Fálkinn - 24.02.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
Í7
stelpugæskni með músafléttur. Og í
kvöld hafði hún setið þarna uppi i
trénu eins og hver annar kjáni og
gónt á hann og dreymt fásinnudrauma
— og síðan hafði hún hlassast niður
beint fyrir framan tærnar á honum.
Nei, það var meira en hún gat afbor-
ið, það var nieira en nokkur manneskja
gat afborið!
Stóru augun voru vot af tárum og
varirnar titruðu. Sabrina vildi ekki
lifa lengur! Hún vildi deyja! Deyja
núna strax —• deyja í kvöld! Það var
mátulegt á hann Davið, hver veit
nema samviskan vaknaði þá hjá hon-
um og hann gæti fundið til — kvalist
eins og hún kvaldist núna. Já, hún
v'ildi deyja — deyja i þrjósku!
Sabrina stóð upp, kveikti á lamp-
anum og settist við skrifborðið. Hún
tók fram pappirsörk og skrifaði:
Elsku pábbi! Eg vil ekki fara
til Parísar. Ég vil ekki læra m.at-
reiöslu. Ég vil deyja! Fyrirgeföu
mér þaö, sem ég œtla aö gera.
Vertu sæll.
Hún braut saman blaðið og var i
þann veginn að setja það i umslagið
þegar henni datt nokkuð í hug. Hún
braut sundur blaðið og bætti við eftir-
skrift:
P. S. DavíÖ má EKKI fá aö
koma í jaröarförina.
Svo slökkti hún á lampanum og
læddist út. Þegar hún gekk fram hjá
svefnherbergisdyrum föður síns
heyrði hún á lirotunum að hann svaf
fast. Hún beygði sig og stakk bréfinu
í rifuna undir hurðinni.
Hún hikaði dálitla stund er liún
stóð undir veggnum á skýlinu og lok-
aði lmrðinni eftir sér. Hún þurfti ekki
að kveikja Ijós. Hún þekkti hvern
krók og kinia i bílaskýlinu. Þarna
stóðu allir gljáandi bílarnir í röð,
frá hátignartega skrifstofubílnum með
skjannalegu litunum. Það var eins og
dularmætti stafaði frá þessum bíl
þarna í myrkrinu. Sabrina gekk á
milli bílanna og setti hreyflana í gang.
Hún strauk þeim og gældi við þá,
eins og hún væri að kveðja gamla
vini. Og svo hnipraði hún sig í kuð-
ung i einu horninu. Nú skyldi Davíð
fá að sjá tvo heimana. Hann sem
SKUÍTINN TRÚBOÐI. — Homer
Tomlinson biskup frá New York er
í trúboðsferð um Evrópu, sem full-
trúi trúmálaflokks, sem nefnist „Guðs
kirkja“. Biskupinn kallar sig „konung
allra heimsbúa" og géngur með kór-
ónu úr gylltum pappa og í kínversk-
um silkislopp. Eftir að hafa prédikað
í Speakers Corner í Hyde Park í Lon-
don fór hann til Parísar, og lét kynna
sig sem konung Frakka.
hafði ldegið að henni, eins og maður
hlær að smákrakka. Nú skyldi hann
verða að taka hann alvarlega.
Sterkir hreyflarnir Jiönmðust —
nokkur þúsund hestöfl titruðu. En
Sabrina tók ekki eftir neinu •— heyrði
ekki neitt. Eitrað gasið streymdi út
— hvæsandi eins og naðra, læddist
eftir gólfinu og skreið upp eftir veggj-
unum, faðmaði Sabrinu að sér og
fyllti lungu hennar af eitri.
En allt i einu var liurðinni hrundið
upp með braki og' brestum og einhver
kom æðandi inn, einhver sem i flýti
liafði bundið vasaklút fyrir munninn
á sér. Hann fann Sabrinu, lyfti henni
upp og bar hana út i hreint loft. Og
þegar luin loksins opnaði augun, sá
hún að þarna stóð Línus bograndi
yfir hcnni. Hann var byrstur og rödd-
in hás og hranaleg er hann spurði:
— Hvern þremilinn varst þú að gera
inni í bílaskýlinu?
En nú var Sabrinu horfið hugrekkið
og þráinn, og hún snökkti og svaraði
vælandi: — Ég var að leita að vindla-
kveiki, sem hann pabbi hafði misst.
Línus liristi höfuðið. Þurftirðu að
setja alla hreyflana í gang og loka
hurðinni til þess?
Sabrina kinkaði kolli. Hindaraugun
voru stór og andtitið fölt. — Ég ætlaði
ekki að trufla neinn, sagði hún.
Svo missti hún meðvitundina aftur
og vaknaði ekki fyrr en Línus hafði
l)orið hana upp í herbergið hennar
og lagt tiana í rúmið. Hann lcit á
hana og hristi svo Jiöfuðið: — Setja
alta hreyflana í gang án þess að opna
dyrnar! Þú ættir sannast að segja að
vita betur, Sabrina, sem ert dóttir
bílstjóra.
Svipurinn á Línusi liafði mildasl
og mýkst. Hann beygði sig niður að
henni, eins og hann ætlaði að klappa
henni á kinnina, en hætti við það og
iæddist á tánum út úr lierberginu.
Dóttir bílstjóra! Orðin héldu áfram
að htjóma fyrir eyrunum á henni.
Það var ekki nema það sem hún var.
Dóttir Ijílstjóra — og ekkert annað!
Kjánalega krakkaleg nítján ára bil-
stjóradóttir — heimskur stelpukrakki,
sem hafði orðið ástfangin af ríkum,
ungum manni ,sem leit ekki við henni!
Og nú konm tárin aftur, og það dugði
ekki hót þó að hún bældi andlitið
ofan í koddann. Þetta var í sannleika
táranótt hjá Sabrinu . ..
Daginn eftir ók faðir hennar með
hana inn i New York i einum llolls
Royce-bílnum og skildi ekki við hana
fyrr en lnin var komin nm borð í
skipið til Frakklands. Honum þótti
vænt um að Iiafa komið Sabrinu af
stað. Ilann hafði skilið eftirskriftina
hennar betur en hana grunaði. Ríkis-
mannasynir eru ekki menn handa bil-
stjóradætrum — það færi aldrei vel.
Nei, það var gott að Sabrina byrjaði
á matreiðsluskólanum i París, þá
mundu þessar grillur gufa upp úr
hausnum á henni.
TIL PARÍSAR!
Fyrsta daginn um borð í skipinu
hélt Sabrina sig niðri i klefanum sín-
um og Iét ekki liina farþegana sjá
sig, þvi að hún var hrædd og feimin.
Hún sár.skanmiaðist sín fyrir að
sjálfsmorðstilraunin skytdi hafa mis-
tekist. Hún skammaðist sin alls ekki
fyrir að hafa ætlað að drepa sig —
það var ekki nema mátulegt á fíflið
hann Davíð, með allar glansmynda-
stelpurnar sínar! En það hafði verið
liræðilega auðmýkjandi að láta Línus
hjálpa sér, þvi að hann var alltaf svo
gætinn og ráðsettur. Hann hafði ekki
sagt neitt, en vitanlega hafði hann
skilið hvernig í öllu lá, og Sabrina
gat ekki hugsað tit þess að horfast
i augu við hann nokkurn tíma framar.
Annars hafði hún ekki ætlað sér að
koma á Nyrðri-Strönd aftur — nei,
aldrei framar. Sabrina Fairchild var
ekki svo vitlaus og hún gerði sig að
athlægi oftar en einu sinni! Hcnni
fannst hún verða að gráta til þess að
staðfesta það, og svo grúfði hún sig
í koddann og felldi nokkur tár.
En daginn eftir kom hún upp á þil- *
far, og snörp golan af hafinu lék sér
að jarpa, óstýriláta ennistoppnum og
rak allar dauðlegar hugsanir á burt.
()11 veröldin stóð henni opin. Öll vcr-
öldin — París! Það var svo margt
annað en Davið, sem hún gat hugsað
um, ef hún vildi. Hún átti að vera
tvö ár í París — og tvö ár eru hræði-
lega langur timi, þegar maður er að-
eins nítján ára.
Það reyndist líka svo að hún upp-
lifði margt ógleymanlegt fyrstu vik-
urnar í París. Þessi stóra fjörmikla
borg með aragrúa af fólki, sem baðaði
út öllum öngum og talaði meira með
höndum og fótum en með munninum
— breið strætin með endalausum
straum af bifreiðum — torgin með
fossandi gosbrunnum — grænir vellir
með tjörnum, börnum í leik, og hjóna-
leysum sem voru að kyssast —Champs
Elyées, Boulogneskógurinn — eld-
gamlar götur með skrítnum nöfnum,
þar sem loftið var alltaf hrannað af
klukknahljóm — Sabrina sogaði allt
þetta í sig og lét það gagntaka liug
og hjarta. Paris kenndi henni smátt
og smátt að lifa — að njóta sjálf hlut-
deildar sinnar i tilverunni í stað þess
að vera óvirkur áhorfandi. Paris
kenndi henni smátt og smátt að það
stoðar ekki að reyna að stelast frá
sjálfum sér og fela sig inni í ein-
hverjum rósrauðum draumaheimi eða
þrýsta nefinu ofan í kodda og gráta
sig í svefn.
Sabrinu var komið fyrir i laglegri
fjölskyldumatsölu í Rue Lamarck á
Montmartre, og í sama hverfi var
matreiðsluskólinn, sem faðir hennar
hafði kosið handa hcnni. Þctta var
mjög frægur skóli, og forstöðumaður-
inn liét monsieur Pierre og notaði
ilmándi klístur í yfirskeggið og var
eins og leikhúsfransmaður að sjá, en
i raun réttri var þetta mjög vandaður
og strangur maður, sem stjörnaði
nemendum sínum eins og liðþjálfi?
stjórnar nýliðunum.
Og nýliðar voru þær — þær voru
grænjaxlar sem kunnu ekki neitt.
sagði monsieur Pierre. Og þessir
grænjaxlar máttu þakka guði sinum
fyrir að hafa lilotnast sú náð, að
komast undir handleiðslu lians,
monsieur Pierre, og fá að læra göf-
ugustu list allra lista — matreiðsluna.
Þetta sagði hann fyrst og fremst við
nemendurna frá Englandi og Ameríku,
þvi að hjá þeim þjóðum var matreiðsl-
an á frumrænu villimannastigi, þar
át fólk ofsoðið grænmeti, bragðlausan
fjsk, hráa steik og búðinga, sem ó-
mögulegt var að nielta.
VINGJARNLEGI GREIFINN.
En það voru ekki aðeins útlend-
ingar sem konm til að læra matreiðslu
hjá monsieur Pierre. Ýmsir hiridar
hans vildu njóta þess heiðurs að vera
nemendur hans. Og meðal þeirra var
einn, sem varð góðkunningi Sabrinu.
Framhald í næsta blaöi. ,
GÓÐ MATARLYST. — Pelikaninn er
gráðugur fugl og bíður ekki eftir að
honum sé skammtað. Undir eins og
fóðurmeistarinn í dýragarðinum í
London sýnir sig með matinn, kernur
pelikaninn æðandi og skammtar sér
sjálfur.
DUGLEG STÚLKA. — Þessi fallega
stúlka í hjólastólnum heitir Delia
Dudgeon, er 27 ára og á heima í Lon-
don. Hún fékk lömunarveiki og lá
15 mánuði á spítala. Jafnframt lærði
hún ljósmyndagerð og rekur nú ljós-
myndastofu í hjólastólnum sínum. Ný-
lega gerði Elísabet drottning sér ferð
til hennar.
KYKELIKY! — í tilefni af alifugla-
sýningu í Miinchen tók ein tískuversl-
unin upp á því að skreyta hatta sína
í samræmi við sýninguna. Hér sést
sýningarstúlka verslunarinnar með
eitt listaverkið, sem heitir „Hani í
körfunni“.