Fálkinn - 02.03.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Hann hafði getað lokkað fram bros hennar,
svo að það ljómaði um allt andlitið, hann
hafði lokkað fram lágan en glaðlegan hlátur,
sem þó var feimnislegur ennþá.
Michelle hafði verið í sjöunda himni. Þegar
hún vaknaði á morgnana og sá hann liggja
við hliðina á sér í rúminu, hafði hún legið
lengi hreyfingarlaus og starað á hann, áður
en hún læddist fram í eldhúsið til þess að
matreiða fyrstu málítð dagsins handa honum.
Hún hafði ímyndað sér að svona ætti það að
verða áfram, með þeim eina mismun, að þau
yrðu á heimili hans fyrir utan borgina, og þar
mundi hún hafa allt til reiðu handa honum
þegar hann kæmi akandi heim á kvöldin. Og
svo gætu þau verið ein saman allt kvöldið.
Nú sat hún þarna á heimilinu hans, og það
var svo stórt. Það var stærra en nokkur bær
■ í sveit, sem hún hafði séð, og þegjandi þjónar
gengu um beina hjá henni, alveg eins og í
veitingasölunum, og gamla konan gráklædda
hafði ekki augun af henni. Hún hafði fengið
að sjá herbergið sitt — hún hafði herbergi
fyrir sig, og áfti ekki að liggja hjá Lucien
í stóru hjónarúmi, eins og hún vissi að annað
fólk gerði og eins og þau höfðu gert hingað
til. Henni hafði fundist herbergið vera líkt
þessum svefnherbergjum, sem hún hafði séð
í kvikmyndum. Ung stúlka með litla skrítna
hettu á höfðinu hafði hneigt sig og spurt hvað
frúnni þóknaðist, og hafði þegar verið búin
að taka fötin hennar upp úr töskunum er
hún kom upp. Allt var svo gerólíkt því, sem
hún hafði hugsað sér, að hún skildi ekki al-
mennilega ennþá, að þetta gæti verið satt.
Af þessu stafaði að hún var alltaf að líta
á Lucien, alveg ósjálfrátt, áður en hún snerti
á öllum þessum mat, sem var kringum hana.
Hann hafði sagt henni að hún skyldi gera
það meðan hún væri að venjast því — þá losn-
aði hún við að spyrja.
Þegar þau höfðu matast gengu þau um
húsið og hann sýndi henni hvert einasta her-
bergi. Lucien hafði frá einhverju að segja, í
sambandi við flest af því sem þau sáu, og hún
reyndi að leggja það sem best á minnið. En
það var svo margt, og Michelle hafði upplifað
þvílík kynstur af nýjungum, að eiginlega
rúmaðist ekki meira í hugskotinu. Hún hlakk-
aði til þess að kvöldið kæmi — þá mundu
þau fá að verða ein og í næði.
Svo gengu þau um stund í garðinum, og
það var fyrst þá, sem Lucien tók eftir að Mic-
helle var þreytt. Hann varð gramur sjálfum
sér fyrir að hafa ekki athugað þetta fyrr, lét
hana fara upp í herbergið sitt og sagði henni
að hvíla sig fyrir miðdegisverðinn. Hún hlýddi
því. Unga stúlkan með skrítnu hettuna á
höfðinu, kom strax og ætlaði að fara að hjálpa
henni úr kjólnum. Michelle sagði fyrst nei, en
Hvar er jarðeigandinn?
þegar hún tók eftir svipnum á stúlkunni og
sá að hún varð forviða, lét hún hana gera
eins og hún vildi, og eftir á varð hún fegin að
geta teygt úr sér í rúminu og lokað augunum
og losnað við að hlusta og hugsa.
Á meðan þessu fór fram var Lucien að tala
við frú Grotier. Hann hafði ekki komist hjá
að taka eftir, að frúin hafði horft með furðu-
svip á Michelle, enda var það ekki meira en
hann hafði búist við. Nú var réttast að taka
í hornin á bola. I , i
„Frú,“ sagði hann, „konan mín hefir verið
í sveit alla sína ævi og er ekki vön borgar-
lífinu, svo að ég vona að þér verðið henni
hjálpleg og leiðbeinið henni.“
„Vitanlega, herra Lucien,“ svaraði hún.
„Má ég biðja um greinilegri fyrirmæli?"
Röddin var ísköld og svo drumbsleg, að
Lucien starði á hana. En þó að hann hefði
aldrei vantað orð, þegar hann þurfti að setja
ofan í við fólk, sem hagaði sér ekki eins og
sæmandi var, þá varð honum samt orðfátt
núna, er hann þurfti að vanda um við konuna,
sem hafði annast uppeldi hans sjálfs.
„Vitanlega frú,“ sagði hann rólega og nú
var rödd hans köld. „Ég hafði einmitt hugsað
mér að láta yður fá þau.“
„Það er gott, herra Lucien.“
„Konan mín hefir alist upp við mjög ein-
föld ytri skilyrði."
„Ég vona að hún sé af góðu fólki,“ sagði
frú Grotier án þess að hugsa sig um.
Nú sá hún í fyrsta skipti á ævinni hve heift-
arleg augu Luciens gátu orðið. Hann svaraði
spurningu hennar ekki einu orði.
„Auk þess átti hún leiðinlega ævi, svo að
ég taldi réttast að taka hana að heiman. Þess
vegna er hún að sjálfsögðu ekki fær um um
að verða húsmóðir hér á heimilinu ennþá. —
Hún verður að slípast — jafnvel dýrustu gim-
steinar verða að slípast ef þeir eiga að glitra,
sögðuð þér við mig einu sinni.“
Frúin kreisti saman varirnar. Hana lang-
aði til að svara að það væri ekki hægt að
slípa óvandaðan glerhnullung þannig að hann
gæti líkst gimsteini, og að sumt fólk gerði
sig ánægt með þess konar gervisteina nú á
dögum, en hún mundi heiftarglampann, sem
hún hafði séð í augum Luciens og þagði.
„Eftir nokkra daga,“ hélt Lucien áfram,
„verð ég að fara að vinna aftur og verð mjög
lítið heima fyrst um sinn. Ég legg yður á
minnið, frú Grotier, að sjá um að konunni
minni líði vel, og að hún verði ekki of mikið
ein. Þér eruð svo reynd, að þér getið kennt
henni margt á stuttum tíma, og getið haft lag
á að gera það þannig að þér særið hana ekki.“
„Ég skal gera mitt besta, herra Lucien."
Hún kreisti varirnar enn fastar saman, er
hún fór út úr stofunni. Bak við orð hans hafði
hún lesið það sem hana grunaði — að þegar
Michelle yrði „full-slípuð“, væri ferill hennar
sjálfrar á enda. Hún efaðist ekki um, að
Lucien mundi farast vel við sig, en það var
henni ekki nóg. Hún hafði ráðið öllu á þessu
heimili í tuttugu og fimm ár, og hún elskaði
völdin og vildi ekki slepþa þeim í hendur
sveitastelpu, sem ekki kunni neina mannasiði.
En hún varð að játa, að þegar Michelle
kom niður til miðdegisverðar í einföldum
prjónakjól, að stúlkan var falleg. Þess vegna
var henni enn verr við hana. Og það allra
versta var að hún var falleg á þann hátt, að
fegurð hennar minnti ekki á upprunann. Það
var ekkert sveitastelpulegt í þessari fegurð.
Að vísu báru hendurnar því vitni, að hún
hafði unnið erfiðisvinnu, en þær menjar
mundu hverfa von bráðar og þá mundu löngu,
grönnu hendurnar njóta sín og fingurnir sóma
sér með fallega hringi.
Þegar frú Grotier horfði á hana og hugsaði
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Erfið skúffa.