Fálkinn - 13.06.1952, Page 13

FÁLKINN
13
Mannering kinkaði kolli og settist á brún-
ina á baðkerinu. Hann var þreyttur og veik-
ur. Lorna þvoði sárið og batt um það.
— Farðu nú að hátta, sagði hún rólega.
— Eg verð hérna þangað til í fyrramálið.
— Það getur þú ekki, Lorna. Það verða
bara óþægindi að því, sagði hann.
— Foreldrar mínir halda að ég hafi farið
á málarastofuna mína í Chelsea. Vertu nú
ekkert að andæfa, John. Nú er það ég, sem
á að hjálpa.
XXI. BARIÐ AÐ DYRUM.
Klukkan var hálfníu þegar Lorna opnaði
augun. Hún hafði setið í stól og sofið með
ullarvoð yfir sér. Hún fór inn í baðklefann
og þvoði sér, sótti mjólkurflöskuna fram á
ganginn og læddist svo inn í svefnherbergi
Mannerings.
Hann steinsvaf. Hún vissi að hann var
hraustbyggður og þoldi sitt af hverju, og það
var ekki að sjá að sársaukinn frá áverkan-
um hefði truflað nætursvefn hans.
Hún stóð lengi og horfði á hann, og það
hefir kannske verið augnaráð hennar sem
vakti hann. Hann neri á sér augun, hálfsof-
andi, tók sígarettu á náttborðinu og kveikti
í með heilbrigðu hendinni.
— Eg geri ráð fyrir að þú teljir mér skylt
að gefa þér einhverja skýringu, sagði hann
og saup á tebollanum, sem hún hafði hellt í.
Lorna hristi höfuðið.
— Nei, sagði hún. — Þú fékkst enga skýr-
ingu hjá mér þarna um daginn, og ég vil enga
skýringu frá þér. Nú ætla ég að líta á sárið,
og þegar það er gert fáum við okkur morgun-
verð.
Hún færði hann úr nátttreyjunni og tók
umbúðirnar af. Sárið hafðist vel við og eng-
inn vottur þess að illt hlypi í það. Hún setti
nýjan bórvatnsbakstur á og batt svo varlega
um öxlina.
— Hvað varð af kúlunni? spurði hann.
— Hún liggur ennþá í baðklefanum.
— Mér finnst að við ættum að reyna að
koma henni undan, sagði hann. — Sástu hvort
morgunblöðin voru komin?
— Það lágu einhver fyrir utan dyrnar.
Kannske það hafi verið þín? Eg skal sækja
þau.
Hann byrjaði að klæða sig en Lorna bar
fram morgunverðinn á meðan inni í stofunni.
Þegar hann var klæddur fór hann fram að
sækja blöðin. Og í því fyrsta sem hann fletti
sundur, fann hann það sem hann leitaði að:
Vopnaður inribrotsþjófur í húsi milljóna-
mærings. — Carlos Ramon rændur.
„Baróninrí‘ enn einu sinni.
Blaðið mun ekki hafa fengið fregnina fyrr
en það var að fara í pressuna, því að þarna
var engum atvikum lýst, en í staðinn voru
FELUMYND
Hvar er örninn?
stafirnir hafðir því stærri. En það sem hon-
um fannst mestu skipta stóð þó þarna. Hvorki
varðmaðurinn né lögregluþjónarnir voru al-
varlega meiddir.
Lornu hafði tekist vel að finna mat í eld-
húsinu og hún bar fram ábætan morgunmat.
Meðan hún fór fram að sækja kaffið, lagði
hann blöðin frá sér á borðið, þannig að hún
hlyti að sjá stóru fyrirsagnirnar. Svo fór hann
inn í svefnherbergið.
Þegar hann kom fram í stofuna aftur var
Lorna að lesa um innbrotið. Hann tók brauð-
sneið og fór að smyrja og hafði augun á
henni á meðan.
— Jæja, sagði hann.
Hann þurfti á öllum sínum sálarkröftum
að halda til þess að geta horft á hana núna.
En hann var staðráðinn í því að hún skyldi
fá að vita um allt, og svo varð að fara sem
fara vildi.
Hún las viðstöðulaust áfram.
— Jæja, sagði hann aftur þegar hann hélt
að hún hlyti að vera búin.
— Eg veit það, góði minn! Það er langt
síðan ég skildi þetta, sagði Lorna.
Hún hafði vitað það!
Mannering strauk sér hárið í einhvers kon-
ar eirðarleysi og fór ósjálfrátt að leita sér
að sígarettu. Hann sat lengi og reykti áður
en hann kom sér til að segja orð, og nú var
röddin hörð og óeðlileg.
— Og hvað segir þú svo.? Ætlarðu að
reyna að gera mér þetta léttara?
— Nei, John, ég ætla ekki að reyna að
gera þér það léttara .... fremur en sjálfri
mér. En kaffið þitt verður kalt.
— Lorna, sagði hann og tók um öxlina á
henni. — Það er mál til komið að við hætt-
um að leika skollaleik hvort við annað. Það
er mál til komið að við leysum frá skjóðunni
— bæði.
— Er það? spurði hún.
Mannering stundi þungan. Hann tók svo
fast í öxlina á henni að hana hlaut að kenna
til, en hún lét það ekki á sér sjá.
— Lorna, sagði hann skjálfraddaður,
biðjandi. — Vertu nú góð!
Það var svo að sjá sem hún þyrfti að hafa
mikið fyrir því að fá sig til að tala. Og hún
gat ekki brosað.
— Eftir innbrotið heima hjá okkur þótt-
ist ég hér um bil viss í minni sök. Þegar ég
lá og hugsaði um þetta um nóttina, fannst
mér það einkennilegt hve maðurinn í síðu
regnkápunni var líkur þér. Og mér fannst
það líka skrítið að maðurinn, úr því að hann
þóttist vera innbrotsþjófur, skyldi láta hylkin
með gripunum mínum, vera í friði.
— Hvernig gastu vitað það?
— Þegar hann faðir minn athugaði í
skápunum morguninn eftir, tók ég eftir því
að hylkin stóðu ekki á sama stað og þau höf ðu
verið áður. Þjófurinn hefir því handleikið
þau, en ekki viljað taka þau.
— En freistingin var mikil, sagði hann.
— Eg held að hún hafi nú ekki verið svo
mikil samt, því að það var ég sem átti grip-
ina. Og svo var það Kenton-nælan, John. Þú
tókst því máli alltof rólega. Og það var ýmis-
legt annað. Dagurinn sem ég var heima hjá
þér, til dæmis, þegar þú hafðir yfir þúsund
pund liggjandi á skrifborðinu þínu. Það var
engin skynsamleg ástæða til þess að þú hefð-
ir svo mikla peninga liggjandi heima. Það
var ekki eitt sérstakt atvik, sem kom mér á
þá skoðun, að þú værir Baröninn. Það var
löng röð af atvikum með samhengi á milli.
Og þegar ég las um innbrotið í Queens Walk
í nótt ....
— Og samt varst þú hérna í nótt.
— Já, mér fannst það spennandi. Það er
virkilega stórfenglegt, John. Þú, sem ert tal-
inn vel auðugur. Þessi heppni Mannering, sem
aldrei tapar ....
— Það hefi ég aldrei heyrt, sagði hann.
— En það er nú samt almannarómur. Og
ég verð að segja að þú hefir verið laginn að
halda þeim átrúnaði við. Ekki einu sinni hann
faðir minn hefir nokkra hugmynd um . . . .
— En þú veist um það?
— Eg þekki þig. Hún hló og sleit sig af
honum. — Jæja, en svo var það morgunmat-
urinn ....
— Sleppum morgunmatnum. Það var ann-
ADAMSON g&i

óseðjandi. , 29 ^ ' Copyrighf P. 1. B. Box 6 Copenhagen 1 \