Fálkinn - 02.03.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
sem átti að verða svaramaSur. Janne
fannst hún vera komin i gróSursæla
vin úr þurri eyðimörk. Nú fékk 'liún
ráðrúm til að liugsa.
En efasemdir hennar uxu íneð hverj-
um deginum. Hún mundi Norman og
vaf sannfærð um að henni þætti nægi-
lega vænt um hann, cn svo kom til-
hugsunin um Davíð, sem kominn var
heim, frjáls og óbundinn. Hvers vegna
þurfti hann að koma núna, er liún
hafði afráðið að giftast öðrum manni?
Hvérs vegna kom hann og truflaði?
Hann var frjáls, og ef hún scgði
eitt orð gat hún orðið frjáls lika.
Stundum var hún að þvi komin að
sima til Normans, en þegar hún snerti
símann rankaði liún við sér aftur.
Það var ekki hægtl En Davíð ...!
Endurminningin um óhreinlyndi hans
gat ennþá valdið henni sviða, og koss-
inn hans forðum gat enn hleypt ólgu
i blóðið. Bara að hann hefði aldrei
kysst hana! Giftur maður eins og
hann hafði engan rétt til að kyssa
ungar stúlkur.
í lok fyrstu vikunnar tók lnin á-
kvörðun og símaði til Normans. Hún
sagðist ætla að fara i sumarhús sitt
niðri við sjóinn og verða þar nokkra
daga. Hann svaraði hásri röddu að
það væri vel til fundið — lnin hefði
gott af hreinu lofti og sólskini. Hann
sagðist skilja svo vel, að ekki væri
gaman að hitta fólk núna og láta það
vorkenna sér út af því, að brúðkaup-
inu hefði verið frcstað.
Og svo fór hún. Það var að visu
sólskin, en mikill vindur og húsið
var óhugnanlegt þegar hún kom þang-
að. En þegar 'hún hafði tekið hlerana
frá glugganum og kveikt á arninum
og tekið til varð vistlegt i stofunni.
sem hún hafði dvalið svo oft i að
sumarlagi þegar hún var barn. Þarna
var ekki nokkur smuga, sem lnin átti
ekki einhverjar endurminningar frá.
Og liún staldraði fyrir framan stóra
skápinn, þar sem lnin hafði falið sig
þegar þau Norman og hún voru í felu-
leik. Læsingin hafði farið í baklás
og hún hafði hrópað i angist þangað
til Norman kom og hleypti henni út.
„Bjáninn þinn!“ hafði hann sagt. „Af
hverju ertu að orga. IÞetta var ekkert
liættulegt. Ég var enga stund að
opna.“
Þetta var eiginlega of snemma árs
til að fara i sjó, en sjórinn var lokk-
andi og Janne stóðst ekki freistinguna
og fór í baðfötin og gekk niður í fjöru.
Hún varð forviða er hún sá að hún
var ekki ein um að fara í sjó. Langt
úti sá hún mann á sundi og hún dáðist
að live liratt hann synti. En ... hún
trúði varla sínum eigin augum: Þetta
var Davíð!
Hún fleygði sér út í og vatnið var
svo ískalt, að lnin hugsaði ekki um
onnað um stund. Þegar hún kom úr
kafi aftur var maðurinn horfinn. Hún
fór upp úr, fór í baðsloppinn og gekk
heim að húsinu, sem stóð á háum
kletti. Á leiðinni rak hún tærnar i
eitthvað og mundi hafa dottið ef ekki
liefði sterk hönd tekið i hana. „Þessi
gata hefir alltaf verið hnökrótt,"
sagði Davíð. Hann leiddi hana upp
á klettinn en svo sleppti hann henni.
Janne sagði ckkert. Hún var mál-
laus .Skalf öll, en það var ekki af
kulda. „Þökk fyrir!“ tókst henni að
slynja upp, og svo fór hún áfram.
„Janne! Viltu gera svo vel að lofa
mér að tala við þig?“
Hún hafði farið hingað til að fela
sig, og hann hafði fundið liana. Hún
gat ekki komist hjá að svara. „Hvað
viltu?“
„Ég hefi iliaft næði til að hugsa
margt þessi fjögur ár!“
„Manni verður alltaf ljóst livað
maður ætti að hafa sagt, þegar það
er orðið of seint.“
„Ég elska þig, Janne. Þú veist það!
Ég hefi elskað þig siðan við sáumst
fyrst.“
Orðin hittu hana eins og hnífstung-
ur, og lnin hörfaði undan.
„Ég liefi aldrei gefið upp vonina,
Janne, en ég gat ekki komið fyrr en
ég var orðinn frjáls."
„Nú er það ég, sem ekki cr frjáls.“
„Jú, ennþá! Janne, viltu gefa mér
tækifærið?“
„Hvað jjýðir að ýfa upp það gamla?
Það er dautt.“
„Ertu viss um að það sé dautt?“
Nú fór hrollurinn um liana aftur
og hún vafði kápuna að sér.
„Þú ert falleg, Janne!“ Hreimurinn
í röddinni var sá sami og fyrir fjór-
um árum, og hún hljóp frá honum inn
í húsið og læsti að sér, eins og hún
ætlaði að loka hugsanir sínar úli.
Meðan liún var að klæða sig og hita
sér eitthvað að drekka, þvi að hún
hriðskalf — var hún að hugsa um
livernig hann hefði fengið vitneskju
um að hún var hérna. Nei, náttúr-
lega hafði hann ekki vitað það — það
var tilviljun ein sem réð að þau hitt-
ust.
Nei, það gat ekki verið. Eitthvað
sagði henni, að hann hefði ferið hing-
að til að hitta hana. Hingað kom
enginn á þessum tíma árs, nema til
að fá að vcra í næði, og svo vel þekkti
hún Davíð að hún vissi, að hann kunni
hest við sig í fjölmenni.
Það var ofsarok um kvöldið. Það
varð dimmt, og hún sat ein og beið.
Stundum þóttist hún heyra grunsam-
leg hljóð í húsinu, cn þegar liún fór
og athugaði, var ekkert að sjá. Henni
fannst gengið um gólf uppi á lofti, og
hurðum lokið upp, en þar var engin
manneskja, þó að hún hefði svarið
fyrir það gagnstæða.
Loks var drepið á dyrnar. Hún fór
í kápu og gekk til dyra, og hlið við
hlið fóru þau út í rokið og myrkrið
til að tala saman. En stormurinn var
sterkari en þau. Þau urðu að keng-
beygja sig til að þumlunga á móti og
loks urðu þau að snúa við og fara
heim. Þegar þau sneru við fannst
Janne skuggi vera á undan þeim,
manneskja, kengbogin upp i veðrið.
En svo hvarf þctta.
„Maður verður svo fallega rjóður
í roki,“ sagið Davíð. „Manst þú eftir
veðrinu mikla um borð í „Utopia“?
„Ha, var stormur í þeirri ferð? Ég
man það ekki, það er svo langt síðan.“
„Það er sumt sem maður gleymir
aldrei, liversu langt sem líður frá. Ég
man hvernig stormurinn feykti hár-
inu á þér, hvernig augun í þér leiftr-
uðu i tunglsljósinu, hvernig þú hlóst.
hvernig varir þinar snertu mínar. Ég
man — allar yndisstundirnar, sem við
höfum átt saman ...“
„Og sú yndislegasta var sú síðasta
... i garðinum," sagði .Tanne beisk.
„Ég hefi ekki gleymt henni heldur!“
„En vegna þeirra stundar þýðir
ekekrt að minnast hinna.“
„En -r- Janne, ég er frjáls núna ...“
Hún sneri sér , að honum. Augu
hennar voru mjúk og torræð í mjúkum
bjarmanum frá lampanum, kinnarnar
rjóðar og varirnar. Hún var fegursta
veran, sem Davíð hafði nokkurn tíma
séð, hann b’rann af þrá . Það var
cngin furða að hann hafði ekki .getað
gleymt henni þessi fjögur löngu ár.
Og Jannc liorfði á hann og langaði
ti! að hrópa: „Ég man alll líka.“ En
í staðinn sagði hún: „Breytir það
nokkru þó að þú sért frjáls? Ég man
aðeins að þú sveikst mig! Þú lést
mig halda að þú værir ógiftur, þú ....“
„Já, það er satt. En ég sagði aldrei
að ég væri ógiftur, ég sleppti bara
að minnast á það, til þess að hræða
þig ekki frá mér. Og ég reyndi að
losna við hana, ég reyndi það þá
strax. Ég hafði hugsað mér að koma
tii j)in og biðja ]ún undir eins og ég
væri laus allra mála við konuna. Ég
vissi að þú hafðir fengið þannig upp-
eldi, að þú mundir snúa við mér bak-
inu undir eins og þú vissir að ég
væri kvæntur. Þú hefðir ekki getað
skilið ...“
„Það veist þú ekki. Þú hefðir getað
reynt að segja mér það.“
„'Þú sagðir einu sinni, að ekkert
væri til, sem gæti réttlætt hjónaskiln-
að. Það sem guð hefir sameinað .. .“
„Ég var ung og óreynd þá .. . Nú
er ég eldri og fróðari. En minningin
um óhreinlyndi þitt er alltaf jafn ný.“
„Ég skal bæta fyrir það, Janne! Eg
sver þér það! Allri ævi minni skal
ég verja til að bæta fyrir það, sem
ég hefi gert þér rangt til!“ Hann færði
sig nær henni, en hún -hörfaði undan,
hrædd um að missa stjórnina á sér,
ef hann snerti við henni.
„Janne, þú mátt ekki gera þetta!
Þú veist eins vel ég ég, að við erum
sköpuð hvort handa öðru. Ég vissi
það frá fyrstu stundu er ég sá þig.
Og ég kom til þín undir eins og ég
var orðinn frjáls. Þetta tók tíma, því
að hún var erfið viðureignar, en nú
er ég hérna. .Tanne, þú verður að
lilusta á mig!“ Hann dró hana að sér
og lnin spyrnti ekki á móti. Hjartað
sló hratt, en um lcið var hún hrædd,
það var likast og einhver rödd væri
aðvara 'hana um, að ekki væri alll
eins og það ætti að vera. En hún gat
ekki gert sér grein fyrir hvað það
var. „Gefðu mér tækifærið, Janne!"
grátbændi hann. „Ég sver að ég skal
gcra þig hamingjusama! Þetta bundna
líf hæfir þér ckki. Þú ert sköpuð fyrir
annað meira — stórt og glæsilegt. Þú
mnndir kafna hérna.“
ITún vék sér undan kossi lians og ti!
að vinna tima spurði hún: „Fcrðu
aftur til Singapore?"
„Nei, ég er hættur. Ég varð þreytt-
ur á að lifa það sama upp aftur og aft-
ur á hverjum degi, og sjá alltaf sömu
andlitin. Það eru til aðrar stöður i
veröldinni! En annars liafði ég alltaf
ætlað mér heim til þín, þegar ég yrði
frjáls.“
„Ég frétti að þú liefðir góða stöðu
þar.“
„Já, gott kaup og þess háttar. En
peningarnir eru ekki allt. Frelsið er
lika mikils virði ..Hann þrýsti
kinninni að henni og sem snöggvast
var hún viljalaus.
En óafvitandi heyrði hún und&rlcg
liljóð, sem ekki komu storminum við.
Hljóð sem komu innan úr húsinu ...
„Griptu tækifærið, Janne, gifstu
mér og farðu burt með mér, svo ati
við getum notið lífsins saman.“
Hún var að láta undan. En innri
rödd hennar lét hana ekki i friði. Og
allt í einu vissi hún af hverju þetta
stafaði. Hún vatt sér til og hann
sleppti.
„Komst þú lil mín undir eins og
þú varst orðinn frjáls?"
„Já.“
„En það eru tvö ár síðan þú fékkst
skilnað við konuna þína.“
Hann deplaði ekki einu sinni aug-
unum. „Hver segir það?“
„Norman Dahle. Er það satt?“
Hann tók upp vindling og kveikti i.
„Hefir þú nokkurn tíma heyrt Norman
Dahlc bera fram ástæðulausar cða ó-
sannar staðhæfingar?"
„Já,“ svaraði Janne, og röddin var
köld og róleg. „Hann sagði ósatt þegar
hann sagði mér að konan þín hefði
ekki verið góð manneskja, og að þú
hefðir fengið skilnað við hana. Það
var ekki satt. Þú komst upp um þig
áðan, þegar þú sagðir að hún hefði
verið erfið. Ef þú hefðir haft nokkra
ástæðu til skilnaðar hefði henni ekki
þýtt að malda í móinn. En það var
lnin, sem krafðist skilnaðar við þig!
Henni var það nauðugt, en það kom
að því að hún mátti til. Hún gat ckki
verið með þér. Þetta er það sanna i
málinu. Ég skildi það á orðum þínum
áðan. Þú talaðir af þér — annars hefði
ég kannskc trúað þér. Og nú getur
þú farið!"
„Janne, hvað ertu að segja? Við
elskum hvort annað, og það er það
eina, sem máli skiptir. Ég hefi pen-
inga, við getum farið eitthvað út i
lieim, þangað til ég fæ aðra stöðu ...“
Hann dró hana að sér en hún streitt-
ist á móti.
En þá var eins og öll hljóðin, sem
Janne hafði þótst heyra i húsinu um
kvöldið, margfölduðust. Hurð var
skellt, fótatak lieyrðist. Hönd greip
í jakkakraga Davíðs og hristi liann
þangað til hann sleppti henni.
„Heyrirðu ekki að hún sagði þér
að fara? Farðu! Þarna eru dyrnar!“
Það var Norman. Og Janne starði
á hann, svo að hún tók ekkert eftir
að Davið tók hljóðlega hattinn og
kápuna og Taumaðist út. Hún hafði
aldrei séð Norman svona áður. Æð-
arnar í enni hans voru þrútnar, aug-
un svört af hatri og andlitið eins og
þanin gríma, sem virtist geta sprungið
á hverri stundu. Svona voru menn,
sem voru hamslausir af afbrýði.
Hann læsti dyrunum eftir Davið og
sneri sér að 'henni. Hún stóð graf-
kyrr, og þegar hann kom og dró hana
að sér sýndi hún cnga mótstöðu. Hann
tók svo fast í hana að liana verkjaði.
Og munnur hans snerti liennar ...
og hálsinn ... og augun ...
Og þessir kossar brenndu burt cnd-
urminninguna um leossa Davíðs.
Brenndu hurt fortíðina, svo að jafn-
vel ekki var askan eftir. Fortíðin
hafði verið draumur, ástríðudraumur,
sem vaknað 'hafði hjá ungri stúlku
fyrir áhrif manns sem kunni að heilla,
og sem var vanur að koma sinu fram
hjá kvenfólkinu.
„Norman,“ hvislaði hún loksins,
„hefirðu verið hérna allan tímann?“
„Já, heldurðu að mér dytti í luig
að láta þig vera hérna eina með hon-
um?“
„Sagðir iþú honum að ég væri
hérna?“
„Já, vitanlega! Ég vildi láta þig
binda endi á gömlu söguna áður en
þú giftist mér.“
Hann andaði hratt. Sterkar og
verndandi armar hans héldu utan um
hana. Hvers vegna hafði hann aldrei
haldið svona utan um hana áður?
Hvers vegna hafði hann alltaf verið
svona varfærinn og gætinn, og aðeins
liugsað um'hana? Það voru tvær hliðar
á Norman — hún hafði ekki séð þessa
fyrr, þess vegna hafði hún verið blind^
uð af endimjulfhvín§imiý, (um Davíiý'
Norman ... það var þess vegna að
luin hafði alltaf hikað og hikað ...
„Kysstu mig aftur, Norman!“ livisl-
aði hún. *