Fálkinn - 20.05.1955, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
hárið féll óhamið niður á herðar og
náði niður undir mitti. Ég sá fljótt að
sumar þessara stúlkna voru kynblend-
ingar, þær voru grannvaxnari og and-
litsdrættirnir klassiskir.
HEILÖG VERGIRND.
Tiro skipstjóri gat sagt mér sitt af
hverju, er við fórum í land saman.
Það er ekki karlmannsleysið, sem ger-
ir stúlkurnar hérna svona blóðheitar,
sagði liann. -— Vitið þér ekki að stúlk-
urnar hérna eru beinir afkoméndur
Arioi — þjóðflokksins á Suðurhafs-
eyjum?
Þarna var nokkur skýring. I fyrstu
sögu Suðúrhafseyja er sagt frá Arioi-
þjóðinni, sem þá var öllu ráðandi þar.
Jafnvel höfðingjar annarra þjóðflokka
lutu Arioi. Þar voru kennarar, leik-
arar, tónlistarmenn og tahuas (sær-
ingamenn), sem önnuðust guðsþjón-
ustuna, en æðsti guð'Arioi hét Oro.
Hann var kallaður Oro-i-te-tea-moe
(Oro, sem snýr spjótsoddinum niður).
í sögu Tahiti segir að Arioi-þjóðin
liafi gert út leiðangra og farið ey úr
ey. James Cook landkönnuður segir,
að stundum hafi þeir komið á 70 skip-
um í samfloti og voru reistir stórir
skálar á hverjum stað, fyrir samkom-
ur þeirra. Hvar sem Arioi komu tóku
þeir með sér fallegustu stúlkurnar sem
þeir sáu og höfðu heim með sér í
kvennabúr síni En hinar trúarlegu
athafnir þeirra voru aðallega- fólgnar
í saurlifnaði og hann varð að átrúnaði
þjóðarinnar. Vísindamenn liafa kom-
ist að þeirri niðurstöðu, að lauslætið
á Suðurhafseyjum sé fyrst og fremst
sprottið frá Arioi-þjóðinni.
„Þegar Frakkar tóku Taliiti ráku
þeir Arioi úr landi og flest fólkið
flýði til Ástraieyjanna, svonefndu. 'Og
allar laglegustu stúlkurnar ientu á
Rapa.“ ' i
Við sáum stúlkur vera að ióna
skammt frá okkur í fjörunni, og ég
hafði ekki augun af þeim. Jafn losta-
fúllar stúlkur hefi ég aldrei séð. Þær
voru börn ástarinnar, eins og systur
þeirra á Taliiti. Tilfinningalíf þeirra
snýst eingöngu um ástir. Málarinn
I’aul Gauguin kvað hafa .sagt um
stúlkm’nar á Tahitir „Þær eiga ‘‘kráft,'
sem er yfirmannlegur — eða kannske
guðdómlega dýrslegur." En eftir að
hann hafði verið á Rapa sagði hann:
„Ástríðan hjá drósunum á Rapa er
allfv annað en óvirknin hjá Jéttúðugu
steiþunum-i P,arís.“.. 1
v. Á $ '4 g ÍT4 4-, W'4
ÉG HITTI HÖPÐINGJANN.
Innfæddur maður virðulegur i fram-
göngu kom til okkar og kyainti sig'
sem höfðingjann á Rapa. Ég afhenti
iioniun me'ðméeiábréfið' frá" iiofðiúgj-
anum á Tahiti.' Hann tók við því og’
brosti. En hann opnaði það ekki, held-
ur fór með það.
Tiro skipstjóri þurfti að hafa tal
af kaupmanni og ég fór að skoða
þorpið á meðan. Úr einum kofanum
heyrði ég hljóðfæraslátt, dragsþil og.
gítar, en .tvær stúlkur dönsuðu tryll-
ingslegan dans. Það var rýmt til fyrir
mér óg blómakrans sottur um liálsinn
á mér og grannvaxin vahína rétti mér
kokohnot með rommi í. — Jæja, nú
byrjar skemmtunin, lrugsaði ég nieð
mér.
Eftir nokkrar mínútur kom höfðing-
inn sjálfur inn í hreysið, ásamt syni
sínum. Þóir virtust báðir áhyggju-
fullir. — Ættið þið ekki að.verða með?
sagði ég við þá. En höfðinginn fékfc
mér byssu og sagði : „Hann son ininn
langar til áð fá yður á geitaveiðar."
— Ég nenni ómögulega að eltast’
við geitur, sagði ég.
En honum varð ekki þokað og sam-
kvæmt landsvenju varð ég að hlýða
horium. Svo fórum við að eltast við
geiturnar, sem sagðar eru afkomend-
ur þeirra, sem James Cook hafði með
sér, til Rana. Við skutum þrjár- og
gáfum þorpsbúum þær.
HVAÐ GEKK AÐ STÚLKUNÚM?
Þegar ég kom aftur á danssýning-
una, fann ég fljóft að viðínót stúlkn-
anna var öðru vísi en áðuf. Þær br'ostu
ekki til mín og virtust forðást mig.
Mér þótti þetta miður, en vissi ekki
til að ég hefði gert neift á hluta þeirra.
Höfðu þæi’ móðga'sf
af því að ég fór á
veiðarnar?
Ef.tir nokkra stund
vorum við einir i
fjörunni, höfðingja-
sonurinn og ég. Hann
stakk upp á að við
skyldum reyna að
veiða i lóninu og eft-
ir klukkutima höfð-
um við fengið 15 feita
paihé. Ég gaf mina
stúlkum, senr vjð
hittum skömmu sið-
ar, en þær ætluðu
varla að fást til að
taka við þeim. Þær
voru fjandsamlegar.
Þegar dimma tók
upi , kvöldið fóru
skipsmenn í land til
að hifta vahinurnar
sinar, sem biðu
þeirra óþolinmóðar,
Þær höfðu makað á
sig ilmandi lýsi, og
-vpru allar gljáandi.
Tunglið . gægðist. yfir
ásinn og ég gat lieyrt
trumbur og söng
hinna innfæddu. Allt
i einu sái ég hóp
Hamingjusöm Rapa-vahína, Það leynir sér ekki í and- með logandi blysum
litinu að hún er hróðug yfir að hafa náð sér í hvítan hreyfast upp brekk-
mann. una. Ég spurði skip-
#*§
m
'SAy-i-y.y-ý

LITLA S AGAN:
Besti miiður í ullu stuði
_Á1 fVIvH IN(i, i fjáranum átti ég að
fara að ná mér i sæmilegt her-
bergi? Ég hafði auglýst i Mogganum,
Vísi og Þjóðviljanum, en enginn vildi
háfá mig fyrir leigjanda. Gátu þær
séð á mér, allar þessar frúr og ekkj-
ur, sem böfðu herbergi til leigu, að
eg var harðsnúinn upp á kvenhönd-
ina og hafðí verið giftur og skilinn
í tvígang? Eða gátu þær lesið það í
trýninu á mér, að ég var ekki frá
stjórann hvað þetta væri en hann
S;Varaði: — Það, eru vahinur á leið upp
í, helljsskútana sína, svaraði hann
ólundarlega og ga.ut hornauga til kon-
unnar sinnar, sem stóð hjá lionum.
Þær hafa með sér nýjar mottur til.að
liggja ,á, og mat og drykk.
Svo var eins og honum dytti eitt-
hvað í hug og hann sneri sér að mér
og spurði: — Æflið þér ekki í land
í kvöld?
—• Ég niundi eyðileggja skemmtun-
ina, sagði ég fúll, — Það er auðfundið
að ég er.ekki velkominn i þennan hóp.
Og svo varð ég um borð. Ég varð
yitanlega andvaka og bylti mér sitt
á hvað á svefnmottunni á þilfarinu,
en golan ,bar til nún söng og hlátra
gleðikvennanna í landi.
■ . . • i■' . i . .; . .
GÁTAN RÁÐIN.
Tiro sigldi morguninn eftir. Þegar
eyjan var að komast i.hvarf kom hann
til mín og sagði: „ÞÚ ert stór og mynd-
arlegur maður og samt gefa vanhiurn-
ar þér mata-hupe (kalt auga). — Já, og
þó hafði ég meðmælabréf frá höfðingj-
anpm.á Tahiti, sagði ég kuldalega.
— Ha? Tiro starði á mig. Og nú
komu smátt og smátt broshrukkur í
skprpinn andlitsbjórinn. Og liann fór
að, hlæja — tröllahlátur. — Þetta var
gaman. Þetta finnst mér sniðugt grín!
Ég horfði kuldalega á hann. —
Maetti ég ekki fá að heyra hvað það
cr, sem þér hlæið svona.að?
— Höfðinginn, sem gaf þér með-
mælabréfið er mjög gamansamur. Já
já! Og svo kpm Jiýtt hjáturska$t. Loks
þurrkaði liann sér um augun og Iiélt
áfram. Hann hefir áður gefið meðmæli
hvítum manni, sem fór til Rapa. Veistu
hvað .stpð í bréfinu þínu?
Nú fór mig að gruna margt. — Nei,
en ég .verð að fá að vita það.
—- Það stóð i bréfinu, að þú, hyiti
maðurinn, værir trúboði, sem ætlaði
að gefa. skýrslu um stúlkurnar, svo að
fleiri hvitir trúbpðar kænm tihað siða
þær.
Ég lyppaðist niður á þilfarið. Það
eipa sem ég gat gert .var að reyna að
brosa. ,
Þegar skipið. koni til Papeete var
höfðinginn þar mættur með nokkrum
viuum sínum, — Ho Viry (Wilmon),
gamla sjóhetja, kallaði hann ti! mín.
— Segðu okkur nú frá stúlkunum á
Rapa!
Þarna var fullt af fólki, fiskimenn,
sjómenn og landeyður — og .allir
hlógu. Jafnvel hundarnir tóku undir.
Mér,var.einn kostur nauðugur: að
hlæja lika.
En ég ,er að hugsa um að reyna að
komast til Rapa-einhvern tima aftur.
Og þá skal ég ekki liafa meðmælabréf,
að mér heilum og lifaudi.
þvi að taka úr mér hrollinn við og
við? Undir eins og ég nefndi nafnið
mitt var mér sagt, að — já, því mið-
ur — væri búið að leigja herbergið.
Var ég svona alræmdur? Eins og
stendur bý ég hjá Fúsa í Gjólustræti,
en hann er helmingi verri en ég, svo
að ég hefi engan vinnufrið þar. Fúsi
vinnur heima líka, —• hann þykist
vera teiknari, og líklega er hann það,
því að ekki eru þau svo fá, strikin
hans. Hann hagar deginum þannig, að
á morgnana heimsækir frú hann, síð-
degis heimsækir frú hann og á kvöld-
in heimsækir frú hann. Þessar frúr
eru af ýmsu tagi, fjölbreytt úrval —
sumar eru ungar, sumar talsvert gaml-
ar en allar þrælmúraðar, og það er
það, sem Fúsi lifir á. Og þegar svona
stendur á er annað en gaman að vera
í minum sporum. Ég fæ aldrei að vera
í friði nema á sunnudögum, því að
þá fer Fúsi upp í skíðaskála með ein-
hverri frúnni. En eins og allir skilja
get ég ekki komist af með þennan eina
sunnudag til að vinna fyrir mér, þvi
að ég þekki frú líka.
Ég óskaði af heilum hug að komast
burt frá Fúsa. Mig langaði til að fá
herbergi út af fyrir mig, þar sem ég
gæti verið húsbóndi á mínu heimili.
Loks sá ég auglýsingu, sem mér leist
vel á. „Upgur maður getur fengið
herbergi til leigu, hjá ekkjufrú. Gott
herbergi á móti sól.“
Jæja, ég fór i bláu sparifötin min,
hvíta skyrtu og nýþvegið rautt háls-
bindi, og svo valsaði ég af stað lil
ekkjufrúarinnar, og var staðráðinn í
að leika hlutverkið mitt vel í þetta
skipti. Hún skyldi ekki komast að, og
segja að herbergið væri leigt — þvi
miður! Ég ætlaði að halda óálilía
ræðu um sjálfan mig, segja henni hve
sakláus ég væri, — að ég ælti fyrsta
áfengissopann til góða ennþá og að
ég færi að hátta klukkan 19‘á hverju
kvöldi. Ég ætlaði að sigra í þetta sinn.
Ekkjan átti heima i laglegu gömlu
húsi. Þriðju hæð til hægri. Jæja, syo
studdi ég fingurgómnum á hnappihri,
hurðin opnaðist og þarna stóð frúin.
Hún var tvímælalaust álitlegasti kven-
maður, en oft er flagð uijdir fögrum
tviskinnungi. Frúr gela komið manni
fyrir sjónir eins og þær eigi elskhuga
á hverri tá, en svo verður reynsla.n
sú, að þær erti í trúboðsfélagi og eld-
heitir siðgæðispostular. Ég hafði að
minnsta kosti orðið fyrir þeirri
reynslu. Einu sinni fór ég með pela
til frúr, sem ég ætlaði að kynnast, en
fór þaðan aftur með fimm rispur ,á
kinninni, og í kaupbæti glóðarauga,
sem bróðir hennar afhenti inér.
Áður en frúin gat sagt nokkurt orð,
byrjaði ég:
„Ég heiti Droplaugur Tobías Gama-
lielsson. Ég er formaður í bindindis-
félaginu „Morgunroðinn", liefi gam-
an af blómúm, elska náttúruna og hátta
á liverju kvöldi undir eiris og ég heyri
tirhamerkið í útvarpinú,“ flæddi upp
úr mér.
„Þér eruð skrítinn kóni,“ sagði liún.
„Þér munuð hafa komið í þeirri von
að fá herbergið sem ég aug .,
„Alveg laukrétt, frú,“ grein ég fráin
í. „Og ég legg áherslu á að ég ,er
kvenhatari og liefi aldrei smakkað
bragð. Ég lít með öðriim orðum ekki
á kvenfólk, — ég á við, að ég læt
kvenfólkið i friði. Mér finnst það al-
veg syndsamleg smán, að liarhnenn
fari með kvenfólk inn i herbcrgið sjtt.,
Þér megið ekki búast við slíku af
mér. Ég er besti maður í alla staði,
lifi kyrrlátu lifi, kaupi Bjarma og
Framhald á bls. 14.