Fálkinn - 03.02.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN

HELLE
* NÝ FRAMH ALDSSAGA *

jj
í
%
8
$
m-%
ég hefi séÖ, — sem gátu er ég gat
ekki ráðið.
Hann spratt upp. „Hvers vegna þarf
ég að fara heim?“ spurði hann fugl-
inn, sem kom og settist á lireyfilhlíf-
ina. Hann tísti og flaug svo burt
aftur.
Hann hló. Hann átti mikið eftir af
leyfinu sinu ennþá. Hann mundi ef-
laust geta fengið að vera þarna á bæn-
um í nokkra daga, ef hann færi fram
á það. Hm, hvaða skýringu átti hann
aðs gefa á því?
Hann hló aftur og fór að athuga
bifreiðina. Þegar hann kom blístrandi
heim á bæinn aftur, hálftíma seinna,
var liann sannfærður um að það mundi
kosta fyrsta flokks bílvirkja talsvert
langan tíma, að gera við bílinn hans.
Allir voru komnir á kreik þegar
hann kom aftur. Pierre var farinn að
mjólka, Gaston stóð og var að þvo
sér undir vatnspóstinum á hlaðinu,
og gamli maðurinn stakk hausnum
út um glugga og var að kalla eitthvað
til Pierre. Eldhúsglugginn var opinn
og hann heyrði umgang þar inni.
Dagsverkið var byrjað hjá Miohelle.
Morgunverðurinn var óbreyttur og
góður, og þegar þau höfðu matast
sendi Gaston Pierre til nágrannans,
sem hafði síma, til að hringja til bíl-
virkja. Hann kom til baka með þau
svör, að maður yrði sendur siðdegis
— það var ekki hægt fyrr.
„Ég vona að þið lofið mér að verða
hérna þangað til,“ sagði Lucien. „Ég
er í bílferðalagi, og vil nauðugur
hætta því hérna og fara heim með
járnbrautarlest. Ég skal borga vel fyrir
mig.“
Hann sá þegar að hann hafði hitt
í mark. Það varð lesið úr augum
-Gastons og gamla mannsins, að þeir
elskuðu peninga. Gamli maðurinn
muldraði eitthvað um, að það væri
ekki nema sjálfsagt að lofa lionum
að vera, ef hann vildi gera sér það
að góðu, en engar kringumstæður
væri til að gera neitt aukreitis, hans
vegna. Lucien svaraði að hann væri
harðánægður nieð það, og að hann
skyldi ekki tefja þá frá vinnunni.
Hann mundi labba um nágrennið og
líta kringum sig.
Þegar hann kom upp i herbergið
sitt með fleiri töskur, er liann hafði
tekið úr bílnuin, var Michelle að búa
um rúmið lians. Hún leit á 'hann
þegjandi, og hann sagði ekki neitt
lieldur. Annars var hann alltaf vanur
að hafa gamanorð á vörum í hvert
skipti sem hann hitti kvenmann,
hvort heldur var ungur eða gamall,
ljótur eða laglegur, en hér þurfti eng-
in orð. Hann vissi að henni þótti vænt
um að fá að sjá hann, og þegar hann
fór að taka fötin sín upp úr tösk-
un hjálpaði hún honum til að hengja
þau upp í klæðaskápinn úti í gang-
inum. Hún tók á fötunum eins og
liún væri að snerta dýrgripi, og er
honum varð litið við, sá liann að hún
stóð með silkiskyrtu af honum í hend-
inni og starði á hana eins og þetta
væri eitthvað dásamlegt.
Þegar silkikuflinn lians kom fram
tók hún öndina á lofti og hann hélt
flíkinni upp, svo að hún gæti séð
hana 'betur. „Þessi vínrauði litur
mundi fara yður vel,“ sagði hann.
Þá rétti hún fram höndina og snerli
við kuflinum, en kippti strax að sér
hendinni aftur og leit á fingurna,
sem voru þvalir eftir þvottinn.
„Þér ættuð að eiga vinrauðan kjól,“
ságði liann. „Eða — hvitur væri enn
betri ...“ Honum duttu í hug kjólar,
sem Celeste hafði verið í, og fór að
velta fyrir sér hvernig Michelle mundi
sórna sér í þeim. Honum létti er
hann minrrtist þess að liann liafði ekki
liugsað til Celeste síðan í gær.
Fyrripart dagsins var hann á
gangi um nágreniiið og hafði bestu
matarlyst þegar liann kom aftur.
Honum var skennnt er hann sá mann-
inn, sem var kominn til að gera við
bílinn, toga í liárið á sér og segja,
að þetta gæti liann ekki ráðið við.
Eina ráðið væri að síma i næsta kaup-
stað og biðja um að senda viðgerða-
bil.
Hann kom, fór með bil Luciens í
eftirdragi og lofaði að síma til ná-
grannans daginn eftir, og láta vita
livernig gengi.
Lucien minntist ekki að hafa lifað
jafn yndislega daga og þá þrjá, sem
nú liðu. Þegar liann var ekki úti að
ganga, sat liann í garðinum, þar sem
allt var í blóma. Hann sat þannig
að hann gæti séð Michelle þegar hún
var á hlaupum milli fjóss og bæjar
eða út í jarðhýsið, og stöku sinnum
nam hún staðar og leit til lians, og
þau brostu livort til annars. Það var
allt, sem fór þeirra á milli, þessi
bros við og við, og svo að þau buðu
góðan dag og góða nótt og þökkuðu.
En það var nóg. Nóg til þess að fjórða
kvöldið, þegar Lucien liafði fengið
boð frá viðgerðarstöðinni um að bill-
in væri til taks, gat liann ekki liugsað
til þess að eiga aldrei að fá að sjá
Michelle framar.
Honum veittist erfitt að sofna um
kvöldið. Honum fannst sér liafa verið
skipt í tvennt. Annar lielmingurinn
var Lucien Colbert, liinn ríki og vold-
ugi forstjóri Colbert-smiðjanna, há-
menntaður maður af gömluin og góð-
um ættum og með ákveðin áhugamál
og í vinfengi við fólk, sem var sömu
stéttar og hann sjálftir. Hinn helm-
ingurinn var alveg ný vera, sem hlaut
að liafa leynst í felum í undirvitund
hans, og sem liirti ekki hót um það,
sem Lucien Colbert mat mest. Mað-
ur, sem á allt í veröldinni aðeins
sem umgerð um unga granna stúlku,
kringum andlit með fælin, fallcg augu
og augnabliksbros.
„Þetta er fásinna," hugsaði hann
með sér. „Hún getur aldrei notið sín
í minni veröld."
Klukkutíma eftir klukkutíma var
liugur lians að hringsóla kringum
þetta, þangað til loksins að hann sofn-
aði. En það fyrsta sem hann minnt-
ist um morguninn var Michelle og
hvernig hann ætti að haga sér í þessu
nýja vandamáli. Og loks skildist hon-
um, að hér var aðeins um eitt að
ræða — að fara sína leið. Flýja aftur.
eins og liann hafði flúið frá Celestc.
En í þetta sinn mundi hann flýja
með sáru lijarta og þungum trega,
sannfærður um að hann hefði skilið
það eftir, sem ómögulegt var að bæta
honum upp.
Hann var mjög orðfár yfir morgun-
matnum og að honum loknum fór
hann strax upp á loft til að taka dótið
sitt saman. Bíllinn átti að koma fyrir
hádegið, og svo — jú, liann ætlaði að
efna loforð sitt og bjóða Michelle að
aka dálítinn spöl með sér. Og svo
ætlaði Iiann að borga, þakka fyrir
sig og fara sína leið.
Allt i einu lieyrði liann undarlegt
hljóð utan úr ganginum, — eins og
einhver væri að reyna að kæfa niðri
í sér óp. Hann flýtti sér fram að dyr-
unum en rak sig í stól, sem liann
varð að ýta til liliðar, og þegar hann
opnaði dyrnar var Gaston kominn of-
an í stigann, en Michelle stóð á önd-
inni úti í ganginum.
Hann lieyrði Gaston þranmia út og
sneri sér að Michelle. Hann var svo
reiður að liaiin þorði varla að trcysta
röddinni.
„Hvað er að?“ sagði Lucien.
Hún leit ekki á liann. „Ekkert,
herra,“ svaraði lnin lágt.
Hún gekk nokkur skref og ætlaði
að komast fram hjá honum, og þá
tók liann eftir að önnur ermin var
nærri rifin af kjólnúm liennar, og að
rauðir þrotablettir voru á hörundinu.
Svo hvarf hún niður stigann.
Hún reyndi að komast sem fljótast
burt frá Lucien. Nú var það komið
fram, sem hún hafði lengi óttast, að
Gaston reyndi að gerast neergöngull
við liana. Hann hafði hrifsað í hana
franimi í dimmum ganginum, eftir
að liann sá að faðir lians var farinn
út i fjósið. Hvorugt þeirra hafði vitað,
að Lucien var inni i herberginu. Mic-
helle liafði ekki hugmynd um það, —
þá hefði hún ekki hljóðað.
Hún hafði búist við þessu lengi, og
samt var það miklu hræðilegra nú.
eftir að það var skeð, en hún hafði
gert sér i liugarlund. Hún vissi að
það mundi ekki stoða neitt þó að hún
segði Gaston, að hún væri trúlofuð
Pierre. Gaston var húsbóndinn og gat
rekið Pierre úr vistinni, ef liann færi
að amast við því að luisbóndinn gerði
sér dælt við stúlkuna, sem liann hafði
ætlað sér að eiga. Pierre mundi ekki
þora að ybba sig við liann, né segja
frá neinu sem gerðist í bænum. Hún
vissi að þetta var ekki fátítt, Gaston
liafði verið áleitinn við aðrar stúlkur,
sem höfðu verið í vist þar, en þær
voru betur settar en hún, að því leyti
að þær gátu farið burt ... en hún
átti hvergi athvarf.
Hún fór inn í herbergi sitt, og liirti
ekki um að ýmislegt var ógert af þvi,
sem hún átti að gera. En það var ekki
aðeins út af hrottaskap Gastons og
framtið sinni sem hún grét, heldur
líka af því, að Lucien vissi um það
sem skeð liafði. Gegnuni opnar dyrnar
liafði hún séð að liann var farinn að
taka saman dót sitt, og það sýndi, að
hann var að búast til burférðar. Hann
mundi liverfa aftur, og hún mundi
aldrei sjá hann framar ... það var
þess vegna sem hún grét.
Loks stóð hún upp, þrútin af gráti,
þreytt og lémagna af örvæntingu. Hún
hafði orðið þess vör, að einhver var
að kalla á liana. Það var Jean föður-
bróðir hennar.
„Miclielle! Michelle! Letiblóðið þitt!
Hvar ertu?“
Hún leit út um gluggann og sá á
sólinni að hún hafði verið frá verki
nokkra klukkutíma. Hrollur skelf-
ingar fór um hana. En samt gat hún
ekki svarað kallinu, ekki sýnt sig eins
og liún leit út.
Loks liætti hann að kalla. Hann
labbaði yfir lilaðið og heim að hús-
inu, urrandi af vonsku. Gaston kom
úr hesthúsinu og sá liann. „Hvar er
Michelle?" sagði gamli maðurinn.
Gaston yppti öxlum. „Hvernig ætti
ég að vita það? Kannske hún sé farin
með gestinum í bílferð — hann var
að tala um, að liann ætlaði að bjóða
henni með sér, og ég sé livorki hann
né bílinn.“
Gamli maðurinn bölvaði. Hann kall-
aði Michelle nöfnum, sem heiðarleg-
ar stúlkur eru ekki kallaðar, og hann
sagði það svo hátt að hún heyrði það,
þar sem hún stóð l'yrir innan glugga-
tjaldið, við opinn gluggann.
„Já,“ sagði Gaston, „það er satt.
Hún hefir mangað til við mig lika,
skal ég segja þér, pápi. Hún heldur
sjálfsagt að hún eigi eftir að verða
húsfreyja hérna.“
Nú gaus reiðin upp úr gamla mann-
inum á nýjan leik, og Michelle skalf
þar sem hún stóð. Feðgarnir fóru
báðir inn í lnisið, og að vörmu spori
kom Pierre út úr hlöðunni og flýtti
sér að liúsinu, sem herbergi hennar
var í. En áður en liann komst þangað,
GLORIA í RÓM. — Hin fornfræga
kvikmyndadís Gloria Swanson, sem
var elskuð og dáð í tíð þöglu kvik-
myndanna, var nýlega á ferð í Róm.
Hún heldur sér furðu vel.