Fálkinn - 14.05.1954, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
FIÍ AMHALDSGREIN.
CAROL
S5.
og konurnar hans
Hér á árunum var ekki meira um annað talað en ástabrask Carols, þáverandi
ríkiserfinKja Rúmena, og kvennastúss hans varð m. a. til þess að hann varð
að afsala sér tilkalli til ríkisins, þó að eigi að síður kæmist hann í hásætið
síðar. Nú hefir sonur hans af fyrsta hjónabandi, Mircea Carol Lambrino
skrifað greinaflokk um ástarævintýri föður síns og kemur sú fyrsta hér, en
hinar hirtast í næstu blöðum.
MARIA
Carol
DROTTNING.
II. faðir minn
var sonur
Ferdinands I. en liann var bróðir
Carols I. Rúmenakonungs. Carol I. var
af Holienzollern-ættinni þýsku, og
bæði hann og Ferdinand I. voru þýskir
í anda. En Ferdinand var kvæntur
ensku prinsessunni Mariu, dóttur her-
togans af Edinburg, seni var bróðir
Játvarðar sjöunda. Að vísu var María
þýsk í móðurætt, en hún var ensk i
húð og hár.
Ef Ferdinand hefði ekki orðið fyrir
áhrifum frá konu sinni mundi hann
vafalaust hafa orðið þýskhuga áfram
og farið með Þjóðverjum i fyrri heims-
styrjöldina þegar bún skall á. En
María prinsessa reri í honum eins og
hún gat, undir eins og hann hafði
erft hásætið eftir Carol bróður sinn
árið 1914. Þá varð hún drottning
í Rúmeníu, og hún neyddi konunginn
til að segja Þjóðverjum slríð á hendur,
árið 1916.
Það var Carol I. föðurbróðir minn
sem sendi föður minn til Þýskalands
til að fá liermannamenntun. Hann
gekk á hernaðarháskólann í Potsdam
og var þar þegar stríðið hófst, en þá
lét móðir hans hann koma til Bukarest
þegar i stað.
Hún elskaði son sinn út af lifinu,
en siðavönd var hún við hann. Dekr-
aði við hann þessa stundina cn skamm-
aði hann eins og liund þá næstu.
„Þú átt að vera karlmenni,“ var hún
vön að segja við hann.
María drottning var einkar frið
kona, en skapsmunirnir voru erfiðir,
og ef hún kom ekki sínu fram var
ekkert gaman að verða fyrir barðinu
á henni. Og móðir mín, Zizi Lambrino,
var ein þeirra sem varð Þrándur i
Götu drottningarinnar.
ZIZI LAMBRINO.
Jean móðurbróðir minn var vinur
föður míns. Þegar faðir minn kom
aftur til Bukarest 1914 og varð rikis-
erfingi vandi liann komur sínar til
Jean Lambrino eins og áður og hitti
mömmu oft.
Þau höfðu þekkst frá því að þau
voru börn og tóku þátt i skrautsýn-
ingum, sem lialdnar voru í góðgerða-
skyni í konungshöllinni. Nú tókust
ástir með þeim, og í nóvember 1917
— ári eftir að Rúmenar fóru í stríðið
— skrifaði liann henni þetta bréf:
Kæra Zizi: .... Ég varS liryggur
er ég las bréfiö þitt. Mér finnst þú
og móSir þín liafi einhverjar áliyggj-
ur upp á síSkastiÖ. HvaÖ getur þaö
veriö? ViÖ hvern hefir þú talaö? Hef-
ir nokkur sagt þér eitthvaö sem
liryggir þig? Þú segist \hafa ákveöiö
aö veröa áfram í borginni, hvaö svo
sem á dynur. Þú lilýtur aö hafa tekiö
þá ákvöröun af einhverri ástæöu,
sem ég þekki ekki.
Þú biöur mig um ráö og leiöbein-
ingar. En ég verö þá aö biöja þig
um umhugsunarfrest. Ef ég ætti aö-
eins aö svara fyrir sjálfan mig
mundi ég ekki hika. En þetta mál
snertir þig líka...
(Þetta veit að sókn Þjóðverja og
Auturríkismanna lil Bukarest, og því
hvort Zizi ætti að flýja eða verða
áfram í höfuðborginni).
Mircea Carol Lambrino, sonur Carols, sem skrifað
hefir þessa grein, er nú 34 ára. Svo gamalt er ástar-
ævintýrið orðið.
Zizi Lambrino með
Mircea son sinn, þeg-
ar hann var 5 ára.
.... En viö skulum gleyma þessum
raunalegu atburöum, þó aö erfitt sé
vina mín. Mér þótti svo vænt um
aö hitta þig i dag. Þú ert Ijósgeislinn
í lífi mínu — glitrandi depill, sem
kemur mér til aö dreyma drauma,
sem kannske rœtast aldrei. — Mér
er nóg að sjá þig. Þó aö ég fái ekki
aö tala eins opinskátt við þig og ég
vildi, er mér nóg aö vita aö þú ert til.
En ef ég held áfram aö skrifa í
þessurn dúr, er ég hræddur um aö
ég Ijóstri upp leyndustu tilfinning-
um mínum og óttanum, sem alltaf
eltir mig og er aö yfirbuga mig..
Carol.
Þegar fram í sótti varð aðstaða Rúm-
ena enn verri, og það kom til mála að
gefast upp og biðja um vopnahlé.
Faðir minn var að íhuga hvort liann
ætti ekki að flýja til Frakklands og
halda áfram baráttunni þaðan, en
hann vildi ekki flýja frá konunni sem
hann elskaði. Og honum þótti lika
vænt um móður sína og Nikulás bróð-
ur sinn, sem nú lifir i útlegð í Sviss.
MISKLÍÐ CAROLS OG NIKULÁSAR.
Nikulás sá alltaf um að laumá bréf-
unum frá föður mínum til mömmu,
en þegar fram i sótti varð óvinátta
milli bræðranna. Það var út af kven-
manni sem þeir urðu ósáttir.
Nikulás föðurbróðir minn varð ást-
fanginn af stúlku og giftist henni. Um
þær mundir var faðir minn orðinn
konungur, og varð óður og uppvægur
yfir því að Nikuiás kvæntist stúlku
af borgarafólki, En sjálfur hafði hann
gert nákvæmlega það sama er hann
kvæntist móður minni — og áður
en hann dó kvæntist hann ótiginni
konu i annað sinn; það var Magda
Ilelcna Tampeanu, fædd Lupescu.
Ef það er rétt sem mér hefir verið
sagt, dró deila þeirra bræðranna al-
varlegan dilk á eftir sér.
Konungsfjölskylda Rúmena átti
sumarhöll í Constanza við Svartahaf.
Þar bjó María drottning sumarið 1938,
og þó að hún væri mjög veik þá, gerði
hún föður mínum og Nikulási boð um
að koma, til þcss að reyna að sætta þá.
En bræðrunum lenti saman í
óþverra skömmum. Enginn veit iivor
þeirra hleypti af skoti, en það lenti
i fætinum á Maríu drottningu og hún
fékk mikið sár.
Sárið var að visu ekki banvægt, en
hún dó í Constanza þetta sumar, 63.
ára gömul.
FLÓTTA-ÁFORM.
Eftir ]icnnan útúrdúr vikur sögunni
aftur til 1918, en þá voru ástir for-
eldra minna á fyrsta stigi, og hann
var ekki enn ráðinn í hvort ætti að
sigra: ættjarðarástin eða ástin til
móður minnar. Þau deildu oft, eins og
sjá má af bréfi frá Carol, dagsettu í
júní 1918:
.... Ég vil ekki biöja þig um aö
fyrirgefa mér þaö sem ég geröi —
þaö eina sem ég biö um er aö þú
afsakir mig. Nú, þegar máske fer
svo aö viö veröum aö skilja fyrir
fullt og allt, biö ég þig um aö láta
samskipti okkar ekki enda svona ....
Sama daginn skrifar hann aftur,
þetta:
.... Þú hefir dæmt mig til dauöa
.... allt er tapaö .... draumurinn
yndislegi er búinn ....
.... Þú vilt aö ég skilji aö ég sé
þér til leiöinda, og aö þú amist viö
aö ég komi oftar og heimsælci þig.
En ef Nikulás fœr aö koma þá lcem
ég líka. — Þinn veslings vinur, sem
elskar þig svo lieitt. C ar ol.
En svo sættust þau og skrifuðust
á daglega og stundum urðu bréfin tvö
eða þrjú á dag.
Og nú hallaði enn meira á ógæfu-
hlið í stríðinu og i stjörnmálunum
iíka í Búmeníu. Og föður mínum eln-
aði ástin. Nú fór hann að hugsa nýtt
áforrn: að strjúka úr landi með Zizi.
Honum datt þetta fyrst í hug einn
daginn er liann hitti rúmenskan liðs-
foringja, scm var trúlofaður rússneskri
stúlku, sem átti heima í Odessa. Liðs-
foringinn var að reyna að fá farar-
leyfi til Odessa til að kvænast.
Odessa! Það var valinn staður til
að flýja á. Faðir minn gat sannfært
mömmu um að María drottning og
Ferdinand konungur mundu aldrei
gefa samþykkti sitt til ])ess að þau
giftust, svo að ekki væri annars úr-
kosta en að flýja.
Faðir minn þorði vitanlega ekki að
minnast á nein flóttaáform í bréfun-
um til mömmu, en hann vann sífellt
að undirbúningi þeirra, og loks var
afráðið að þau Zizi skyldu reyna að