Fálkinn - 25.04.1952, Side 13

FÁLKINN
13
aði, sagði hún og tók öndina á lofti. — Þið
gátuð ekki gert að því.
Lorna Fauntley var ein þeirra, sem hafði
komið hlaupandi þegar greifafrúin hljóðaði.
Mannering leit til hennar og hún sá að hann
vildi að greifafrúnni yrði komið út. Lorna tók
hana að sér. Nú kyrrðust gestirnir aftur, und-
ir eins og allir sáu að hér hafði verið um smá-
vegis óhapp að ræða, en ekki innbrotsþjófnað.
Það var Mannering sem drap á það við
njósnara Bristows, að réttara væri að athuga
hvort ekkert hefði horfið.
— Eg get ekki séð að neitt vanti, svaraði
hann. — En þér hafið rétt fyrir yður. Ef eitt-
hvað skyldi koma fyrir, er betra að vera viss
um að allar gjafirnar séu hérna núna.
— Á ég að hjálpa yður? spurði Mannering
og bauð leynilögreglumanninum sígarettu.
Hann afþakkaði bæði hjálpina og sígarett-
una. — Það er víst best að láta okkur eina um
þetta, sagði hann. — Við aflæsum stofunni í
svo sem hálftíma. Viljið þér gera svo vel að . .
— Eg skal láta Belton ofursta vita um það,
sagði Mannering.
Ofurstinn tók þessu fálega fyrst í stað, en
lét 'bráðlega sannfærast um að þetta væri að-
eins varúðarráðstöfun, og bauðst til að læsa
bókasalnum sjálfur. Glaðværðin í samkvæm-
inu hafði dvínað nokkuð, og ýmsir bjuggust til
bUrtfarar.
Frank Vagnall eldri var hár maður, grá-
hærður, og. hafði orðið ríkur á bifreiðasmíð-
um. Hann var gerólíkur konunni sinni. Frú
Daisy Vagnall var frekar feitlagin en iðaði
af fjöri, hins vegar virtist hann nokkuð lúinn.
Vagnall var að tala um að fara heim, en frúna
virtist ekki langa neitt til þess. Mannering
beið með óþreyju eftir að sjá hve margir
mundu fara áður en lögreglan hefði lokið við
að athuga brúðargjafirnar. Því fleiri sem færu
því erfiðara yrði starf lögreglunnar þegar
þjófnaðurinn ■kæmist upp.
Hann stóð hjá lafði Mary og lét sem hann
væri að kæfa niðri í sér geispa.
— Þreyttur? spurði lafði Mary. — Það er
aumingjalegt af jafn ungum manni.
— Eg er aldrei upplagður á kvöldin, svaraði
Mannering. — En það er svo að sjá, sem þér
séuð alltaf jafn upplögð.
Bros lafði Mary breyttist í geispa, og þau
hlógu bæði.
— Sannast að segja fékk ég engan nónblund
í dag, sagði hún. — Eg er svo þreytt að ég
gæti sofnað hvenær sem er.
Þau fóru til Vagnalls og Beltons ofursta,
sem reyndi af alefli að leyna því að honum
væri farið að leiðast.
— Eg er viss um að ofurstinn er orðinn
þreyttur líka, sagði lafði Mary.
— Æjá, það er alltaf svo mikið umstang við
svona brúðkaup, svaraði ofurstinn, er sjálfur
FELUMYND
Fyrir hvern eru þeir ctö spila?
hafði gengið best fram í því að gera umstangið
mikið.
Lafði Mary tók frú Vagnall undir arminn og
svo fóru þau sitt í hverja áttina. Og innan
hálftíma voru margir af gestunum farnir frá
Portland Square.
Mannering stóð í forsalnum hjá Lornu er
ofurstinn kom til þeirra. Hann var sótrauður
í framan og það var auðséð að eitthvað al-
verlegt var að. En Mannering lét sem hann
tæki ekki eftir því. Flann brosti glaðlega eins
og hann var vanur. Hann hafði búið sig vel
undir það sem koma skyldi.
— Við ætluðum að fara að kveðja, sagði
hann. — En okkur langaði til ....
Hann þagnaði því að nú var ómögulegt að
ganga þess dulinn í hvílíkri geðshræringu of-
urstinn var í.
— Hvað er að, ofursti?
— Eg hefi aldrei fengið annað eins áfall á
ævi minni, sagði ofurstinn með andköfum. —
Hm, mætti ég ekki tala við yður í fáeinar mín-
útur? Eg skal ekki tefja hann lengi, ungfrú
Fauntley.
Lorna kinkaði kolli og Mannering fór með
ofurstanum út í horn í forsalnum. Hann hafði
ennþá fullt vald á sér, en hversu vel sem hann
hefði undirbúið sig hefði hann þá aldrei getað
dulið undrun sína yfir því, sem nú kom.
— Það er út af mr. Long, sagði ofurstinn.
— Long hefir, hm, þetta eru vandræði, Mann-
ering! Perlurnar, sem greifafrúin af Kenton
gaf Maríu .... eru horfnar! Long hefir verið
handtekinn!
— Gerry Long! Mannering gat varla trúað
sínum eigin eyrum. — Tekinn fastur? Þetta
nær engri átt, ofursti! Hvers vegna?
Ofurstinn gretti sig. — Ja, hvers vegna?
Perlurnar fundust í vasa hans, Mannering!
Þær fundust í vasa hans.
Mannering starði á hann og botnaði ekki
neitt í neinu. Þetta var óhúgsandi, sagði hann
við sjálfan sig. Það var hann sjálfur, sem
hafði perlurnar í vasanum. En lögreglan hefði
ekki handtekið manninn, og Belton hefði ekki
verið svona viss, ef þetta væri ekki satt.
— Það fær mig enginn til þess að trúa
þessu, sagði hann hægt og bauð ofurstanum
sígarettu. Ofurstinn tók nokkra teyga, hugs-
andi.
— Eg ætla að biðja ungfrú Fauntley að
verða foreldrum sínum samferða, sagði Mann-
ering. — Bíðið þér augnablik, ofursti.
Hann flýtti sér að útskýra fyrir Lornu að
hann yrði að verða eftir.
— Er eitthvað alvarlegt að? spurði hún.
— Það er ekki gott að vita, svaraði hann
bara. Hann fylgdi henni niður að bifreiðinni
og hljóp svo til ofurstans, sem var að tala við
bróður brúgumans. Litli leynilögreglumaður-
inn kom til þeirra í sömu svifum.
— Þeir vilja gjarnan tala við yður, ofursti,
sagði hann með spekingssvip.
— Eg kem, ég kem, svaraði ofurstinn.
— Hér hlýtur að vera um flónskulegan mis-
skilning að ræða, sagði Mannering og reyndi
að gera gaman úr þessu. En engum var gaman
í hug. Og sjálfur hafði Mannering ekki áttað
sig svo, að hann sæi til fulls alvöruna í málinu.
Hann gat ekki stillt sig um að þukla á vasanum
einu sinni enn, til að ganga úr skugga um að
perlurnar væri þar.
— Hann hefir verið staðinn að þessu, sagði
ofurstinn.
— En Gerry Long, ofursti! sagði Vagnall.
— Eg hefi þekkt piltinn alla hans ævi. Það
hlýtur einhver að hafa leyft sér að leika þetta
óþokkabragð og stinga perlunum í vasa hans.
Enginn svaraði og svo fóru þeir inn í bóka-
salinn. Lögreglunjósnarinn drap á dyr og
maðurinn frá Scotland Yard opnaði. Hann
virtist vera mjög ánægður með sjálfan sig og
heilsaði Mannering með brosi.
— Þetta er lögulegt, sagði hann. — Mikil
heppni var að þér skylduð stinga upp á að
við litum yfir gjafirnar.
Mannering muldraði eitthvað og leit til
Gerry Long. 1 unglegu andliti hans var eitt-
hvað sem olli því, að Mannering sárvorkenndi
honum. Það var líkast og bjánabros hefði
stirðnað á vörunum á honum.
ADAMSON
Böggull fglgir
skammrifi!