Fálkinn - 30.03.1956, Blaðsíða 13

LITLA SAGAN.
Sílfurshdlin
MorgunverðarborðiS var girnilegt á
að líta, með stóra kínverska blóma-
glasið fullt af rósum. Jafnvel kanarí-
fuglinn í búrinu við gluggann liéll
upp á daginn, með því að tista í sí-
fellu.
Þau sátu andspænis hvort öðru,
yfirlætislausi granni maðurinn með
gráa bárið, sem var farið að þynnast,
og konan hans með milda, vinalega
augnaráðið.
Kannske þeir gefi honum silfurskál,
hugsaði frú Bennet með sér, þegar
hún var að hella í tebollana. Kín-
verska klukkan var auðvitað faileg,
þau höfðu átt hana lengi og þólti
vænt um hana. En frúin hafði iiugsað
sér að seta hana á annan, síður áber-
andi stað, ef allt gengi að óskum.
Hún hafði einstöku sinnum minnst
á þetla við Henry, og hann hafði alls
ekki talið ])að óhugsandi.
Silfurskál.
Sú mundi nú sóma sér, full af blóm-
um, sérstaklega rósum úr garðinum
þeirra.
Frú Bennet hjó kollinn af egginu,
það var hvítt. Bennet hjó aftan af
sinu, brúna. Hún gaf honum alttaf
brúnt egg, því að það þótti honum
best. Það þótti henni líka, en svona
cr það nú alltaf.
Hún leit rannsakandi augum á
manninn sinn, svo að lítið bar á. Hann
leit verulega vel út, fannst lienni, í
r.ýja svarta jakanum og með gráa
silkislifsið. Enginn mundi halda hann
07 ára, — hann virtist í rauninni tiu
árum yngri.
Þeim var báðum órótt innanbrjósts,
i tilefni dagsins.
— Að hugsa sér, að það skuli vera
50 ár siðan, sagði liún og leit út um
gluggann á grátt loftið fyrir utan.
Henry kinkaði kolli. — Já, maður
getur varla trúað þvi, en í rauninni
er þetta ekkert einsdæmi. En augun
i honum ljómuðu, þau sögðu allt ann-
að. Gat hann ekki verið upp með sér
af að hafa verið svona lengi starfs-
maður hjá sömu húsbændum?
Fimmtíu ár á sama stað — frá sendli
til skrifstofustjóra.
Henry Bennet mundi ennþá þegar
Thomas Davenbort — eldri forstjór-
inn — var gerður meðeigandi í fyrir-
tækinu. Síðar varð hann forstjóri. En
fyrir tveimur árum dó iiann.
Og nú var Thomas Davenport yngri
forstjóri. En Henry Bennet mundi svo
langt aftur í tímann, að unga fólkið
í fyrirtækinu leit nánast á hann sem
gamlan mann.
Davenport & Co. voru vinnuveit-
endur Henrys. En firmað var honum
miklu meira virði en það. Það var
honum eins konar trúarjátning og
hagur þess var honum það mikils-
verðasta í lífinu.
Þegar Henry nefndi orðið „firma“
varð röddin hátíðleg.
Lestin brunaði ískrandi út úr jarð-
göngunum og tók kippi er hún nam
síaðar á stöðinni. Henry fór af. í bug-
anum hafði hann hvað eftir annað
útmálað, hvað mundi ske þegar liann
kaémi á skrifstofuna í dag. Hann hafði
meira að segja búið sig undir að halda
FÁLKINN 11
* Tísftuit)ifi)dir '★
-------------------------1
svolitla ræðu — ekki fyrir sjálfum
sér fyrir langa og trúa þjónustu —
lieldur auðvitað fyrir firmanu.
Meðan hann var í lyftunni gat hann
ekki annað en furðað sig á hve það
færi leynt, sem átti að gerast í dag.
Hann liafði ekki heyrt nokkurn mann
minnast á það einu orði. Það var auð-
séð, að allt átti að koma flatt upp á
hann. Jú, hann skyldi leika sitt hlut-
verk og láta sem allt kæmi flatt upp
á sig.
Alveg eins og mörg þúsund sinnum
áður settist Henry Bennet við skrif-
borðið sitt í horninu stundvíslega kl.
0.30 og fór að vinna.
Thomas Davenport var vanur að
koma klukkan tíu. En í dag var klukk-
an nærri því ellefu þegar hann gekk
gegnum ytri skrifstofudyrnar, mutdr-
aði „góðan daginn“ og hvarf inn i
skrifstofuna sína.
Thomas var af þeirri manntegund,
sem liefir gaman ;.f að gera sér glatt
kvöld á veitingahúsum, og í nótt hafði
hann ekki komist i rúmið fyrr en
seint. Hann hafði líka drukkið all-
fast, svo að hann var slæmur í höfð-
inu.
Klukkan 12.30 heyrðist ólundarieg
rödd hans aftur, er hann fór út og
sagði: „Ég kem aftur klukkan 14. Það
var vandalaust að sjá að Davenport
var í slæmu skapi.
Þegar Henry fór í hádegisverðinn
var hann í einkennilegu skapi.
Frannni í fatageymslunni var unga
fólkið að tala um getraunir. Enginn
tók eftir að Henry var daufur i dálk-
inn.
Þessi hátíðisdagur hans var ekki
eins og hann átti að vera. Hann fann
það núna, og þess vegna iiafði hann
enga matarlyst.
En það var ekki fyrr en klukkan
var orðin 17 að Henry varð að horf-
ast í augu við sannleikann: Þetta varð
enginn hátíðisdagur! Enginn hafði
munað daginn — allir gleymt honum.
Engum hafði dottið i hug, að svona
dagur gæti verið til í ævi Henrys.
Þessi dagur, fimmtíu ára afmæli hans
hjá sama firmanu, hafði iiðið ná-
kvæmlega eins og allir aðrir dagar.
Gat þetta verið liugsanlegt?
Bóklialdarinn lokaði stóru bókun-
um sínum og lét smella i. Einhver
læsti peningaskápnum blístrandi. Og
svo — var skrifstofan tóm. Allir voru
farnir.
Henry sat um stund við skrifborð-
ið sitt. Og nú komu tárin fram í aug-
un og hrundu niður kinnarnar.
Væri mögulegt að fá grafið á þessa
silfurskál strax? spurði Henry gull-
smiðinn. — Það á að vera tækifæris-
gjöf. Og Henry liorfði á silfurskálina,
sem stóð á glerborðinu. Hún var fal-
teg og gljáandi.
Nei, það var ekki liægt að fá grafið
á hana strax. Jæja, liugsaði hann með
sér, — þá tek ég hana eins og hún er.
Henry Bennet mundi ekki til að
hann hefði nokkurn tima logið að
konunni sinni. Og nú ætlaði liann
að gera það í fyrsta skipti. Hann ætl-
aði að segja henni, að firmað ihefði
óskað þess að hann samþykkti fyrir-
fram hvað ætti að standa í skálinni,
áður en það væri grafið. Því mundi
luin trúa. Og svo gæti hann farið með
silfurskálina og látið grafa á hana
síðar.
Klukkan var nærri því 19 þegar
hann kom heim og sá Mary i dyrun-
um. Hún stóð þar og beið með stóran
Framhald á bls. 14.
Lanivill Cartille hefir af litlum efn-
um búið til reglulega laglegan kjól.
Efnið er grásprengt tweed og sniðið
svo einfalt sem mögulegt er. Það sér-
kennilega við kjólinn er leðurbeltið
sem kemur fram hingað og þangað
bæði fyrir ofan og neðan við mittið
sem nú er á sínum rétta stað. Örlítill
klútur og tambúrinhattur fer vel við
kjólinn.
DIOR SÝNIIÍ HÉR mjög einfaldan
kjól úr kastaníubrúnu ullarefni, æski-
legan undir úlsterinn eða pelsinn.
Hann er alveg skrautlaus og hann
grennir. Sjáið hálsmálið.
Það eru til margar skinneftirlíkingar.
Það ætti því ekki að vera erfitt að
ná sér í eina samstæðu sem þessa.
Skinnhúfan situr vel á höfðinu þótt
hvasst sé og handskjólið skýlir vel.
Þetta sett er úr vselot, en það má nota
ódýrara efni með góðum árangri.
Vito Cavello frá Mílano hefir búið
þetta pils til fyrir einhverja mjög ó-
feimna stúlku, því það munu ekki
margar sem vildu sýna sig í því. Pilsið
er úr tafti með myndum úr svörtu
flaueli og rauðum rokokoslaufum og
notað við svarta flauelsblússu.
Nonni hafði komist í púðursykiu’-
skálina og étið upp úr henni og fékk
kvalir í magann. Þegar manirna hans
kom heim stendur liann úti í horni
ráfölur.
— Mamma, ég er búinn að fá syk-
ursýki!