Fálkinn - 02.03.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
MICHELLE

FRAMH ALDSSAG A
keypt hverja spjör á hana í Chez Marianne,
þar sem engin rík og mikilsmetin manneskja
verslaði? Það var eitthvað mygglað við þetta.
Frú Grotier sá að allt var í lagi. Eftir fimm
eða tíu minútur mundu þau koma. Herra
Lucien hafði sagt að hann ætlaði að aka
sjálfur frá París.
Hún gekk út á breið þrepin og stóð þar
og beið í sólskininu. Hún vissi hvers var kraf-
ist af henni, þó að hann hefði gleymt hvað
hann átti henni að þakka. Ekki eitt hár var
á skökkum stað á höfðinu á henni, og grái
kjóllinn var fullkominn.
Nú heyrði hún í bílnum. Nú var hann á
leiðinni gegnum garðinn. Nú sá hún sólina
speglast í gljáandi lakkmálningunni ... nú
sveigði hann upp að þrepunum og nam
staðar.
Lucien hoppaði út, opnaði hinar dyrnar og
hjálpaði einhverjum út.
Hún vissi ekki hverju hún hafði átt von
á — éinhverju subbulegu og máluðu og
frekjulegu. Hún hafði að minnsta kosti búist
við einhverju gerólíku, svo að hún féll í stafi
þegar hún sá Michelle. Grönn stúika í gráum,
algengum ferðafötum og með lítinn nýtísku-
hatt á svörtu hárinu. Hreyfingar hennar voru
eðlilegar og mjúkar, og hún deplaði ekki djúp-
um augunum, er þær litu hvor á aðra. En hún
virtist feimin. Frú Grotier sýndist hún vera
líkust hræddri stelpu, sem langaði til að taka
til fótanna og flýja. Það var enginn virðúleiki
yfir þessari persónu. Það sá frú Grotier undir
eins. Það var eina huggun hennar fyrst um
sinn.
Michelle rétti fram höndina en sagði ekki
neitt. Ekki eitt orð um að hún vonaði að ráðs-
konunni mundi líða vel framvegis, ekki eitt
þakkarorð fyrir allt amstrið. I staðinn renndi
hún augunum um framhliðina á húsinu, um
forsalinn, þar sem sólin féll inn í gegnum
glugga úr marglitu gleri, og lék sér við rúss-
neskar helgimyndir, sem gamli Colbert hafði
safnað.
Það var ekki fyrr en við miðdegisverðinn
sem frú Grotier fann sjálfa sig aftur. Hún
hafði látið búa til reglulegan veislumat til
heiðurs herra Lucien — það var sjálfsögð
skylda hennar — og notað besta postulínið
og þyngsta borðsilfrið og elstu glösin óbætan-
legu. Og þarna sat nýja frúin eins og álfur
úr hól.
Frú Grotier tók vitanlega eftir að frúin
gerði ekkert nema líta á manninn sinn fyrst,
þótt ekki væri nema að snerta hníf, gaffal eða
skeið, og að hún var klaufsk þegar henni var
boðið eitthvað, og líkast því sem hún vissi
ekki hvað hún ætti að gera við hendurnar á
sér.
Lucien var dálítið órótt líka. Hann hafði
haft beyg af frú Grotier síðan hann var barn.
Hún hafði orðtak, sem hann hafði fengið við-
bjóð á: „Maður má aldrei haga sér ruddalega,
monsieur Lucien". Og honum var ljóst, að
allt var ruddalegt, sem eitthvað gaman var
að. En hann gat ekki án hennar verið núna.
Þegar sá tími kæmi, að Michelle gæti stjórnað
heimilinu, ætlaði hann að sjá um að frú
Grotier drægi sig í hlé með hæfilegum eftir-
launum, en fyrst um sinn varð hann að hafa
hana.
Michelle var sú eina, sem ekki fannst neitt
að. Hún var svo undrandi og aðdáandi að
hún gleymdi alveg sjálfri sér. Þessir fjórir
dagar, sem liðnir voru síðan hún kom til Par-
ísar, voru svo óvirkilegir, hverja mínútu hafði
hún dáðst að einhverju. Hún gat varla torgað
meiru. Klukkutíma eftir klukkutíma hafði
hún verið að máta kjóla í Chez Marianne, og
aldrei hafði hún hugsað sér að hún mundi
eignast á allri ævinni eins mikið af fötum
og hún átti núna. Og þegar allt þetta var
keypt hafði Lucien sagt: „Jæja, þetta verður
nú að duga, þangað til þú hefir myndað þér
skoðun á fötum og getur valið sjálf.“
Það lá við að hún yrði hrædd við hann
þegar hann sagði þetta. Hvernig gat fólk tal-
að svona andvaralaust um hluti, sem höfðu
kostað svo mikla peninga? Hún hafði lært
að bera virðingu fyrir peningunum, aldrei að
eyða einni centímu að óþörfu. Þegar hún
fór í búð fyrir Jean frænda sinn, en Lucien
skeytti ekkert um hvort kjóll kostaði þúsund
frönkunum meira eða minna. Hún hafði
stundum lent í sennu við eiganda Chez Mari-
anne, þegar henni fannst kjóll of dýr, en þá
hafði Lucien skorist í leikinn og valið það
dýrasta.
Og*svo var það París. Þau höfðu ekið um
alla borgina í bíl. Hún hafði séð alla fræg-
ustu staðina, að minnsta kosti gegnum bíl-
rúðuna, og það litla sem hún mundi af Frakk-
landssögu úr skólanum, var nú orðið að holdi
og blóði í meðvitund hennar. Hún hafði séð
skrautlegu húsin, og Lucien hafði sagt henni,
að ef hún vildi, gætu þau keypt sér hús í
Paris síðar, eða leigt sér íbúð þar. „Núna,
eftir að ég er giftur, verð ég að bjóða fólki
oftar heim en áður, og það er ekki hægt að
ætlast til að það komi til Versailles."
Hann hafði farið með hana á ýmsa veit-
ingastaði, og þeir höfðu verið svo skrautlegir,
að hún hafði ekki ætlað að þora að fara inn.
Þjónarnir höfðu gert hana illilega hrædda
fyrsta daginn. Og hún hafði tekið andköf
þegar hún sá reikningana og starað lafhrædd
á Lucien, en hann lét sér hvergi bregða. Hún
tók eftir að hver nýr staður sem þau komu
á, var enn glæsilegri en þeir fyrri, en hún
hafði ekki skilið ennþá, að það stafaði af því
að klæðaburður hennar varð betur viðeigandi
með hverjum deginum.
Hann hafði farið með hana í aðra útborg
Parísar en Versailles og sýnt henni risavaxn-
ar byggingar og sagt: „Þetta eru smiðjurnar
mínar. Sérðu, þarna uppi stendur letrað:
Colbertsmiðjurnar. Afi minn stofnaði fyrstu
stóru reiðhjólasmiðjuna í Frakklandi, faðir
minn breytti henni í bilasmiðju, og eftir fyrri
heimsstyrjöldina urðu flugvélasmiðjur úr
þessu.“
„Og þær heita eftir þér?“ spurði hún undr-
andi.
„Þær bera nafn mitt af því að ég á þær,“
svaraði hann og það var metnaður í röddinni.
Loks hafði hún skilið það. Hann átti þetta
allt, alveg eins og Jean frændi átti jörðina
sem hann bjó á. En henni fannst þetta nærri
því óskiljanlegt.
Síðasti veitingastaðurinn sem þau höfðu
komið í — í gærkvöldi hafði verið svo stór
og glæsilegur, að hún hefði aldrei getað
ímyndað sér neitt þvílikt. Henni fannst allt
fólkið, horfa með aðdáun á Lucien, og allir
höfðu horft á hann og margir heilsað honum.
Hún hafði alls ekki gert sér Ijóst, að flestir
horfðu meira á hana en Lucien, og hana hafði
ekki grunað, að það var vegna þess að flestir
héldu að hann væri með vinstúlku, að eng-
inn kom að borðinu þeirra.
Eina manneskjan sem hún hafði hitt og
verið með, auk Lucien, var Michael Sylvestre.
Henni féll vel við hann. Hann var svo vin-
gjarnlegur og nærgætinn. Hann hafði sagt:
„Ef þér hafið áhyggjur af einhverju, Mic-
helle, skuluð þér koma og tala við mig. Það
getur verið, að það sé ekki alltaf þægilegt
að spyrja Lucien.“
„Ég get spurt Lucien um allt,“ hafði hún
svarað án þess að vita, að sá dagur mundi
koma, að hún yrði þakklát fyrir að fá að
spyrja Michael Sylvestre.
En allt þetta ytra prjál hafði þó ekki verið
annað en umgerð um hennar eiginlega líf,
samlíf hennar og Luciens. Þegar kvöldið kom
og áður en tími var kominn til að fara út í
borgina, var það aðeins hún og hann. Þegar
dyrnar höfðu lokast eftir þeim og hann faðm-
aði hana að sér, eins og hann þyrsti í fyrsta
kossinn eftir nokkra klukkutíma, þá gleymdi
hún öllu þessu ytra borði, alveg eins og hún
færi úr fötunum sínum. Þá var hún aðeins
kona, sem elskaði manninn sinn af öllu hjarta.
Á daginn talaði hún venjulega fátt, nema
þegar henni ofbauð verðið á einhverju sem
hún var að kaupa, eða hún hafði drukkið
nokkur glös af víni með miðdegisverðinum,
og liðkast um málbeinið á henni. En á kvöldin
hjalaði hún og hvíslaði, hló og brosti.
Lucien horfði á hana þar sem hún sat við
borðið og var að hugleiða hvort nokkur mað-
ur gæti verið eins hamingjusamur og hann.
Hann hafði áður orðið var þeirrar tilfinning-
ar, sem kölluð er ást, en það hafði ekki verið
nema leikur hjá þessu. Þetta var alvara. Þetta
var tilgangur lífsins með því að skapa mann
og konu. Hann komst að þeirri niðurstöðu
að forði af ástríki hefði safnast fyrir í henni
árum saman, og nú átti hann allan þennan
fjársjóð. Og hún var hlý og heit, bljúg og þó
fjörmikii, það var leikur í henni og það gat
verið gáski í henni, þrátt fyrir hlýðni og und-
irgefni.
Hann hafði tekið eftir hvernig hún var
byrjuð að þora að trúa á sína eigin hamingju.