Fálkinn - 09.01.1953, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
— Pabbi, villu gera svo vel að skrifa
untlir einkunnabókina mína?
Gluggakassa-áhyggjur.
Forsjál móðir.
I5RÚ HATURSINS.
Framh. af bls. 9.
segir sú með dökku augun og það
var eitthvað hæðnikennt i röddinni,
en um leið eitthvað annað, sem hann
skilur ekki. Fyrrverandi ungi piltur-
inn situr á vellinum og vaggar sér,
en enginn skiptir sér af honum fram-
ar, því að um nóg annað er að liugsa.
„Skramhi skaustu vel, Luis góður,“
heyrði hann föður sinn segja.
„Og ég verð að segja að ef þú hefðir
ekki komið á réttu augnabliki, kæri
,Iuan,“ heyrði hann föður Juanítu segja
„þá hefði okkur ekki tekist svona
vel að hramsa bófana. Þetta hægri-
högg þitt undir kjálkann á bófanum
var ....“
„Eg iðkaði linefaleika í gamla
daga, kæri Luis,“ svaraði faðir hans.
En hvar var hann eiginlega staddur?
„Elskhugi minn,“ liafði unga stúlkan
sagt. Já, hverju átti hann að svara
j)ví. — Honum hafði skjátlast svo
LITLA SAGAN
M htyrðist shot
EG segi ekki annað en það sem ég
hefi heyrt,“ sagði frú Jensen. Hún
og frú Petersen stóðu hvor i sinum
dyrum upp ó þriðju hæð.
„Þetta er blátt áfram hneyksli,“
hélt frú Jensen áfram. „Hann kvað
hafa misþyrmt lienni, segir lötkið.
Já, þér munið vist að hún var með
stóran marblett á handleggnum um
tima. Hann var bæði blár og gulur.“
„En hafði hún ekki dottið?“ spurði
frú Pettersen barnalega.
„Dottið! Sú lield ég liafi dottið!"
sagði frú Jensen og hló. „Hver segir
að hún hafi dottið? Jú, ætli hún hafi
ekki sagt það sjálf, aumingja konan!
Hún reynir að hylma yfir með bölv-
uðurn ruddanum, manninum sinum
.... Jæja, ég segi sem sagt ekki ann-
'að en það sem ég hefi heyrt. Úti í
mjólkurbúðinni. Þeir segja að hann
hafi ógnað henni ....“
Frú Pettersen stóð á öndinni.
„Ógnað?“
„Já — ógnað, einmitt," sagði frú
Jensen mikilúðug. „Annars lieyrði ég
það með mínum eigin eyrum. Eg var
á leiðinni niður stigann, og þau komu
upp ganginn á annarri hæð. Um leið
og þau hurfu inn úr dyrunum sagði
hann: „Þú ættir skilið að . ...“ Meira
heyrði ég ekki því að þau lokuðu
dyrunum, en tónninn í orðunum var
mér meira en nógur. Maður skilur
mikið á tóninum, sem talað er í.“
Frú Petersen kinkaði kolli — sann-
eftirminnilega, skjátlast í öllu, sakað
Luis um að vera í félagsskap við
smyglarana, móðgað dóttur hans.
„Fyrirgefið mér, senorita!“ muldr-
aði hann sneyptur.
Hún réttir úr sér. Nú er sólin að
koma upp fyrir sjóndeitdarhringinn,
það er líkast og tjald sé dregið frá.
Og nú leggur ilm af öllum blómum,
fugl fer að syngja einsöng og að vörmu
spori taka allir hinir undir. Hann
horfir á Juanitu. Hún býst til að fara.
Svo lítur hún við og augu hennar
leiftra.
„Hvað kæmi yður það annars við,
senor Fernandez, þó að ég ætti elsk-
huga — þó að ég svo ætti fimmtán elsk
huga? Eg bara spyr. Hvað kemur yður
það við — Fernandez?“
Hann stendur þarna eins og flón.
Hvað kemur tionum {?að við þó að hún
ætti elskhuga .... þó að hún retti
fimmtán ....
Allt í einu veit liann að hverju leyti
honum kæmi það við. Hann réttir
úr sér, eldur brennur úr augum hon-
um og liann hrópar:
„Eg elska þig sjálfur, Juanita. Þess
vegna kenmr mér það við!“
Hann vefur hana örmuni. Og hún
spyrnir ekki á móti. Hana hefir
dreymt um þctta augnablik lengi.
Síðan luin var tíu ára stelpuhnokki.
Luis Felipe Gonzalcs, faðir hennar,
segir við don Juan Bolivar, föður
lians:
„Ættum við ekki að koma inn og
fá okkur árbít, kæri Juan. Það tekur
á kraftana að berjast við bófa.“
færð og orðlaus þvi að þetta gekk
fram af henni.
„Annars hefir hann verið kvæntur
áður og þá getur maðúr hugsað sér
hvernig hann er. Það liefir ekki ver-
ið að ástæðulausu sem fyrxi konan
fór frá honum .... ja, l)ví að mér
er sagt að 'liún hafi gert það. Og svo
hefir liann skannnbyssu. Sú sem þvær
hjá honum segir mér að hún hafi
séð hana i skrifborðsskúffunni.“
„Hvað er að heyra þetta!“ stundi
frú Pettersen. „Hefir hann skamm-
byssu?“ Henni fannst liún liitna og
kólna í einu. Að hugsa sér öll þessi
manndrúpstæki, sem fólk hefir undir
höndum!“
Og þá skeði það! Skothvellur rauf
þögnina! Bæði frú Jensen og frú
Pettersen hefðu getað svarið að hann
kom af annarri hæð.
Frú Pettersen þreif í handlegginn
á frú Jensen.
„Jál“ sagði frú Jensen og lá við
að hún fagnaði. „Þessu hefi ég alltaf
verið að búast við!“ Og hún var sam-
stundis komin niður í stigann. Frú
Pettersen elti en hún studdi sig við
handriðið.
Frú Jensen hafði tekið forustuna.
IJún hringdi dyrabjöllunni hvað eftir
annað. Hún heyrði að bjallan hringdi
inni, en enginn kom til að ljúka upp.
Hún beið dálitla stund og hugsaði
sig um en svo hljóp hún áfram niður
stigann.
„Gættu að dyrunum á meðan!“
hrópaði hún. „Eg ætla að ná í lög-
regluna!“
Frú Pettersen var nær dauða en
lífi. Þarna stóð hún og bjóst við því
á hverri stundu að blóðlækir færyi
að renna undan hurðinni og að morð-
inginn kæmi æðandi út með rjúkandi
skanmibyssuna í hendinni. Hún hafði
séð svoleiðis í bíó einu sinni.
Loksins þegar frú Jensen kom aftur
hafði lnin með sér lögregluþjón. Hún
hafði skýrt málið fyrir honum. Hann
tók í hurðina, hringdi og barði, en
úrangurslaust. Þá datt frú Pettersen
nokkuð i hug.
„Eg hefi lykil, sem gengur að eld-
húsdyrunum," sagði hún. „Og þau
eru aldrei vön að láta lykilinn standa
i að innanverðu, þvi að bilskúrinn
hans er i portinu og liann fer alltaf
út og inn bakdyramegin. Eg veit þctta
af því að við reyndum lyklana mína
einu sinni, þegar hún var lokuð úti.“
Að vörmu spori voru þau komin
að bakdyrunum og lögrcgluþjónninn
opnaði dyrnar með lykli frú Petter-
sen. Eldhúsið var mannlaust — og
það var öll ibúðin líka.
„Það er ekki liægt að sjá að morð
hafi verið framið hérna,“ sagði lög-
regluþjónninn.
„En í baðklefanum?" sagði frú
Jensen æst. „Þar getur það verið.“
En baðklefinn var tómur líka. Ker-
ið virtist hafa verið notað nýlega.
„Þarna kemur það!“ hrópaði frú
Jensen. „Hann hefir drepið hana
'þarna inni, skolað af henni blóðið og
borið hana út bakdyramegin. Eg man
það núna, að ég heyrði hil stansa
hérna rétt áðan. Og við heyrðum
skot! Og svo hefir liann ógnað henni
hvað eftir annaðl" bætti hún við til
vonar og vara.
Lögregluþjónninn yppti öxlum og
gelck milli herbergjanna einu sinni
enn. Allt í einu nam hann staðar og
leit út um gluggann.
Hinumegin á götunni stóð hifrcið.
Barðinn á hjólinu, sem bílstjórinn
var að bisa við, var með stórri rifu.
Það hafði sprungið hjá lionum.
T LskumyndLr
Regnfrakkar eru sjaldnast skemmti-
legar flíkur, en Madame Schiaparelli
gerir sitt til þess að bæta úr því. —
Þetta módel, sem við sjáum hér, er
úr hvítu vatnsheldu efni. Regnfrakk-
inn er víður og hettan saumuð föst.
Ermarnar eru sniðnar út í eitt, en
með þremur stórum tvöföldum hnöpp-
um að framan myndast nokkurs kon-
ar „manchetta". —
Klæðilegur og einfaldur síðdegiskjóll.
Maggy Rauff sýnir hér marine-bláan
kjól, með stórum, hvítum og kvenleg-
um „chiffon“-kraga. Tvöföld röð af
yfirdekktum hnöppum er á sléttri
blússunni. Ermarnar eru % með breið-
um „manchcttum“ sömuleiðis með yf-
irdekktum hnöppum. Pilsið er slétt að
framan en djúpar fellingar eru að
aftan. — Þetta snið grennir. —