Fálkinn - 15.10.1954, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
MICHAEL HASTINGS:
ÞEIR ÆTLUÐU AÐ DREPA MIG
F McFall liefði verið öðru vísi
gerður, mundi liann hafa bölvað
heppninni, sem hafði verið með hon-
um. Hann vissi að liann gat þakkað
sínum eigin þráa klipuna, sem hann
var í núna.
Það voru sex mánuðir siðan van
Eeden og Heijermans frá hinum plant-
ekrunum höfðu komið til lians og beð-
ið hann um að flýja með sér. En
MoFall hafði bara hrist höfuðið.
Heijermans hafði nefnt þessa ein-
liæfu og síleiðinlegu vinnu við gúmmí-
trén, löngu raðirnar með gráu stofn-
unum og gljáandi blöðunum. — Það
er búið með þetta allt. Sú var tíðin að
við brutum heilann um hvernig við
ættum að bjarga því sem við ættum,
en nú er um það að ræða hvernig við
eigum að bjarga iiftórunni.
En McFall hafði verið þrár. Hann
sagðist vera hlutlaus. Það var deila
milli Holiendinganna og hinna inn-
fæddu. Hver svo sem hefði betur þeg-
ar deilunni lyki — það skipti minnstu,
en þá mundi allt ganga vel á ný. Hvað
sjálfan hann snerti þá þóttist hann
ekki þurfa að óttast verkamennina
sína. Hann liafði ekki átt konu úr
þeirra liópi, eins og Eeden. Og hann
hafði ekki lamið og kaghýtt verka-
mennina, eins og Heijermans hafði
gert.
Það liðu tveir mánuðir þangað til
McFall skildi að hann hafði verið of
bjartsýnn. Innfæddu verkamennirnir
hurfu smátt og smátt, og loks fór
verkstjórinn líka.
Eftir það hélt McFall sig jafnan
nærri skálanum sínum. Hann stóð á
dálitlum hól. Húsið stóð á hólnum og
opnar svalir voru meðfram framlilið-
inn á húsinu. Að húsabaki var yfir-
byggður gangur frá stiganum og að
úthúsunum, þar sem innfæddir þjónar
bjuggu venjulega. En nú var mann-
laust þar.
Hann gat ekkert gert til gagns á
plantekrunni mannlaus, svo að hann
hélt sig heima í þeirri von að þeir
innfæddu kæmu aftur.
Sem betur fór var hann ekki i vand-
ræðum með mat. Hann átti miklar
birgðir af niðursuðu og talsvert mörg
hænsni. Og hann þurfti ekki að fara
langt til að skjóta fugla.
McFall sat stundum tímunum sam-
an með pípuna í munninum og starði
inn í frumskóginn. Hann fann hve
frumskógurinn var áleitinn að ná þvi
aftur, sem frá honum hafði verið tek-
ið, hann vissi líka að það sama gerðist
meðal fólksins á plantekrunum. Ilann
vissi það alitof vel, og þess vegna var
veðurbarið andlitið orðið harðneskju-
legt undir gráu skegginu.
McFALL liafði sterkar taugar, nógu
sterkar til að þoia einveruna og hið-
ina. Það var flugvélin sem breytti
öllum aðstæðunum og gerði horfurn-
ar illar.
Hann sá hana koma með annan
hreyfilinn óvirkan. Nýlega hafði verið
ruddur blettur sem átti að auka við
plantekruna, og þar gat flugmaðurinn
nauðlent. Fyrst datt McFall í hug að
flýta sér á staðinn til að hjálpa, en
mennirnir tveir voru komnir út úr
flugvélinni löngu áður en liann komst
að vélinni. Hann sá að þeir voru snar-
ir i snúningunum. — Jæja, tautaði
hann, — þeir virðast vera yngri en
ég. Hann sneri við og heim í skálann
og tók tvo tágastóla sem hann setti
á svalirnar í forsæluna, skannnt frá
sínum eigin stól. Hann hikaði scm
snöggvast. Maður sem hafði verið
milli heims og heljar i neyðarlendingu
hafði sjálfsagt gott af hressingu. Hann
sótti flösku, þrjú glös og könnu með
vatni.
Honum varð litið á þvæld og óhrein
fötin sín og liann fór inn og hafði
fataskipti.
f j l j ! • j • j • I ! '
HANN var að troða í pípuna sína þeg-
ar hann kom út á svalirnar aftur. Allt
í einu hættu fingurnir að hreyfast.
Tveir menn stóðu fyrir neðan stigann
upp á svalirnar. Þeir voru ungir, sól-
bakaðir og djarflegir. Annar þeirra
var að benda með skammbyssunni
sinni.
— Þetta er ekkert óvinaíand, sagði
McFall. Röddin var jafn sterkleg og
herðarnar á honum. Gestirnir lirukku
við er þeir heyrðu liana. En skamm-
byssukjafturinn vissi enn að honum.
— Afsakið þér, sagði maðurinn með
skamnibyssuna. — Við erum ókunn-
ugir á þessum slóðum og vissum ekki
á hverju við ættuin von. Bros mannsins
var bjart, undir svörtu yfirskegginu.
En McFall fannst að þessu brosi væri
vart treystandi.
Ekkert heyrðist þó á rödd lians er
hann sagði: — Ég sá að vélin ykkar
lenti og þið komuð heilir út, og svo
datt mér í hug hvórt þið hefðuð ekki
gott af að fá hressingu.....
— Ágætt, það er einmitt það sem
við þurfum núna.
Það var hirin maðurinn sem svar-
aði. Hann var lægri en félagi lians,
kringluleitur með úfið jarpt hár og
talaði með amerískum hreim.
— Gerið þið svo vel að koma inn.
Ég heiti McFall.
— Ég heiti Brock, sagði sá dökk-
hærði. Hann stakk skammbyssunni í
liylkið. — Þetta, liann benti á félag-
ann, — er Warren.
— Segið mér, sagði Warren er þeir
voru komnir upp á svalirnar, — er það
sem mér sýnist? Ekta skotskt viski!
Hann teygði hendina eftir flöskunni.
— Og full flaska. Þetta getur maður
nú kaflað móttökur!
Hann sneri sér að McFalI. — Það
er nokkuð einmanalegt hérna, er það
ekki?
— Maður venst því, sagði McFalI.
Honum leið ekki vel, en það varð
ekkert við því gert. Það lagðist í hann
að Brock væri gjarnt að gripa til
skammbyssunnar, það var eitthvað
i augunum, sem benti á það.
— Er það rétt, sagði Brock, — sem
mér sýnist, að hér séu ekki aðrir en
þér? Það er þó plantekra hérna!
— Það var, sagði McFall. — En allir
innfæddu verkamennirnir liafa yfir-
gefið okluir. Vegna óeirðanna og deil-
unnar, sjáið þér.
Brock pirði augunum. — Já, ég skil
það. En er ekki allt að verða friðsam-
legt aftur?
— Ég liefi útvarp, sagði McFall, —
og ég heyrði sagt i fréttunum, að það
væri ýmsir sem ekki vissu ennþá, að
málamiðlun væri komin á. Til dæmis
flokkurinn, sem liann stýrði, þessi
þrjótur, sem var tekinn fastur í
Singapore. Óeirðirnar halda áfram
svo lengi sem þeir innfæddu geta feng-
ið vopn.
Rödd Mc Falkes var eins og liún átti
að sér, en augu hans voru á verði.
Hann hafði myndað sér slcoðun á gest-
unum. Og nú var eftir að fá staðfest-
ingu á þeirri skoðun.
Það var meira en nóg að sjá ískyggi-
legt og laumulegt augnaráð þeirra er
þeir litn hvor til annars. Warren ætl-
aði að fara að segja eitthvað en Brock
varð fyrri til. — Þetta er óslitinn
hringur sagði liann. — í stríði þurfa
menn vopn og vopnin kriýja fram
nýtt stríð.
McFall kinkaði kolli. — Jú, það er
víst eitthvað í þá áttina. Hann kveikti
á eldspýtu og kveikti í pípunni sinni.
Honuin hafði ekki skjátlast. Það var
ekki venja að menn gengi með skamm-
byssu. Það var bannað með lögum.
Warren og Brock höfðu sennilega
komist undan með einlivern dýrmætan
farm. En þeir liöfðu verið óheppnir
og nú svífðust þeir einskis.
ÞEIR fóru sér hægt allan fyrripart
dagsins. Warren lét eins og hann væri
heima hjá sér, og gramsaði í öllu þang-
að til hann fann einhver gömul tíma-
rit. Brock sat með gamla vasabók
milli handanna og var að reikna á
blað. Báðir virtust þeir hafa gleyml
að McFall væri til, — hann sat i
stólnum sínum og starði þangað sem
flugvélin liafði lent.
Um sólarlagið fengu þeir nokkur
glös í viðbót, er Warren hafði beðið
um það. McFall tók öllu rólega. Hann
vissi að hann liafði tapað. Og liitt
fannst lionum verra, að Brock virtist
geta lesið liugsanir lians.
Um kvöldið bar McFall fram ýmis-
legt matarkyns. Brock elti hann á
röndum og bauðst til að lijálpa honum,
en McFall gætti að sér og hafði ekki
augun af honum.
Brock lét ekkert uppi um áform sín
fyrr en þeir liöfðu borðað. Þá sagði
hann upp úr þurru: — Eru nokkrar
aðrar plantekrur liér nærri?
— Tvær, svaraði McFall, — en þær
hafa verið yfirgefnar.
— Hve langt er til næstu byggða?
— Ég geri ráð fyrir að járnbrautar-
stöðin sé næst, þar eru nokkrir báru-
járnsskúrar, einn skáli og nokkrir kof-
ar. Það eru 2—3 milur þangað. Það
kom venjulega brautarlest tvisvar til
þrisvar í viku. Ég lield að Eeden og
Heijermans liafi farið með siðustu
lestinni og það eru sex mánuðir síðan.
— Skyldi nokkur eimreið vera eftir
á stöðinni? ^
— Það stendur kannske sadó þar.
— Hvað er það? sagði Warren.
Brock tautaði. — Það eru þessir
léttu tvíhjólavagnar.
Warren bandaði hendinni. — Og
live langt er þaðan til næstu stöðvar?
spurði hann.
— Brautin liggur til sjávar, sagði
McFalI. — Það mun vera um átta
nrilna leið. Þar er höfn. En það er
ekki vistlegur staður. Nokkrir ljótir
skúrar og smábátar, og fimrn eða sex
slcálar — bungalo-ws, — sem kannske
eru mannlausir núna.
Brock spurði rólega: — Haldið þér
að hægt sé að fá leigða burðarmenn
hérna? Við höfum ýmislegt með okkur
í flugvélinni.
McFall svaraði ekki strax. Hann fór
að troða i pipuna sína.
— Það er undir því komið hve ró-
legt er orðið núna, sagði liann lágt.