjólkur á hvern íbúa
Finnlands er 254 lítrar á ári, en
næst kemur Svíþjóð með 234 lítra,
ísland með 225, Kanada með 215 og
Noregur með 213 lítra. Danir eru
miklu neðar, þótt þeir séu mikil mjólk
urframleiðsiuþjóð. Þar er mjólkur-
neyslan 170 iítrar á mann á ári. í
Japan er mjólkurneyslan aðeins 2
■— tveir — litrar á mann á ári.
hvaöa spenclýr stekkur hæst?
Svarið mun þykja kynlegt. Það
er hvalurinn, sem stekkur hæst allra
spendýra. Þessar stóru og þung-
lamalegulegu skepnur geta stokkið
átta metra yfir öldurnar. Tígrisdýr-
ið stekkur aðeins hálfa þá hæð og
hundurinn þrjá metra og hestar
rúma tvo metra á hæðina. Hins
vegar er kengúruin meistari í lang-
stökki og stekkur rúma 10 metra.
í klettinum sáu þeir hvar járn-
nagli hafði verið rekinn og þar
liafði blys verið fest í eins konar
klemmu.
„Hér eru menjar eftir menn, sem
hafa farið um þessi göng,“ sagði
Norton. „Eg ætla að reyna hvort
hægt er að kveikja á blysinu. Það
eru leifar af biki í þvi — þá spör-
um við vasaljósið á mcðan.“
Það kom á daginn að ágætt Ijós
varð á þessu gamla blysi. Þarna var
alis ekki þungt loft inni, svo að
einhvers staðar hlutu að vera rif-
ur í berginu, þannig að loftið end-
nrnýjaðist.
Þeir héldu áfram og skimuðu í
kringum sig, en hvað eftir annað
skrikaði Bill fótur, svo að hann
hefði dottið ef Joe hefði ekki jafn-
an verið reiðubúinn til að gripa í
hann.
„Hvað er nú þetta?" sagði Norton
og færði sig varlega nær.
Það kom á daginn að þarna liöfðu
verið nokkrar fjalir yfir sprungu
í gólfinu, sem ómögulegt var að
komast yfir án þeirra.
„Þarna er með öðrum orðum
gildra,“ sagði Norton skipstjóri. „Við
verðum að fara varlega, því að
kannske eru þær fleiri af sama
tagi.‘“
„En hvernig eigum við að kom-
ast yfir?“ spurði Joe.
Norton lýsti með blysinu. „Er
ykkur svimagjarnt, eða gctið þið
gengið þessa mjóu brún þarna?“
spurði hann og benti á örmjóan stall
meðfram hellisveggnum.
Skipstjórinn var fullkominn sjó-
maður og vissi ekki hvað svimi var.
Hann gekk brúnina og þegar hann
var kominn yfir hjálpaði hann
drengjunum.
„Þar sem svona gildrur eru geyma
menn oft verðmæta hluti,“ hélt hann
áfram. „Mig skyldi ekki furða þó
að við rækjumst á einhvers konar
fjársjóð liérna, kannske frá sjóræn-
ingjum liðinna alda, sem hafa notað
eyjuna sem athvarf og þess vegna
gert þessi skrítnu jarðgöng.“
Drengirnir biðu með eftirvænt-
ingu þess sem koma skyldi, en þó
óskuðu þeir sér mest að þeir fyndu
einliverjar útgöngudyr. Þeim fannst
óviðfeklið að sniglast áfram neðan
jarðar eins og moldvörpur.
„Hérna er beygja á göngunum,“
sagði Norton, „og lítið þið nú á,
hérna hækka veggirnir. Hver veit
nema við séum að nálgast útgöngu-
dyrnar, eða þá einhverja kletta-
hvelfinguna."
Hann hafði varla lokið orðinu
fyrr cn þeir ráku augun í eitthvað
sem líktist manni og lá á gólfinu
rétt hjá þeim.
Drengirnir færðu sig ósjálfrátt
nær Norton, sem lýsti með blysinu
á þetta, sem lá fyrir framan þá.
Upp við klettavegginn stóð járn-
bent kista opin, og fyrir framan
hana beinagrind, af manni, iklædd
riddaraskrúða miðalda. Milli bein-
anna í annarri hendinni var enn
gamalt og gulnað skjal.
Við hliðina á bcinagrindinni lá
sverð og ljósker, sem oltið hafði
á hliðina.
Þeir stóðu þarna agndofa og
störðu á þetta uns Bill sagði:
„Úr hverju heldurðu að hann hafi
dáið, pabbi?“
„Það er ekki gott að segja, en lík-
lega hefir hann ekki orðið bráð-
dauður. Liklega einhver sjúkdómur
eða —--------“
„Eða sultur,“ tók Joe fram í og
leit óttaslegin kringum sig.
Enginn svaraði. Það var ekki ó-
sennilcgt að Joe ætti kollgátuna.
En voru þeir ekki sjálfir í sömu
hættunni?
HVAÐ STÓÐ Á BÓKFELLINU.
„Ekki megum við láta hugfallast,“
sagði Norton loksins. „Lifsvon er
meðan líf er, og við vitum aldrci
hvenær lukkuhjólið snýst. Hugsið
ykkur hve oft allt hefir snúist til
góðs j)egar allt leit sem verst út,
núna undanfarna daga.“
Drengirnir samsinntu og það
hækkaði á þeim brúin. Nú fóru
þcir að fikta við það sem var í
kistunni.
Neðst voru ýmiss konar gömul
föt, morknuð af fúa, en ofan á þeim
smápoki og leðuról vafin utan um.
Þegar þeir lyftu lionum lirökk pok-
inn í sundur og úr honum lirundu
stórir dökkir peningar.
Norton tók einn peninginn, strauk
hann og sagði:
„Vitið þið hvað þctta er, drengir?
Þetta er gull, gamlir spánskir gull-
pcningar.
Þeir horfðu andaktugir á pening-
ana og Joe sagði:
„Mér finnst ég vera orðinn ríkur,
að vita af öllum þessum peningum
— en þó vildi ég gefa þá alla fyrir
brauðsneið með fleski og fyrir að
fá að sjá út á sjóinn.“
„Rétt segir þú, Joe,“ svaraði Nor-
ton. „Peningarnir eru einskis virði
ef ekki er hægt að kaupa neitt fyrir
þá af því sem maður þarfnast. En
nú skulum við athuga hvað stendur
á þessu skjali.“
Hann dró skjalið varlega úr
krepptri hendinni á beinagrindinni.
Það var mjög rykfallið, en er þeir
höfðu blásið af því rykið gat Nor-
on lesið nokkur orð skrifuð með
stórum klunnalegum stöfum:
„Til Jan Stein skipherra,“ las hann
hægt og athugaði livert orð. „Leitaðu
í dalnum með ljósu klettunum. Tíu
skrefum fyrir norðan hvíta hring-
inn .......“
„Og hvað svo meira spurði Joe
forvitinn.
„Svo var það ekki meira. Hann hef
ir ekki skrifað meira.“
Frh. á bls. Vt.
i
— Heyrið þér, María. Eg held aö
hcnni kisu leiÖist. ViljiÖ þér ekki
fara með hana í bíó — Mickey
mús er sýnd einhvers staöar í bœn-
nm nnna.
Ilörundsflúraði sjóma.ðurinn.
— Skilið þiö rciöhjólinu hans
pabba ykkar undireins!
— Jæja, ég borga þessa fimm aura,
sem vantar og þá losnar maður viö
óþarfa rifrildi, kennari!