Fálkinn


Fálkinn - 20.05.1955, Blaðsíða 6

Fálkinn - 20.05.1955, Blaðsíða 6
6 FÁLKINN f ÞESSI ÞRENNING er víðfræg, þótt ekki sé það fyrir skíðaíþrótt. Það er franski hjólreiðagarpurinn Robert og tveir svissneskir keppinautar hans, Koblet og Kubler. Þeir iðka vetrar- íþróttir í Davis til tilbreytingar. HJÓLAÐI í HEILT ÁR. — Skosk- franskur hjólreiðamaður, 63 ára, Rene Menzies að nafni hefir reynt að setja nýtt heimsmet í hjólreiðum í heilt ár. Hann lauk nýlega þessari tilraun í London og hér sést konan hans faðma hann við heimkomuna. En tilraunin mistókst. Gamla ársmetið var 120.000 kílómetrar, en Menzies hjólaði ekki nema 100.800. Hann tafðist nefnilega 24 daga vegna þess að hann viðbeins- brotnaði, og auk þess var hann oft óheppinn með veður. Þessi mynd gefur til kynna, með hví- líkum feiknahraða járnbrautarlest- irnar hafa ekið á, er þær óku saman, því að einn járnbrautarvagninn lenti upp á öðrum, sem er mjög óvenjulegt. 4* 4 4» 4 4* 4» 4 4 4» 4 4 4 4 4 4* 4* 4* 4* 4 4» 4* 4 4 4* 4 4 4 4 CETIIEA CREESE: J Hverju leyodi hunn? Framhaldssaga. 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 414 4* 4* 4* 4* 414* 4* 4 4 4 444444444 sitja lengi í festum ef hún fengi tæki- færi úr annarri átt. Þau óku meSfram ströndinni til St. Raphael, þar sem hárauð fjöll ganga þverhnípt fram í blátt hafið. Svo beygði vegurinn til norðurs. Bilstjór- inn hét Gaspard, hann var þrekinn eins og graðungur og það var ástríða lijá honum að reyna að aka fram úr hverri bifreið, sem varð á vegi hans. Gaspard elskaði hraðann — hann ók fulla ferð og notaði blistruna í sífellu, en hann var bráðduglegur bilstjóri. í ákefðinni í að halda áætlun jós hann skömmunum yfir tvo farþega. sem fyrir óstundvísi seinkuðu bílnum um tíu minútur. Nú varð hann að vinna upp þessa töf. Þegar þau komu inn á grænu grundirnar í Rhonedaln- um og óku fram hjá gömlu rústunum í Avignon, liægði Gaspard ekki einu sinni á sér. Celine var hugsandi. Hún var að hugsa um hve yndislegt hefði verið að fá að koma hingað með Tancred, frjáls ferða sinna og hafa tima til að stansa þarna og líta kringum sig. Nú mundi hann vera lagður á stað til Englands, með Sybellu við hliðina á sér. Hún var að hugsa um hvort þau hefðu valið leiðina yfir fjallið — eða hvort þau færu sömu leið og hún. Celine sá þau í huganum á einhverju smá veitingahúsi, kát og glöð, vera að fá sér hádegisverð — eins og hún gerði sjálf núna, er vagninn hafði við- stöðu í smábænum Mentélimar. Hún hafði sting fyrir hjartanu og gat varla komið nokkrum bita niður. Þegar þau óku út af torginu eftir matarhléð, kom Celine auga á stóran gráan bíl, sem kom inn á torgið. Hann var svo líkur bíl Tancreds að hún fékk hjartslátt. Hún gat ekki séð hver sat við stýrið cða hvort farþegi var í bílnum — hún sat í miðjum vagnin- um — og grái bíllinn hvarf henni sjónum von bráðar. Hún reyndi að telja sér trú um, að það væru mörg þúsund gráir bílar, líkir Tancreds, sem væru á ferð núna þegar skemmti- ferðirnar voru sem mestar, en samt hafði þessi sjón fengið mikið á hana. Hún reyndi að gleyma henni. GRIPIN! Gaspard ók inn i Lyon kringum klukkan sjö um kvöldið. Celine náði i herbergi í ódýrasta gistihúsinu, sem hún vissi um. Það var ekki víst að hún fengi nýja starfið sitt strax, svo að hún varð að halda spart á. Þegar hún hafði þvegið af sér ferðarykið, afréð hún að ganga út í bæinn og svipast um eftir stað, sem hún gæti fengið eitthvað að borða á. Það leit út fyrir rok, vindský kringum sólar- lagið, og svört þökin og turnarnir við eldrauðan liiminin. Það var fallegt og rótt niðri við lygna ána, Rhoné. Celine stóð lengi og horfði á vatníð, sem endurspeglaði Ijósin í borginni. Hún var svo annars hugar að hún tók ekki eftir hröðu fótataki, sem nálgaðist hana, og henni brá svo mikið við að liún hoppaði hátt, þegar þrifið var í handlegginn á henni og hún heyrði röddina, sem ávarpaði hana. — Ég hefi gripið þig, sagði Tan- cred og þrýsti stálhörðum fingrun- um að handleggnum á henni og herti takið er hún reyndi að slíta sig af honum. Hann var fokreiður. Andlifið var livilt og alskræmt af reiði og fordann- ingin skein úr augunum. Hún ]>oldi ekki að horfa framan í hana og sneri ser undan. - - Það er eins gott að þú gefir skýr- ingu á þessu undir eins, Celine, •agM hann hryssingslega. — Þvi að þessu verð ég að fá skýringu á, Hvernig í dauðanum stendur á, að þú sagðir mér ekki frá þessum fyrirætlunum? Hefi ég farið svo illa með þig, að þér finnist óþarfi að taka nokkuð tillit til mín? — Ég — ég hélt að þú yrðir liam- ingjusamari án mín, stamaði Ccline. — Tancred, þú meiðir mig á hand- leggnum. Gerðu svo vel að sleppa mér. — Afsakaðu, sagði hann stutt, og sleppti takinu. — Eigum við að ganga dálítinn spöl, sagði Celine. — IÞú mátt ganga hvar sem þú vilt, en þú skalt ekki sleppa í annað sinn, sagði Tancred og svo gengu þau áfram saman. — Kannske þú viljir gera svo vel að segja mér, hvert þú hefir á- formað að fara og hvað þú hefir hugs- að þér að taka fyrir. Hann sneri sér að henni og horfði á hana. — Fyrst og fremst langar mig til að vita hvai þú varst í nótt, eftir að þér hafði verið svo umhugað um að ég fseri að hátta, en þú beiðst eftir tækifærinu til að laurrtast burt, án þess að ég vissi af. Það var merkilegt að þú skyldir ekki setja svefnlyf í 'kaffið mitt, til þess að verða öruggari. Svaraðu nú, Celine. Hvar varstu? — Ég fékk herbergi á Hotel Franc.e — þar sem þú gistir kvöldið sem við hittumst fyrst. — Hrífandi hugsanasamhengi, sagði Tancred spottandi. — Svo að þú fórsl þá með Lyon-vagninum í þeim til- gangi að komast til Parisar á morgun. Hafðirðu peninga fyrir fargjaldinu? Og leyfist mér að spyrja hvernig þú ætlar að komast áfram i París? — Ég fékk ókéypis far hjá bifreiða- félaginu. Ég hefi fengið tilboð um að verða bílfreyja i lúxusbilnum milli Parísar og Rivierans. Og því ætla ég að taka. —- Svo það heldurðu, sagði hann beiskur. — Ætlunin mun hafa verið sú, að úr því að þú fékkst ekki vinnu i Monaco, vildir þú n,á i þannig starf, að þú hefðir samband við staðinn — að minnsta kosti tvisvar i viku — og fengir tækifæri til að hitta þann, sem þú helst vilt hilta. Það er deginum Ijósara — og hitt líka, að þú gast ekki hugsað til þess að vera hjá mér einum degi lengur. En nú verð ég að baka þér vonbrigði. Þeir geta fundið sér aðra lúxusfreyju. Þú ferð til Eng- lands aftur méð mér, og við leggjum upp í fyrramálið. Hvernig heldurðu að það liti út — eftir að ég hefi skrifað öllum kunningjunum, að ég komi heim með konuna rnína, — ef ég kæmi svo einn heim og yrði að segja þeim, að ég hefði týnt henni á lciðinni? Celine reyndi að horfast í augu við hann. — Komst þú hingað einn, Tan- cred? spurði hún. — Ég hélt að þú hefðir kannske boðið Sybellu að verða með þér í bilnum heim? — Reyndu nú að taka sönsum, Cel- ine. Heldur þú að ég hefði getnð boðið Sybellu að verða með mér í svona ferð — með gistingum á leiðinni — ef þú værir ekki með okkur? Sybella flýgur heim, en það verður ekki fyrr en eftir nokkra daga. TANCRED TEKUR FORUSTUNA. Þau koniu að fremstu brúnni og sneru ósjálfrátt til baka. Það var ó- þægilegt að ganga á götusteinunum og Celine leið illa. Hann hafði þá haft í hyggju að bjóða Sybeilu með sér, en varð að hætta við það til þess að koma ekki óorði á hana, og áformið farið út um þúfur vegna Celine. Þetta var líklega aðal ástæðan til að hann var svona reiður. — Ég hefi aldrei á ævi minni verið auðmýktur jafn eftirminniiega og í morgun, sagði hann. — Fyrst varð ég að búa til lygasögu handa fólkinu í „Violette" um hvers vegna þú værir horfin. Og svo varð ég að reyna að komast í snoðir um livað hefði orðið af þér. Ég gleymdi öllum metnaði, Celine. Ég fór til Saisins, því að ég hélt sannast að segja að þú hefðir farið þangað. Ég lagðist svo lágt að tala við þennan dóna, þó að ég hefði einsett mér að eiga aldrei orðastað við hann. Hann leyfði sér að segja, að þetta væri spaugilegt, og það var rétt svo, að ég gat stillt mig um að lúberja hann. Tancred þrýsti saman vörunum. — Til allrar hamingju var veslings stúlk- an, sem er trúlofuð honum, komin i Claude Neilz frá Frakklandi hefir sett nýtt heimsmet kvenna í þeirri sér- stæðu íþrótt að kafa í iður jarðar. Komst hún niður í 400 m. dýpt ásamt nokkrum félögum sínum, þ. á. m. unnustanum, sem var foringi niður- stigingarmanna.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.