Fálkinn - 14.05.1954, Page 7

FÁLKINN
7
MEÐ SJÖ-MÍLNA-SKÓ. — Þýski hug-
vitsmaðurinn Albert Wintzen telur sig
að hafa búið til sjö mílna skóna úr
ævintýrinu. Maður á ekkert að þurfa
að reyna á sig er maður gengur á þeim,
en lyfta fótunum og stíga þeim niður
aftur og þá þýtur maður áfram sjálf-
krafa með álíka hraða og maður væri
á reiðhjóli. — Hér sést Wintzen í
snjónum á hinum nýju furðuskóm
sínum.
verðar, veitt góða eggjaköku, dálítið
af ávöxtum og .......“
„Og svo myndi lenda á mér að
matreiða! Nei, þakka þér fyrir, ég
liefi annað við timann að gcra,“ sagði
Mildred." Auk þess vill Victor ekki
láta neinn sjá sig.“
Victor lireyfði sig aftur í stólnum
og djúp og hljómþýð rödd hans barst
úr skugganum til þeirra: „Góða
Mildred, ég get alltaf falið mig. Þú
getur þess vegna leyft mömmu að
létta sér upp öðru hverju.“
Dökkt liár Mildred var tekið að
grána, andlit hennar var liörkulegt og
fuglslegt. Hún sneri sér snöggt að
stóinum með háa bakinu. „Hvers
vegna eruð þið mamma alltaf að
nauða í mér? Til hvers heldurðu að
það sé? Þú hvorki vilt né getur tekið
að þér húsbóndaskyldu heimilisins
„Þú veist hvers vegna.“
„Vegna þess að þú ert eitthvað
öðru vísi en aðrir? Þú ert veiklund-
aður Victor. Ó, já,“ hélt lnin áfram
og það var fyrirlitning í rödd hennar,
„meðan allt lék í iyndi fyrir þér
varstu nógu brattur, en við fyrsta mót-
læti .......“
„Nú er nóg komið,“ sagði Victor.
„Jæja, þá ætla ég að biðja þig að
minnast þess, að meðan ég stjórna
heimilinu geri ég það eins og mér
sýnist.“
„Ég er þér þakkiátur fyrir að taka
af mér ómakið,“ heyrðist kuldalega
sagt úr stólnum.
Hann stóð upp. Hann var sterklega
byggður, en þó hár og grannur, og þar
sem hann stóð með andlitið i skugga,
var hann að sjá fríður maður með
karhnannlega andlitsdrætti.
„Þú hefir rétt fyrir þér, Mildred.
Maður verður að borga fyrir þau sér-
réttindi að vera heigull. Við höfum þó
vonandi ráð á að leyfa okkur þá gest-
risni að bjóða prestinum tesopa. Ég
skai setja ketilinn á.“
Hann smeygði sér út úr stofunni.
fram hjá þunglamalegu stofuhúsgögn-
unum, sem voru eitt af því fáa sem
bjargast hafði úr rústum Bededown
setursins, en voru allt of stór fyrir
þessa stofu. Hann sneri baki að kon-
unum tveim er hann gekk út, en arin-
eldurinn sem blossaði upp um leið
og hann gekk fram lijá, lýsti andartak
upp andlit iians — það var sérkenni-
elgt andlit, andlitsdrættirnir stirðnaðir
og sviplausir, cn ennið hátt og göfug-
mannlegt og falleg þunglyndisleg augu.
Þegar dyrnar lokuðust að baki hon-
um kom annarlegur sigurglampi i augu
Mildred, eins og hún hefði unnið sig-
ur í baráttu sem engin nema hún
gerði sér grein fyrir að liáð væri.
Móðirin sneri sér aftur frá glugg-
anum. „Ég skil ekki að liann Victor
skuli vera svona kjánalegur. Sárin eru
gróin fyrir löngu síðan.“ ITún tók
spegil upp úr liandtösku sinni — því
að engir speglar voru í stofunni —
og lagfærði á sér hárið. „Flestir eru
mun ófríðari frá fæðingu en liann er
núna. Hann veit alls ekki sjálfur
hvernig hann litur út núna.“
„Ég held þú ættir að láta vera að
segja honum það,“ sagði Mildred
hörkulega. „Það verður okkur aðeins
til óþæginda. Það eru einhverjar veil-
ur á skapsmunum hans. Við tókum
ekki eftir því meðan hann þurfti ekki
annað en brosa til þess að allir lægju
flatir fyrir honum. Það er ekki fyrr
en menn verða fyrir áfalli að hið rétta
skapferli þeirra kemur i ijós.“ Rödd
hennar var þrungin liatri og fyrirlitn-
ingu og frú Draycott skotraði augun-
um órólega til hennar. Það var ekki
fyrr en Draycott fjölskyldan hafði
tapað næstum öllum eigum sinum að
hin óvenju sterka skapgerð Mildred
kom i ljós.
Victor lét bakkann með teinu fyrir
utan dyrnar, setti upp barðastóran
flókahatt og gekk út úr liúsinu.
Hann sótti segldúk í verkfæra-
geymsluna og gekk siðan niður eftir
til Gregory Carter, sem var að klippa
limgirðinguna fyrir neðan túnið.
Carter, sem var maður á besta aldri,
en fjarska fámáll, kinkaði kolli til
lians, og þeir unnu þegjandi um stund,
sinn hvorum megin girðingarinnar.
Victor leið best er hann vann þau
líkamlegu störf er féllu i lians hlut á
heimilinu. Þá var hann laus við for-
vitnislegar augnagotur, aðeins Carter,
sem hann hafði þekkt frá bernskuár-
unum vann með honum, sá eini, sem
liafði litið beint framan i torkennilegt
andlit hans er hann kom heim af
sjúkrahúsinu, og sagt aðeins þessi
orð: „Það gleður mig að þér eruð kom-
inn heim, herra.“
Þótt Victor ynni baki brotnu lét
hann sig aldrei dreyma á sama liátt
og Mildred um nýjan uppgangstíma
Bededowns. Honum var ljóst að þeir
Carter börðust vonlausri baráttu við
illgresi og niðurníðslu. Ef Mildred
hefði viljað selja Bededown, gætu þau
öll lifað góðu lifi af andvirði þess, en
það vildi hún ekki — og hann raunar
ekki heldur, af þeirri einföldu ástæðu
að hið afskekkta fámenna lhis með
stórri landspildu í kring var honum
vörn gegn umheiminum.
Hann leyfði þvi Mildred að hafa í
friði framtíðardrauminn um endur
Jjyggingu stóra lnissins, þar sem liún,
en ekki liann, réð lögum og lofum.
Sólin skein í heiði og brátt mætt-
ust mennirnir tveir við op á limgirð-
ingunni. Carter rétti úr sér og þurrk-
aði af segldúknum. Victor tók ofan
liattinn og strauk fingrinum gegnum
þykkt húrið. „Carter, hafið þér tíma
til að klippa mig?“
Garðyrkjumaðurinn yppti öxlum.
Honum var ljóst að Victor var ófáan-
legur til að fara til liárskerans í þorp-
inu. „Jú, herra, ég hefi tíma til þess.“
„Ætlið þér ekki niður í þorpið í
kvöld?“
Carter hristi höfuðið, og það var
eitlhvað í augnaráði hans sem fékk
Victor til að spyrja. „Hvers vegna
ekki? Þér eruð vanur að fara á kvöld-
in. Það er engin ástæða til þess að þér
grafið yður hér lifandi?“ Hann þagn-
aði andartak. „Hefir verið sagt eitt-
livað við yður þar niður frá?“
„Hr. Victor,“ sagði maðurinn bæn-
arrómi. „Hvers vegna viljið þér ekki
koma með mér þangað? Yður verður
ekki veitt nein sérstök athygli. Flestir
ibúarnir sem þér mynduð hitta voru
börn að aldri er þér fóruð i herinn
og muna ekki eftir yður. Ég vildi óska
að þér kæmuð með mér.“
Garðyrkjumaðurinn var sannur vin-
ur lians. Victor hefði gjarnan vilj'að
gera honum það til geðs að fara með
honum, en við tilliugsunina eina spratt
kaldur sviti út á enni hans. Hann
hafði barist gegn óttanum við ókunn-
uga, en beðið ósigur. Hvernig var and-
lit hans á að líta? Hann hafði aðeins
einu sinni séð það eftir slysið, og það
var þegar skurðlæknirinn var nýbú-
inn að taka umbúðirnar af þvi. Skurð-
læknirinn hafði verið lireykinn af
handarverki sínu. „Nú eigið þér að
geta notast við það,“ hafði hann sagt.
„Það gildir sama um nýtt andlit og
gerviandlit — já, jafnvel nýjan hatt,
það þarf að venjast því. Hugsið ekki
um það að aðrir þurfi að venjast því,
heldur eigið þér að gera það að óskilj-
anlegum hluta yðar á ný.“
Þetta hafði virtst ofiy einfalt, og
hann hafði reynt að verjast tauga-
óstyrk daginn sem hann fór heim. En
hann hafði lesið dóminn í augum allra
heima. Augnaráð móðurinnar og skelf-
ingarópið, sem liún fékk eigi varist.
Augu Mildred full fyrirlitningar og
sigurgleðin i augnaráði Erics. Undar-
legt að honum skyldi þá fyrst verða
Ijóst að öfund Erics nálgaðist það að
vera hatur. Og að síðustu skelfingin
og viðbjóðurinn í bláum skærum aug-
um Pamelu. Hún hafði hrópað í of-
boði: „Þú getur þó ekki ætlast til
þess að ég giftist þér eftir þetta! Líttu
í spegil og sjáðu hvernig þú lítur út!“
Siðan hafði hann ekki litið i spegil.
„Ég hefi reynt að koma mér til
þess, en mér er það ómögulegt, Greg,“
sagði hann. „Hvað segja þeir nú í
þorpinu?“
Carter leit beint framan í Victor.
„Menn liafa verið órólegir þar upp á
síðkastið. Einhver óþokki er þar á
ferðinni eftir að dimmt er orðið. Hann
hefir ekki gert neinum mein, en hann
hefir orðið til þess að ýmsar slúður-
sögur hafa komist á kreik.“
„Það er sem sé haldið að ég sé
þessi náungi?"
„Ég liefi engan heyrt segja það. En
þegar mikil leynd er um menn, má
jafnan búast við einhverjum gróu-
sögum."
Victor liló biturlega. „Menn álíta
þá að ég sé einliver ófreskja sem fari
á kreik um nætur? Það hefir ef til vill
verið vegna þessa að presturinn kom
i heimsókn i dag?“
„Nei, nei,“ sagði Carter hneykslað-
ur. „Séra Gradeley myndi aldrei
leggja trúnað á slíkt um yður. En ])að
er talað mikið um yður. Ýmsir liafa
séð yður bregða fyrir í skóginum, en
þér þjótið alltaf brott, eins og ])ér sé-
uð að hlaupa í felur. Það er ekki ó-
eðlilegt að það hvarfli að fólki að þér
séuð ekki með öllum mjalla."
Framhald í næsta blaði.
20 MILLJÓNA SEÐILL. — Svona á
maður að halda á seðli, sem gildir
tuttugu milljón sterlingspund. Þessir
seðlar eru til í Englandsbanka en eru
aldrei í umferð utan bankans. Maður-
inn sem heldur á seðlinum er leikar-
inn Gregory Peck, sem er að leika í
enskri kvikmynd um „Milljón punda
seðilinn" eftir sögu Marks Twains.
EKKI HÆTTULEGT. — Víst var unga
stúlkan óheppin að detta, en uni leið
var hún hcppin, því að ekkert brotn-
aði af postulíninu, sem hún missti á
gólfið. Postulínið er nefnilega af nýrri
gerð og á ekki að geta brotnað. Það
er á sýningu amerískra húsmuna, sem
um þessar mundir er haldin í Berlín.
ER ÞAÐ IIENTUGT? — Stórverslun
ein í Berlín hefir tekið upp á því að
steypa húsnúmerin í gangstéttahell-
urnar, svo að jafnvel nærsýnasta fólk
geti lesið þau. En hvernig fer fólkið
að þegar allt er undir snjó?