Fálkinn - 06.01.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
QUNNE —jSAMSÆRTÐ
Lögreglusaga eftir; RALPH INCHBALD
n
lagði hana á öskubakkann. Svo tók ég í hönd-
ina á Angelu og dró hana með mér út að
glugganum.
Hún beygði sig að mér og kyssti mig.
I sömu svifum komu Brocklesdowne og
iögreglustjórinn aftur. Þegar þeir sáu Kit sof-
andi í stólnum, sagði Brockiesdowne:
— Gerið svo vel að vekja hann ekki. Hann
hefir átt hundaævi síðustu sólarhringana.
— En hefir heppnin verið með honum?
spurði ég.
— Já, ekki get ég neitað því.
— En hafið þér verið heppinn?
— Ég má ekki kvarta. Skipherrann á tund-
urspíllinum er gamall kunningi minn. Hann
heitir Jermy Struthers. Og hann tekur eng-
um vettlingatökum, svo að snekkjan sleppur
ekki undan honum! En svo voru það þessar
leynidyr, Stroode?
Ég útskýrði fyrir honum hvernig hann ætti
að finna þær.
—En þér hafið ekki séð þær nema í ann-
an endann?
— Já, að vísu ....
— Ég hefi séð hinn endann á gögnunum,
gall Angela allt í einu við.
— Hefir þú? spurði ég forviða.
— Já, einmitt.
— Það er afbragð, sagði Brocklesdowne.
— Þá getum við sparað okkur mikinn tíma,
því að við högum þannig til, að Stroode og
Angela komist inn um ganginn ásamt tveim-
ur leynilögreglumönnum. Kit verður að
hjálpa mér fyrir utan. Hvernig líst ykkur á
það?
— Þá það. Ég beygi mig. Ég skil að þetta
eru úrslitakostir.
— Það er bara heilbrigð skynsemi, sagði
Brocklesdowne. — Það er hyggilegasta verka-
skiptingin. En við skulum ekki hugsa meira
um'þetta núna. Við skulum heldur njóta lífs-
ins áður en orrustan hefst.
Við fórum inn í matsalinn og átum kvöld-
verð, og á eftir starði Brocklesdowne á mig
um stund.
Við byrjum ekki fyrr en dimt er orðið, sagði
hann. — Svo að ég held að við ættum að fá
okkur hvíld áður. Enginn veit hvenær við
getum unnað okkur hvíldar næst. Setjist þér
hérna í sólskinið, Stroode major, og reynið
hvort þér getið ekki sofnað. Haldið þér í hönd-
ina á honum, Angela. Þá hugsa ég að það
gangi betur.
Það var farið að dimma þegar við Angela
nálguðumst lystihúsið norðan frá, ásamt
tveimur lögreglumönnum. Það óx kjarrþykkni
milli lystihússins og steingarðsins, fyrir utan
síkið, sem var kringum húsið. Dyrnar að lysti-
húsinu vissu til suðvesturs og sáust ekki úr
íbúðarhúsinu, sem stóð kringum hundrað
metra frá því.
Lystihúsið var áttstrent, með þaki úr
brenndum leirflögum og í toppinn var eitt-
hvað, sem minnti á Ijósker. Voru gluggar á
öllum hliðunum nema þeirri, sem dyrnar voru
á.
Ég varð hissa er ég sá að húsið var hring-
myndað að innan. Þá hlaut að vera holt milli
veggja í öllum hornunum. Angela fór þegar
að þukla á vegglistunum og allt í einu færð-
ist fjöl og það marraði í, svo að líklegt
er að langt hafi verið síðan þessi leynihurð
var opnuð síðast.
— Ég vissi að það var op hérna, sagði Ang-
ela. — En mér datt ekki í hug að ég yrði
svona fljót að finna það. Ég býst ekki við að
Gunne hafi hugmynd um að það sé til, ann-
ars hefði hann vafalaust borið olíu á hjarirn-
ar. En það er um seinan að hugsa um það
núna.
— Og hann grunar varla að við þekkjum
leynigöngin inn í húsið, sagði ég.
Við fórum inn um opið, og Angela sem kom
á eftir mér, lokaði á eftir sér. Nú gátum við
kveikt á vasaljósunum og gengum svo niður
mörg þrep, og nú var langur gangur fram-
undan okkur. Veggir og þak úr múrsteini, en
moldargólf, en allt var þurrt. Gangurinn var
beinn fyrst í stað, en beygði svo til vinstri. Við
námum snöggvast staðar og hlustuðum, þeg-
ar við komum að bugðunni.
— Slökktu Ijósið, hvíslaði Angela.
Ég hlustaði og fannst ég heyra hljóð, en gat
ekki greint hvers konar hljóð það var.
— Það er einhver hérna fyrir framan okk-
ur, hvíslaði Angela.
— Þá skal ég fara og athuga það. Bíddu
hérna á meðan.
— En, Bill ....
— Þú ert undir minni stjórn núna, sagði
ég. — Bíddu hérna, og haltu svo áfram þeg-
ar þú heyrir mig blístra eða ef þið heyrið að
ér er í áflogum eða bardaga.
— Það skal gert, Bill. En vertu ekki lengi.
Ég þorði ekki að kveikja á vasaljósinu, svo
að ég varð að þreifa mig áfram meðfram
veggnum. Ég fór svo langt að mér taldist til
að ég væri kominn hálfa leið, og svo nam ég
staðar til að hlusta. Þá heyrði ég hljóðið aft-
ur ,en það var jafn erfitt og áður að gera sér
grein fyrir hvaðan það stafaði. Loks komst
ég að þeirri niðurstöðu, að það mundi koma
frá rennandi vatni. En hvaðan kom það? Ég
var í þann veginn að halda áfram en heyrði
þá nýtt hljóð — það var frá hurð, sem var
opnuð og lokað aftur. Einhver hlaut að hafa
verið í göngunum og farið inn í húsið.
Ég gekk áfram, hljóðlaust og varlega og
loks komst ég göngin á enda og fann tréhurð
fyrir framan mig.
ÉG NAM staðar sem snöggvast og hlustaði.
Það var ekki um að villast að einhver mann-
eskja hafði verið þarna í ganginum fyrir
nokkrum mínútum. En hver gat það verið?
Mig hefði ekki furðað þó að Gunne hefði reynt
að komast út úr húsinu, en hitt þótti mér
skrítnara, að nokkur skyldi fara inn. Það
hlaut að vera einhver sem þekkti leynidyrnar
í lystihúsinu, en við höfðum álitið að Gunne
þekkti þær ekki. En hver var það þá?
Ég hætti að hlusta og blístraði, og innan
skamms voru þau þrjú kömin til mín. Ég sagði
þeim hvað ég hefði heyrt, og Angela kveikti
á vasaljósinu og skoðaði dyrnar.
— Þær ískra ekki hjarirnar á þessari hurð,
sagði hún. — Og hún er ólæst.
Við fórum inn og lokuðum á eftir okkur.
Þarna var ferhyrnt lítið herbergi. Við sáum
ekki loftið því að svo hátt var undir það, að
það hvarf í myrkri. Það var líkast og við stæð-
um niðri í brunni, í einum veggnum voru
múraðar inn hellur, eins og þrep og meðfram
þeim handrið úr ryðguðu járni. Þetta var eini
stiginn og aðra útgönguleið sáum við ekki.
Við dokuðum við og athuguðum málið. Við
höfðum gert ráð fyrir að ekki væru aðrir í
húsinu en Gunne og þjónar hans tveir, en
nú urðum við að reikna með dularfulla mann-
inum í göngunum, sem hafði farið þarna um
rétt á undan okkur. Og við gerðum okkur
ljóst að við ættum við menn að eiga, sem
svífðust einskis og víluðu ekki fyrir sér að
drepa okkur.
Við vissum að leynigöngin lágu inn í klef-
ann, sem ég hafði komist inn í þegar ég rann-
sakaði húsið forðum, og nú afréðum við að
Angela og lögreglumennirnir skyldu bíða,
meðan ég kannaði næsta áfangann. Ef þau
heyrðu ekkert frá mér innan fimmtán mín-
útna áttu þau að koma og leita að mér. Ang-
ela var kunnug í húsinu því að Frank Durr-
ance ofursti hafði átt það á sínum tíma, frændi
hennar, svo að henni var auðgert að rata.
Við fórum upp mjóann hellustigann og inn
í leyniklefann. Ég tók af mér skóna og lædd-
ist varlega inn í forstofuna, með skammbyss-
una í annarri hendinni og vasaljósið í hinni.
Það varð ekki betur séð en húsið væri mann-
laust ,hvergi var kvikt ljós og ég kveikti held-
ur ekki á vasaljósinu. Ég var svo kunnugur
þarna, að ég átti ekkert erfitt með að átta
mig og gat ratað. Hvergi heyrði ég nokkurt
hljóð. Dagstofudyrnar stóðu opnar og stofan
virtist mannlaus. Sama var að segja um borð-
stofuna og bókastofuna, en þar inni logaði á
litlum lampa, og tyrkneskir vindiingar höfðu
nýlega verið reyktir þar inni. Ég fór hljóðlega
út aftur og fann dyrnar að vopnabúrinu, en
þær voru læstar. Ég athugaði ekki eldhúsið,
— það fannst mér geta biðið þangað til síðar.
Það var meira um vert að athuga hvernig
umhorfs væri í efri hæðinni.
En það var léttar sagt en gert að fara upp
stigann, því að enginn dregill var á honum
og ég mundi að mikið brakaði í þrepunum.
Ég varð nú samt að hætta á þetta, en í sömu
svifum heyrði ég fótatak. Einhver var að
koma niður stigann.
I efri hæðinni logaði lampi dauft, og dálitla
skímu frá honum lagði niður stigann, nóga til
þess að ég sá gluggann og gat falið mig bak
við gluggatjtldið, sem var þykkt.
Það var Gunne sem kom niður og gekk
hratt. Hann var í silkislopp, svörtum með
silfruðum röndum, og með vasaljós í hend-
inni, en fór varlega með það og lýsti aðeins
beint niður til að sjá stigaþrepin.
Ég heyrði að hann tautaði eitthvað og fór
að velta fyrir mér hvort ég ætti að elta hann,
en komst að þeirri niðurstöðu að réttara væri
að bíða átekta. Ef hann væri að gera eitthvað
uppi á loftinu, mundi hann koma aftur von