Fálkinn - 18.05.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
... Ég hefi aldrei vanið mig á að nota óþarfa orð, Esther
Qestur kom
AÐ var undarlegt hvernig gamla
myndin liafði dregið athygli
liennar að sér upp á síðkastið. Alveg
eins og hún væri að reyna það. Þeg-
ar hún var að taka til í herberginu
sínu á morgnana, áður en lnin fór á
skrifstofuna, tók hún stundum ljós-
myndina og stakk lienni bak við speg-
ilinn yfir arninum. En þegar 'hún kom
'heim, seinni partinn, var myndin oft-
ast dottin niður á arin-hilluna, alveg
eins og liana langaði til að segja lienni
eitthvað.
Einu sinni lá við að hún fleygði
henni í eldinn, í vonskukasti, en hún
hætti við það. Hún tímdi ekki að farga
myndinni, — og hún gat ekki heldur
afmáð endurminninguna — þó að lið-
in væru átta ár síðan.
Esther tók myndina og starði á
liana. Og myndin starði á móti —
ögrandi. Augun voru óeðiilega hjört
í sóibrenndu andlitinu, og skuggi af
brosi lék um þunnar og næmar var-
irnar.
Yfir þvera myndina var skrifað:
Alltaf jafn ertinn. Trúðu honum
ekki. Greg.
En það var einmitt það, sem hún
hafði gert — hún hafði trúað honum.
Jafnvei þegar hann fór að heiman
fyrirvaralaust og sagði kæruleysis-
lega: -— Á morgun fer ég til Suður-
Ameríku —- og svo hafði iiann farið,
á 'ljótu, gömiu vöruskipi — jafnvel
þá hafði hún treyst honum.
Greg var einn af þessum háu,
þreknu mönnum, sem maður fær ó-
sjálfrátt traust á — hann virtist svo
heili. Enginn nema hún sjálf vissi,
hvað það hafði kostað hana, þegar
sannleikurinn rann upp fyrir henni.
Fyrst liðu langir mánuðir, sem hún
beið eftir að hann sýndi eitthvað lífs-
mark á sér. Og svo kom bréfið um
langferðina — og nieð niðurlagsorð-
unum: Þinn, eins og alltaf, óvirðingar-
fyllsti Greg.
Og eftir þetta bréf hafði lnin ekki
heyrt eitt orð.
Klukkan í kirkjuturninum sló hálf-
níu. Esther deplaði tárvotum augun-
um og stakk myndinni bak við speg-
ilinn. Svo tók lnin af borðinu, sótti
kápuna i klæðaskápinn og fór í hana
fyrir framan stóra spegilinn í gang-
inum.
Andlitsdrættirnir voru hreinir og
reglulegir, augnabrúnirnar stórar og
hárið dökkt með ennistopp. Þetta var
ekki „fallegt andlit“ sem kallað er, en
ef meira fjör hefði verið í því, mundi
manni hafa fundist stúlkan falleg. Hún
var há vexti, bein, en of mögur. Og
þó hún væri ekki nema 28 ára fannst
henni hún vera miklu eldri.
Klukkuna vantaði kortér í níu þeg-
ar liún var tilbúin. Hún slökkti á raf-
magnsofninum, tók töskuna sína og
fiýtti sér út. Smith-systurnar, sem
áttu ihúsið kölluðu „góðan daginn“ á
eftir henni þegar hún liljóp niður
dyraþrepin. Þær sögðu eitthvað meira,
en Esther gaf sér ekki tima til að
staldra við.
Þetta var grákaldur morgunn, eins
og oft síðla í október. Ryk og visið
'lauf þyrlaðist í loftinu og göturnar
fullar af fólki, sem var að flýta sér i
vinnu.
Á báðar liliðar henni í troðfullum
strætisvagninum stóð þetta sama
fólk og vant var og hékk í stroffun-
um eða Ias blöð annarra yfir öxl.
Þegar hún kom að biðstöðinni sinni
olnbogaði hún sig út í haustloftið. Eft-
ir tvær mínútur opnaði hún stóru
glerhurðina hjá Cumber & Bricnell.
Það var gömul og góð málaflutnings-
stofa.
Yfirfulltrúinn, Burnaby gamli, mag-
ur og visinn, brosti lilýlega tli hennar
þegar hún kom inn. — Góðan dag,
ungfrú Farlane.
Hún hengdi hattinn og kápuna í
skápinn og settist við skrifborðið
sitt. Þessi föstudagsmorgun var alveg
eins og aðrir fösludagsmorgnar.
Henni tókst aldrei að gera sér grein
fyrir, livers vegna allt ]iað, sem gerð-
ist þennan dag, kom henni svo ger-
samlega á óvart. Þegar sendillinn kom
inn og sagði, að maður væri úti í bið-
stofunni, sem vildi tala við liana, gat
hún ekki látið sér detta í hug hver
væri að spyrja eftir henni. Henni
fannst Hklegast að þetta væri mágur
hennar, sem hafði ýmiss konar við-
skipti við stofnunina, og svaraði að
hún skyldi koma undir eins og hún
hefði skrifað þrjú áríðandi bréf, sem
ekki mættu bíða.
Klukkuna vantaði kortér i eitt þeg-
ar hún loksins kom fram í biðstofuna.
Henni fannst hún ætla að verða að
steini þegar hún opnaði dyrnar. —
Greg! Hún tók öndina á lofti. Það lá
við að hún hljóðaði.
Hann stóð upp, en sýndi ekki á sér
snið til að færa sig nær henni. Stóð
kyrr og brosti til hennar. — Góðan
heim
daginn, Esther! sagði hann eins og
þau liefðu sést i gær.
Hugur hennar reikaði víða meðan
hún var að reyna að finna eitthvað
til að segja. En hún gat ekki komið
upp nokkru orði, heldur stóð hún og
horfði á liann cins og hún sæi aftur-
göngu. — Hvers vegna ertu komin?
sagði lnin loksins.
Hann svaraði ekki. — Farðu í káp-
una þina, við skulum koma út að
borða, sagði hann rólega.
Þegar hún andmælti þessu kom
liann að henni og tók hendinni á öxl
hennar. Hann laut fram og kyssti
hana laust á kinnina. — Farðu nú í
kápuna, sagði hann.
Hún var skjálfhent þegar hún var
að fara í kápuna, og meðan hún var
að laga á sér hárið mættust augu
þeirra í speglinum. Hún sneri sér
ósjá'Ifrátt við og gekk til hans. — Ég
get varla trúað sjálfri mér, að þú sért
kominn aftur, sagði lhin brosandi. —
Það er svo hræðilega langt síðan ...
Hann brosti aftur og kyssti höndina
á henni.
EFTIB að þau voru sest andspænis
hvort öðru í veitingasalnum skildist
henni að þetta var ekki draumur.
Greg hafði breyst, en samt var hann
sá sami. Hann virtist enn þreknari
en hann hafði verið forðum, og hend-
■urnar og röddin nokkru grófgerðari,
og í ósamræmi við snyrtilegu mál-
saumuðu fötin sem hann var í.
Hún gat ekki haft augun af honum.
Hjarta liennar var gagntekið af þakk-
læti yfir kraftaverkinu semhafði gerst,
— en endurminningin um öll vondu
árin voru eins og stífla, scm byrgði
gleðinni útrás. Kæruleysi hans og
gersamleg vöntun ábyrgðartilfinning-
ar særði hana, eins og snert væri við
opnu sári.
Loks gat hún ekki dulið beiskjuna
lengur. — Þú heldur sjálfsagt að þú
getir komið til mín aftur jafn tilfinn-
ingalaus og þegar þú fórst frá mér
fyrir átta árum, sagði hún. En það er
ekki liægt, Greg. Ilvers vegna komstu
yfirleitt aftur? Ég hélt að þú værir
dáinn. Ég vonaði að þú værir dáinn.
Hann svaraði ekki en benti þjón-
inum og fór að panta. — Tómatsúpa?
Og á eftir — hverju liefurðu lyst á,
Esther?
— Ég hefi ekki lyst á neinu. Heyrð-
irðu ekki hvað ég sagði? Ég vonaði
að þú værir dauður! Röddin titraði
af bældri reiði.
Greg svaraði rólega: — Gefið þér
okkur tvo bauta með sveppum. Og
svo rjómaís á eftir. Hafið þér vin-
skrána?
Honum varð litið til liennar og sá
heiftina í augunum. — Eins og þú
sérð þá er ég ekki dauður ennþá,
sagði liann og hló. — Ég hefi blátt
áfram ekki efni á því. Ég á svo margt
ógert. Meðal annars verð ég að eignast
fjölskyldu.
— Ég er tuttugu og átta ára, sagði
hún ósjálfrátt.
— Ég veit það. Eg kann að telja.
— Ó, það er svo likt karlmönnun-
um að 'halda að hægt sé að taka í
þráðarspottann þar sem maður sleppti
honum, og láta eins og ekkert hefði
í skorist. Þér hefir auðvitað ekki dott-
ið í hug, að annar maður væri kominn
i leikinn, eftir öll þessi ár?
— Nei, í rauninni ekki, svaraði
hann rólega og íbygginn.
Hana sárlangaði til að hrópa: —
En það er annar maður i leiknum!
Hana sárlangaði til að dengja þessari
lygi á liann — til þess að sjá hvort
borginmennska hans fengi ekki áfall.
En i staðinn yppti hún öxlum. —
Það er rétt hjá þér, það er enginn
annar i leiknum.
Greg hélt áfram að masa, rólega,
nieðan þjónninn var að ná í súpuna.
— Ég hefi verið heima í þrjár vikur
samtals. Hefi verið að leita að þér
allan þann tíma, en fann engin spor.
Ég hefi komið á alla staðina, sem við
vöndum komur okkar á í gamla daga.
Vissi ekki einu sinni að þú ...
— Hvernig áttir þú að vita um mig,
úr þvi að þú skrifaðir aldrei, tók hún
fram í. — Ég fékk ekki nema þetta
eina bréf og vissi ekki heimilisfangið
þitt. Ilvers vegna skrifaðirðu ekki?
— Þú veist að bréfaskriftir liafa
aldrei verið mín sterka hlið. Hvað
á maður við pappirsblað að gera, þeg-
ar maður þarfnast lifandi konu með
holdi og blóði?
Hún leit snöggt til hans, og fyrst
nú var liægt að sjá eitthvað sem líkt-
ist viðkvæmni i augum hennar, en
röddin var ennþá þrungin fyrirlitn-
ingarhreim. — Þetta er likt karlmönn-
unum. Þeir hafa ekki snefil af til-
finningu eða nærgætni. Skilurðu ekki
hve mikils virði bréfin þín mundu
liafa verið mér, jafnvel þó að þú sakn-
aðir ekki neins, þó að þú fréttir ekki
af mér?
— Það var ekki að tala um að sakna.
Það hefði ekki verið nein uppbót —
ég hefi aldrei gert mig ánægðan með
það næstbesta. Halló, þjónn! hvar er
vínskráin? Annars skiptir það ekki
máli, koniið þér með hálfa flösku af
rauðvíni.
— Þú veist alltaf hvað þú vilt, er
það ekki. Þú ert aldrei í vafa?
— Ekki aðeins það, svaraði hann
um það. — Ég er vanur að fá það
sem ég vil líka. Eftir örlitla stund
hélt hann áfram, og nú var röddin
gerbreytt. — Heyrðu, Esther! Ég á
skemmtilegasta húgarð, sem hægt er
að hugsa sér, suður undir Andesfjöll-
um. Þar á ég yfir tuttugu þúsund
skepnur, og talsverða fúlgu í bankan-
um. Húsið er tilbúið til að taka á móti
þér — nema innbúið, sem ég vil helst
að þú veljir sjálf. Þetta er góð jörð,
Esther, og úrvals gripir. Ég hefi lagt
mikið á mig til að koma þessu fram.
Líttu á þessar!
Hann rétti sterklegar hendurnar
fram á borðið og lét lófana snúa upp.
Þeir voru iharðir og með siggi. — Ég
liefi unnið sem luireki fyrir fimmtán