Fálkinn - 11.07.1952, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
r
— Það er næstum ótrúlegt, að þessi
texti skuli nokkurn tíma hafa sloppið
gegnum ritskoðunina.
— Þið verðið að afsaka, ef ég spila
falskt, en ég hefi ekki snert fiðluna
síðan þið komuð hérna seinast.
( ~T- 4*'
— Þetta er Pétur Karlsson. Eg skal
ábyrgjast að þú drepst úr hlátri yfir
öllum töfrabrögðunum, sem hann
kann.
— Jæja, ég skal þá lána þér sleif-
ina, en þú verður að lofa að hafa ekki
hávaða, svo að hann pabbi þinn vakni.
LITLA SAGAN
Tfö meriskiiiii
ÞETTA var ofur einfalt mál. Skýr-
ingu minni bar saman við það sem
aðrar sögðu, og hún var um það bil
svona:
Við vorum að drekka kaffið þegar
við heyrðum liávaða og bölv úti i
ganginum. Frú Lára var kasólétt.
Skömmu ®íðar var hringt — lengi.
Herra Larsen opnaði og inn slangr-
aði grunaði, Magnús Adolf, 74 ára,
1.09 á hæð. Koges-, neftóbaks- og ann-
an þef lagði af honum. Hann ýtti
undan sér spánýjum barnavagni með
öllum umbúnaði, bláum borðum á
svæflinum og bláum leggingum á
hlífinni. Þarna vantaði ekkert nema
barnið. En í stað þess lá stór, úr sér
vaxin melóna í vagninum.
Magnús Adolf ýtti vagninum að frú
Larsen og sagði:
— Þú mátt eiga hann, af því að
þú hefir alltaf verið mér svo góð og
ætlar að fara að eiga barn. Og þessa
mátt þú eiga, af sömu ástæðu, sagði
hann og rétti mér melónuna.
Okkur skjátlaðist berlega í tvennu
í þetta skipti. Frú Larsen spurði: —
Hvar tókstu barnavagninn, Magnús
Adolf ?
Eg spurði: — Hvar tókstu melón-
una? — Hvaða melónu? sagði Magn-
ús Adolf. Eg benti á melónuna með
þumalfingrinum. — Þessal
— Nú, þetta! Hann frændi minn
gaf mér hana, sagði Magnús Adolf.
Við hefðum sjálfsagt átt að taka
þessum gjöfum með þakklæti, því að
þær voru gefnar af góðum hug. En
svo fór að Magnús fór bölvandi með
vagninn suður i Hljómskálagarð, og
þar mun upipvæg barnfóstra hafa
verið á hlaupum með hvítvoðung á
handlcggnum og verið að leita að
barnavagni. Nú hefðum við líklega átt
að taka við gjöfunum og koma þeim
til réttra eigenda, þvi að þá hefði
Magnús Adolf sloppið við 6Va mán-
aða fangelsi i viðbót við allt sem kom-
ið var áður. En okkur datt þetta ekki
í hug fyrr en hann var farinn, með
barnavagninn og melónuna. Það
mátti merkilegt heita að hann skildi
komast um hálfan bæinn með þýfið
án þess að lögreglan tæki hann. En
á leiðinni frá okkur var hann tek-
inn.
Svo leið ár þangað til ég sá Magnús
Adolf næst. Eitt nepjukalt febrúar-
kvöhl stóð hann við dyrnar hjá mér.
Og angaði af koges og neftóbaki eins
og hann var vanur.
Eg þekki Magnús Adolf úr ýmiss
konar kröggum, sem vér löghlýðnir
menn komumst aldrei i. Eg átti tík
sem hét Laita. Hún svaf á tveimur
gæruskinnum þrátt fyrir mótmæli
föður míns og móður. Eg léði Magn-
úsi Adolf gæruskinnin þetta kvöld
svo að hann skyldi siður krókna
í útihúsinu um nótlina. Eg er sjálfur
af góðu fólki og þess vegna skyld'
ég vel að frúrnar í næstu húsum voru
hræddar um silfurteskeiðarnar sínar
þegar Magnús Adolf var nálægur. Og
sjáifur varð ég vonsvikinn þegar ég
fór í útihúsið morguninn eftir til að
sjá hvernig Magnúsi Adolf liði. Hann
var farinn á bak og burt. Og gæru-
skinnin Hka. Ojæja. Einhvers staðar
neðarlega i meðvitund manna er sjálf-
sagt hneigð til að valda öðrum von-
brigðum — hjá okkur öllum. Eg vissi
að Magnús Adolf hafði alist upp á
vanmetabarnaheimili. Eg vissi að
faðir hans hafði verið drykkjuræfill
og þjófur. Eg vissi að mcðir hans
hafði verið skækja og óhæf til að ala
drenginn upp. Ojæja. Tvö gæruskinn.
Svo leið misseri þangað til ég sá
Magnús Adolf næst. Það var hægviðr-
isdag i júní. Eg spurði: — Hvað
fékkstu mikið fyrir gæruskinnin?
Hann leit ávítunaraugum til mín og
sagði: — Hvaða gæruskinn?
— Já, manstu ekki eftir gæruskinn-
unum, sem þú fórst með frá mér?
— Hefi ég stolið gæruskinnum,
spurði Magnús Adolf, — frá þér?
— Stolið og stolið, sagði ég. — Eg
vil bara vita hvað þú fékkst fyrir
þau. Magnús sneri að mér bakinu og
strunsaði burt.
En svo leit bann við: — Eg hefi
sagt þér það áður!
Eg hugsaði meira um Lailu, sem
hafði komist í rottueitur og drepist,
en um Magnús þegar hann fór.
Svo hitti ég einu sinni son nágrann-
ans. Hann sagði: — Eg skil ekkert
i þessu! Hafa dýrin sál? Hundurinn
minn vil ekki liggja inni á nóttunni
hcldur er hann úti á garði á tveimur
gæruskinnum.
Eg leit á gæruskinnin. Það voru
gæruskinnin mín.
„Garöurinn okkar“
Skrúögaröörinn i ji
Um miðjan þennan mánuð er ágætt
að vökva blómjurtirnar með áburð-
arvatni. Eru þá til dæmis 2 sléttfullar
matskeiðar leystar upp i 15 litrum
af vatni og vökvað með leginum,
venjulega er í þessu tilfelli notaður
algildur áburður. (Blandaður áburð-
ur t. d. 3 kg. kalkammoníaksaltpétur,
2 kg. þrifosfat og 2 kg 60% kalí.
Sé um stóra garða að ræða dreifir
maður frekar áburðinum kringum
jiirtirnar og vökvar vel á eftir. 111-
gresi og öðru rusli er til fellur í
skrúðgörðum er safnað saman í
liaug svo að það fúni. Ef kalk er borið
í hauginn flýtir það fyrir þvi að haug-
urinn rotni.
Hirðing grasflatanna.
I skrúðgörðum er mest notaðar
hand- eða vélsláttuvélar. Vélslegin
flöt verður alltaf áferðarfaliegri en
ef slegið er að jafnaði með orfi og
ljá. Grasbletti þarf að slá með stutlu
millibili. Er þá liægt að láta gras-
stubbana verða eftir, þeir hverfa nið-
ur í grasrótina ef nógu oft er slegið.
Margir skrúðgarðaeigendur segjast
ekkert kæra sig um mikinn gras-
vöxt, en því er að svara, að engin
grasflöt verður falleg til lengdar
nema vel sé á hana borið, og sé litil
spretta í 'grasflötum um þetta leyti
sumars, vildi ég ráðleggja að. nota
kalkammonsaltpétur til dæmis í eitt
skipti, og þá 7 kg. á 100m2. Saltpétur-
inn er fljótvirkasti köfnunarefnis-
áburðurinn og því ekki ráðlegt að
bera of mikið á í einu.
Það hefir í þesum greinarflokkum
verið áður skrifað um áburðarnotkun
i skrúðgörðum og vísa ég að öðru
leyti til þeirra greina.
Sigurður Sveinsson.
TÍSKUMYN DIR
Skemmtileg dragt frá Jean Baillies.
Það er jakki sléttur að framan með
ósýnilegri hneppingu og belti að aftan.
Jakkinn er úr gráu ullarefni, en pilsið,
sem er þröngt, er úr röndóttu efni,
gráu, hvítu og gulu. Kragi, hanskar
og hattur úr hvítu pique. —
PRJÓN. Framhald af bls. 9.
1. á hvern prjón. Prjóna 4 umf.
brugðið (1 sl. 1 br.), prjóna 2
umf. slétt, prjóna 3 umf. brugðið
og byrja á brugðinni lykkju. 2 umf.
slétt og 2 umf. brugðið og byrja þá
á sléttri lykkju. Fær á prjóna nr.
14 og prjóna slétt. Þegar blái bekk-
urinn er 6Vs cm. er hvita garnið
tekið og prjónað þar til liúfan er
9Vi cm. Tak þá rauða garnið, prjóna
3 umf. og byrja svo úrtökur: *
Prjóna 10 1., tak 2 1. saman, endur-
tak frá * allt í kring. Prjóna 1 umf.
án þess að taka úr. Prjóna þessar
tvær umferðir til skiptis og verða
20 1. eru eftir er toppurinn prjón-
þá 1 1. færra á hverjum reit. Þegar
aður. Tak fínu prjónana og prjóna
2 I. saman allt í kring. Þá eru 10 1.
eftir og á þeim eru prjónaðir 2 cm.
Fell af. Vilji maður hafa húfuna
einlita er prjónað þar til komnir eru
10 cm. og þá farið að taka úr eins
og áður er sagt.
Farley Granger, f. 1. júli 1925 í
San José, Kaliforniu. Fyrsta kvik-
mynd 1943: „í opna skjöldu i dög-
un“. Ennfremur „Purpurahjartað“,
„Skógarnir syngja“, „Töfrun“, „Our
Very Own“,
Salhj Gray, f. 14. febr. 1918 í
London. Upprunalega ballettdans-
mær. Fred Aster valdi hana í
hlutverk í „Continental“ (1934).
Lék í „Carnival“, „Grænt táknar
liættu", „Skuggamarkaður" og fl.