Fálkinn - 13.07.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Vitið þér...?
að eftir stríðið hafa tekjur milli-
stéttanna stóraukist í U.S.A.?
Þetta stafar m. a. af því að fram-
leiðsla og viðskipti liafa stóraukist
síðustu 15 árin og kaup verkamanna
hefir þrefaldast og kaup skrifstofu-
fólks tvöfa'ldast. Og eigi síst af því að
hátekjur eru skattaðar niikiu hærra
en lágtekjur og miðlungstekjur. —
Millistéttirnar hafa samtals 120 mill-
jard dollara árstekjur, og í þeim flokki
eru lægstu tekjur 5.000 dollarar. Það
er kaupgeta fólks, sem greiðir fyrir
því að framleiðslan komist í peninga.
-— Millistéttafólkið býr nú ekki leng-
ur i borgunum heldur í einbýlishúsum
utan borgar. Og vitanlega verður það
að eiga bil.
vo^9-l
að tunglin, sem á að senda upp í
háloftin, fara kringum jörðina
með 28.000 kílómetra hraða á
klukkustund?
Tunglin svífa í nálægt 400 kiló-
metra hæð, og með þvi að braut þeirra
kringum jörðina verður 2500 kíló-
metrum lengri en miðjarðarlínan, eða
42.500 km. verða tunglin aðeins 90
mínútur að bregða sér kringum jörð-
ina. — Á tveimur vikum til tveimur
mánuðum lækkar tunglið svo í lofti,
að aðeins verða 50 km. milli þess og
jarðarinnar, en þar verður núnings-
mótstaða loftsins svo mikil, að tungl-
ið brennur upp til agna.
Eiríkur gleraugnasali var lengi að
brjóta heilann um auglýsinguna, sem
hann setti við búðardyrnar lijá sér.
Loks varð hún til og hljóðaði svo:
„Sá sem ekki getur lesið þetta, ætti
sem allra fyrst að fá sér gleraugu hjá
mér!“
LITLA SAGAN
a tvik
Konurnar þrjár, sem streittust móti
veðrinu voru á leiðinni að húsi
Bertini Murray, og á leiðinni létu þær
dæluna ganga.
Þær höfðu komist yfir efni í nýja
kjaftasögu.
Nettie Ne'wman var hæst þessara
þriggja. Hún var kunnug þessu atviki
og gat fullyrt, að það væri móðir
Berthu, sem ætti sökina á öllu saman,
því að hún liafði boðið Jim Hawks
i skógarferðina. Neltie liafði sjálf
verið í skógarferðinni, svo að liún
vissi deili á öllum saman.
„f fyrsta lagi,“ sagði Nettie, „vissi
gamla frú Murray að Jim Hawks var
giftur. Og þó að konan hans vreri
rúmföst og kæmist aldrei á fætur aft-
ur, var alveg ástæðulaust að bjóða
honum i skógarferðina og beinlinis
gefa Berthu undir fótinn, að verða
skotin i honum. Bertha var svo ung
og Jim Hawks svo töfrandi ... við
hverju gat eiginlega búist, nema ... ?
„Ja, svona byrjaði það nú,“ hélt
Nettie áfram. „Áður en litið var við
voru Hawks og Bertha komin eitt-
hvað út i buskann, og þegar þau skil-
uðu sér aftur, gengu þau arm í arm.“
„Þetta var nú hneyksli sem um
munaði,“ sagði Nettie og smjattaði. „Á
heimleiðinni var gamla frúin kafrjóð
í framan og setti skæting í Berthu.
En það var tilgangslaust að sakast um
orðinn hlut. Foy-fjölskyldan, Sear-
hjónin og Lessermann töiuðu öll um
skógarför Berthu og gifta mannsins.
Og allir höfðu áhyggjur af að aum-
inginn hún frú Hawks frétti þetta. Hún
sem var svo veik. Ja, fyrr má nú
vera!“
Frú Brown, vinkona Nettie dirfðist
að skjóta fram spurningu:
„Jim og Bertha iiafa þá elskast upp-
frá þeim degi?“
Nettie yppti öxlum. „Það gerðu
þau,“ svaraði hún. „En hvað kemur
það eiginlega málinu við? Jim var
giftur maður, svo að þetta var sið-
leysi.“
Þær þrjár — Nettie Newman, frú
Bröwn og frú Higgins flýttu sér
áfram og stefndu beint á hús frú
Murrays. Það var húsið sem Bertha
hafði erft þegar móðir hennar varð
snöggdauð úr botnlangabólgu.
Þegar þær stóðu við dyrnar og
hringdu, var hrollur i þeim, þvi að
rokið var nístandi kalt. En Bertha
kom fljótt til dyra.
Hún var i rósóttum innikjól, ökkla-
síðum. Hún tók brosandi á móti gest-
unum og hjálpaði þeim úr.
Þær gerðu að gamni sínu á leiðinni
inn i stofuna, og frú Higgins sagðist
verða kulvísari með hverju árinu, og
að það mundi konia að þvi, af blóðið
í sér væri of þunnt.
Þær töluðu nokkra stund um veðrið
og kjóla og síðustu andlitssmyrslin
og hækkandi vöruverð ... en svo fór
Bertha fram í eldhús til að hita te.
Heimabökuðu kökurnar hennar Berthu
hlutu mikið iof.
Allt í einu benti frú Higgins á
mynd af Jim Hawks, sem stóð á arin-
hillunni.
„Þetta er góð mynd af Jim,“ sagði
hún. Þær litu allar við og horfðu á
myndina — nema Bertha. Því að hún
þurfti þess ekki, hún sat þannig að
hún þurfti þess ekki, og hún hafði
oft litið á hana. Myndin var í silfur-
umgerð og af manni með dökk augu
ogð votlaði fyrir brosi i munnvikun-
um. Hann var á að giska um þrítugt.
„Já, það er falleg mynd,“ sagði
Bertha lágt. Jim lét taka hana sum-
arið sem við fórum i skógarferðina,
og ég bað hann um það. Ég varð að
fela hana lengi, vegna hennar mömmu,
en nú stendur liún þar sem hún á
heima — á arinhillunni.“
„Frú Brown, sem aldrei liafði séð
Jim Hawks, fannst hún verða að segja
eittlivað. „Hann er myndarlegur,"
sagði hún.
Nettie Newman leyfði sér að and-
varpa. „Já, þér mundi lítast á hann,“
sagði lnin. „Enginn getur neitað því
að hann er heillandi. Hann kann að
umgangast fólk.“
Bertlia liorfði á myndina. „Frá
fyrstu stundu vissi ég að það var Jim
og enginn annar, sem ég vildi giftast.
Ég var ekki í vafa um það undir eins
og ég sá hann, að hann vildi ég eiga.
Það skipti engu máli frá minu sjónar-
•miði livort hann var giftur eða ógift-
ur ... Annars er þetta einkennilegt —
ég hafði þekkt frú Hawks lengi, en
Jim hafði ég aldrei séð fyrr en þennan
dag í skógarferðinni ...“ Nú talaði
Bertha svo lágt að bað heyrðist varla
... „Það var hörmung að hún skyldi
verða öryrktja á unga aldri.“
Svo kom löng, óviðfelldin þögn.
Loks sagði Nettie: „Hvenær ætlið
þið eiginlega að giftast. Er það á-
kveðið?"
Bertlia kinkaði kolli. „Ja, í júnilok.
Vildi láta liða hæfilegan tíma eftir að
konan lians dó. Það fer betur á þvi.
Nettie var á sanía máli. Og hinar
lika. Svo Jtöluðu þær um dauðann og
jarðarfarir, og hve lengi maður ætti
að ganga sorgarklæddur. Og Bertha
liellti aftur i tebollana.
„Þetta er einkennilegt," sagði hún.
„Við elskumst svo heitt, að Jim vildi
sækja um skilnað við konuna sina.
En ég sagði nei. Guð er góður, sagði
ég, og lætur ekki tvær manneskjur
kveljast of lengi. Hann hagar öllu
þannig, að við getum gifst án þess
að þörf verði á að fá hjónaskilnað.
Og nú sjáið þið að ég hafði á réttu
að standaJ'
„Móðir þin var ekki hrifin af Jim,“
sagði Néttie.
„Jú, henni féll vel við hann, en frá
hennar sjónum skipti það öllu að
liann var giftur. Hún sagði að fólk
mundi nota þctta i kjaftasögur, og
að ég mundi kólna. En ég vissi að ég
mundi aldrei geta gleymt honum.“
Aftur varð leiðindaþögn. Þær smá-
dreyptu á teinu, allar fjórar.
„Jæja, svo að það á að verða í júní,“
sagði Nettie. „Gaman að heyra það.“
„Já,“ sagði Bertlia. „Þá á Jim sum-
arleyfi, svo að við getum farið í brúð-
kaupsferð.“ Hún hló lágt. „Iíannske
við förum bíiferð — til Niagara —
það kvað vera svo fallegt þar.“
Hinar brostu, og enn fannst frú
Brown hún verða að segja eittlivað.
„Þetta er verulega falleg inynd af
honum,“ sagði hún.
Bertha horfði á myndina í silfur-
umgerðinni.
„Já,“ sagði liún stolt, .,og nú skal
ég segja ykkur nokkuð. Jim lítur hér
■um bil alveg eins út i dag — og þó
eru þrjátíu og brjú ár síðan niyndin
var tekin.“ *
COLA Vpy/LKUR [s7u"r
T LskumyndLr
Fyrir nokkrum árum var jabot mest
í tísku og nú hefir Fath endurvakið
það og sýnir hér hið gamla góða
fellingaverk. Dragtin er oranserauð
með gylltum hnöppum. Hvítar líning-
ar eru á ermum.
Mjó eins og strá er þessi ameríska
stúlka í stokkþröngum marenbláum
kjól. Boleróin er rúðótt og hneppt að
aftan. Undir lítinn drengjakraga er
bundinn silkiborði í bláum lit. Strá-
hattur er notaður við kjólinn.
— Er ég ekki fín, segir Kata litla
og sýnir nýju perlufestina sína. •— Ég
bjó hana til sjálf, úr tönnunum hans
pabba.