Fálkinn - 24.02.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
„Nei, þú kallar það líklega ekki sveit, en
það er þó eitthvað í áttina."
„Áttu bú þar?“
„Nei, það er ekki hægt að kalla það bú-
garð,“ svaraði hann með semingi. Hann gat
ekki sagt henni, að það væri öllu fremur höll.
Og hann vildi ekki tala um það einmitt núna.
„Við verðum hérna fyrst um sinn,“ sagði
hann. „Mér fannst skemmtilegra að við gæt-
um fengið að vera út af fyrir okkur fyrstu
dagana, fremur en að dvelja á gistihúsi."
Michelle botnaði lítið í hvað orðið gisti-
hús þýddi. I staðinn kom hún með spurningu,
sem Lucien hafði óttast: „En úr því að þú
átt heima nálægt borginni — hvers vegna
förum við ekki þangað?“
„Mér fannst við vera búin að ferðast nóg.
Og svo er fólkið þar ekki tilbúið að taka á
móti þér. Mér datt líka í hug, að þig langaði
til að skoða borgina."
„En ég gæti tekið til, ef ekki er allt í standi
þar,“ sagði Michelle.
„Það er ekki ætlunin, að þú eigir að vinna
innanhússverkin,” sagði hann blítt og kyssti
hann á kinnina. „Þú átt aðeins að skipa fyrir
og líta eftir öllu, þegar þú ert orðin vön á
heimilinu.“ 1 1 1
„Skipa fyrk’?“ endurtók Michelle og ang-
istarsvipur kom á hana.
En 'hann gaf henni ekki næði til að hugsa
um það og dró hana með sér að lokuðum dyr-
unum í svefnherbergi Michaels. Það vissi út
að húsagarðinum og þar var kalt og svalandi.
Hann kveikti og Michelle sá herbergið —
með aðeins einu stóru rúmi, klæðaskáp við
annan vegginn og kommóðu með spegli yfir
við hinn. Lucien tók eftir að hana setti hljóða,
þar sem hún stóð við hlið hans.
„Við eigum að verða hérna nokkra daga,
sagði hann. Varir hans snertu augnabrún
hennar og síðan munninn, og hún varð þegj-
andi að vilja hans og bauð fram varirnar.
„Þú mátt ekki vera hrædd við mig, Mic-
helle,“ hvíslaði hann með varirnar rétt við
hennar. „Michelle ... Michelle ...“
Hann kyssti háls hennar og munn aftur,
strauk hendur hennar og hún var auðsveip
og mild.
Svo leit hann á hana. Augu hennar voru
opin og mættu augum hans. Og nú ljómaði
brosið fyllilega úr þeim. Drættirnir um munn-
inn voru mjúkir — viðkvæmir.
„Lucien," hvíslaði hún, og það var í fyrsta
sinn sem hún nefndi nafn hans ótilkvödd.
„Lucién, ég er svo sæl ...“
Heiðursbogi hafði verið reistur og blóm
í öllum glösum, allt húsið fágað, og Chateau
Colbert bjóst til að taka á móti húsmóður
sinni. Sóiin skein á hvítum þiljunum og yfir
Hvar er litli bróðir?
gömlu trjánum í garðinum og grænmetisbeð-
unum í kálgarðinum.
Frú Grotier stóð í forsalnum og leit yfir
allt. Vinnufólkið hafði verið skjálfandi af
hræðslu við hana allan morguninn. „Hún
er í slæmu skapi!“ hafði það sagt undir eins
og hún kom úr Parisarferð sinni kvöldið áð-
ur. Og skapið hafði ekki batnað.
I nærskorna gráa kjólnum var frú Grotier
sneglulegasta manneskjan sem hægt var að
hugsa sér. Kjóllinn var með sama lit og hárið
og augun. Hörundið var öskugrátt. Frúin
hafði aldrei falleg verið, og garðyrkjumað-
urinn sagði oft, að mikið gæti hann vorkennt
Grotier sáluga, sem hefði orðið að horfa á
þetta andlit meðan hann var að borða. Lík-
lega hafði Grotier ekki haft mikla ánægju
af því, enda hafði hann sálast eftir þriggja
ára hjónaband, og hafði tekist að koma eigu
sinni, sem var talsvert mikil, í lóg, síðustu
átján mánuðina sem hann lifði. Það var
hvíslað um einhverja ævintýradrós í París,
sem hefði orðið honum dýr í rekstri. Enginn
vissi hvað eiginkona hans hafði hugsað um
það mál. Hún hafði alla tíð verið orðfá mann-
eskja, og eftir að hann dó hafði hún aldrei
átt neinn trúnaðarmann.
Með aðstoð einhverra ættingja sinna hafði
hún fengið ráðskonustöðu á aðalsmanns-
heimili, og það sem eftir var af eignum
mannsins hennar hafði hjálpað henni eins og
Pétri eða Páli. Svo hafði hún farið til Col-
berts, 'þegar móðir Luciens dó, og hafði bráð-
lega náð öruggu taumhaldi á öllu. Enginn
hafði hirt um að halda aftur af henni, og
smám saman hafði hún vanist því að telja
hölina sína eign og hallarfólkið allt sem þegna
sina. Þegar gamli Colbert dó, rétt fyrir stríð-
ið, hafði Lucien Colbert, sem var að byrja
að venjast stöðu sinni sem aðalforstjóri fyrir-
tækisins, verið feginn því að hún fór aldrei
fram á að hann skæri úr eða tæki ákvarðanir
viðvikjandi heimilinu. Þegar hann var heima
var allt eins og honum líkaði, og annað spurði
hann ekki um. Þau löngu ár, sem hann hafði
verið í Afríku, eftir að hann hafði lagt sig
í lífshættu og látið lauma sér úr landi til að
byggja flugvélasmiðju frjálsra Frakka þar
syðra, hafði hann oft hugsað til þess að gott
væri að hafa frú Grotier heima til að sjá
um heimili hans.
•1
Hann vissi ekki hvernig hún hafði fárið
að því, en einhvern veginn hafði henni tekist
að afstýra því, að Þjóðverjar tækju höllina
til sinna þarfa. Með einhverju mót-i hafði hún
haldið öllu í horfinu, og þegar hann kom heim
aftur, til að koma Parísarskrifstofunni á
laggirnar aftur, hafði hann komið að heimili
sínu í líku horfi og það var þegar hann skildi
við það.
Og nú kom hann of snemma heim úr leyf-
inu — og með konuna sina með sér!
Frú Grotier hafði alltaf gert sér í hugar-
lund hvernig fara mundi þegar hann giftist
ungri stúlku, sem verðskuldaði að bera nafn-
ið Colbert. 'Stórt brúðkaup, mikil hátíðahöld
... og svo yndisleg ung stúlka, sem mundi
láta hana ráða öllu þangað til hún yrði að
sleppa taumunum, vegna elli.
Hún hafði orðið forviða þegar hann sím-
aði og sagðist vera í París, og að hann hefði
kvænst og ætlaði að koma heim með konuna
sína eftir nokkra daga. En hún hafði vanist
þvi á stríðsárunum að fólk gerði ýmislegt í
bráðræði, og hafði sætt sig við það. Þangað
til í gær. Þá hafði hún farið til borgarinnar
til að versla, og hafði hitt tvær kunningja-
konur og 'þá heyrði hún slúðursögurnar.
Lucien hefði kvænst ungri stelpu, sem ekki
aðeins var eignalaus, heldur átti ekki garm-
ana utan á sig. Þetta mundi vera fjórða
flokks fjölleikastelpa, serh hann hefði hirt við
Rivierann hálfdauða úr sulti, og hún hefði
krækt í hann. Enginn vissi neitt ákveðið, en
allir vissu að eitthvað var bogið við þetta.
Og hvers vegna hafði hann farið í íbúð
Michaels Sylvestre í staðinn fyrir að fara
beint heim til sín? Hvers vegna hafði hann
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Flugnaeitur, sem
gerir gagn.