Fálkinn - 25.04.1952, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
ANTHONY MORTON: 12.
Leikið á lögregluna
Npennandi framhaldissagra nm grlæpi ogr ástir
Hann var í þann veginn að kveðja þegar nýr
gestur kom, maður sem átti eftir að koma
allmikið við ævintýri Mannerings í framtíð-
inni.
— Halló, Gerry, sagði ofurstinn og heilsaði.
— Mannering, þér hafið aldrei hitt Gerry áður.
Gerry Long frá Boston — John Mannering.
Long var hár og herðibreiður Ameríkani,
með einkennilegt og geðfellt andlit. Eins og
títt er um marga landa hans virtist hann vera
yngri en hann í raun réttri var. Það hefði mátt
halda að hann væri tvítugur en ekki nær
þrítugu. Líklega skipti ljósa hárið og unglega
hörundið mestu máli um þetta. Hann virtist
einkennilega sveigjanlegur í liðamótunum þeg-
ar hann hreyfði sig, og hann hló skært eins
og strákur.
— Mér hefir verið sagt að enginn þekki
England og þó sérstaklega London, eins vel
og þér, herra Mannering, sagði hann.
— Þá hefir yður verið sagt skakkt til, sagði
Mannering brosandi.
— Trúið honum ekki, Gerry. Hann hefir sett
London á annan endann í . .. .
— Heila mannsævi, skaut lafði Mary inn í.
— Bull, urraði ofurstinn. — Þú lofar mér
aldrei að tala út, Mary.
— Alveg eins og í gamla daga, sagði Mann-
ering.
— Þetta er alveg rétt sem þér segið, Gerry,
sagði ofurstinn. — Hann er ekki allur þar
sem hann er séður. Eru það ekki gimsteinar
sem þér eruð farnir að sækjast eftir núna,
Mannering?
Mannering kinkaði kolli. — Jú, en í ofurlitl-
um stíl, sagði hann. Og Long virtist verða for-
vitinn.
Það kom á daginn að Long var áf jáður gim-
steinasafnari og að hann stundaði þessa iðju
með æskunnar kappi. Það var enginn hægð-
arleikur fyrir Mannering að ræða við hann,
því að hann hafði næsta lítið vit á gimstein-
um móts við Long. En Mannering vildi það
til happs að Ameríkaninn hafði nærri því alltaf
orðið og virtist alls ekki verða þess áskynja
að hann var að tala við mann, sem hafði lítið
vit á málinu. Mannering lærði margt af hon-
um, sem hann gat haft gagn af síðar, til dæmis
hvernig á að þekkja ekta gimsteina frá svikn-
um.
Það var sagt að Long væri öllu ríkari en
Vagnall. Faðir hans, sem stjórnað hafði ein-
um af stórgróðrahringum Bandaríkjanna,
hafði látið eftir sig ógrynni fjár, og hafi Mann-
ering verið talinn rikur maður hingað til, þá
mundi hann ekki verða það síður hér eftir,
er hann hafði kynnst þessum ríka Ameríku-
manni. Bong vildi hafa sem mest gagn af sex
mánaða dvöl sinni í London, og honum þótti
mjög vænt um að fá að kynnast Mannering.
Og hvað Mannering snerti þá leist honum
mjög vel á unga manninn. Svo vel að honum
fannst hann alls ekki hafa skap í sér til þess
að stela frá honum.
Marie Overndon og Fr. Vagnall áttu að gifta
sig daginn eftir. Gerry Long átti að vera
svaramaður hans, og Lorna Fauntley átti að
verða ein af sjö brúðarmeyjunum.
Það var rétt sem Bristow hafði sagt, að
brúðkaup MarieOverndon mundi bera af öllum
öðrum atburðum í samkvæmislífinu. Boðs-
gestirnir skiptu hundruðum. Og Mannering
var einn af þeim.
XII. TVENNAR PERLUR.
George Belton ofursti hafði lánað lafði
Overndon hús sitt til veisluhaldsins og hjálp-
að Vagnall með allan undirbúninginn. Allt
var á tjá og tundri þarna í gamla húsinu, sem
venjulega var líkast því að það stæði autt.
Þjónarnir höfðu verið skinnaðir upp — allir
komnir í nýja einkennisbúninga. Mannering
fannst þjónarnir vera grunsamlega margir.
Reyndar skiptu gestirnir hundruðum, þó að
Marie Overndon segði, að þetta væru ekki
nema nánustu vinir hennar.
Og veislan tókst vel. Allir skemmtu sér og
þó að brúðurin væri fremur fálát þá hafði það
engin áhrif á gleðskapinn. Gerry Long var
veislustjóri, og gegndi starfi sínu prýðilega í
ekta amerískum stíl. Mannering kunni bet-
ur og 'betur við hann. Hann var svo laus við
alla tilgerð.
Allar brúðkaupsgjafirnar voru til sýnis í
bókasalnum, og Mannering hafði hugann meir
við þær en nokkuð annað. Hann athugaði þær
vandlega stuttu eftir að brúðhjónin voru horf-
in og lögð af stað í brúðkaupsferðina, en henni
var heitið til Parísar og síðan suður að Mið-
jarðarhafi. Bókasalurinn var á hentugum stað.
En þar voru bara engir gluggar heldur ofan-
ljós. Og þar voru aðeins einar dyr — út að
forsalnum — og þar stóð jafnan leynilögreglu-
maður, sem Bristow hafði bent Mannering á.
Annar maður, sem var miklu kurteisari en svo
að hann gæti verið gestur, var líka í námunda
við dyrnar. Það var líklega maðurinn frá
njósnastofu Dormans.
Annars voru lögreglumenn um allt húsið,
og aðrir héldu vörð kringum það. Möguleik-
arnir á því að hægt væri að fremja innbrot
voru í rauninni engir, en hins vegar gátu verið
möguleikar á að hægt væri að stela inni i
húsinu.
Mannering hafði ráðið ráðum sínum. Hann
hafði athugað gjafirnar vandlega og séð að
það voru aðeins fáar þeirra, sem hægt væri að
koma í peninga. Það var sérstaklega þrennt,
sem hann langaði í, en vitanlega þóttist hann
ánægður ef hann næði í eina þeirra. Vagnall
demantarnir, undursamlega falleg hálsfesti,
var þarna — gjöf til brúðarinnar frá föður
brúðgumans. Á frjálsum markaði mundi vafa-
laust hægt að selja þá fyrir þrjátíu þúsund
pund. En sem þýfi mundi verða erfitt að koma
þeim í peninga. Þó fannst Mannering líklegt
að hægt yrði að hafa upp úr þeim fimm til sex
þúsund pund. Demantafestin lá á miðju borð-
inu, og hinum gjöfunum raðað allt í kring. Og
svo voru tvær dýrmætar gjafir sín á hvorum
borðsenda. öðru megin Rennel-safírarnir, sem
Frank Vagnall hafði keypt handa konu sinni og
orðið að yfirbjóða Fauntley lávarð, sem hafði
mánuðum'saman verið að reyna að ná í þá.
Þeir voru á þeim borðsendanum, sem nær var
dyrunum og þess vegna mundi vera auðvelt
að stela þeim. Á hinum borðsendanum var
perlufestin mikla, sem ekkjugreifafrúin af
Kenton hafði gefið brúðinni. Greifafrúin
hafði safnað Vagnall-fjölskyldunni undir
vængi sína undir eins og hún kom til Englands,
og henni hafði verið umhugað um, að gjöf
hennar vekti athygli. Það hafði líka tekist.
Gjöfin vakti aðdáun öðrum fremur, og frúin
var alltaf á vakki í námunda við borðið, til
þess að láta slá sér gullhamra.
Þegar Mannering kom inn eftir að brúðhjón
in voru farin, hitti hann greifafrúna þar á-
samt Gerry Long og nokkrum öðrum kunn-
ingjum. Greifafrúin var að segja álit sitt á
gjöfunum, en það skein gegnum allt sem hún
sagði, að engin þeirra kæmist til jafns við
perlufestina hennar. Gerry Long lét ekki á sér
standa að vera henni sammála um það, en í
staðinn sagði greifafrúin að Ameríkumenn
væru kurteisasta þjóðin í heimi. Mannering
stóð lengi og dáðist að perlunum, og honum
var það full alvara, að hann hefði aldrei séð
jafn fallega samstillingu á nokkurri perlufesti.
Og nú var greifafrúin ekki sein á sér að gefa
Englendingum kurteisisvottorðið, sem hún var
nýbúin að gefa Ameríkumönnum. Mannering
og Long brostu kankvislega hvor til annars.
Og svo færði greifafrúin sig skrefi nær
borðinu til þess að líta á tvo hárbursta í gull-
umgerð, sem kunnur Ameríkumaður hafði
gefið. Hún rak tána í borðfótinn, stól eða
gólfdúkinn — hún gat ekki sjálf sagt með
vissu hvað það var, því að hún komst í svo
mikla geðshræringu. En þarna stóð hún haltr-
andi á annarri löppinni og beit á jaxlinn til
þess að æpa ekki upp yfir sig af sársauka.
Mannering og Long hlupu að til að hjálpa
henni. Hvorugur þeirra gat eftir á gert grein
fyrir hvernig þetta hafði atvikast, en það var
líkast og fótunum hefði verið kippt undan
greifafrúinni svo að hún datt fram á borðið.
Hún rak upp hljóð um leið og leynilögreglu-
mennirnir tveir komu hlaupandi. Tveir af gest-
unum komu líka til aðstoðar. Og þarna lá
greifafrúin á maganum fram á borðið, en
Long og Mannering gerðu sitt besta til að
koma henni í samt lag. Tuttugu eða þrjátíu
dýrindisgjafir lágu eins og hráviði á gólfinu,
og allt sem eftir var á borðinu hafði færst úr
lagi. Leyninjósnararnir tveir töpuðu sér alveg.
Þeir reyndu að koma lagi á gjafasýninguna
aftur, en tókst það ekki.
Greifafrúin hafði dottið fram á borðið rétt
hjá perlufestinni, og það var þetta sem Mann-
ering hefði reiknað út. Um ieið og hann greip
til frúarinnar til að hjálpa henni, náði hann í
perlufestina og lét hana renna niður í vasa
sinn án þess að nokkur gæti tekið eftir því.
Þetta hafði verið svo hlægilega auðvelt. Búk-
urinn á greifafrúnni hafði skyggt á armband-
ið meðan Mannering var að hrifsa það.
— Þér verðið að afsaka, sagði hann. —
Ekki ætlaði ég að ....
— Það var ekki síður mér að kenna, sagði
Long.
Og greifafrúin var sannfærð um að það
væri hvorugum þeirra að kenna. — Eg hras-
i