Fálkinn - 03.02.1956, Blaðsíða 12

12
FALKINN
SÖNN FRAM,HALDSSAGA:
ÍJ5T MfN OCJ HATUR
* Eftir RUTH ELLIS.
hann sagði: — Halló, elskan! Einkennisbún-
ingurinn var eins og steyptur á hann, hann
dansaði eins og engill, og nú vorum við í
West End, sem mig hafði alltaf dreymt um.
Áður en kvöldinu lauk var ég gagntekin af
ást, í fyrsta skipti. Ástfangin af fallega mann-
inum, sem ég hafði kynnst. Hann hvíslaði
þegar við vorum að fara: — Nú fáum við
okkur kvöldverð!
Ég hélt að við ættum að fara á venjulegan
veitingastað. En ég vissi ekki þá, hve stað-
ráðnir kanadamennirnir voru í að koma pen-
ingunum sínum í lóg áður en þeir færu til
vígstöðvanna. Nú kom ég í náttklúbb í fyrsta
skipti á ævinni. Við borðuðum, dönsuðum
og drukkum kampavín.
Ég hafði aldrei bragðað áfengi fyrr. Mig
sveið í nefið undan loftbólunum. Og ég sagði:
— Nú veit ég hvers vegna rómantík og
kampavín er óaðskiljanlegt ...
Þegar Mac ók mér heim var ég svo sæl
að ég hefði getað grátið. Og næstu vikur
voru einn sæludraumur. Mac elskaði mig
heitt, og þegar hann var í þjónustunni
skrifaði hann mér oft á dag. Þegar hann var
ekki hjá mér dreymdi mig um heimilið sem
við mundum eignast ... og börnin sem við
áttum að eignast.
Stríðið virtist bráðum vera á enda. Og ég
bað þess heitt að því lyki áður en Mac færi
suður yfir Ermarsund. Hann var sendur til
Belgíu. Ég las bréfin hans aftur og aftur. Mér
fannst að ekkert mundi koma fyrir hann svo
lengi sem ég læsi bréfin hans. En svo kom
símskeytið einn hrollkaldan nóvember-
morgun:
Hann var dáinn.
Við höfðum ætlað að giftast. En allt sem
var eftir af ást okkar var ófæddur sonur
minn. — Ég grét og grét. Fyrir hvað gat ég
nú lifað? En eftir að drengurinn fæddist
breyttist allt. Það var svo mikill friður og
traust, sem kom með honum.
STRlPA-M ÓDELL.
Faðir minn hafði slasast í sprengjuárás og
Granville bróðir minn misst augað í Frakk-
landi. Ég varð að fá vinnu til að geta alið
önn fyrir barninu og hjálpað fjölskyldunni.
Mamma hugsaði um barnið þegar ég var
í vinnunni. Ég sóttist ekkert eftir karlmönn-
um. Út á við var ég glöð og kát, inn á við
köld og vænti mér engrar gleði af lifinu.
Ég svaraði auglýsingu frá ljósmyndaklúbb,
sem bauð mér eitt sterlingspund um klukku-
tímann. Það var vel borgað, en þýddi að ég
varð stundum að leyfa minnst tuttugu karl-
mönnum að Ijósmynda mig allsnakta.
Fyrst í stað blygðaðist ég min mikið, en
þessir ljósmyndarar hugsuðu eingöngu um að
fá góðar myndir og voru eins nærgætnir við
mig og þeir gátu.
-------------------------- 2 ___________
Eitt kvöldið spurði einn þeirra mig hvort
ég vildi koma og drekka glas með sér í Court
Club í Duke Street. Eigandi klúbbsins var
að stjana við mig allt kvöldið, og að lokum
spurði hann mig hvort ég vildi vinna fyrir
hann í klúbbnum. Ég skyldi fá 5 pund í
fastakaup á viku og tíu af hundraði af öilu
sem ég afgreiddi. Ég var lagin á að selja
staupamatinn og hafði von bráðar 15—20
punda tekjur á viku. Ég keypti mér falleg
föt og gestirnir gáfu mér fallegar gjafir.
Ein af þeim sem ég vann með var Vicki
Martin. Hún var vinkona maharajahsins af
Cooch Behar og fórst í bílslysi fyrir nokkru.
Við höfðum drukkið glas sarnan skömmu áð-
ur en það skeði.
NÆTUR-GÖLTUR.
Við lentum í fjörugasta næturlífinu, sem
til er í Mayfair. Vicki bar aldrei áhyggjur
fyrir morgundeginum. Þegar eitthvað gekk
á móti sagði hún alltaf: — Þarna yar ég
slegin út!
Einu sinni leigðum við dýrindis íbúð saman.
Hún var dásamleg en verðið var hátt. Að
við Vicky urðu svona samrýndar held ég
að hafi komið af því, að við vorum báðar
frá sparsemdarheimilum og báðum hafði
vegnað vel í þeirri London sem skemmtir
sér. Hvorugri okkar héist á peningunum sem
við öfluðum.
En loks varð ég þreytt á öllu glysinu. Því
að bak við alla ljósadýrðina og kampavínið
sátu miskunnarlausir svíðingar, sem lifðu
hátt á næturlifinu í London.
1 þessu skapi var ég þegar ég kynntist
George Ellis, tannlækni, sem velti sér í pen-
ingum.
Eitt kvöldið fór ég út með Vicki og gleymdi
að ég hafði lofað að hitta hann. Morguninn
eftir frétti ég að George hefði slasast í slags-
málum í öðrum klúbb. Þetta hefði ekki kom-
ið fyrir ef ég hefði haldið loforð mitt. Þess
vegna langaði mig til að hitta hann og vera
alúðleg við hann.
George hafði flugmannsskírteini og mér
fannst gaman að vera með honum í litlu fiug-
vélinni hans. En einu sinni fór hann að leika
listir í loftinu með mig. Ég hefi aldrei á ævi
minni verið jafn hrædd og þá, og ég þakkaði
mínum sæla þegar við vorum lent.
ÉG GIFTIST GEORGE.
Ég get ekki sagt að ég væri ástfangin af
George. Hann var nýskilinn við konuna þeg-
ar ég kynntist honum, og nú lifði hann í
svalli til þess að gleyma.
Einn daginn stakk hann upp á að við gift-
umst. Ég féllst á það, því að mig langaði
til að eiga heimili fyrir mig og drenginn minn,
og hélt að George þyrfti á mér að halda.
En hjónabandið fór ilia. Tvívegis varð að
senda George á taugaveiklunarhæli. í fyrra
skiptið rétt eftir brúðkaupið.
Ég yfirgaf hann eftir að ég var orðin ólétt
og fór heim til foreldra minna. Ég var mjög
veik eftir að dóttir mín fæddist og lengi
var ég alveg sinnulaus. Loks réð ég mig á
vinstofu aftur og nú byrjaði gamli hringdans-
inn. Mayfair veiddi mig. Ég kynntist mörgum
karlmönnum, ríkum og viðfelldnum karl-
mönnum, sem sóuðu fé í mig. Einn þeirra
gaf mér veðreiðahest. En hann vann aldrei
nokkurt hlaup.
Svo var það sumarið 3952 að ónefndur
maður gaf mér 1000 pund! Það var mikið
fé og ég fékk það skilmálalaust. Hann vildi
aðeins að ég gæti verið frjáls, sagði hann.
Því að ég væri besti félaginn sem hann hefði
nokkurn tíma eignast. Það árið sá ég um
að foreldrar mínir fengju skemmtilegri jól en
þau hafði nokkurn tíma dreymt um.
Ég hætti að vinna í klúbbnum.
DAVID BLAKELY.
Það var þá, sem ég hitti David Blakely í
klúbbnum í Mayfair. Um líkt leyti var mér
boðið að stjórna Little Club í Knightsbridge.
Það var farið að saxast á þúsund pundin. Ég
lánaði Vicki talsvert, og eitthvað mun ég
hafa fengið til baka. Ég fékk 15 pund á viku
og 10 pund fyrir að ýta undir gestina að
drekka sem mest. Ibúð með húsgögnum, í
sama húsinu, fylgdi líka.
Daginn sem ég tók við stjórninni opnaði
ég krána og tók á móti fyrsta gestinum. Það
var David Blakely, ég þekkti hann undir eins.
Jackie, ein af afgreiðslustúlkunum, kynnti
okkur en ég sagði: — Höfum við ekki sést
áður? Þér munið eflaust hve ónotaleg ég var
við yður þá.
Hann hló. — Við gætum reynt að láta
okkur koma betur saman núna. Má ég bjóða
yður glas?
Þannig byrjaði það — með glasi af gin og
sykurvatni. David sat þarna og talaði við mig
þangað til ég lokaði kl. 23. Hann var svo
ákafur að hann gleymdi alveg að borða. Ég'
var ekki beinlínis hrifin af honum, en mér
stóð ekki á sama um hann heldur. Ég hafði
tekið eftir að hann lést ekki sjá hinar stúik-
urnar í kránni, og var að hugsa um hvernig
færi með mig.
Hann gat verið ákaflega heillandi þegar
hann viidi. Þegar hann fór óskaði ég með
sjálfri mér að hann kæmi aftur.
En í mínum augum var hann ekki annað
en ,,spennandi“ ungur maður. Árið sem hann
hafði gengið á Shrewbury School hafði hann
eignast þetta stærilæti, sem maður oft finn-
ur hjá fólki, sem hefir lesið meira en það
skilur. Mér féll vel hvernig hann var klæddur.
Daginn eftir stóð hann við dyrnar þegar
við opnuðum. Og hann var fyrsti og síðasti
gesturinn minn dag eftir dag. Ein vinstúlka
mín sagði við mig: — Þeir segja að þú sért
farin að draga þig eftir David Blakely?
— Nei, svaraði ég. — Hann kemur hingað
aðeins til að þjóra.
Hún hló. — Ætlarðu að reyna að telja
mér trú um að þú vitir ekki að flestar klúbb-
stelpurnar í London eru vitlausar í honum?
Ég svaraði ekki. En ég afréð að ef David
yrði jafn þurr á manninn áfram þá skyldi
ég svei mér vera eins. Svo mikla reynslu
hafði ég af karlmönnum að ég átti að geta
gert það.