Fálkinn - 18.05.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
dollara á viku og sofið í bragga. Ég
hefi rekið nautgripahópa yfir öræfi,
verið hálfdauður af þorsta, og ég hefi
legið liti i versta byt, sem komið hefir
í manna minnum! Eftir nokkur ár
fór ég að færa mig suður á bóginn
og ég sparaði hvern eyri til þess að
gela keypt mér gripi og borga beitar-
toll, í staðinn fyrir að láta gripina
ganga á afréttunum, þar sem beitin
var verri. Og loks hefi ég fengið það
sem ég óskaði mér: mína eigin jörð.
Hann þagði um stund. — Ég vil ekld
segja að ég hafi alltaf verið að hugsa
um ])ig, hélt hann áfram. — Ég hafði
ekki tíma til að liugsa um annað en
vinnuna. En þú varst þar, Esther,
jafnvel þó að þú værir oft bak við
ýmislegt annað. Og þegar ég hafði
undirbúið allt handa þér, kom ég aft-
ur til að sækja þig. Þér finnst að ég
hafi ekki tekið endurfundi okkar nógu
hátíðlega. En þú ættir að vita hve
hræddur ég hefi verið, þegar dagur
leið eftir dag án þess að ég gæti
fundið þig.
Hann tók um böndina á henni og
sagði innilega: — Ég hefi meira að
segja pantað farrými handa okkur á
skipinu, sem siglir í kvöld. Ég liafði
vitanlcga hugsað mér að við giftumst
áður en við færum. En sá þáttur í
áætluninni er nú farinn forgörðum,
úr því að ég var svona lengi að finna
þig. Ég hafði ekki haldið að það tæki
svona langan tima. Ég verð að fara í
kvöld, hvað sem öðru líður, en þú
gefcur komið á eftir mér með næsta
skipi. Það er þetta sem ég verð að
biðja þig um svar á.
ESTHBR var svo reið að orðin foss-
uðu út úr henni. — Hvernig dirfist
þú? Þú leyfir þér að stinga upp á
þessu eins og það væri sjálfsagður
hlutur. Hvernig dirfist þú að koma
eftir öll þessi ár og telja sjálfsagt að
ég bíði og þakki fyrir að láta hirða
mig eins og ferðatösku, sem hefir
gieymst — já, einmitt eins og ferða-
góss, sem hefir verið sett i geymsiu?
Þér datt ekki í hug að þetta ferðagóss
hefði mannlegar tilfinningar, að það
væri að farast af sorg og voniausri
þrá, viku eftir viku, mánuð eftir mán-
uð og ár eftir ár ...
— Esther, hlustaðu á mig ...
— Segðu ekki eitt einasta orð! Ég
vil ekki hlusta á þig. Ég var svo
lieimsk að gera það einu sinni, en
ég ...
— Hættu þessu, Estherl Þú verður
að blusta á mig. Þú þekkir mig —
þú veist að ég mátti til að fara, forð-
um. Ég varð að komast burt. En ég
sagðist koma aftur til að sækja þig,
og það hefi ég gert. Og þú lofaðir að
bíða.
— En svo liðu átta ár, svaraði hún.
— Átta ár! Enginn hefir rétt til að
láta stúlkuna sína bíða svo lengi. En
þessi ár liafa varla verið þér löng.
Þú upplifðir alltaf eitthvað nýtt á
nýjum stöðum. En ])að gerði ég ekki.
— En þú lofaðir að bíða, sagði
hann aftur.
Allt í einu komu tárin fram í augun
á henni. Hún hafði rcynt að borða
matinn, sem var á diskinum hjá henni,
en hún var með velgju og gat ekki
komið niður nokkrum bita. Hún ýtti
diskinum frá sér og stóð upp. —
Klukkan er tvö. Ég verð.að fara aftur
á skrifstofuna.
— Esther, sagði hann biðjandi.
— Nei.
Greg stóð upp lika. Hann stóð i
veginum fyrir lienni, svo að luin varð
að hlusta á það sem hann sagði.
— Þú getur fengið umhugsunartíma
til klukkan sjö í kvöld. Síðasta iest
sem nær skipinu i höfn fer klukkan
kortér yfir sjö. Ég skai liringja heim
til þín frá brautarstöðinni klukkan
sjö. Ég fékk simanúmerið þitt á skrif-
stofunni. Ef þú segir já, þá fer ég
glaður til baka. Ég skal undirbúa allt
syðra, svo að við getum gifst undir
eins og þú kemur. Ef þú segir nei —
þá skal ég ekki spyrja þig oftar. Og
þá skeður það í fyrsta sinn á ævinni,
að ég fæ ekki framgengt því sem ég
vil.
— Það væri það besta, sem komið
gæti fyrir þig! sagði hún beisk. —
Og þú getur sparað þér að síma til
mín, því að þú liefir fengið svarið.
Vertu sæll, Greg! Hún rétti honum
höndina.
Hann rétti ekki fram höndina á
móti. — Þú getur sagt það þegar ég
síma.
— Eins og þú vilt. Orðin voru eins
og svipuhögg. Hún leit á hann um
leið og fann yl fara um sig þegar hún
sá að hann kenndi til undan orðunum,
þó að hann færi dult með það. Henni
þótti gott að hann skyldi hafa komið,
svo að hún fékk tækifæri til að liefna
sin.
En gleðin var stutt. Þegar hún sá
að hann kenndi til þá fann hún til
sársauka um leið, og hún fann að hún
elskaði hann og mundi alltaf elska
hann.
Hann rétti fram höndina eftir hatt-
inum sínum en hún varnaði honum
og sagði: — Fylgdu mér ekki á skrif-
stofuna. Ljúktu við að borða matinn
þinn.
— Eins og þú vilt, sagði hann í sama
tón og hún hafði talað, og lét hana
fara sina leið.
Hún var í eins konar millibils-
ástandi er hún gekk á skrifstofuna
aftur. Hún var komin nær alla leið
þegar hún tók eftir að hún hafði
gleymt að ihneppa að sér kápunni. Og
hún iiafði ekki fundið til kuldans.
NYRSTI SKÓLI í HEIMI.
í Tuktoyaktuk á norðurskautssvæði
Kanda er ríkisskóli, sem mun vera
sá nyrsti í heimi. í „Tuk-tuk“ skól-
Hún fann yfirleitt ekki ncitt. Hún
var algerlega lömuð.
Og svona var hún áfram. Hún sat
og skrifaði en það var ósjálfrátt. Hún
var búin með það sem liún þurfti
að gera, fyrir klukkan sex, og hefði
getað farið. En i stað þess að flýta
sér að komast af stað, eins og hún
var vön, fór hún að dútla við hitt
og annað — skipta um litarband á
vélinni og vökva blómin.
Hún fór seinust af skrifstofunni. Á
biðstöðinni var fullt af fólki. Fólk
ýtti og tróð sér áfram og tvisvar varð
hún eftir af vagni. Hún hallaði sér
upp að húsveggnum og lagði aftur
augun. Klukkan yrði áreiðanlega yfir
sjö þegar bún kæmi heim.
Greg mundi síma árangurslaust.
Önnur hvor Smith-systirin mundi
svara: — Nei, hún er ekki komin
lieim ennþá. Við búumst við henni
á hverju augnabliki ...
Þegar hún var loksins komin í
strætisvagn kvaldi hún sig til að rifja
upp atvikin í daglegu lifi sinu. Það
var eins og allt þetta smávægilega,
sem hún hafði haft gaman eða leið-
indi af, tæki á sig vofulijúp og grát-
bændi liana um að fara ekki frá sér.
Ó, bara að hann hefði ekki komið
tii baka. Hvers vegna finn ég ennþá
augnaráðið hans, varirnar, sterku
hlýju hendurnar? Farðu, Greg —
lofðu mér að vera í friði!
ESTHER taldi víst að klukkan væri
að verða sjö þegar hún kom fyrir
liornið, og þegar hún leit á kirkju-
klukkuna fékk hún staðfestingu á því.
Hana vantaði tvær mínútur. Hún
greikkaði ósjálfrátt sporið, þó að hún
ætlaði sér það ekki. — Ég vil ekki
flýta mér, sagði hún við sjálfa sig,
en það stoðaði ekki. Hún gekk liraðar
og liraðar og loks hljóp liún við fót.
Hún hafði hjartslátt og andlitið var
fölt. Þegar hún hljóp upp stigann sló
klukkan sjö og í sömu andránni
hringdi síminn. Hún stakk hendinni
í vasann til að ná í lylcilinn.
anum eru fimmtíu lítil eskimóabörn,
sem eru öll vel að sér i ensku og
ýmsum fleiri námsgreinum, sem kana-
diskum börnum eru kenndar. Aðeins
Henni fannst hjartað ætla að
springa. Fingurnir þukluðu. Lykill-
inn var ekki í vasa hennar!
Síminn hringdi aftur. Hvers vegna
svöruðu gömlu könurnar ekki? Hún
studdi fingrinum á dyrabjölluna og
hringdi. Hvers vegna var ekki lokið
upp fyrir lienni?
Hún hafði ekki séð miðann á hurð-
inni fyrr en nú: „Til mjólkurpóstsins:
Þurfum enga mjólk fyrr en á mánu-
dag!“
Nú skihli hún. Systurnar höfðu far-
ið úr bænum. Þess vegna svaraði eng-
inn í simann, hringingarnar nmndu
kannske halda áfram eina mínútu enn,
og svo þagna — fyrir fullt og allt!
— Guð minn góður! sagði hún upp-
hátt, — lofðu mér að komast inn!
Hún barði á hurðina og hljóp svo út,
með hringinguna i eyrunum, ef ske
kynni að hún rækist á lögregluþjón,
sem gæti opnað fyrir lienni. En hún
sá engan.
Eftir augnablik hættir siminn að
hringja og þá er allt um seinan. Þá
er hann lagður af stað til skips. Og
ég veit ekki einu sinni livað skipið
heitir, eða til hvaða lands það er að
fara. Ég veit ekkert — nema að það
er einhvers staðar í Suður-Ameríku
.— við Andesfjöllin.
Henni fannst annað hljóð komið i
símabjölluna — hún hringdi ekki eins
ákaft og áður. í livert skipti sem
hringdi stóð hjartað í henni kyrrt
af angist — þetta var í síðasta sinn.
En allt í einu datt henni ráð i hug.
Það var gildur inálmlás á liandtösk-
unni hennar og nú mölvaði hún rúðu
og komst út á svalirnar og þaðan inn
í stofuna.
Ef siminn hringdi aðeins cinu sinni
enn mundi hún geta svarað. Hún
hljóp að simanum með blóðugar
hendur, þvi að hún hafði skorið sig
á glerinu, tók heyrnartólið og sagði
með öndina i hálsinum: — Já, ég er
hérna — það er Esfcher ...
Framhald á bls. 14.
einn kennari er við skólann, ungfrú
Eleanor Thompson (hægra megin við
skiltið). Myndin er tekin í frímínút-
um á leikvellinum við skólann.