Fálkinn - 25.04.1952, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Sir Walter Scott:
*■
0<jfœffu4atna jatU^túin
-4^p2C.'j.T»yri«S* P L^. £f.
S-ia.i- •nwur.!- •* •■ '« f.V**an au k «<u>»« ViV
1. Á dögum Elísabetar drottning-
ar var í þorpinu Curanor, mílu vge-
ar frá Oxford, viökunn veitingakrá,
sem var mjög sótt. Veitingamaður-
inn var þekktur um allt Iand fyrir
kænsku sína og frábært öl. — Kvöld
eitt kom ferðamaður nokkur til krár-
innar. Hann var vel \ojinum bú-
inn, fékk heststráknum hest sinn.
•gekk vígmannlega inn i krána og
heimtaði þegar öl.
3. Flestir binna, er i kránni sátu,
voru úr bænum. Einn var þó sá,
er ókunnur var og sat einsamall
fjarri hinum og lét ekki á sér bera.
Mennirni rvirtu han nfyrir sér af
forvitni, sakir fríðleika hans og
glæsimennsku. Veitingamaðurinn
þekkti það eitt til hans, að nafn
hans var Tressilian og var hinn
5. Eftir því sem á leið tóku fleiri
til máls, og þegar Lambourne fór
að spyrjast fyrir um, hvað orðið
hefði um gamlan skólafélaga sinn,
Tony Foster, gátu allir frætt hann
um það, að Tony ætti nú heima
i höllinni Cumnor Place og að uppi
2. Veitingamaðurinn settist við
borðið bjá hinum nýkomna gesti,
og á meðan á samtalinu stóð, varð
liann þess áskynja, að komumaður
var enginn annar en Miehael Lam-
bourne, systursonur hans. Veitinga-
maðurinn var raunar langt frá því
hrifinn af þessari frændsemi, því að
Lambourne bafði ávallt verið ó-
þokki. Eitt sinn, þegar liann var
drengur, hafði liann stolið silfur-
lireyknasti yfir þessum tigna gesti,
sem búið bafði i kránni nokkra
daga, án þess vitað væri, hvert er-
indi bann ætti, því að hann gaf
sig ekki að neinum.
4. Veitingamanninum fannst það
eigi að síður skylda sin að gera
væri mjög ákafur orðrómur þess
efnis að liann vekti þar yfir undur-
fagurri konu. Nú tók herra Tressili-
an allt í einu að leggja við eyrun
'og hlýða orðræðunum af ákafa,
einkum er farandsali einn gat frá
því skýrt, að hann hefði sjálfur séð
skál og hlaut fyrir brennimark á
vinstri öxl sína. Þegar móðurbróð-
urinn minntist á brennimarkið,
beraði Michael öxl sína og sýndi
svo að eigi varð um villst, að þar
var ekki ör að sjá. Til þess var sú
orsök, að böðullinn hafði aumkast
yfir drenginn og sleppti honum
án þess að hita járnið.
eitthvað fyrir þennan dapurlega
unga mann, og var að reyna að fá
hann til að taka þátt i gleðskap hinna
annarra gesta, sem safnast höfðu
um Lambourne, er nú var að halda
hátíðlega endurkomu slna og hélt
uppi samtali með hávaða og handa-
slætti meðal sveitunga sinna, er
ekki höfðu séð hann i 18 ár.
konunni bregða fyrir, er hann reið
eitt sinn fram lijá hallarturninum.
6. Að sönnu hafði Foster komið
þjótandi út, eins og það væri strang-
lega bannað að lita á þessa konu,
og mönnum kom saman um, að það
VVTIÐ ÞER . . .?
aff þegar fallhlífarhermaffur er
œfffur í úl.stökki, er hann
fyrst ekki látinn stökkva
nema fáeina sentimetra?
Á teikningunni sést fyrsti liður í
æfingunni: „Stattu í dyrunum! •—
Stökk!“ Þetta er æft niðri á jörð-
inni. Næst eru menn látnir stökkva
einn metra og læra hvernig þeir
eiga að koma niður án þess að
meiða sig. Svo eru stökkin siná-
hækkuð uns maður hleypur úr turni
með opna fallhlíf. Og loks er hlau.p-
ið fimm sinnum úr flugvél, en þá
er maðurinn „útskrifaður."
aff napajm-sprengjurnar fljótu
á vatni?
Þessar íkveikjusprengjur, sem liafa
verið notaðar mikið í Kóreustríð-
inu , innihalda ekki sprengjuefni
heldur bensín, sem bundið hefir
rcrið í föstu efni. Þegar sprengjan
dettur kviknar í henni og inyndast
geysimikill hiti, svo að ilhnögulegt
er að slökkva þssaer sprengjur
fljóta og halda áfram að brnna þó
að þær komi í vatn. Er þeim oft
fleygt i ár og læki og látnar berast
þangað sem þær geta kveikt í ein-
hverju.
væri liið mesta áræði að voga sér
að fara inn á hallarlóðina. Lam-
bourne, sem var oðinn vel fullur,
hélt því fram, að sér mundi ekki
verða skotaskuld úr því að fara inn
í höllina og neyða Foster til þess
að kynna sig konunni. Um þetta
veðja þeir drykkjufélagarnir, og lir.
Tressilian hét að fylgja Lambourne
á ferð hans, sem hann, þrátt fyrir
drykkjuæði, skildi og gleynuli ekki.
Framhald í nœsta blaffi.