Fálkinn - 11.07.1952, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
WITIB ÞÉIl . . .?
hvers vegna nýári er fagnað
með flugeldum og ærslum?
Sir Walter Scott:
Ógœ^uMtna jatU^túin
Hún trúði þernu sinni fyrir því, að
hún liyggðist flýja til Kenilworth og
ná fundi mánns síns og njóta verndar
hans, og bætti við: — Þegar drottn-
ingin kemur sem gestur hans, þori
ég vel að koma fram sem eiginkona
hans. Hún hafði frétt það hjá Janet,
að sá orðrómur færi um landið, að
hún væri í Cumnor Piace sem frilía
Varneys. Sá orðrómur skyldi kvcð-
ast niður.
70. Við hliðið beið Wayland — eft-
ir samkomulagi við Janet — með hest
sinn, en hafði ekki tekist að útvega
neinn lianda jarlsfrúnni. Janet skyldi
verða eftir til þess í iengstu lög að
fá leynt flóttanum. Flóttinn gekk
seinlega, því að Wayland varð að
ganga við lilið hestsins. Er dagur
rann s'kimuðu bæði óttasiegin í
allar áttir og héldu að í liverju ryk-
skýi dyldist oftirreiðarmaður.
69. Janet hristi Amy til, svo að hún
vaknaði, gaf henni móteitur Way-
lands og stakk upp á þvi við hana,
að hún fiýði frá Cumnor Place, því
að þar væri hættulegt fyrir liana að
dveljasl lengur. Amy hlustaði með
gleði á uppástunguna og það sefaði
hana að heyra að einn manna Tress-
ilians ætti að fylgja henni á flóttan-
um, því að hún bar hið mesta traust
til Tressilians og skapgerðar lians.
71. Daginn cftir hittu þau einfaldan
bóndadreng, sent beið á veginum nteð
söðlaðan liest. — Eru þér rétti mað-
urinn? spurði drengurinn. — Einmitt,
vinurinn, svaraði Wayland, án þess
að hugsa sig um, og drengurinn af-
henti hestinn í fyllsta grandaleysi.
Jarisfrúin liugði, að þetta hefðu ver-
ið samantekin ráð, en Wayland prís-
73. Jafnskjótt og þau Amy og Way-
land höfðu náð til fyrsta þorpsins, út-
veguðu þau sér þegar annan klæðnað,
svo að þau gætu frekar ferðast án
þess að vekja á sér eftirtekt. Way-
land var sifellt á varðbergi, vegna
aði sig sælan yfir þessu undariega
fyrirbrigði, þvi að nú gæti þau haft
hraðann á upp frá þessu.
72. En þegar nokkuð var á daginn
liðið, náði þeim reiðmaður nokkur
sem þau í fyrstu hugðu að væri Var-
ney, en Wayland cndurþekkti brátt, að
maðurinn var einn farandssalanna.
sem dvalist liafði í gistihúsinu. Hann
hugsanlegra eftirreiðarmanna. Eitt
sinn er þau voru að ríða yfir ás nokk-
urn, varð hann var tveggja manna,
sem riðu á hröðu stökki á eftir þeim.
Til ailrar hamingju lá vegurinn nið-
ur i dalverpi, 'þar sem flokkur trúða
var hinn reiðasti og heimtaði liest-
inn, sem hann kvað lögiega eigu sina,
þar sem það liefði verið liann, sem
drengurinn var að bíða eftir. En þeg-
ar Wayland bauð honum allar vörur
þær, sem hann liafði skilið eftir í
gistihúsinu, fyrir liestinn, gekk liann
að því og sneri glaður til baka. Flótta-
fólkið liélt áfram leiðar sinnar.
var að setja upp tjaldbúðir sínar.
Þau sáu sér ekki annað fært en að
fela sig þar.
74. Trúðarnir voru á leiðinni til
hátíðarinnar í Kenilworth og enginn
tók eftir þessu fátæklega bændafóiki,
Siðurinn byggist á ævagamalli þjóð-
trú. Það var trú manna fyrrum að
hægt væri að hrekja á burt illa anda
með hávaða og látum, og auðvitað
vildi fólk losna við árana um nýárið.
Jólabrennurnar og siðar flugeldarn-
ir höfðu sama tilgang, þvi að draug-
ar hata ijós!
að fjöldi flugfarþega í heim-
inum hefir tvöfaldast síðan
1947.
Og að farniþungi með flugvélum
liefir þrefáldast. Vöxturinn skiptist
nokkurn veginn lilutfallslega á fiestar
þjóðir. Á síðasta ári var flugfarþega-
talan 39 milijónir. — Árið 1937 var
hún 2,5 milljónir.
Hverfur vestið?
Amerikumenn áttu upptökin að því
að hætta að ganga í vesti og nú verð-
ur það aigengara með hverju ári að
Englendingar gangi vestislausir. Er
þvi spáð að vestið verði algerlega
liorfið úr sögunni eftir tuttugu ár og
sjáist ekki nema á forngripasöfnum.
— En vestið liefir verið tíska síðan
um 1650.
sem reið i flokk þeirra. Eftirreiðar-
mennirnir reyndust raunar vera eng-
ir aðrir en Varney og Lambourne.
Þeir riðu um í flokki trúðanna og
spurðu ákafir eftir flóttafólkinu, en
enginn gat upplýst þá. Bölvandi og
ragnandi riðu þeir burtu í erindis-
leysu. Þegar Wayland áleit, að hætt-
an væri liðin lijá, héldu þau leiðar
sinnar og fylgdust með trúðunum.