Fálkinn - 11.02.1955, Side 6

6
FÁLKINN

BETHEA CREESE:
1.
Hverju leyndi hnnn?
Ný framhaldssaga.
AUGLÝSINGIN.
Celine Lorier setlist í hægindastól-
inn i ársalnum á Hotel France og fór
að blaða í liálfsmánaðar gömlu ensku
timariti. Þar só hún auglýsingu! Ljós-
myndin sem hún liafði rekið augun
i blasti við henni. Það var mynd af
húsi, lógu gamaldags liúsi, múruðu
upp í binding, með miklu risi og kvisti
og alþakið vafningsviði.
Celine las lýsinguna sem stóð undir
myndinni:
„Tancred House — fallegt einbýlis-
hús frá seytjándu öld. Afbragðs fag-
urt og rólegt umhverfi. Tvær stórar
stofur, borðstofa og fimm svefnher-
bergi. 011 nýtísku þægindi, rafljós og
vatnsveita. Fallegur garður. Húsið er
til sölu strax.“
Celine reyndi að gera sér i hugar-
lund hvernig garðurinn liti út. Líklega
hellulögð þrep niður af stallinum við
lnisið, græn flöt fyrir neðan og stór
garnall garður með ávaxtatrjám. Og
vafalaust mikið af blómum — rósir
og liljur. Ensk blóm. Póskaliljur og
sólbrúður.
Hérna við Miðjarðarhafið voru rós-
irnar í blóma allan órsins hring, og
núna — i apríllok —■ var hægt að fá
undurfagrar nellikur keyptar fyrir
sama sem ekkert. Það lá við að það
væri hlægilegt að þrá blómin heima.
„Heima“ — þetta orð. átti svo vel við
„Tancred House“. Þetta gamla hús
hafði vafalaust verið heimili sömu
ættar kynslóð eftir kynslóð. Celine
reyndi að gera sér i hugarlund hvernig
birtuna legði út um litlu rúðurnar á
húsinu á dimmu vetrarkvöldi. Hún
starði út á blátt Miðjarðarhafið án þess
að festa augpn á grannvöxnum pálm-
unum, sem svignuðu í golunni, með-
fram gangbrautinni með fjörunni, í
bjarmanum frá purpurarauðu sólar-
laginu.
En ekki mátti liún sitja svona og láta
sig dreyma. Það var nafnið en ekki
húsið, sem skipti máli fyrir hana.
René mátti ekki sjá þessa auglýsingu.
René, sonurinn á heimilinu, þar sem
hún hafði fengið herbergi á leigu —
var svo áfjáður í að bæta enskukunn-
áttu sína, og var vanur að rýna í öll
cnsk blöð sem hann sá, þegar hann
kom þarna í gistihúsið.
René var alltaf fljótur að leggja
GEORGE CARPENTIER sem fyrir 40
árum var frægasti hnefaleikari heims-
ins, hefir nýlega gefið út ævisögu
sína, sem hann kallar „Barátta mín
við lífið“. Hann rekur nú vínstofu í
París, og sést hér á myndinni vera
að árita bókina handa vinum sínum.
Carpentier kann að nota hnefana
ennþá.
tvo og tvo saman. Ef hann rækist á
þessa auglýsingu og sæi nafnið, mundi
hann ekki þreytast á að erta liana.
Hann var ákaflega hrifinn af henni,
og til þess að spekja hann og draga
úr ástleitni hans hafði liún sagt hon-
um, að hún væri lieitin enskum manni,
sem héti Tancred. Þetta nafn hafði
alltaf verið að flökta í hug hennar
síðan hún sá auglýsinguna.
Ceiine stóð upp og fór til Henri, sem
stóð fyrir innan afgreiðsluborðið.
Henri féll vel við Celine og leit upp
til hennar. Honum liafði fundist það
vel til fallið af ferðaskrifstofunni að
fá þessa ungu ensku stúlku til að sinna
ferðafólkinu og vera eins lconar for-
sjá þess og leiðbeinandi í senn. Henri
gat ávallt treyst því að Celine rækti
störf sin vel og vandlega.
Ungfrú Lorier var lika mjög heill-
andi. Henri þreyttist aldrei á að
dást að þessari grannvöxnu stúlku
í mólsaumaða einkennisbúningnum
sínum dökkbláa, sem samræmdist svo
vel jörpu hárinu og djúpbláum aug-
unum.
— Monsieur Henri, sagði Geline
hæversklega. — Er mér leyfilegt að
klippa . auglýsingu úr þessu hefti?
— Alveg sjálfsagt, ungfrú Lorier,
sagði Henri brosandi. — Þér getið
átt blaðið ef þér viljið. Ég býst ekki
við að neinn sakni þess.
Celine brosti til hans. — Það var
ekki annað en þessi mynd, sem mig
langaði til að eiga.
Henri léði henni skæri, og þegar
hún var að enda við að klippa mynd-
ina úr, var kallað á hana í simann.
Celine stakk blaðinu í töskuna sína
og svaraði í símann. Þar heyrði hún
René, með bænarrómi eins og hann
var vanur:
— Celine, góða mín, við ætlum að
hafa ofurlítinn glaðning í kvöld og
þú verður að koma. Allt er til reiðu.
Toinette og mamma eru sammála um
að þú gætir haft gaman af ofurlítilli
tilbreytingu. Flýttu þér heim, Celine,
við skulum bíða eflir þér meðan þú
hefir fataskipti.
— Nei, René, mér er það ómögu-
legt. Mig langar lieldur ekkert til þess,
og ég er viss um að Toinette þykir
betra ef ég Verð ekki með ykkur.
Það kom áhyggjusvipur á Celine.
René var ekki við hjálpandi. Hann
hvorki vildi né gat skilið, að maður
varð að binda endi á óstarævintýri áð-
ur en hann byrjaði á öðru nýju. Það
var ekkert gaman að vera „gamla
ástin“, en að vísu hafði alls engin
ástarsaga gerst milli hennar og René.
Hann fór ekkert dult með að hann
væri í þann veginn að giftast til fjár.
En hins vegar var Toinette bálskotin
í honum.
Celine hlustaði þegjandi á fortölur
Renés, er hann var að fullvissa hana
um, að hún yrði alls ekki neinum til
ama í samkvæminu. Hann hafði boðið
tveimur kunningjum sínum í bank-
anum, og hún mundi fá að dansa eins
og hana lysti allt kvöldið.
— Nei, mér er þetta ómögulegt.
Celine sagði honum nú að bifreiðin
með ferðamannahópinn frá Lyon liefði
tafist á fjallinu vegna óveðurs. Hún
átti að taka á móti sextán manns, sem
voru væntanlegir frá Englandi, og
varð að sjá um að koma þeim fyrir
ó Hotel France.
— Þú átt kannske von á prinsin-
um, sagði René og hló. — Elsku
Tancred þínum. Þessum fallega Eng-
lendingi, sem þig er alltaf að dreyma
um?
— Bull! sagði Celine, en ofurlítill
roði kom í kinnar henni. — Það er
ekkert rómantískt við þetta fólk, sem
ég á að taka á móti. Foreldrar með
tvær dætur, sem ætla áfram til
Beaulieu, og hjón sem ætla til Juan-
les-Pins. Hitt fólkið á að verða hérna
á gistihúsinu í nótt. Ein frúin er lafði
Fairlace, sem þarf sérstaklega aðstoð-
ar við, því að hún er hrurn. Og svo
er líka farlama karlmaður i liópnum,
svo að ég hefi meira en nóg að hugsa
um. — Við sjáumumst síðar, René.
Skemmtu þér vel í kvöld og þakka
þér fyrir að þú vildir hafa mig með
þér.
— Fæ ég aldrei tætkifæri til að
dansa við þig framar, Celine? spurði
René dapur.
— Líklega ekki. Rödd Celine var
einbeitt. — Skemmtu þér vel með
Toinette og farðu nú gætilega.
— Mig langar ekki til að fara gæti-
lega, andvarpaði René, en hún heyrði
að hann hló um leið og hún sleit
sambandinu.
ÓVÆNTUR FARÞEGI.
Á bifreiðafgreiðslunni var ljós í
hverjum glugga þegar vagninn, sem
tafðist hafði, renndi upp að gang-
stéttinni þar sem Celine stóð og beið
ásamt lióp af fólki, sem var komið
þarna til að taka á móti kunningjum
fró París.
Celine gekk fram, grönn og spengi-
leg i netta einkennisbúningnum með
vængjamerki ferðastofunnar Pegasus
á erminni og framan á litlu húfunni.
Hún var með nafnalista farþeganna
í hendinni og brosti alúðlega og irini-
lega. Hún hafði gaman af að taka á
móti ferðafólki. Og það hlaut að vera
dauðlúið eftir aksturinn frá Lyon,
síðan snemma um morguninn.
Gustave, bílstjórinn, brosti til henn-
ar úr sæti sínu. Hann var bróðdugleg-
ur bílstjóri, öruggur og rólegur. Celine
vonaði að farþegarnir mundu eklci
gleyma að þakka honum fyrir öruggan
akstur yfir fjallaskörðin.
Gustave opnaði dyrnar. — Við erum
komin á leiðarenda, gott fólk, og þið
getið komið út og beðið eftir farangr-
inum ykkar.
Nú varð allt á iði kringum vagninn.
Burðarmaður brölti upp á þakið og
fór að handlanga pjönkurnar, en
Gustave stóð fyrir neðan og tók á móti
og kallaði nöfn eigendanna jafnóð-
um. Celine var fljót að sjá hvaða
ferðafólk það var sem stóð á hennar
lista. Lafði Fairlace reyndist vera
mögur og visin gömul kona, sem var
dauðuppgefin eftir ferðina. Varir
hennar skulfu, þegar Celine var að
gera henni skiljanlegt, að hún gæti
ekki farið á gistihúsið fyrr en hún
hefði fengið farangurinn sinn.
Hár ljóshærður ungur maður kom
út úr vagninum og leit spyrjandi til
Celine.
— Ferðaskrifstofan Pegasus, sagði
Celine og brosti. Hann brosti á móti
en sagði ekki neitt. Það kom vand-
ræðasvipur á hann, og hann hélt sig
spölkorn frá liinu fólkinu. Það var
deginum ljósara að hann ferðaðist
einn síns liðs og vildi ekki hafa neitt
saman við ferðastofur að sælda. Hann
var alls ekkert líkur þessum venju-
legu ferðamönnum, sem verða að láta
aðra gera allt fyrir sig.
Og svo var heldur enginn ungur
maður þarna á listanum hjá Celine.
Hún hjálpaði hjónunum sem ætluðu
til Juan-les-Pins og sendi þau áfram
i bifreið, sem hún hafði pantað fyrir-
fram. Og svo fór hún að leita að
gamla manninum. Líklega gat hann
ekki gengið einn, en sat inni i vagn-
inum og beið eftir að sér yrði hjálp-
að út?
En vagninn var tómur. Celine ^flýtti
sér til bilstjórans. — Gustavé, er
nokkur Englendingur með þér, sem
heitir Howlat? Gamall maður. Hef-
irðu séð nafnið lians á farangri?
Gustave leit við og brosti gleitt.
Hann benti á unga, ljóshærða mann-
inn, sem nú var að tala við fjölskyldu-
manninn, sem ætlaði til Beaulieu. Sá
siðarnefndi hét Brown. Celine fór
þegar til hans. — Afsakið þér ónæðið,
lierra Brown, en ég get hvergi fundið
gamla manninn, sem átti að vera í
þessum hóp. Hann heitir Howlat.
Þekkið þér liann í sjón?
Ungi maðurinn lert á hana. — Eg
heiti Howlat, sagði liann og vandræða-
HUGO KOBLER heitir frægur sviss-
neskur hjólreiðakappi, sem nýlega
kvæntist sýningastúlkunni Sonju Biihl.
Fimm þúsund manns sóttu brúðkaup-
ið. Brúðhjónin fóru til Spánar í brúð-
kaupsferð, en áður voru þau ljós-
mynduð ásamt sótara, því að sam-
kvæmt svissneskri þjóðtrú er mikill
heill að slíkum mönnum.