Fálkinn - 13.07.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
•á? 4 4 4 Hfe» *5?e* 4 4*4*4*4*4*4*4*4*4*4444444444$c
Sva Qabor: 2
ORKIDEUR OG SALANI
‘Jramkaldssaga
444444444444444444444444444
Svo koniu nokkur bréf, sem voru
svo glóandi að ég varð a'ð geyma þau
í eldtryggum skáp. Þessi bréf •héldu
í mér líftórunni í þrjá mánuði. Þá
var áformað að hann kæmi aftur til
Budapest og við giftumst, en það
áform fórst fyrir þvi að enn var
skilnaðurinn ekki kominn í lag.
Gabor-fjölskyldan var ekki sérlega
ginkeypt fyrir þessum ráðahag, og
mamma afréð að reyna „ferðast-til-
aS-gleyma“-aðferðina við mig.
Sá sem fyrstur fann upp þessa að-
ferð ætti að læsast inni í myrkra-
stofu. Ég ferðaðist en ég hafði allar
minar hugsanir með mér. Mamma
komst að þeirri niðurstöðu, að Sviss
mundi vera mjög hentugt land til að
gleyma í. Hún sendi mig í svissnesku
Alpana, en þar heyrði ég nafn Erics
i hverju einasta lagi, sem jóðlað var,
og sá andlitið á honum gægjast yfir
hvern einasta tind.
Mamrna sá fram á að landslagið
mundi ekki vera hyggilega valið. Hún
sendi mig á franska Rivierann, þvi að
þar mundi fleira verða til að dreifa
liuganum. Þarna bjó ég hjá gömlu
vinafólki mömmu, Seymour kapteini
og konu hans, sem áttu hús í Monaco.
Frú Seymour var góður vinur Mary
ekkjudrotningar. Þetta var elskuleg
gráhærð kerling, sem iiijóp við fót
lieim á leið klukkan fjögur til að kom-
ast í teið, hvar svo sem hún var stödd.
Ég tregaði Eric i heilan mánuð. Þeg-
ar ég sat í fjörunni og starði á öld-
urnar sá ég Eric koma brunandi til
min á öldufaldinum. Þegar ég opnaði
sardínudós sá ég Iiann þar líka, sex
feta langan, baðaðan í viðsmjöri eða
tómatsósu. Hann var pósturinn, liorg-
arstjórinn og bílstjórinn. Ég þurfti
engan Freud til að túlka draumana
mína. IJeir voru svo tvímælalausir.
En svo kom Eric sjálfur til Monaco!
Og þá hringdu brúðkaupsklukkurnar
svo svikalaust, að mamma lieyrði í
þeim alla leið til Budapest. Hún
þeysti af stað til Monaco og sópaSi
mér með sér heim.
Þá lék ég sterkasta leikinn á ævi
minni. Eg fór til Englands með Zsa
Zsa. Þangað fékk ég símskeyti frá Eric
um að hann kæmi til mín á vængjum
þrárinnar. Og hann kom eins og nor-
rænn guð og fór með mig til fóget-
ans i London og þar vorum við gefin
saman í hvellinum.
Gabor-fjölskyldan leit hornauga á
þetta hjónaband. Það var almanna-
rómur, að Eric hefði ekki gifst mér
fyrst og fremst vegna minnar innri
fegurðar, heldur af jivi að fjölskyldan
mín væri loðin um lófana. Ég er orðin
eldri og reyndari núna, og ég er
sannfærður um að þetta var fjarri
öllum sanni. Ég segi það ekki af for-
ílild, en samlíf okkar var sönnun fyrir
því. Ég sendi fjölskyldunni til baka
alla fjármuni, sem ég hafði fengið
úr þeirri átt, og það eina sem ég átti
þegar ég giftist var minkaloðkápa, sem
manmia liafði gefið mér, og fáeinir
skartgripir.
Ferðin til Ameríku var erfið. Klef-
inn okkar var svo lítill, að hann hefði
verið of þröngur fyrir manninn minn
þó að liann liefði verið þar einn. Ef
hann hefði getað stungið löppunum
út um vindaugað, hefði farið betur
um okkur. En vindaugað var rétt að
segja niðri við sjávarborð og flíric
var dauðhræddur við hákarla.
Við vöktum mikla athygli, fyrst og
fremst af því að við liöfum sjálfsagt
verið skrítin saman — liann eins og
stórt vatnsglas en ég eins og ofurlitil
lögg við hliðina á lionum. Auk þess
var orðið „Nýgift“ ietrað utan á okk-
ur og þess vegna horfðu allra augu
á okkur og allir vildu sýna okkur
alúð.
Við komumst til New York og vorum
þar í óðagoti í þrjá daga. Fyrsta
kvöldið í gistihúsinu setti ég skóna
mína fyrir utan dyrnar, eins og mað-
ur gerir á gistihúsum í Evrópu, svo
að þeir yrðu burstaðir. Daginn eftir
barði gangsveinninn á dyrnar, rétti
mér skóna óburstaða og spurði hvort
ég væri múhameðstrúar.
Eftir fjögra daga járnbrautarferð,
svefnvagnslaust, komum við loks á
leiSarenda — til Hollywood.
Ég reyndi að segja sjálfri mér að
iíf mitt þarna ætti aðeins að snúast
um tvennt — hjónabandið og heimilið.
En ég vissi með sjálfri mér, að þetta
var aðeins fróm sjálfsblekking. Ég
gat eklci orðið i Hollywood án þess
að reyna að verða kvikmyndadís.
Fyrstu þrír mánuðirnir eru fyrir
mér eins og ég sjái þá i táraglýju.
Mér var innanbrjósts eins og barna-
brúði úr sveit, sem þráir að komast
Það vakti hrifningu hjá Evu Gabor
er hún fékk að kynnast leikstjóranum
Ernest Lubitsch.
heim til sín á hverju kvöldi. Þegar
á að fara að mjólka. Ég var svo ringl-
uð þarna í Hollywood, i því nýja
háttalagi sem þar var á öllu, að mér
var liraut að því að fara út, jió ekki
væri nema að skreppa í búð. I hvert
skipti sem ég kom út á götuna fannst
mér ég vera á verði i óvinalandi.
Meðan ég var heima í Ungverja-
iandi var liað sannfæring mín að ég
talaði reiprennandi og rétta ensku.
Ég vissi ekki að framburður minn var
eins og hrognamál i Hollywood, því
að þar er málið ekki viðurkennt nema
„baby“ eSa „darling“ komi fyrir í
liverri setningu.
Mér leið illa og ég var vön að leggj-
ast fyrir aftur á hverjum morgni eftir
að Eric var farinn á stofuna. Ég
skrifaði tárvot bréf heim til mömmu,
og lýsti fyrir henni hve ömurleg til-
vera min væri. Ég gat ekki einu sinni
komist í gott skap í jólaboðinu hjá
Myrnu Loy. Allir í samkvæminu voru
alúðlegir við mig, en ég var svo
hrædd og óframfærin að ég þorði ekki
að segja eitt einasta orð allt kvöldið.
Ég þekkti enga í Hoilywood, en
mamma var gamalkunnug ungversku
leikkonunni Ilonu Massey. Ég gerði
margar tilraunir til að ná tali af henni,
en árangurslaust. Eg skildi Hollywood
ekki þá. Ég skildi ekki að fólk reyndi
— í nijög svo vafasömum tilgangi —
að komast í samband við frægt kvik-
myndafólk, með því að benda á ein-
hvern sameiginlegan vin. Ég liitti
Ilonu Massey mörgum áruni síðar,
undir allt öðrum kringumstæSum, og
komst að raun um að hún var bæði
viðfelldin og IijartagóS.
Einn morguninn hafði ég svo mikla
tannpínu að ég varð að fara upp úr
rúminu og til næsta tannlæknis. Ég
sat í lækningastólnum og gapti eins
og ég gat, meðan kvenlæknirinn var
að troða bómull innan við varirnar
á mér, opnaði skúffu og tók skrúfbor,
sem hún rak ofan í einn jaxlinn á
mér svo að ekki stóð uppúr annað
en handfangið. Ég lagði augun aftur,
tók í bríkurnar á stólnum og hafði
allan hugann við að láta hausinn ekki
detta af mér. Þegar ég opnaði augun
aftur stóð karlmaður fyrir framan
mig og var að dást að hálskirtlunum
i mér.
Loksins þegar ég sá mér fært að
samkjafta aftur spurði hann: — Lang-
ar yður til að verða leikkona?
Ég sagði já og tannlæknirinn
kynnti okkur. Ókunni maðurinn var
„leikgáfnasnuðrari" og nú færðust
allir straumar mínir um leikstarf i
auka.
Maðurinn bað mig um að standa
upp úr stólnum. Hann starði á mig
í margar mínútur, og loks kvað hann
upp dóminn. — Ungfrú Gabor, sagði
bann. — Þér verðið að léttast um fimm
kíló!
Hann spurði ekkert um hvort ég
hefði nokkra leikhæfileika eða nokkra
æfingu í leik.
Og einn daginn fékk ég skilaboð
um að koma í Paramount Studios til
reynslu.
Ég var komin út á stjörnubrautina!
„MÁ ÉG SJÁ PEItSÓNULEIKANN?“
Einu sinni sá ég mynd með Joan
Crawford heima í Budapest. Hún lék
leikkonu, sem „lék lausum liala“ —
1>. e. a. s. var atvinnulaus. Það var
raunalegt. Joan þurfti atvinnu, henni
bráðlá á atvinnu. Svo frétti hún um
tækifæri og flýtti sér á vettvang. ÞaS
sem ég mundi best var, að hún fór á
stúfana í ljómandi fallegri minnka-
skinnskápu.
Jæja, ég vildi fá starf og ég átti
minkakápu, kápuna sem hún mamma
liafði gefið mér. Ég fór í kápuna, þó
að þetta væri um hásumar, löngu eftir
að hégómlegustu minkaeigendur hafa
stungið kápunni sinni í kæliskápinn.
Það kom á daginn, að þetta með
minkákápuna liafði verið iieppileg
hugdetta. Ég fór inn i stóra verslun
til að kaupa mér kjól, sem ég gæti
verið í er ég færi að prófa hjá Para-
inount. Ég var peningalaus og reyndi
að fá kjölinn til láns. Enginn varð
meira liissa en ég, þegar verslunin
reyndist fús til að lána mér kjólinn,
án þess að spyrja mig iiver ég væri.
Ég hafði gustað allri tortryggni á burt
með minkakápunni.
Ég á enn myndir af sjálfri mér í
búningnum sem ég keypti þá. „Bún-
ingur“ var rétta nafnið, en þá imynd-
aði ég mér að ég sýndist spillingin
uppmáluð og fær i flestan sjó i þess-
um kjól. Þetta var eins konar Mata
Hari-kjóll, svartur, nærskorinn og
með alls konar dinglumdangli, gull-
hringum og paljettum. Undir eins og
ég var komin í hann tók ég mér vagg-
andi göngulag, iikt og sjómaður sem
•hefir stigið báruna lengi. Þetta átti
að verka eggjandi og ögrandi.
Ég lét hárið vera laust og leggjast
niður á herðar og leit út alveg eins
og ég væri átján ára. En það var
vitanlega fjarstæða, úr þvi að ég var
átján ára. Þess vegna vafði ég hárinu
um hausinn, og nú sýndist ég vera
fjórtán dögum eldri. í þessu gervi
þrammaði ég svo í Paramount Studios,
reiðubúin til að spyrna Marienu
Dietrich hálfa ieið út í Kyrrahaf.
Þegar ég lcom inn i kvikmyndasalinn
lagði ég minkakápuna í fellingar yfir
stólbak, krosslagði skankana og reyndi
að lita út eins og ég væri að drepast
úr leiðindum. Einhver maSur, sem
auðsjáanlega hafði verið settur til
þess að komast að raun um hvort ég
hefði ieikgáfu, starði á mig og sam-
kjaftaði aldrei. Ég veit ekkert iivað
iiann var að þvogla, en man eina
spurninguna, sem hann hreytti i mig.
— Ungfrú Gabor, sagði hann. — Má
ég fá að sjá persónuleika yðar?
Ég varð hissa. Var þetta einhver
dónaskapur? Ætlaðist liann til að ég
dansaði stripidans? Átti ég að standa
á liöfði. Eða spila á sög?
Ég gerði það eina, sem hægt var
að gera undir þessum kringumstæðum.
Ég fór að tala. Og líklega hefir jier-
sónuleikinn komið í Ijós raeðan ég
talaði, því að nú bað hann mig um
að koma og hitta einhverja herra inni
í skrifstofunni. Um leið og ég fór inn
tók ég eftir einhverjum liáum og stór-
skornum náunga. Ég var sett við lilið-
ina á þessum langa raum, til þess að
hægara væri að sjá hvort ég væri
hæfilega stór. Þetta var Gary Cooper,
sem tók því með þögn og þolinmæði
að vera kvarði. Mér fannst ég vera
eins og Alice i Undralandi og varð
minni og minni, en um leið stækkaði
Cooper.
Þegar mælingunni var lokið var far-
ið meS mig inn í stofu og þar sátu
sex—sjö karlmenn undir ákaflega
sterkum lampa. Ég fór að líta kringum
mig, hvort ég sæi ekki spennitreyju
og önnur pyntingatæki. En þessir karl-
menn átlu ekki annað erindi við mig
en að ég sýndi þeim persónuleikann,
svo að ég þóttist vita, að þetta væri
eins konar einkunnarorð. Þegar ég
liafði laiað við þá góða stund, sögðust
þeir ætla að taka þögla mynd af mér