Fálkinn - 15.10.1954, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
HUGRÖKK FLUGFREYJA. — Þetta
er enska flugfreyjan Beryl Rothwell,
29 ára gömul, sem með snarræði og
æðruleysi bjargaði þrjátíu og sjö
mannslífum. Án þess að hugsa um
lífshættuna sem hún var í, hafði hún
svo góða stjórn á farþegum sínum að
þeir komust allir lífs út úr brennandi
flugvél, sem hafði orðið að nauðlenda
í Blackbush-flughöfninni í Hampshire.
LÍFSGLEÐI. — Þegar sólin skín og
vermir eftir langvarandi rigningar
lifnar yfir unga fólkinu og það fleygir
af sér fötunum og tekst bókstaflega á
loft, eins og unga stúlkan hérna á
myndinni.
LAUGARDAGSÞVOTTUR. — Það er
laugardagur og Sambo litli svarti á
að fá þrifabað. Það er systir hans
sem á að framkvæma athöfnina og
sést hún með vatnskálina á höfðinu
og snáðann á bakinu.
FRAMHALDSGREIN.
KVENHETJAN
FRÁ ALASKA
STUNDIN
ýrði að taka þessa áhættu á mig, ef ég
vildi bjarga lifi minu.
ÞAÐ LEIÐ ekki á löngu, uns ég var
komin yfir íslausa spölinn og krapið
og hrönglið tók við. ísinn, sem ég hafði
liræðst svo mikið, var ekki þykkur í
fyrstu, og mér miðaði vel áfram. Sið-
ari hluti leiðarinnar var erfiðari.
Kænan var farin að leka á ný og kraft-
ar minir þurru smátt og smátt. En ég
nálgaðist ströndina. Hún fjarlægðist
ekki, eins og mennirnir í bátnum.
Hljóðlátur fögnuður fyllti huga
minn, þegar ég steig á þurrt á land og
sá heim til skálans. Ég batt kænuna,
borðaði síðustu rúsinurnar úr vasa
mínum og hélt hægt heim á leið.
Barninu virðist ekki hafa orðið
meint af þessu volki. Hún hefir stækk-
að talsvert þessa síðustu daga og virð-
ist hreyfa sig eðlilega. Samt hefir orð-
ið nokkur breyting. Eg ber hana ekki
eins hátt og áður, og kviðurinn er nú
orðinn mjög framstæður. Verkurinn
er horfinn úr siðunni. Eg hefi ekki
fundið til hans, síðan ég kom aftur
hingað í skálann. Mér er heldur ekki
eins erfitt um andardrátt og áður.
Flóinn er allur ísi lagður núna, frá
strönd til strandar. Eg er sennilega
orðin alein hérna norður frá núna.
Enginn getur komist hingað til min og
ég kemst ekki til neinna.
Það er kalt í veðri — áreiðanlega
langt fyrir neðan frostmark. Ég liefi
ekki séð nein dádýr niðri við strönd-
ina, en skjórinn kemur á hverjum degi.
Þeir staldra aldrei lengi við, heldur
flýta sér burt, þegar þeir hafa snikt
sér mat. Eg heyrði nýlega i rjúpum,
en sá þær ekki.
Ég sit við sauma lengst af, og smátt
og smátt fjölgar þeim flikum, sem til-
búnar eru handa barninu. Eg er húin
að gera ýmsar flíkur af mér upp í föt
lianda litla anganum.
MÉR LÍÐUR betur með hverjum deg-
inum sem líður. Það er mikill léttir
að hafa losnað við verkinn í síðunni.
Ég fann talsvert af brotnum greni-
greinum, sem voru ágætur eldiviður.
Arnarfjöður sat föst í hrúgunni. Hún
hlýtur að hafa verið þar lengi, því,
að fuglarnir fella ekki fjaðrir á þess-
um tíma ársins. Eg fór með hana heim
og festi hana upp á vegg.
Ég hafði hka sedrusviðargreinar
heim með mér og lét þær koma í stað-
inn fyrir pottablóm i gluggunum. Eg
skildi þær eftir fyrir utan dyrnar
fyrst i stað, því að ég hafði öðru að
sinna en ganga frá þeim. Þegar ég
cpnaði dyrnar næst, var dádýr að
borða þær. Það var sama' dýrið og
hafði heimsótt mig í efri skálanum. Eg
sá það á örinu á hálsinum.
Hann virtist ekki vera neitt hrædd-
ur við mig, þvi að hann stóð graf-
kyrr og horfði á mig. Eg sótti ýmis-
NÁLGAST.
legt matarkyns inn í skálann og liann
borðaði jjað allt með bestu lyst. Eg
liefi kallað liann Sannny — i höfuðið
á Sam, sem líklega yrði hreykinn af
þessu uppátæki.
Ég sakna litla þrastarins míns, sem
skjórinn flæmdi burt. Hann var svo
fallegur og yndislegur. Þess vegna er
mér ekkert um það, að skjórinn heim-
sæki mig eins oft og hann gerir.
ÉG FLÝTI mér að gera húsverkin
og settist niður við sauma. Eg er að
sauma dýnur i rúmið fyrir barnið. Eg
nota tvo sykurpoka, sem eru troðnir
út með mosa og gegnumstungnir.
Mér leið vel, þegar ég gekk út í
skóg i dag. Það kom söngur fram á
varir mínar, áður en ég vissi. Rödd
sjálfrar mín hljómaði þægilega í eyr-
um minum.
í dag drap ég sæotur. Eg vann á
honum með öxi, dró hann síðan heim
og fláði hann. Lifrina hirti ég og borð-
aði dálítið af henni strax. Hitt ætla
ég að geyma mér — og hjartað líka.
Eg varði mestum hluta dagsins í að
fást við oturinn og nýta liann sem
best. Sérstaklega sóttist mér seint að
flá af honum skinnið. Það er yndislegt
skinn — mjúkt eins og silki og þykk-
ara en nokkurt loðskinn, sem ég hefi
séð. Eg ætla að gera barninu mínu
failega kápu úr því. Þó að hún muni
fæðast í lágreistum kofa, skal hún þó
fá verðmætari loðkápu en nokkur
jafnaldri hennar i öllum heiminum.
ÞAÐ BRÝTUR i bág við lög og rétt
að drepa sæotur. En eins og er stendur
mér hjartanlega á sama um öll laga-
ákvæði. Hver ætti svo sem að geta
haft hendur í liári mínu? Eg efast
meira að segja um, að nokkur dómari
gæti dæmt mig fyrir gjörðir mínar.
Ef allar aðstæður hefðu verið eðli-
legar, hefði ég aldrei drepið sæotur
af ásettu ráði, því að hann er svo til
útdauður liérna við strendurnar, þar
sem urmull var af honum áður fyrr.
Þegar ég hafði dregið bráðina, sem
var áreiðanlega hundrað pund að
þyngd, heim í kofann, var ég staðupp-
gefin. Ég liitaði mér te og dáðist að
hinni fallegu skepnu góða stund. Eg
kveið fyrir því að ná skinninu af.
Eg ákvað að nota sömu aðferðina
og karlmennirnir notuðu, þegar þeir
fláðu hjartardýr. Satt að segja hafði
ég aldrei veitt einstökúm handbrogð-
um sérstaka athygli, en þó hélt ég
mig vita það helsta, sem þurfti.
JÆJA, ÉG lagði hann á bakið og
skorðaði hann eins vel og ég gat. Eg
hrýndi blaðstytsta hnífinn, sem ég
liafði, og lagði í verkið. Halinn olli
mér mestum erfiðleikum. Eg ætlaði að
ná skinninu i heilu lagi utan af hon-
um og nota það i stað trefils, en mér
tókst ekki að ná því nógu lieillegu.
í dag ætlaði ég að verka oturskinnið,
en þegar ég leit út í morgun, leist
mér ekki á blikuna, sem hafði dregið
á loft. Eg veit, að það þarf mikinn
eldivið til að halda skálanum heitum
í löngu og stormasömu kuldakasti, svo
að ég ákvað að nota daginn eingöngu
til að viða að brenni.
Á heimleiðinni reyndi ég að veita
því fyrir mér, hvort ekki mætti halda
góðri hlýju i skálanum án þess að nota
svona mikinn eldivið. Eg ákvað að
reyna að laga hurðina, þar sem mest
gustaði inn. Strax og ég var komin inn
fór ég að dytta að dyraumbúnaðinum,
og ég held, að viðgerðin spari mér al-
veg eins dags söfnun af sprekum á
næðingssömum vetrardegi.
Mér óar við öllu því, sem mér finnst
ég éiga ógert, áður en barnið fæðist.
Eg þarf að fullverka skinnið og margt
annað. En ég er þreytt og ætla að fá
mér að borða og fara síðan að hátta.
VESLINGS DON. Ég er- full af kvíða
út af honum. Hvernig skyldi honum
líða í þessu hræðilega veðri. Vafalaust
hefir hann gert sér kofa. Hann er svo
GRÍMUSTÚLKUR. — í Margate hefir
verið kosin „best vaxna stúlkan“. Til
þess að dómararnir verði ekki fyrir
áhrifum af andlitsfegurðinni eru kepp-
endurnir með grímu fyrir andlitinu.
Brenda Westwood frá Margate varð
hlutskörpust. Ýmsum mun þykja
kroppurinn á henni stórum fegurri
en andlitið.