Fálkinn - 03.02.1956, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
★
. ~ i ★ Uögurra
Bing Irosby * stmka
faðir
★
ÞÓ að Bing Crosby sé orSinn gamall
í hettunni héldur hann enn sömu vin-
sældum. Allir vilja sjá hann í kvik-
mynd og grammófónskífurnar hans
eru umsetnar. Og þó er hann kominn
svo til ára sinna, að hann á uppkomna
syni og sá elsti þeirra, Gary, er far-
inn að feta í spor föður síns. Tvíbur-
arnir Philip og Dennis eru báðir á
búnaðarskóla og ætla að stund gripa-
rækt á býli föður síns, en sá yngsti,
Lindsay er enn óráðinn í hvað hann
gerir. <
Crosby-fjölskyldan er mjög vinsæl
í Ameríku. Hjónin voru undantekning
frá reglunni og skildu aldrei, en lögðu
mikla rækt við uppeldi strákanna
sinna. En fyrir tveimur árum dó frú
Dixie Crosby, og síðan hefir Bing haft
veg og vanda af strákunum. Hann
segir frá því, hér á eftir. En fyrst
skal sagt frá því er hann á unga aldri
kynntist.
DIXIE LEE.
Þegar Bing var strákur gekk hann
þegar í hljómsveit skólans, sem hann
var í. Hann söng og spilaði með fé-
lögum sínum á skemmtunum og sani-
komum til þess að vinna sér inn pen-
inga, eða þá til ágóða fyrir skólann.
Þessu hélt liann áfram eftir að hann
var kominn i háskólann og farinn að
lesa lögfræði. En honum skildist von
bnáðar að hann yrði aldrei lögmaður
heldur leikari. Hann var meðlimur
nokkurra jazzhljómsveita, og ein
þeirra, Rhythm Boys varð mjög vin-
Frú Dixie Lee Crosby.
sæl um skeið. Hljómsveitin keypti
sér gamlan bílskrjóð og fór til New
York og hugðist að leggja undir sig
heiminn. Þeir fengu vinnu um sinn
á ýmsum stöðum, en svo fóru þ'eir
i hljómleikaferð upp á eigin spýtur
og biðu hrakfarir miklar, því að þeir
höfðu enga ákveðna skemmtiskrá, eii
spiluðu það sem þeim datt í hug, og
stundum alveg óæft. Fæstir þeirra
kunnu að lesa nótur, en þeir voru
söngnæmir og spiluðu eftir eyranu
og bjuggu til ýmiss konar tilbrigði yfir
alkunn lög.
Þessi útreið, sem þeir fengu í byrj-'
un, var býsna slæm, en þeir lærðu
af henni, ekki síst Bing Crosby. Hann
var um þær mundir á biðilsbuxunum
og var að draga sig eftir ungri söng-
mær sem hét Dixie Lee, og talin var
mjög efnileg. Meðan hún var í tón-
hstarskólanuin hafði hún sigrað í við-
vaningasamkeppni og nú var hún orð
in 17 ára og talin örugg með að lenda
i Hollywood.
En það þótti litið vit i að hún
færi að hinda trúss við Bing Crosbv.
Bæði faðir hcnnar og ráðningafulltrúi
sögðu henni að það væri óráð að gift-
ast öðrum eins ónytjung og bentu
henni á, að ef hún gerði það mundi
hún verða að vinna fyrir honum til
æviloka.
En hún giftist honum samt. Tals-
vert var talað um giftinguna i blöð-
unum, en það var ekki af því að Bing
væri frægur maður, heldur vegna
Dixie. „Kunn söngmær giftist", sögðu
blöðin, en enginn minntist á að Bing
væri kunnur.
„Ég skal sýna þeim að ég geti unnið
fyrir konu og krökkum“, hugsaði Bing
með sér, og nú hvarf Dixie af söng-
pallinum og gerðist húsmóðir. Hún
var fegin skiptunum, þvi að hún var
ekkert ihrifin af listamennskunni. Að
upplagi var hún feimin, og það var
henni sálarraun að þurfa að koma
fram opinberlega. En nú varð hún
besti gagnrýnandi og ráðgjafi manns-
ins síns.
Nú tók hún við því hlutverki að
verða móðir og húsfreyja. Og Bing
Crosby segir nú frá viðfangsefnum
þeim, sem „fjögurra stráka faðir“
verður að sinna:
LAGVÍSIR STRÁKAR.
Það er í sambandi við drengina,
sem ég sakna Dixie mest. Það var
luin, sem bar ihita og þunga dagsins,
hvað uppeldið snerti, og hún kunni
upp á hár lagið á þeim.
Við Dixie vorum frá byrjun sam-
huga i því, að drengirnir skyldu fá
heilbrigt uppeldi, og að þeir skyldu
ekki fá neinar grillur i sambandi.við
kvikmyndir og leikhús. Ég held að
okkur hafi tekist þetta. Þeir hafa
allir áhuga á tónlist og leiklist,
en ég hugsa að það verði aðeins Garv
einn, sem fetar í fótspor mín. En ég
hefi sagt honum að hann verði að
ljúka háskólanámi fyrst. Hann er slór
og sterkur og líkist fremur Iinefa-
kappa en söngvara. Hann hefir iðkað
knattspyrnu og base-batl.
Allir drengirnir syngja, og ég held
að ljóshærðu tvíburarnir liafi söng-
hæfileika, en mér er það ekkert á
móti skapi þó að þeir vilji heldur
vinna að landbúnaði. Þeir eru nú báð-
ir vaxnir mér yfir höfuð, en eru samt
ekkert á móti Gary stórabróður. Nú
eru þeir á búnaðarskóla og stunda
námið vel og hlakka til að taka við
stjórninni á nautabúi mínu í Nevada.'
Þar hafa þeir verið á hverju sumri,
síðan þeir stóðu ekki úr hnefa.
Lin litli er sönghneigðastur af allri
fjölskyldunni. Hann er mesti æringi
og hefir alltaf verið þroskaður eftir
aldri. Hann talar stundum um að
verða prestur, en hann er svo ungur
að hann getur lireytt skoðun marg-
sinnis enn.
EINN „OSCAR“ AÐ AUKI.
DiXie var alltaf að tala um framtið
drengjanna eftir að hún varð veik.
Það sem mér þykir vænst um, að þvi
er þá snertir, er að þeir liafa alltaf
sýnt foretdrum sínum fulla Jirein-
skitni og ástriki. Hróðugri móðir en
Dixie gat ekki verið til, þegar einhver
þeirra vann verðlaun í skólasam-
keppni og bauð henni að vera við-
slödd verðlauna-afhendinguna. Og
ég gleymi ekki þegar einn þeirra
skrifaði langt kvæði til hennar,
skömmu áður en hún dó.
Það væri freistandi að nefna dæmi
um hugulsemi drengjanna. Ég man
t. d. að 1044 vonaðist ég til að fá
„Oscar“ fyrir teik i kvikmynd. Eg var
fullur eftirvæntingar dagana fyrir at-
kvæðagreiðstuna, og þá datt Phil í
hug að vernda mig gegn hugsanlegum
vonbrigðum. Tveimur dögum fyrir
úrslitin aflienti liann mér niynd af
Frelsisstyttunni, gerðri i teir. Þetta
var hans eigin handaverk, og á stöpl-
inum stóð: „Til Bing Crosby fyrir
kvikmyndina N-N“.
Mér þótti nærri því eins vænt um
þessa mynd og um „Oscar“, og þær
hafa staðið hlið við hlið síðan. Ég
fann að ég hafði unnið sigur, ekki
aðeins sem leikari heldiir sem faðir.
VAR ÉG OF STRANGUR?
Samt er ég oft að luigleiða hvort
ég hafi reynst föðurstarfinu vaxinn.
Stundum er ég ánægður. Stundum ef-
ast ég. Sumir segja að mér hafi hætt
til að vera of strangur. En Dixie sagði
oft, að ég væri ekki nógu strangur.
— Það dugir ekkert að refsa þeini,
sagði hún, — ef þú ferð með þá í
bió eða golfbrautina rétt á eftir. Þú
verður að lofa refsingu að setjast í
þeim, annars er Qiún gagnstaus.
En ég held að þeir liafi nú ekki
gleymt fljótt, þegar þeir voru flengdir
þegar þeir voru titlir. Ekki svo að
skilja að það hafi oft komið fyrir, en
við Dixie vorum bæði á þvi, að sóflinn
væri það eina sem dygði, þegar þeir
urðu batdnir. Til dæmis þegar þeir
tóku kanarífugtana úr búrinu og ætl-
uðu að fara að „færa þá úr fiðrinu“.
Þá voru þeir færðir úr buxunum sjálf-
ir, og ég held að þeir hafi ekki haft
neitt illt af því.
Það er orðið langt síðan, en ég
hefi oft fengið að heyra að ég væri
of strangur, líka eftir að þeir komust
af flengingaraldrinum. Fólk gleymir
að samsetningin kvikmyndahetja-
barnauppeldi, á við sérstaka örðug-
leika að stríða. Krökkunum hættir
svo við að fá ýmiss konar grillur. Það
getur verið dekrað meira við þá af
jafnöldrunum en þeir hafa gott af,
eða þeir falla sjálfir fyrir þeirri freist-
iiigu að gerast miklir á lofti.
Og svo eru það peningarnir. Strák-
arnir mínir hafa oft verið ertir fyrir
það, að þeir ausa ekki út peningum,
þó að pabbi þeirra hafi góðar tekjur,
en við Dixie vorurn sammála um að
kenna þeim að peningar væru mikils
virði. Enginn hefir gott af að eignast
peninga án þess að inna eitthvað af
hendi fyrir þá.
Annars liefi ég einkum fengið orð
á mig fyrir að vera strangur vegna