Fálkinn - 11.01.1952, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames.
Janet Taman
Spennandi ástarsaga, viðburðarík og dularfull. —
Hún vissi ekki hve lengi hún hafði stað-
ið þar og starað út í myrkrið. Það var hægt
að horða kvöldverð þarna, livenær sem var.
Það var einn af kostum þessa staðar. Eng-
inn þurfti að vera stundvís. Hér þurfti eng-
inn að taka tillit til tímans. Þetta var eini
staðurinn í heiminum, þar sem tíminn varð
að lúta duttlungum mannanna.
Ilún heyrði dauft hljóð frá nærliggjandi
herbergjum, þar sem fólk var að búast til
lcvöldverðar. Hún heyrði öldugjálfrið við
lágan garðinn og lilátur i fjarska frá
þeim, sem ennþá sátu við „kokkteil“-
drykkju. Calypsohljómlistin barst til
eyrna liennar og hún heyrði að sungið var:
Lawd, whai a night, not a hite
What a saturdaij night.
Allt í einu harst rödd Heather til eyrna
Janet neðan úr garðinum og hún hrökk
upp úr hugsunum sínum. Rödd Heather
var áköf og livell. Það var eins og orðin
ryfu kyrrðina á líkan liátt og tónarnir úr
silfurlúðri.
— Janet, komdu niður! Komdu strax
niður!
— Hvers vegna? Eg hefi ekki skipt urn
föt ennþá.
— Það skiptir engu máli. Eg hefi heldur
ekki skipt um föt. En komdu niðurl
SÍÐAR sagði Janet við sjálfa sig, að hún
hefði ekki íarið, ef hún hefði vitað, hvers
vegna Heatlier kallaði á hana. Og þó var
það ekki fyllilega rétt, því að innst í hjarta
sínu hafði hún vitað það-------eða grunað
það — eða vonað það. Vonin, sem aldrei
deyr í hjarta þess, sem elskar, livað svo
sem kemur fyrir. En hvort hún vissi það
eða ekki, þá fór hún niður — gekk gegn-
um forsalinn og út í garðinn. Tunglsljósið
var of dauft til þess að það lýsti nokkuð,
en mislit ljósker liöfðu verið hengd upp í
pálmatrén í garðinum. Hún sá Heather
sitja við horð, en hún var ekki ein. Janet
gekk til borðsins, en nam skyndilega stað-
ar. Það var sem fæturnir hefðu festst við
jörðina. Hana langaði lil að flýja, en hún
gat það ekki. Hjartað barðist ákaft.
Heatlier kom auga á hana og kallaði á
hana með sömu glaðklakkalegu og livellu
röddinni, sem var svo ólík þeirri rödd, sem
hún hafði talað við Janet með fyrr um dag-
inn. — Komdu liingað, Janet. Sjáðu hver
er kominn! Er það ekki skemmtilega ó-
væntur gestur?
Freddie hló. — Eg er feginn því, að
koma mín kemur skemmtilega á óvænt.
Mjög feginn. Ilann stóð upp og brosti vin-
gjarnlega til Janet, en leit svo aftur á
Ilcather, sem hann virtist varla geta liaft
augun af.
Jason hafði einnig staðið upp, en liann
sagði ekkert. Það var eins og hann hefði
ekki réttu orðin á takteinum. Hann gekk
til Janet og lagði liöndina á handlegg henn-
ar.
— Eigum við ekki að ganga niður að
ströndinni? sagði hann.
STRÖNDIN var hleik þetta kvöld, og bylgj-
urnar, sem skoluðust um sandinn hleik-
gráar. Þau gengu þögul til strandar.
Þau þurftu ekki að liorfa á hvort annað,
þvi að hönd hans, sem livíldi á handlegg
hennar, sagði nóg. Þau þurftu ekki að
segja neitt, því að þau fundu návist hvors
annars eins og þau væru í innilegum faðm-
lögum.
Að lokum rauf Jason þögnina og sagði:
— Þú vissir, að ég mundi koma?
— Nei, ég vissi það ekki — ég vonaði
það.
— Fekkst þú hlómin frá mér?
— Já, rósavönd — — en það eru svo
margar vikur síðan.
— Eg vildi ekki vera of fljótfær. Eg
vildi ekki —- — — æ, ég veit ekki hvað
ég á að segja, Janet. Hann nam allt í einu
staðar og horfði á liana. — Þú veist það!
Þú lilýtur að vita það! Eg hélt, að þú kærð-
ir þig ekki um að sjá mig aftur eftir að,
eftir að —-------
— Þú átt við eftir að pahbi dó? sagði
hún spyrjandi með blíðlegum rómi.
— Já, ég hélt að þú mundir hata mig
fyrst um sinn að minnsta kosti.
— Hata þig, Jason.
— Ástin mín. — — Orðin sluppu af
vörum hans. Hann hélt áfram með alvöru-
svip: — Það var min sök, að faðir þinn dó.
Hann lét lífið til þess að bjarga mér, en
ég hafði eytt öllum minum þroskaárum
til þess að elta liann — ofsækja hann. Við
verðum að vera hreinskilin og einlæg hvort
við annað, Janet.
— Já, ég veit það. Hún sneri sér undan
að liálfu leyti. Röddin var alvöruþrungin.
— En það var þitt starf!
Það var meira en mitt starf. Eg hafði
sjálfviljugur helgað mig því starfi af lífi
og sál. Biturleikinn og gremjan í garð hans
og allra hans líka, sem eyðileggja líf svo
margra vegna augnabliks ofsa og ástríðna,
varð til þess að ég gekk í þjónustu leyni-
lögreglunnar að loknu námi í Oxford. Eg
komst á snoðir um það, að einhverjir fang-
anna kynnu að liafa sloppið úr fangelsinu,
sem faðir þinn var í, þegar sprengingin
varð. Það liggur ljóst fyrir, að auðvelt
hefir verið að skipta um skilriki og kom-
ast hurt undir fölsku flaggi. En ekki var
vitað, hverjir liefðu komist undan, þvi að
líkin, sem fundust voru mörg óþekkjan-
leg. Þegar fregnir fóru að berast héðan
um einkennilga sarfsemi í Taman Great
Ilouse, grunaði mig, að dr. Kurtz væri þar.
Eg gat komið því til leiðar, að mér var
fengið málið til rannsóknar. Mig grunaði,
að maðurinn, sem með lionum var, væri
faðir þinn, en hafði engar sannanir fyrir
því. Þegar ég komst að því, að Greerman,
sem leitað hafði verið fyrir skartgripa-
þjófnað, hafði pantað sér far hingað, á-
kvað ég að fara með sama skipi og hann.
Framhaldið er þér kunnugt.
— Já, að mestu leyti. En hvenær varðst
þú þess vísari, að faðir minn og Lawton
væru einn og sami maðurinn? Kom ég þér
á sporið með því að fara til Taman Great
House?
IJann hristi höfuðið. — Nei, ég vissi það
áður, það geturðu verið v,iss um, Janet.
Henni lélti við svarið, því að liún vildi
ógjarnan liafa valdið dauða föður síns með
ferð sinni. Siðan spurði hún hann spurn-
ingar, sem lengi hafði legið henni á hjarta:
— Hvers vegna fórst þú með mér niður
að ströndinni kvöldið, sem báturinn kom
frá Cuba með manninum, sem síðar dó?
Yildirðu sýna mér á þann hátt, að þú
grunaðir þá? Þú lilýtur að hafa vitað, að
ég mundi aðvara föður minn? Eg hefði
líka áreiðanlega aðvarað hann, ef hann
hefði ekki verið farinn. Um það máttu
vera viss. Ilún lagði áherslu á síðustu
orðin.
Hann tók um hendur hennar og þrýsti
þeim að sér. — Já, ég vissi það. Það var
einmitt þess vegna að ég fór með þig.
— Þú vildir, að ég mundi aðvara hann?
En þú liafðir leitað lians svo lengi — —
Rödd liennar dó út.
— Já, ég hafði leitað lians lengi, en svo
kvnntist ég þér. Ástin getur breitt yfir svo
margt, sem liðið er.
— Já------
Þau stóðu saman þögul um stund í
tunglsljósinu. Hann hélt um liendur henn-
ar og horfði á hana. Það var bros á vör-
um bans og augnasvipurinn mildur en til-
biðjandi.
Hún sá liann varla, þvi að tár vættu
hvarma liennar. En það voru ekki tár ör-
væningar. Það voru gleðitár og hamingju
— sem hún hafði aldrei þekkt eða búist
við að öðlast.
— Janet------ég elska þig! Hann sagði
þetla blátt áfram, eins og upp á þilfari á
e/s Carribean áður fyrr.
Og svar hennar var hið sama og þá: —
Eg elska þig Jason!
Hann hló, og hlátur hans vakti innilega
hamingjukennd í hjarta hennar.
— Þetta eru skipsástir, sem munu vara
að eilífu, sagði hann og faðmaði liana að
sér.
ENDIR.