Fálkinn


Fálkinn - 20.05.1955, Blaðsíða 8

Fálkinn - 20.05.1955, Blaðsíða 8
8 FÁLKINN ROWAN AYRES: rrumsýning Carol þráði að verða primadonna og dreymdi um að ungur maður biði hennar fyrir utan leikhúsið ... OÍÐUSTU tónarnir heyrðust neðan ^ að fró hljómsveitinni um leið og dansmeyjarnar sveigðu til hliðar til að rýma fyrir aðaipersónunum, sem konni niður breiðu þrepin á miðju leik- sviðinu. í glitrandi búningunum, rauðum og gylltum, stóðu ungu stúlkurnar í tveimur röðum og stöppuðu i gólfið í takt við lófakiappið neðan úr sain- um, er aðalleikkonurnar voru kallaðar fram, liver cftir aðra. Loks féll tjaldið aiveg en fóikið kiappaði og klappaði. Kliðurinn frá áhorfendasalnum heyrðist vei gegnum þykkt tjaldið, og leikendurnir hiðu á sviðinu, og bjugg- ust við að tjaldið yrði dregið upp aftur. Þetta var fyrsta frumsýningin, sem Carol bafði haft sœmiiegt lilutverk i, og í hug hennar voru þessar góðu undirtektir hámark liamingjunnar. Siðan hún var lítii telpa hafði hún dansað fyrir undrandi og hrifna fjöl- skyldu sina, og hana hafði dreymt um að dansa á leiksviði og finna fagn- aðaröldur áhorfendanna streyma á móti sér. Og í kvöld stóð hún þar — nitján ára gömul — og brosti framan í haf af ókunnum andlitum. Draum- urin hafði rætst. Þetta var ennþá ynd- islegra en lnin hafði hugsað sér það — ennþá meira spennandi en hún hafði þorað að imynda sér. Lófaklappið lijaðnaði eftir tíu fram- kallanir og raddirnar i salnum lækk- uðu, fólkið talaði lágt meðan það var að komast út úr salnum. Carol flýtti sér inn í troðfullt bún- ingsherbergið, þar sem dansmeyjarn- ar voru að masa og hafa fataskipti. Flestar þeirra höfðu upplifað svona kvöld áður, þetta var ekkert nýtt fyrir þær. en stemningin yfir þcssum glæsi- lega leik hafði gert þeim glatt í geði og örfað þær. — Sáuð þið hana Pinky þegar hún steig á kjólfaldinn sinn, sagði ein þeirra. — Og hvað finnst ykkur um írska söngyarann? sagði önnur og mændi augunum til himins. — En dansparið þá. Hræðilegt! sagði Blondie Blake, sem sat hjá Carol við farðaborðið. Hún var falleg, ung stúlka, en með lifsleiða í augunum. Carol var himinlifandi yfir því öllu. Hún var ekki orðin heimavön ennþá i þessu létta andrúmslofti hjá dans- meyjunum, cn i kvökl fannst henni þær miklu mannlegri og auðskildari en venjulega. — Jæja, góða mín? sagði Blondie, sem hafði tekið eftir að Carol brosti meðan hún var að nudda smyrslum inn í hörundið. — Hvernig fannst þér þetta? — Það var dásamlegt, sagði Carol. — Töfrandi. — Æ, þú venst þessu bráðum, sagði Blondie. — Ljóminn er ekki lengi að fara af því, finnst manni. Carol hafði stungið heillaskeytunum fimm, sem hún hafði fengið, undir um- gerðina á speglinum. Þau voru öll frá ættingjum hennar, en hún var liróðug yfir þeim samt. Þau juku henni traust á sjálfri sér, og henni fannst liún vera einhvers virði. í speglinum hjá Blondie voru að minnsta kosti ein tuttugu — þrjátíu skeyti. — Þú átt sjálfsagt marga aðdáend- ur, sagði Carol. — Ég? Blondie sneri sér að henni. — Æ, skeytin þarna? Það má ekki taka mark á þeim. Þau eru frá göml- um, hundleiðinlegum karlfauskum og nokkrum hálfvitlausum strákum. Skeytin sem mér finnst einhvers virði set ég aldrei í spegilinn. Blómvendirnir voru bornir inn með- an stúlkurnar voru að hafa fataskipti, og þær grömsuðu í þeim eins og soltn- ir úlfar, til að sjá hver, ætti hvað. Carol sat kyrr við borðið. Hún sá að 'Blondie tók upp grein með orkide- um og stóran rósavönd. — Ljómandi eru þetta falleg blóm, sagði Carol og nú fannst lienni sem snöggvast að hún væri cinstæðingur og höfð útundan. Hana hafði lika dreymt um blóm — og um laglegan, ungan mann, sem biði eftir henni fyrir utan dyrnar frá leik- sviðinu og byði henni með sér á ein- hvern glæsilega náttklúbbinn, sem hún hafði heyrt talað svo mikið um. Og í drauminum hafði hún líka séð hinar ungu stúlkurnar, þar sem þær stóðu og horfðu öfundaraugum eftir henni, er hún leið út úr fatageymsl- unni í glitrandi samkvæmiskjól, með loðfeld á herðunum. En Carol vissi, að það yrði bið á að þessi draumur rættist. Hún var ung og metnaðar- gjörn, og hún mátti ekki láta neitt tefja sig í sókninni til fulls sigurs. Hún leit á hinar ungu stúlkurnar, þar sem þær stóðu í ódýru liversdagskjól- unum sínum, og hugsaði með sér: Meðan þið haldið áfram að dansa á baksviðinu ætla ég að standa á miðju sviðinu og verða primadonna. Þegar hún var komin í nettu, dökk- grænu göngufötin sín og var í þann veginn að fara út, tók hún eftir nokkr- um litlum fjólum, sem lágu eftir á borðinu, bundnar saman. Blondie leit á þær lika og rak upp hlátur. — Hver skyldi nú eiga að fá þetta? spurði hún. Hinar stúlkurnar ypptu öxlum og brostu. Við blómin var fest lítið, hvitt spjald, og á því stóð: Til Carol Peters með bestu óskum. Skriftin var viðvaningsleg og Ijót Það var helst að sjá að viðkomandi hefði reynt að breyta rithönd sinni. Og nafn sendandans stóð hvergi. Carol sótroðnaði. Hún tók blómin og hvessti augun á Blondie. — En hvað þetta er fallegt! sagði Blondie hæðnislega. Carol sneri sér frá henni án þess að svara, og fór út, gegnum kaldan. skuggsýnan ganginn og áfram út i kvöldkæluna. MABGIB ungir piltar biðu fyrir utan, og hún gekk fram hjá þeim og lét sem hún heyrði ekki orðin sem þeir létu falla um hana. Þegar hún kom niður á aðalgötuna náði hún í strætisvagn. Og þegar hún var sest fann hún fyrst hve þreytt hún var. Æfingarnar höfðu staðið í tvo mán- uði og eftir því sem nær leið frum- sýningunni varð hún rórri og hrædd- ari. Mundi þetta takast? Oft háfði hún gleymt einföldustu hreyfingunum og þá hafði leiðbeipandinn öskrað til hennar neðan úr salnum, og látið end- urtaka dansinn frá byrjun. Um eitt skeið fannst lienni að hún mundi aldrei geta nuinað þetta sem hún hafði æft heima i herberginu hjá sér, stundum langt fram á nótt. Og loks kom húsmóðirin og kvart- aði. — Þér verðið að hætta þessu hoppi, ungfrú Peters, sagði hún einn morguninn. — Kalkið hrynur úr loft- inu i stofunni fyrir neðan yðpr, og hinir leigjendurnir hafa kvartað. En Carol hafði ekki gefist upp, og á búningaæfingunni hafði lnin verið glöð og vongóð og miklu öruggari um sjálfa sig. Lciðbeinandinn, sem hafði verið smeykur við að hún gæti ekki einbeitt sér nógu vel, hafði meira að segja hrósað henni og sagt að nú væri hún komin af „mollustiginu". Hann hafði ekki hugmynd um að það voru taugarnar, sem höfðu bilað, og þó að henni þætti vænt um að hann hrós- aði henni, var henni ekki um að hann talaði um „mollu“ í henni. i En nú var þetta afslaðið og nú gat liún verið ánægð. Hún hafði ekki stigið eitt einasta skakkt spor og hafði verið vel upp- lögð allt kvöldið. Ýmsar af hinum stúlkunum höfðu rekið tærnar í og stigið á tærnar hver á annarri. Franski danskcnnarinn hafði komið til þeirra á eftir og sagt: — Hræðilegt. Beinlínis hræðilegt! En Carol vissi, að i rauninni var hann ánægður með allar stúlk- urnar — og sérstaklega með Carol. Mesta hrósið sem kom yfir varir hans var: — Ekki sem bölvaðast. Ekki sem allra verst í dag. Carol andvarpaði þarna sem hún sat i strætisvagninum, sem skoppaði fram mannlausa götuna. Hún gat ekki giskað á hve lengi leikurinn mundi ganga, fyrr en eftir að hún hafði lesið morgunblöðin. í kvöld ætlaði hún að reyna að gleyma öllu og hvíla sig. Hún var rétt komin heim þegar hún tók eftir að hún hélt ennþá á litlu fjólunum í hendinni. Hún bar blómin upp að vitum sér og andaði að sér mjúkum, hressandi ilminum. Hún hafði engan grun um hver hefði sent þessi blóm, en datt lielst í hug að þau væru frá foreldrum sinum, sem ekki höfðu getað komist í bæinn til að vera viðstödd frumsýninguna. Líklega fannst þeiin leitt að bregðast henni á þessum merkisdegi. En hver svo sem sendandinn var þá var þetta gert af góðum liug. Og hún vildi heldur eiga þessar fjólur cn allar heimsins rósir og orkídeur ... Nú nam strætisvagninn staðar og hún tók eftir að hún var komin lieim. t>að var með naumindum að hún komst út úr vagninum áður en hann ók af stað aftur. Þegar hún kom inn í her- bergið sitt fann hún að hún var dauð- þreytt. Hún setti fjólurnar í vatn, háttaði og steinsofnaði von bráðar. NÆSTU dagana gafst Carol ekki tími til að hugsa um neitt annað en starfið. Ýmsum leikatriðunum var breytt og nýjum atriðum bætt við. Æfingar á bverjum morgni og tvær sýningar á hverju kvöldi, og Carol var orðin dauðlúin. En gagnrýnendurnir höfðu hafið leikinn upp til skýjanna og spáð að hann mundi ganga lengi. Það var mikil huggun að vua, að nú hafði hún atvinnu vissa í margn mánuði. Og þcssi öryggismeðvitund gaf henni þrek til að standast þreyl- una og tómleikann, þegar hún var « leiðinni heim i strætisvagninum á kvöldin. Blondie var alltaf jafn glöð og vel upplögð og Carol öfundaði hana al'

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.