Fálkinn - 15.10.1954, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN:
„Með nett,
rantt yfirskegg"
Ég hafði náð í ágætt borð framar-
lega í húsinu og var að liorfa á lista-
fólk Bláu stjörnunnar. Það er að segja,
ég horfði nú meira á ungu stúlkur.a,
sem sat ein við horð skammt fyrir
framan mig. Hún var alltaf að líta til
mín. Aldrei hafa fallegri augu Htið á
mig. Við borðið mitt sat 65 ára hnelli-
kerling með stangargleraugu og skegg
undir nefinu. Það hlaut að vera hægt
að fá þær til að liafa sætaskipti eða
makaskipti á kerlingunni og englirium.
En best væri að tala við engilinn áður
en ég talaði utan í kerlinguna.
Á leiksviðinu stóð einhver og var
að syngja um ást og kossa — og sú
engilfagra horfði alltaf á mig á meðan.
Hún brosli. Hvílíkar tennur, hvíiikar
varir, livilíkt andlit! Ég fór að rifja
upp fyrir mér hvernig iiti út lieima
hjá mér — jú, það var víst sæmilegt,
Ég bjó víst um rúmið mitt nýlega og
tæmdi úr öskubakkanum. Við gætum
farið einhvers staðar inn og svo til
bílstjóra og fengið nesti.
Finnst nokkrum furða að ég skyldi
vaxa í mínum eigin augum á meðan
ég sat þarna? Hver mundi ekki hafa
gert það? Fallegasta stúlka i lieimi
sneri sig nærri úr háisliðnum til að
horfa á mig. Svo að eitthvað hafði
ég til að bera, sem kvenfólkið girntist.
Ég vissi að það var yfirskeggið.
Loks var fyrsta þætti lokið — ég
stóð upp og fór út á ganginn. Jú, bún
stóð lika upp, Já, liún veifaði meira
að segja til mín og ég veifaði á móti.
Hélt liún að það væri einhver annar?
Kannske sjóarinn sem ég sá hana
lieilsa á Grófarbryggjunni í sumar?
Nei, nei. En hún var bara svona
hrifin af netta rauða yfirskegginu.
Ég ætlaði að fara að opna munninn,
en hún varð fyrri til:
— Afsakið þér að ég geri mig svona
beimakomna við yður, sagði hún, —
en þér eruð svo góðmannlegur að ég
leyfi mér það.
1 I ' I
GEITUNGAR RYKSOGNIli. — Geit-
ungarnir eru öllum til ama, ekki síst
bakaranum og ávaxtasalanum. I’essi
unga stúlka, sem selur vínber í dýra-
garðinum í Berlín, hefir fcngið sér
ryksugu til að veiða ófétin.
— Ég er bæði góðmannlegur og góð-
ur — ég er meira en ég sýnist.
— Ég efast ekki um það, — en lilust-
ið þér nú á mig: konan sem þér sitjið
hjá er frænka mín.
— Jæja, það er einstaklega gæðaleg
kona ......hm ........
— Já. Fyrir misgáning fengum við
miða sin við hvort borð. Ekki vilduð
þér nú gera svo vel að hafa sætaskipti
við mig? *
Pósturinn og strípaða dansmærin.
Óli bæjarpóstur var vitlaus af ást
til Siabilu Majokovu, listakonunnar
sem dansaði strípuð á Restaurant du
Lac. Hún átti heima á Freyjugötu 72
og hann bar daglega til liennar bréf
frá aðdáendum liennar.
Óla hafði tekist að safna nægilega
miklum peningum til að geta gert sér
glaðan dag á besta veitingahúsi i bæn-
um, „Vetrarbrautinni". Það var nefni-
iega þar, sem Majokova dansaði hinn
fræga tádans sinn, í Evuklæðum.
Óli sat á ágætum stað rétt við dans-
pallinn og nú tilkynnti hljómsveitar-
stjórinn: „Hin undurfagra og heims-
fræga Sibila Majokóva ætlar nú að
dansa „Fæðingu svansins“!“
Nú fór titringur um Óla. Þarna kom
hún — og ekki nokkur pjatla á
kroppnum á henni! Svona leit hún þá
út undir fötunum. Þetta varð Óla ó-
gleymanlegt.
Daginn eftir stóð liann við dyrnar
hjá Majokovu með greipina fulla af
bréfum handa henni, hjúskapartilboð
frá Pétri og Páli. Honum datt ekki i
liug að stinga bréfunum i póstkassann.
Hann hringdi bjöllunni. Eftir dálitla
stund heyrði hann fótatak fyrir innan
og hún kallaði:
— Hver er þar?
— Það er pósturinn. Ég er með
mörg bréf til yðar. Og ég má til að
fá að tala við yður.
— Stingið þér bréfunum i kassann.
Og hvað var yður á höndum?
— Ég elska yður, ungfrú Majokova
— viljið þér gera svo vel að opna. Eg
má til að sjá yður!
— Heyrið þér póstur — hafið þér
verið i „Vetrarbrautinni“?
— Já, ég var þar i gær, — ég gleymi
því aldrei.
— Þá get ég opnað fyrir yður. Eg
skal nefnilega segja yður — ég er
allsber núna líka. *
SÍÐSUMAR. — Á Norðurlöndum hafa
rigningarnar gert þeim gramt í geði,
sem sóttu baðstaðina til að nota „sjó-
inn og sólskinið“. Því að sólskinið
brást. Hér er fólk sem reynir að fá
uppbót á þessu með að nota blíðu-
daga í september, þó að þeir séu í
kaldara lagi.
Ritstjóri: RAGNHEIÐUR ÁRNADÓTTIR.
KONUNGLEGUR TISKUMEISTARI
hefir saumaö þennan fallega samkvæm-
iskjól, sem sé Norman Hartnell, sem
teiknar klæönaöi Englandsdrottningar.
Þessi kjóll er úr himinbláu þykku silki
meö yndislegum útsaum um bolinn og
niöur um pilsiö sem er í mörgum dúk-
um og alveg skósítt. Hálsmáliö er fál-
lega hjartalagaö og axlirnar mjóar.
SVARTUR KVÖLDKJÓLL.
Þó að tónlist Forn-Egypta væri ekki
fögur, eftir okkar tima smekk, höfðu
þeir mikla kunnáttu og settu saman
hljómsveitir, skipaðar ýmiss konar
hljóðfærum og sömdu tónverk fyrir
HAUSTTÍSKA.
Þegar haustar grípa margir til handa-
vinnunnar. Þaö væri ekki amalegt aö
prjóna efri jakkann á þessari mynd,
hann má nota jafnt yfir sumarkjóla og
viö síöbuxur eöa pils aö vetrinum.
Jakkinn er prjónaöur úr Ijósryöbrúnu
garni meö svörtum og Ijósgrœnum
röndum. Heröasláiö er svart og prýti
tveim hnöppum. — NeÖri jakkinn er
heklaöur á sérstakan hátt. Hann er al-
veg sléttur meö rifur upp í hliöunum
og ullargarnsflétta í andstæöum lit
vekur athygli á einföldu en stílhreinu
sniöinu. Sniöiö er amerískt.
þær.
Einn 'Bandarikjaforseti hefir átt
Indiánabarn. Það var Andrew Jack-
\
son, sem tók Indiánastrák sem kjör-
barn og ól hann upp sem sitt eigið
barn.
Eter er það deyfingarlyfið, sem mest
er notað á sjúkrahúsunum. Stafar það
af því að hann er hraðverkandi og ör-
uggur, og auk þess ekki dýr. Ef eitt-
hvað verður að við eter-svæfingu
stöðvast andardrátturinn áður en
hjartað lamast, svo að hægt er að
hætta svæfingunni i tæka tíð og bjarga
sjúklingnum.
Allar stúlkur þurfa aö eiga einn svart-
an kjól, og ef taka á mark á oröum
tískuspekinganna, á hann liann aö vera
mjög látlaus. Þessi kjóll uppfyllir ó-
mótmœlanlega þaö skilyröi, þó er hann
sérkennilegur vegna fellinganna viö
hálsmáliö, sem gefa kjólnum nýstár-
legan blæ. Hitt er svo annaö mál hvort
viö kunnum aö meta afbrigöi tískunnar.
Svartir hanskar eru notaöir viö kjól-
inn og lítil svört flauelskolla.
Þangað til á síðari hluta átjándu
aldar voru skór á hægri og vinstri fót
alveg eins í laginu.