Fálkinn - 25.04.1952, Side 7

FÁLKINN
7
persónuleika, konu, sem hefði get-
að orðið fræg, ef hún hefði haft
nægan metnað. Elísabet var í fyrstu
mjög varkár í tali við Michael Pan-
ister. Hins vegar talaði hún tals-
vert um föður sinn og þá staði, sem
hún hafði komið á i fylgd með hon-
um. Stundum minntist liún líka á
Hester, og var þá að jafnaði dálítið
yfirlætisleg í tali, eins og Hester
væri skjóstæðingur, sem nyti vernd-
ar liennar.
„Hún er svo góð sál. Hún gerir
allt, sem i hennar valdi stendur, til
þess, að mér geti liðið vel.“
Marcella svaraði brosandi: „Þér
spillist vonandi ekki á of miklu
dálæti Hester. Þetta er dálítið und-
arlegt heimili, sem þér hafið kom-
ist inn á, ungfrú Charlbury. Sjálf
hefi ég aldrei kornið i gamla húsið
í Kennington, en Michael liefir sagt
mér sitt livað um það. J2g þekkti
Miss Sophie Martingate sálugu lika
nökkuð. Hún var einkennileg í hátt-
um, en þó sennilega góð mann-
eskja. Stundum held ég, aíj. hún
hafi gert rétt með að arfleiða vesl-
ings Hester að eignum sinum.“
„Hvers vegna segið þér veslings
Hester,“ spurði Elisabet. „Það er
óþarfi að vorkenna manneskju, sem
á miklar eignir og fær við það mikil
völd.“
„Eg liefi nú samt samúð með
henni,“ svaraði Marcella. „Vilduð.
þér gjöra svo vel og snúa höfðinu
aðeins til liægri? Þökk fyrir. Þér
hafið fullkominn vangasvip, ungfrú
Charlbury. Þér vitið vafalaust að
þér eruð vel af guði gerð? Annars
get ég ekki séð, að þér likist föð-
ur yðar mikið,“ hætti frú O’Mall-
ey við.
Elísabet varð áhugasöm.
„Svo að þér þekktuð föður minn?
Eg heyrði liann aldrei minnast á
yður.“
Frú O’Malley hló.
„Það er ekki von. Eg liitti hann
af tilviljun og teiknaði nokkrar mynd
ir af honum. Eg skal sýná yður
þær.“
Elísabet hallaði sér aftur á bak í
liægindastólnum og sagði með kulda
legri rödd: „Eg fer nú að skilja
allt saman betur. Það hlýtur að
hafa verið náið samband milli pabba
og Miss Martingate. Hvers vegna
giftust þau ekki?“
Frú O’MalIey yppti öxlum.
„Eg hefi ekki hugmynd um, hvern
ig sambandi þeira var háttað. Eg
hugsa, að þau hafi verið góðir vin-
ir, en vinir giftast nú ekki alltaf,
er það?“
Elísabet hló.
„Nei auðvitað ekki.“ Svo mælti
hún við rneð biturri rödd: „Faðir
minn var ekki sérstaklega hamingju-
samur i hjónabandinu. Þér vitið
kannske, að ég liefi aldrei séð móð-
ur mína og ekkrt u mhana hyrt,
Þér getið ef til vill sagt mér eitt-
livað um hana? Eg veit ekki einu
sinni livað hún hét. Eg veit það eitt,
að hún var sögð falleg. Einu sinni
sagði pabbi að ég væri lik henni,
og ég held, að það hafi ekki átt
að vera hrós.“
Marcella fleygði vindlingsstubhn-
um og leit snöggt á myndina. Svo
sagði hún stuttlega: „Þótt yður
mjög vænt um föður yðar?“
Elisabet Charlbury hugsaði sig
um augnablik, en sagði svo: „Já,
það held ég. Að visu var ekkert
innilegt samband okkar á milli. Það
var alltaf einhver þröskuldur á
milli. Eg lield, að hann hafi gert
skyldu sína gagnvart mér, en eins
og ég sagði áðan, þá var hjónaband
lians misheppnað frá upphafi, og
liann liefir af þeim sökum ekki bor-
ið þá hlýju til mín, sem ella hefði
verið.“
„Þér eruð hættuleg, ung stúlka,“
sagði Marcella næstum því ósjálf-
rátt, „því að þér hafið of stórt höf-
uð, en of lítið hjarta.“
Þessi athugasemd kom dálítið við
kaun Elísabetar, og luin sagði ill-
kvittnislega: „Til livers er að hafa
hjarta? Það leiðir aðeins af sér
óþægindi. Hins vegar er gott fyrir
mig að hafa höfuð í betra lagi, þvi
að ég er einstæðingur, sem á allt
undir góðvild annarra komið.“
Á ])essu augnabliki voru dyrnar
opnaðar og Michael kom inn.
„Hver talar um einstæðingsskap
og góðvild annarra?“
Hann gekk til móður sinnar og
kyssti hana. Svo kinkaði hann kolli
til Elisabetar, en staðnæmdist svo
fyrir framan myndina, sem hann
athugaði gaumgæfilega.
„Eg er viss um að þetta verður
fyrirtaks mynd,“ sagði hann. „Þér
megið vera ánægð ungfrú Charl-
hury, að móðir min skuli mála
mynd af yður.“
„Eg veit það,“ sagði Elísabet og
sendi honum töfrandi bros. Annars
vissi ég ekki, að þetta ætti i raun
og veru að vera mynd af mér. Eg
hélt, að é gætti aðeins að ðvera
.fyrirmynd að einhverri ópersónu-
legri mynd.“
„Það eigið þér líka að vera,“ sagði
frú O’Malley. „En nú hafið þér .víst
setið nógu lengi. Þér þurfið vist að
teygja úr yður. Við höldum áfram
á morgun ef þér verðið ekki of
önnum kafnar við annað.“
„Önnum kafnar!“ sagði hún. „Eg
hefi ekkert að gera. Eg horða há-
degisverð úti í dag, annars sit ég
heima i gamla liúsinu og veit ekki,
hvað ég á af mér að gera. Eg kæri
mig ekki um bækur,“ bætti hún við.
„Mér leiðast bækur. Að minnsta
kosti enskir reyfarar og ástarsögur.
Franskar og spánskar bækur eru
öðruvísi. Eg h.efi lesið mikið af
þeim. En,“ hélt hún áfram eins og hún
vildi bera i bætifláka fyrir sér gagn-
vart Michael, „þá reyni ég að láta
mér geðjast að öllu, sem enskt er.
Eg hefi ferðast mikið — og ég er
þegar mjög hrifin af London. Eg
held, að hún sé fegursta borg i heimi.
Og ég er hrifin af vinnustofunni
yðar, frú O’MalIey. Hún er svo lifg-
andi. í Paris sá ég nokkrar af mynd-
um yður. Á safni í Luxemburg sá ég
líka fallega mynd cftir yður.“
Andlit Michaels ljómaði, og dauf-
ur roði þaut fram í kinnar hans.
„Já, mamma er dásamleg, ungfrú
Charlbury," sagði hann. „Eg er
henni dálítið gramur fyrir það,
hvað lnin vinnur mikið! En nú
hefi ég annars fréttir að færa. Það
er alveg satt. Eg fékk simskeyti frá
Hester áðan. Hún hefir selt gamla
húsið í Kennington. Hún er í þann
veginn að kaupa hús með öllum
luisgögnum, sem ég hefi mælt með
við liana. Það er í Curzon Street.“
Elisabet lifnaði allt í einu við.
„Þér eruð óviðjafnanlegur, herra
Panister," sagði hún. „Eg hafði gef-
ið upp alla von um að fá hana
burt frá þessum afskekkta stað. Mér
fannst ég heldur ekki liafa neinn
rétt til þess að þvinga hana til að
flytja. Hún liefir verið þarna svo
LEIÐIN TIL LUKKUNNAR?
í helli uppi í fjalli skammt frá
Odenwald, á ameríska hernámsvæð-
inu í Þýskalandi, hýr fjölskylda,
sem hefir „horfið aftur til náttúr-
unnar.“ Húsbóndinn heitir Adolf
Ellenbock og er risi að vexti og
vel að sér gerr. Ilann býr þarna í
hellinum ásamt konu sinni og dótt-
ur, sem er 13 ára. Scgja lijónin að
sér hafi aldrei liðið betur en síðan
þau lögðust út. — Ellenbock var
húsameistari en tók það í sig fyrir
fimmtán árum að leggjast út, ásamt
lengi og þykir orðið vænt um um-
hverfið, en ég er ekki nnnað en
aðskotadýr.“
konu sinni. Þau komu sér fyrir i
sama hellinum sem þau eiga heirna
í enn þann dag i dag og þar fædd-
ist þeim dóttir fyrir 13 árum. Hún
er á skóla i næsta þorpi og fer
gangandi á milli, þó að leiðin sé löng
Er hún sú eina í fjölskyldunni, sem
gengur klædd eins og annað fólk.
Hjónin eru i einhvers konar lörfum,
eins og villimenn. Fjölskyldan lifir
eingöngu á jurtafæðu, sem þau sum-
part rækta sjálf en viða að nokkru
leyti að sér í skógunu mí kring. Oft
koma gamlir kunningjar í heimsókn
til þeirra og þau skrifast á við
marga. Eina skemmtun þeirra og
dægradvöl er að safna ætijurtum
og lilusta á útvarpið.
Pi-pa,-ki 19. apríl 1952, 3000 sýning.
Skúlholt 10. fcbr. 1940, 2500 sýning.
Loginn helgi, 12. des. 1940, 2000. sýning, (talið frá v.): Valur Gíslason,
Alda Möller, Arndís Björnsdóttir, Brynjólfur Jóhannsson, Géstur Pálsson,
Póra Borg.
t