Fálkinn - 09.01.1953, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Hann veit undir eins hver þaö er. En
svo man hann. Nú sést ljósrákin ekki
lengur, og Juanita er dóttir don Luis,
manns sem hann og faðir hans liata.
Verða að hata, heilaga Santa Ana,
verða að liata! Samkvæmt erfð frá
föður til sonar og sonarsonar og son-
arsonarsonar. Eitt augnablik lá hon-
um við að óska, að sú erfð hefði aldrei
orðið til.
Vagnarnir þrír skrönglast áfram.
Þeir eru komnir að liúsi Mendoza, og
þar nema þeir staðar, eins og einhver
hefði kippt i þá. Ungi riddarinn í far-
arbroddi hoppar af hestinum, ljós-
keri sést bregða fyrir og skuggar af
mönnum til og fró í myrkrinu. Einn
þeirra hlýtur að vera Mendoza, Fcrn-
andez þekkir hann auðvitað vel.
Fyrsta kerran er tæmd í snatri og nú
sér Fernandez í liuganum orð, eins
og það væri letrað með eldstöfum:
Smyglarar! Það eru smyglararnir
hættulegu, sem þarna eru á ferð. Nú
fyrst skilur hann það.
Að ungur maður, sem ekki hefir
annað vopn en lítinn linif, vaði fram
og hrópi skipanir til stórhóps af hálf-
gerðum villimönnum, er vitanlega ekki
beinlínis skynsamlegt. En Fernandez
er nú svona gerður. Hann hefir erft
lieita blóðið hans föður síns og geðofsa
hennar móður sinnar. Æskudirfskan
skipar honum fyrir verkum. Þar sem
hann sér eitthvað rangt tekur hann i
taumana, og hann hugsar sig aldrei
nema finnn mínútur um — á eftir.
í þetta skipti hefir farið þannig fyr-
ir honum að hann liggur ósjálfbjarga,
hundinn á liöndum og fótum með
þvöttasnúru, og með tvær talsvert stór-
ar kúlur á höfðinu, í liorni á skúrn-
um, sem Mendoza geymir einhverjar
búvélar í. Hann liggnr á hörðu en
kærir sig ekkert um að iiggja mjúkt.
Hausinn á honum er eins og sjóðandi
pottur, hann ræður sér ekki fyrir
reiði. Helst vill liann ekkert muna um
viðureignina, er sex menn yfirbuga
hann, en það er eitt augnablik, sem
hann getur ekki gleymt: Þegar sextán
ára strókhvolpur horfði á hann svört-
um augum sigurvegarans, og hann
heyrir rödd, sem ekki einu sinni var
komin úr múturn, segja:
„Verið þér rólegur, senor. í fyrra-
málið er þessu verki okkar lokið og öll
spor afmáð. Þá eruð þér aftur frjáls
maður, senor!“
Frjóls maður aftur. Var það ætlun-
in að hann ætti að liggja hérna eins
og drusla i sjö til átta tima? Meðan
smyglararnir væru að koma herfangi
sínu norður yfir — með aðstoð Men-
doza? Ef þeir kæmust hálftima leið
norður fyrir E1 Paz þá væru þeir
sloppnir! Þar gleyptu fjöllin þá. Og
siðan mundi don Luis Felipe Gonzales
hrósa happi og dóttir hans mundi snúa
upp á trýnið og verða stærri upp á
sig en nokkurn tíma áður. Honum
fannst augljóst að don Luis væri við
smyglunina riðinn. Vitanlega var það
óskiljanlegt að ríkur óðalseigandi
teldi sig ekki of góðan til þess að
hjálpa smyglurum. En við liverju mátti
búast af Gonzales-kyninu? Og af dótt-
ur Gonzales — jafnvel þótt lnin væri
þúsund sinnum fallegri en ljós dags-
ins.
Allt þetta var aðeins lítið brot af
því sem Fernandez hugsaði fyrstu
mínúlurnar i fjötrunum. Hann fór að
bylta sér, leguplássið var hart. Og
hann sárverkjaði i höfuðið, svo að
honum lá við yfirliði. Þó heyrði hann
þrusk fyrir utan.
Fernanden ungi getur ekki staðið
upp, og kannske hefði hann ekki held-
ur viljað gera það af þráa, þrátt fyrir
tilfinningar hans í garð konunnar,
sem laut niður að honum. Því að það
var engin önnur en Juánita. Hann sér
gljáann á dökkum augunum og fölv-
ann á andliti hennar i myrkrinu og
hann heyrir hana hvísla:
„Fernandez, Fernandez! Iivað hafa
þeir gert við yður? Þér eruð vonandi
ekki .... dauður?" Siðustu orðin eru
svo þrungin af angist, að hann verð-
ur að einbeita sér til þess að vikna
ekki.
„Nei,“ svarar hann kudalega. ,,Nei,
senorita, ég er ekki dauður. Þjónar
föður yðar sýndu mér þó nærgælni,
að drepa mig ekki.“
„Þjónar föður míns? hvíslar hún og
skilur ekki i neinu.
„Þjónar föður yðar og elskhuga yð-
ar,“ svarar hann fyrirlitlega. „Hann
er vist þarna úti enn og biður eftir
yður. Hann er furðu ungur, elskhug-
inn yðar, yngri en þér sjálf, liugsa ég.
Eg verð að sýna yður þó sanngirni
að segja, að hann lítur skrambi vel út.
En livað lcemur elskhuginn yðar mér
við?“ Hann byltir sér og kemur öðr-
um olnboganum undir sig og nú ligg-
ur við að hann hrópi: „Hann biður
eftir yður — farið þér út til hans!“
Unga stúlkan liorfir forviða á hann,
hún skilur minna og minna. Eitt
augnablik virðist liún glöð — það er
þegar hann lirópar „elskhuginn yðar“.
En svo nær reiðin valdi á henni og
þrátt fyrir myrkrið sér hann leiftrið
í augunum.
„Eg hafði hugsað mér að skera af
yður böndin,“ segir hún og reynir að
hafa taumhalid á röddinni. „En nú
gelið þér legið þar, sem þér eruð kom-
inn. Þér eruð ekki særður — ekki í
neinni hættu! Eg fer og vek föður
minn og heimilisfólkið .... Þér hefðuð
kannske átt að skilja, senor, að Gon-
zalcs liefir ekki neitt saman við smygl-
ara að sælda.“
Síðustu orðin sagði hún með svo
miklum innileik, að þau smugu gegn-
um hjarta hans eins og örvar. En nú
er luin horfin.
Hugsanir hans sljóvgast smátt og
smátt — sársaukinn í liöfðinu ágerðist.
„Gonzales — það var stolt í orðinu
l)egar liún nefndi það! Alevg eins og
þegar hann nefndi orðið Bolivar. —
Voru augu hennar ekki það falleg-
asta sem hann liafði nokkurn tíma
séð?
Einhverns staðar úti i myrkrinu
heyrði hann að kassar voru teknir
af kerrum og látnir upp á múlasna,
allt gekk i flýti og ákaflega hljóðlega.
Nú var hann víst alveg að missa með-
vitundina.
Var þetta annars nokkuð nema
draumur .......?
Þegar Fernandez fékk meðvitund-
ina aftur og strauk vota lokkana frá
enninu fann hann að liann var ekki
bundinn. Þvottasnúrurnar lágu hjá
honum. Hann teygði úr sér. Var hann
lifandi? Já, hann var lifandi. Hann
var bráðlifandi.
Hvað hafði eiginlega gerst? Smygl-
arar, tvö högg í höfuðið. Misst með-
vitundina. Nei, það var eitthvað áður
en hann missti meðvitundina, Juanita!
Juanita! — Svoleiðis var það. Dökk,
dreymandi augu, ljósrák út á votan
veg, mjúk hönd sem hafði víst snert
hann og augu, sem leiftruðu af reiði,
Juanita!
Hann reis upp á olnbogann. Heyrði
hann ekki tiðan andardrátt í myrkr-
inu kriiijgum sig, heyrði liann ekki
hjartslátt? Hann hlustaði. Hann heyrði
greinilega að eitthvað andaði og lifði í
myrkrinu, og ilmur barst að vitum
hans, yndislegur ilmur .... En þá
.... loksins .... heyrði liann lika
hljóð út úr myrkrinu mikla.
Það byrjaði eins og endalaus þögn,
svo heyrðust þungir kassar vera dregn
ir og siðan varð þögn. Svo kom óp,
tryllingslegt óp. Fernandez skildi að
það gat ekki komið frá öðrum en
strákhvolpinum með svörtu augun og
fjaðrahattinn. Svo lieyrðist eitt skot
og síðan mörg. Fernandez stóð upp.
Hann riðaði á fótunum en samt hljóp
hann út.
Það var siðasti smyglaravagninn,
sem náðist i er hann fór hjá. Tveir
hnarreistir menn stóðu andspænis
smyklurunum og Fernandez varð for-
viða er hann sá að annar maðurinn
var don Luis Felipe Gonzales og hitt
var — faðir hans! F'aðir hans stóð
með skammbyssu sem rauk úr og var
svo að sjá á honum sem liann hefði
ekki gert annað alla sína ævi en að
berjast við bófa. Mendoza hljóp fram
og aftur, æpandi af liræðslu og ör-
væntingu. Síðasti bófinn hvarf inn
á milli runnanna, en tveir menn lágu
á vígvellinum til vitnis um að þetta
hafði verið skæð viðureign.
Siðasti bófinn .... Nei, þarna stóð
einn í viðbót. F'ernandez rak upp ösk-
ur og réðst á hann, tók fyrir kverk-
ar honum og liristi hann. Hann svipti
frá honum jakkanum og ætlaði að
reka hnífinn i lijartað á honum. En
allt í einu hörfaði hann undan og
fölnaði.
„Þetta er stúlka!“ hvíslaði hann
stamandi. „Hún .... hann .... liún
er stúlka!“
„Er það stúlka?“ heyrði hann að
faðir hans sagði. „Jæja, þá látum
við hana vera, við höfum ekki tíma
til að berjast við kvenfólk. Komdu
hérna, Luis góður, og hjálpaðu mér
til að binda þennan. Það er bústjór-
inn þinn, svo að þér stendur næst að
gera það.“
„Eg skal koma með snæri, Juan
góður, og ég skal hafa það svo sterkt
að hægt sé að hengja hann i þvi líka.
„Luis góður — Juan góður.“
F’ernandez átti bágt með að botna i
þessu. Var hann að dreyma? Eða var
hann orðinn ruglaður? Hvað mundi
koma næst á þessari undranótt?
Örlögin eiga fleira í bakliendinni
handa Fernandez. Ung stúlka kemur
fram úr myrkrinu, hann sér liana
vel núna, það er byrjað að rofa til i
austrinu. Hann sér dökk augu, yndis-
leg dökk augu.
„Svo að elskhugi minn er þá stúlka,“
Framhald á bls. 11.
Nýlega var Margaret Englandsprins 'ssa miðdepillinn á dansleik sem haldinn var í velgerðarskyni í London.
Hér sést prinsessan koma á hátíðina. Ungu stúlkurnar á dansleiknum hneigja sig djúpt, en virðuleikinn er
fljótur að hverfa, þegar hún cr farin framhjá. Þá er hvert augnablik notað til að drekka í sig hvert smá-
atriði við kjól hennar hátignar.