Fálkinn - 29.06.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
hugsaði ekki um neitt annað. Lyndis bylti sér
í rúminu eins og sárþjáð manneskja, er hún
hugsaði til þess, að Nicholas hafði látið eins
og hún væri alls ekki til. Þar var aðeins Carole.
Lyndis sjálf var aðeins núll frá Nicholas sjón-
armiði, núll sem hindraði um stundarsakir
að hann gæti gifst Carole. Þau áttu að koma
fram sem hjón út á við, því höfðu þau lofað
hvort öðru, en heima fyrir ætlaði hann að
haga sér eins og honum sýndist.
Nicholas var alveg eins og hann var vanur
morguninn eftir. Hann rétti henni brauðið
og smjörið, hæversklega eins og þjónn, og
fór svo að lesa morgunblaðið.
En allt í einu braut hann saman blaðið og
sagði:
,,Við ætlum að halda dansleik, eins og þú
veist kannske. Ég verð að halda veislu fyrir
skyldfólkið, og kynna þig sem lafði Hamalton,
annars fer fólk að búa til slúðursögur. Svo að
það er best að við höldum þetta samkvæmi
sem fyrst.“
Það var ekki laust við að Lyndis fengi
hjartslátt við tilhugsunina um að eiga að
standa andspænis öllu hefðarfól-kinu, sem
Hamalton var í ætt við. Skyldi því falla við
hana? Það var mjög mikils virði, að hún
kæmi því vel fyrir sjónir. Annars brygðist
hún trausti gamla lávarðarins.
Lyndis var mjög þakklát fyrir að gamli
húsbóndinn hennar hafði gert hana að með-
eiganda í arfleifðinni meðan hún væri gift
Nicholas. Það var traust sem hún mat mik-
ils, og hún varaðist að nota meira af pening-
um en henni fannst hún hafa rétt til. En í
þessa veislu mátti vitanlega ekki horfa í skild-
inginn, og meðal annars varð hún að kaupa
sér dýran kjól. Hún valdi sér kjól úr þykku,
hvítu silki — það var svo þykkt að minnstu
munaði að kjóllinn gæti staðið einn, og alsett
perlum og alls konar myndum sem gljáðu og
glitruðu við hvert spor sem hún steig.
Hún varð að tala við Nicholas fyrir dans-
leikinn, en veigraði sér hjá því í lengstu lög,
því að hún vissi að samtalið mundi verða ó-
geðfellt. Hún varð að segja honum, að ef
han ætlaði að bjóða Carole Sheraton í þetta
sinn, þá ætlaði hún að neita að vera viðstödd
sjálf. Hún skildi líka, að Carole vildi fyrir
hvern mun koma í þessa veislu, því að þetta
var veisla, sem talað mundi verða um í allri
London, vegna þess að það var fyrsta veislan,
sem Hamalton lávarður hélt eftir stríðið. Og
Carole var ein af þeim, sem alltaf vildi vera
eins og hundur í hverri hópferð.
En Lyndis vildi ekki upplifa endurtekningu
á kvöldinu forðum. Hún horfði beint í augun
á Nicholas eitt kvöldið er þau voru ein saman,
LEYNIBRAUTIN í LONDON.
Auk neðanjarðarbrautanna í London, sem allir
þekkja er þangað hafa komið, er önnur braut, sem
engin lifandi manneskja ferðast með, en samt er
öllum ómissandi. Það er braut, sem liggur neðan-
jarðar í allar áttir frá aðalpósthúsinu og flytur póst-
inn til smærri pósthúsanna. 1 lestunum er enginn
vagnstjóri heldur er vögnunum fjarstýrt. Á hverri
klukkustund þjóta 40 af þessum lestum um borgina,
og flytja þær samtals 40.000 póstsekki á sólarhring.
Stöðin við aðalpósthúsið er stærðar járnbrautarstöð
og á hinum minni stöðvum er sekkjunum íleygt á
ílutningaband er fiytur þá að lyftunni, sem skilar
þeim upp í pósthúsið. Allt er gert til þess að flutn-
ingurinn sé sem skemmstan tíma á leiðinni.
og sagði með rödd, sem hún fann sjálf að var
óþarflega hörð:
„Ég vil ekki að Carole Sheraton komi á
dansleikinn okkar. Þú verður að velja á milli
hennar og min — að minnsta kosti þetta eina
kvöld!“
Nicholas leit upp, snöggt. En hvað hún var
alvarleg. Hann langaði til að kyssa þykkar
varir hennar, sem titruðu eins og á feimnu
barni. Langaði til að þrýsta henni að sér og
hugga hana með gætni, alveg eins og maður
huggar barn. Lyndis var bæði angurvær og
biðjandi, en reyndi að sýnast reið. Nicholas
átti bágt með að verjast brosi, um leið og
hann svaraði viðstöðulaust:
„Nei, ég hafði heldur ekki hugsað mér
það ...“
Það hafði óneitanlega verið svo margt
skrafað um hann og Carole, að það hefði ekki
verið sæmandi að hafa hana í veislunni, sem
hann hélt til að kynna konuna sína. Og auk
þess — og það var mikils virði — gat það
skaðað mannorð hinnar tilvonandi lafði
Hamalton, og gert erfiðara fyrir um hjóna-
skilnaðinn.
Augun í Lyndis ljómuðu eins og stjörnur.
Nicholas hafði þá sjálfkrafa hafnað því að
bjóða Carole í veisluna. Hver veit nema hon-
um væri farið að leiðast hún? Hver veit ...
Hver veit?
Nú gat Lyndis af alhug helgað sig undir-
búningnum undir veisluna. Henni óx sjálfs-
traust að nýju, hún reyndi margs konar hár-
greiðslulag í ró og næði fyrir framan spegilinn,
en í fjarska heyrði hún til Devons og hins
heimafólksins, sem var önnum kafið við störf
sín.
Lyndis komst að þeirri niðurstöðu að henni
mundi fara best og að það ætti best við kjól-
inn, að hún hefði hárið í spönskum hnút neð-
arlega á hnakkanum.
Svo rann hátíðisdagurinn upp.
Meðan Lyndis var að hafa fataskipti var
drepið á dyrnar hjá henni. Það var Devon,
sem skilaði því til hennar, að maðurinn henn-
ar vildi tala við hana í bókastofunni fyrir
miðdegisverðinn. Lyndis varð órótt innan-
brjósts og hún flýtti sér niður. Nicholas leit
við þegar hún kom inn og benti á stórt skrín,
sem stóð opið.
„Taktu það sem þú vilt nota í kvöld,“ sagði
hann. „Ég sótti þetta í bankahólfið.“
Lyndis tók öndina á lofti þegar hún leit
ofan í skrínið. Þetta var fjársjóður. Á svört-
um flauelsbotninum lágu fjöldamargir dem-
antar, og ýmsir skartgripir voru í sérstökum
öskjum, hver fyrir sig. Lyndis tók sérstaklega
eftir ennisspöng, sem var alsett smarögðum.
„Eru þetta Hamalton-smaragðarnir
frægu?“ spurði hún.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjðri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.