Fálkinn - 06.07.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Systurnar þrjár (frá v.): Eva, Zsa Zsa og' Magda Gabor sjást oft saman í sjónvarpi, glamr-
andi á slaghörpu og gaulandi með.
rúst nokluir hundruð metrum fyrir
ofan skautasvellið. Það voru mörg
elskandi pör, sem röltu þangað neðan
af tjörninni. Þau tritluðu þangað á
skautanefjunum og opnuðu gömlu,
þungu liailarhurðirnar. Og þegar inn
var komið á hellugólfið gátu þau
fundið sér eitthvert hornið til að setj-
ast í og láta sér líða vel. Við Pista
settum alltaf vörð við innganginn, og
hann gaf ákveðið merki ef óvinir —
foreldrar eða aðrir yfirboðarar —
nálguðust Paradís.
Þarna inni í rústunum fundum við
Pisla liorn, sem varð okkar besta at-
hvarf. í því horni kyssti Pista mig í
fyrsta sinn. Það var varfærinn,
snöggur, kaldur og hræddur ... sann-
kallaður ishockey-koss. En mér fannst
hann góður — ég hafði ekkert til
samanburðar þá.
Skömmu siðar barði sorgin að dyr-
um. Á einni einustu mínútu varð ég
kaldlynd, tortryggin og — veraldar-
vön kona. Við vorum i feluleik. Pista
og ég og Kitty, besta vinstúlka mín.
Þegar ég átti að „standa“ fór ég að
leita að Pista og Kitty.
Ég fann þau.
Samkvæmt leikreglunum áttu þau
að fela sig hvort á sínum stað. En
ég fann þau saman, i felum bak við
limgerðið, skammt þaðan sem við
Pista höfðum haft stefnumót. Hann
stóð og faðmaði hana að sér. Það var
hræðilegur fundur.
Pista hvarf úr tilveru minni þá um
vorið. Ég barðist eins og ljón og reyndi
að lialda í hann, en það dugði ekkert.
Pista hvarf og ég helgaði mig blóð-
sugu-hlutverkinu. Ég sá í anda unga
örvæntandi pilta, sem frömdu sjálfs-
morð út af mér, en fólkið var að
furða sig á hvers vegna ég væri svo
köld og hjartalaus. Enginn skyldi fá
að vita að bak við rnína ísköldu feg-
urð barðist svíðandi lijarta, en á það
var um aldur og ævi greypt með eld-
letri: „Pista“!
Adieu, Pista!
UNNIN í EINVÍGI.
Ég varð seytján ára áður en ég upp-
lifði næsta ástarævintýrið, — nú var
það liðsforingi, sem ég ætla að kalla
Ference. Kynni okkar Ferencs voru
svo lik óperettu, að enginn mundi
dirfast að sýna þau á leiksviði i dag.
Ference var jafn vel vaxinn og fal-
legur og hesturinn, sem -hann sat á.
Bláeygur með svart hár, ofurlítið
gránað. Og einkennisbúningurinn hans
var undraverður! Medalíur, axladjásn,
rendur á brókunum, gljáandi reið-
stígvél, sporar, skraddarasaumaður
frakki og strútsfjaðrir.
Ég elskaði Ference og ég held að
hann liafi elskað mig. Okkur kom
saman um að giftast, og ég hafði ein-
sett mér að eignast sex hörn, sveita-
setur og stórhýsi í Budapest. Þegar
ég hugsa til balca til þessa, dettur mér
í hug að þessi áform mín hafi lirætt
af honum að minnsta kosti tvær
medaliur, en hann var hraustur mað-
ur og lét sér hvergi bregða.
Eiginlega hafði ég ekki leyfi til
að vera mcð Ference. Hann var létt-
úðugur, sagði fjölskyldan.
En einu sinni var mér leyft að
hjóða honum í samkvæmi á sveita-
setrinu okkar. Þar var líka ósvikinn
greifi, kunnur maður í ungVersku
samkvæmislífi. Hann liét Joska. Þetta
var í fyrsta skipli sem ég sá Joslca
greifa, og hann var eins og hjól kring-
um mig, upp á ósvikna greifavísu.
Hann sló mér líka óspart gullhamra
og sýndi mér aðdáun
sina í ótal myndum.
Ég hafði gaman
af þessu og mér
datt ekki í hug að
ég brygðist á nokk-
urn hátt tilfinningum
þeim, sem ég bar í
brjósti til Ference.
En hins vegar leit
Ference á málið frá
geróliku sjónarmiði.
Hann skildi astma-
kennda mæði og titr-
andi nasir hans sem
girndarvott, og demdi
á hann litt hæverskri
áminningu, sem greif-
inn auðvitað borg-
aði með vöxtum og
vaxtavöxtum. Rimm-
an harðnaði fljótt og
nú fuku ókvæðisorð-
in eins og skæðadrifa
og báðir voru orðn-
ir sótrauðir í fram-
an. Loks tók Fer-
ence skál með súrum
rjóma og grýtti henni
framan í greifann.
Greifinn rétt úr sér,
tók viðstadda til vitn-
is um að hann hefði
orðið fyrir grófri
vandsæmd og heimt-
aði uppreist.
Einvigið var ákveðið í dögum þrem
dögum síðar, með sverði eða korða
— ekki veit ég liver munurinn er.
Ég gat ekki á heilli mér tekið í
þessa þrjá daga. Hvernig gat ég vitað
hvernig þetta mundi fara- Kannske
mundi greifinn höggva eyrun eða fal-
lega nefið af Ference? Og kannske
höggva hann í tvennt? Ég sá Ference
í anda með sverð á kafi í maganum
og heyrði hann lirópa: — Eva! Eva!
um leið og hann hncig niður stein-
dauður í sólarupprásinni.
Ég var sjúk af angist er ég háttaði
kvöldið fyrir einvígið.
Ég var ekki viðstödd hólmgönguna,
en fréttin var þannig, að Ference
vann mig algerlega, en jafnframt
bjargaði Joska greifi æru sinni. Þetta
kostaði liann ekki nema fáeina dropa
af bláu blóði. Fercnce rispaði liann
í kinnina með sverðsoddinum, og með
því iauk leiknum um leið og hann
byrjaði.
Nú var ég enn fastar tengd Ference.
Hafði hann ekki barist og unnið mig
með sverðinu sinu?
Ference virtist vera margra pen-
inga virði þegar hann var i einkennis-
búningnum sinum. En hann var alls
ekki rikur. Einu sinni þegar ég lá
veik, sendi liann mér blómakörfu, sem
var svo umfangsmikil að taka varð
úr lienni innihaldið til þess að koma
henni inn um dyrnar. Það var ekki
fyrr en seinna að ég komst að því,
að Ference hafði ekki borgað blóm-
in. Pabbi varð að sjá um það fyrir
hann.
Svo kom hann einn daginn með
trúlofunarhring. Það var ljómandi
fallegur hringur og ég fann til mín. En
pabbi var eklci eins upprifinn. Það
kom á daginn að Ference hafði fengið
hringinn til láns og pabbi varð að
borga hann. Og Ference liafði ekki
einu sinni fengið liringinn í gullsmiða-
búðinni, sem liann pabbi átti — ekki
var nú svo vel.
Pabbi hasaðist von bráðar upp á
þvi að borga ástargjafir Ferencs, og
loks bannaði iiann mér að sjá hann.
Nú er langt síðan þetta var, en Fer-
ence skrifar mér bréf ennþá, og ég
svara bréfunum. Efiaust kemur það
stundum fyrir okkur bæði að við segj-
um: „Hugsum okkur að ...“
ÞAR FÓR BRÚÐURIN.
Ég er tvískilin. Gaanla reiptogið
milli heimilisins og framans á mesta
sökina á því að bæði lijónaböndin
mín fóru út um þúfur. Fólk hefir
skrifað mikla lönguvitleysu um þetta
reiptog, en það er staðreynd, sem ekki
verður á móti mælt. Mörgum konum
tekst að sameina þetta tvennt, og
tekst það vel, en það er erfiðara fyrir
leikhúss-, lcvikmynda- og sjónvarps-
konur að gera það, en fyrir flestar
aðrar. Það sem kallað er „eðlilegt
heimilislif" er í raun og veru ógern-
ingur fyrir þann, sem verður að
vinna hér og hvar og alltaf í annríki.
Hjónabönd mín fóru ekki í hundana
af ])vi að ég væri leikkona. Langt
i frá. Þau fóru í hundana af þvi, að
mér tókst ekki að sameina starfið og
lijónabandið þannig, að það fullnægði
bæði manninum mínum og mér.
Ég hitti þann, sem varð fyrri mað-
urinn minn, þegar ég var seytján og
Iiálfs árs. Magda hafði samkvæmi í
Budapest, en ég var ekki boðin. í
staðinn var mér sagt að fara heim
ti! hennar ömmu minnar, þar sem ég
álti að vera tryggð gegn öllum hætt-
uni af ástleitni og kampavíni. Ég var
í hvítum silkikjól, uppháum í liáls-
málið. Ég var orðin skrambi lagleg,
og vissi vel af því sjálf. En annars
var ég fremur ógreind, feimin og fram
úr liófi tilfinninganæm, hugsandi um
sorg og sút aðra stundina en full af
gáska og glensi hina — í stuttu máli:
þroskuð og vanþroska i senn.
Svona var ég þegar ég fór frá
önnnu um kvöldið. Ég hafði einsett
mér að gerast boðflenna í samkvæm-
inu hennar Mögdu. Það gerði ég og
þar sat Maðurinn, hæglátur og hlé-
drægur úti í horni. Eitthvað fleira
fólks nmn hafa verið þarna viðstatt,
en ég fór þvert í gegnum það. Ein-
liver kynnti mig, og undir eins og
hann sagði „gott kvöld!“ var úti um
mig. Þetta var ljóshærður Svíi með
blá augu, yfir sex feta hár.
Ef hann hefði spurt mig strax: —
Viltu giftast mér? er ég viss um að
ég hefði sagt já. Það er sannanlegt.
Þvi að hann bað mín sama kvöldið,
og ég sagði JÁ.
Þá loksins að ég komst heim vakti
ég hana mönnnu, og sagði henni að
ég ætlaði að giftast. Ilún muldraði: —
Farðu að hátta, Eva!
Unnustinn minn var dr. Eric
Drimmer, læknir í þriggja daga heim-
sókn í Budapest. Þaðan ætlaði hann
til Hollywood, því að þar starfaði
hann. Hann hafði verið skilinn að
borði og sæng lengi og var að híða
eftir að fá lagaskilnað. Þegar Iiann
fór frá Budapest vorum við eins og
við hefðum verið trúlofuð lengi.
Framhald í næsta blaSi.
Bóndi nokkur á Liineborgarheiði
kom í lyfjabúðina þar, og vildi fá
blóðsugur. Þær voru ekki til í lyfja-
búðinni, og lyfsveinninn sagði bónd
anum, að hann skyldi reyna að fara
til bæjargjaldkerans. Það gerði bónd-
inn, og spurði í mesta meinleysi hvort
liann gæti fengið blóðsugur þarna.
En gjaldkerinn á Liineborgarheiði
hefir auðsjáanlega verið álika geð-
góður og einn alræmdur gjaldkeri
var i Reykjavik, einu sinni i fyrnd-
inni, því að hann kærði bóndagarm-
inn fyrir móðgun, svo að hann varð
að greiða háa upphæð í sekt.
Læknirinn í sveitinni var hringdur
upp síðla um kvöld og beðinn um að
koma sem fljótast á tiltekinn bæ. Hann
brá við skjótt, en þegar hann kom á
bæinn varð hann forviða, er'hann sá
þar þrjá kunningja sína. Þá hafði
vantað fjórða mann i spil og þess
vegna var símað til læknisins. Lækn-
irinn tók gabbinu vel og spilaði við
þá nokkurn tima og græddi 75 krónur.
Daginn eftir sendi hann reikning
f-yrir læknisvitjun. Það var nætur-
taxti.