Fálkinn - 30.03.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
7
Marks sá enn í huganum myndina af frú Sonju Slavko er hún spurði:
„Hafið þið ekki fundið hann ennþá? Hvers vegna komið þið ekki með
hann?“
Það hafði ekki verið ihægðarleikur
að útskýra fyrir hénni, að jafnvel þó
að drengurinn fyndist, væri ekki
hægt að koma með hann umsvifalaust.
Fyrst varð rét'turinn að kveða upp
sinn urskurð.
Hendurnar á.lienni höfðu kreppst,
eins og hún væri með krampa, og nú
fyrst hafði hann séð einkennilega
kviknun í dökkum augum hennar. —
Hvers vegna? Hvers vegna skyldi ég
þurfa að fara tii dómstólanna til þess
að fá barn sem ég á sjálf? Þeir ættu
að dirfast að halda ihonum fyrir mér!
Honum Ivan litia! Þeir hafa stolið.
lionum frá mér!
ANGIST OG KVÍÐI.
Inga Hartl var eirðarlaus og vílandi.
Andlitið varð tærðara og fölara með
hverjum deginum og augun voru
flóttaleg. Franz kvaldist er Iiann sá
hverju fram fór, en hann fann að
hann gat ekki hjálpað henni. Hann
gat ekki kómið því sem hann lnigsaði,
fram á varirnar.
— Ég missi vitið, Franz, sagði hún
og neri ihendurnar. — Ég veit ekki
mitt rjúkandi ráð. Hér gengur maður
i sífelldum ótta, hrekkur við í ihvert
skipti sem dyrabjöllunni er hringt
og er síhræddur við, að nú komi hréf
sem ... Ég strýk með Toni! Franz.
Ég fer á einhvern nýjan stað, þar sem
ekki er hægt að finna okkur!
Hfin tók höndunum fyrir andlitið.
Þegar hann sá að tárin runnu niður
kinnar liennar, þrýsti hann henni aðv
sér. — Þú verður að reyna að taka
þessu róléga, Inga, sagði hann blíð-
lega.
En hún ýtti honum frá sér. ■— Taka
því rólega! Ilvernig ælti ég að geta
tekið því rólega? Tekur þú þvi ró-
lega, kannske? Hann er okkar barn,
Franz! Ég strýk á burt með liann —
það verður ekki fyrsta skiptið sem ég
strýk. Ég varð að flýja á stríðsárun-
um, þegar Rússarnir komu, flýja i
miðri atlögunni. Ó, Franz, getum við
ekki forðað okkur eitthvað burt?
— Þú ert ekki með sjálfri þér, væna
mín.
— En ég afber þetta ekki lengur!
Þú getur líklega ekki skilið hvernig
mér líður ... ég get ekki misst Toni!
Það má ekki taka'hann frá mér. Ég
get ekki án hans verið, alveg eins og
ég get ekki án þín verið. Ég þarfnast
hans og hann þarfnast mín.
Franz reyndi með hægð að gera
henni skiljanlegt, að það væri ckki
hlaupið að því að yfirgefa allt í skyndi
— atvinnuna, heimilið ... Og hvert
gátu þau flúið? Á hverju áttu þau að
lifa?
— Þegar maður lifir i þjóðfélagi
verður maður að sætta sig við lög
þess þjóðfélags ... enginn kemst hjá
því. Og kannske getur ræst úr þessu
á besta liátt, Inga. Við höfum ættleitt
hann á löglegan hátt, og það er ekki
hægt að taka hann of okkur formála-
laust. Og við skulum berjast fyrir að
missa liann ekki.
Dagarnir liðu. í hvert skipti sem
Imga sá póstinn kom hjólandi fékk
hún kvalir fyrir hjartað af angist.
Ef hann fór fram hjá húsinu létti
henni og henni fannst auðveldara að
draga andann. Húsverkin urðu auð-
veldari og vonarneisti kom fram í
henni. Kannske ... ?
En þessi ihugarhvíld var aldrei löng.
Angistin og kvíðinn lét hana ekki
lengi í friði. Hún kveið fyrir nótt-
inni, þá lá hún andvaka með þurr,
táralaus augu og hlustaði á rólegan
andardrátt Franz, sem svaf við hliðina
á lienni.
Þegar hún sá sitt eigið andlit í spegl-
inum, fannst henni hún vera orðin
gömul og visin. En þegar Toni var
r.ærri gerði hún sitt itrasta til ])css
að sýnast glöð, því að hún var lirædd
um að annars mundi thann taka eftir
raunasvipnum, og fara að spyrja hana
um eitthvað, sem hún vildi ekki svara.
Að öðru leyti gekk lífið sinn vana-
gang. Daglega venjan varð að haldast.
Hún varð að hirða um Toni, koma
honum í skólann á morgnana, líta eftir
fötunum lians, bugsa um matinn, og
ÁRIÐ 1936 fór ég til Spánar. Ég ferð-
aðist um landið þvert og endilangt,
því að mig langaði til að kynnast því
að 'gagni. Og mér gafst tækifæri til
þess, því að þegar ég var nýkominn
byrjaði borgarastyrjöldin þar ... En
hún er alveg óviðkomandi því, sem
ég ætla nú að segja frá.
Eitt kvöldið sat ég með nokkrum
kunningjum mínum á vinstofu í Bil-
bao. Við höfðum verið að tala um
borgarastyrjöldina og um kvikmyndir
og loks hafði talið borist að mjög
spánsku efni: nauta-atinu. Vinir mín-
ir öskruðu sig hása af hrifningu yfir
nautabönunum og töldu þá goðum-
borna. Loks gekk þetta alveg fram
af mér.
— Fari það í hclvíti! öskraði ég.
— Ég skal.taka að mér að kljást við
eitt af þessum nautum sjálfur! sagði
ég dólgslega en hinir ráku upp skelli-
hlátur.
— Gott og vel! Hverju eiguiri við
að veðja?
Okkur kom fljótlega saman um það.
— Hundrað dollurum, ef þú þorir.
— Ágætt. Ég geng að þvi.
Svo var ákveðinn dagurinn, er ég
skyldi heyja einvígi við bolann.
Þénnan dag var steikjandi hiti. Það
var líkast og liringsviðið væri glóandi
og svitinn bogaði af mér. Nokkrir
áhorfendur höfðu heiðrað mig með
nærveru sinni, en það kom á daginn
að þeir voru allir vinir eða vina-vinir.
stundum hjálpaði hún honum með
lexíurnar.
Þegar hann liljóp út til að leika sér
við félaga sína, setti stundum að henni
þá tilhugsun, að nú mundi hann ekki
koma aftur. Að henni — hinni kon-
unni, sem ógnaði henni eins og nakið
sverð — mundi skjóta upp og hún
mundi finna Toni og hafa hann á burt
með sér með vaidi. Kaldur sviti spratt
út á henni þegar hún var að hugsa
um þetta. Hún varð að taka á öllu
sínu sálarþreki til að stilla sig um
að hlaupa út og ná i Toni og fara með
hann heim.
Framhald í næsta blaði.
Vegna hitanna sem gengið höfðu hafði
ekki verið eitt einasta nauta-at alla
vikuna.
Ég hafði oft komið á nauta-öt í
Mexico áður. Svo að mér var þetta
ekkert nýnæmi. En til frekari full-
vissu hafði ég fengið kunnáttumann
til að kenna mér að nota korðann og
rauðu duluna. Og nú var komið að
því að ég átti að ganga undir blakt-
andi fánum og með sigurvegarabrosi
yfir sviðið ... Ég þóttist viss um
sigur og kveið ekkert fyrir því sem
koma skyldi.
Og allt í einu var ég kominn á leik-
sviðið. Þegar ólmur bolinn kom æð-
andi inn fór ég að skjálfa i hnjálið-
unum. En eftir nokkrar sekúndur
hafði ég náð valdi á mér aftur og nú
hófst leikurinn ...
Ég notaði rauðu duluna eins og mér
hafði verið kennt, og bolinn var æf-
ur. Hann kom vaðandi að mér og
setti undir sig hausinn og — ég hopp-
aði út á hlið. Þetta endurtókst nokkr-
um sinnum. Ég fór að verða öruggari
og djarfari. 1 rauninni þótti mér
skrambi gaman að þessum leik, og ég
var ekki i neinum vafa um að ég
mundi liafa betur.
En dag skyldi að kveldi lofa ...
Enn einu sinni gckk ég fram og lækk-
aði korðann. En þá tók bolinn kast
út á hlið og setti undir sig hausinn
og æddi beint á mig. Ég sá skrokkinn
Framhald á bls. 14.
Orson Welles
leikarinn og leikstjórinn, rithöfundurinn og ævintýramaðurinn,
segir hér frá því er hann freistaði gæfunnar sem nautabani á Spáni.
Vitið þér...?
að gorillahúsbóndinn sefur ekki
hjá fjölskyldunni?
Hann byggir flet lianda kerlingunni
og ungunum uppi í tré, en sjálfur ligg-
ur hann fyrir neðan tréð og heldur
vörð.
að verkamenn í nitroglycerin-
gerðunum sátu á einfættum stól
um áður fyrr?
Vegna þess að sprengihættan var
mikil af nitroglycerini varð ávallt að
vera á verði og þeir sem sátu við
ofnana máttu ekki sofna. Þess vegna
voru þeir látnir sitja á einfættum stól-
um, svo að þeir skyldu detta og vakna
ef þeir sofnuðu.
V0 4.O I
að vasaklúturinn er ítölsk upp-
götvun?
Fyrir rúmum 400 árum tók ung
itölsk stúlka upp á því að nota vasa-
klút. Þetta vakti athygli og vasaklút-
arnir komust brált i tisku meðal
heldra fólksins og ástundað að hafa
þá sem fínasta. Svo fór alþýðan að
nota vasaklúta líka, en það vakti
gremju hjá aðlinum, og í sumum lönd-
um var lagt bann við þvi að óbreyttir
borgara notuðu vasaklúta!