Fálkinn - 16.11.1956, Page 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSGREIN.
3.
Hítjdn dr með Ali Khon
feðgarnir eiga í félagi. Hann kemur
ÉG SÁ PRINSINN GRÁTA.
Ég mun vera eini maðurinn í heimi,
sem liefi séð Ali prins gráta, þegar
faðir lians tilnefndi hann ekki eftir-
mann sinn á hátíðinni í KaraClii í
febrúar 1953. Húsbóndi minn var ó-
þuggandi. Það er ekki svo, sem flestir
iialda, að Ali væri sjálfkjörinn eftir-
maður föður síns, þó að hann sé elsti
sonur lians. Aga Khan hefir óskor-
aðan rétt til að velja þann sem lion-
um þóknast úr sonahópnum, til að
\erða andlegan leiðtoga hinna átta
milljóna, sem eru í söfnuði hans.
Hann hefir ekki ennþá ákveðið
eftirmanninn, — það getur orðið
Ali Khan og það getur líka orðið
Sadruddin, yngri sonur hans, eða þá
annarhvor sonarsonur hans, Kerim
prins, sem er 19 ára eða Amyn, sem
er sextán.
Ég hefi oft heyrt fólk segja, að Aga
Klian muni ekki láta tilfinningar sin-
ar ráða valinu, heldur velji hann þann,
sem hann telur „hyggnastan og hent-
ugastan" af þessum fjórum.
Þó að Aga Khan hafi oftar en einu
sinni sett ofan í við Ali son sinn, veit
ég að honum þykir afar vænt um
liann. En upp á síðkastið finnst mér
Sadruddin, sem er svo likur föður:
sínum í útliti og skapi, sé orðinn
augasteinninn hans.
Það er engum vafa bundið, að Ali
hefir alltaf þótt rnjög vænt um föður
sinn. Þegar Aga Khan var hættulega
veikur í París fyrir þremur árum,
gerði Ali allt sem hann gat til að
flýta batanum. Ilaglega sagði hann
við tamningamennina: — Við verðum
að vinna núna til iþess að gleðja
pabba!
Síðan þá liefir Ali annast um eftirlit
þeirra tuttugu hesthúsa, sem þeir
lika oft fram opinberlega í Indlandi
fyrir hönd föður síns. Oft ekur hann
óravegalengdir um eyðimörkina og
vinnur oft tuttugu tíma í lotu. Oftast
kemur hann þvi af á fimm vikum,
sem talið var tveggja mánaða verk.
Þegar Ali er lieima í sínu eigin
landi má liann aldrei snerta á neinu,
því að hann er eins konar guð, en á
heimilum sínum í Evrópu vill hann
heist hjálpa sér sjálfur.
VITLAUSI PRINSINN.
Þegnar prinsins umgangast liann
með lotningu. Oft hefi ég orðið fyrir
þeirri meðferð, því að fólkið hefir
villst á mér og Ali prins.
Einu sinni er ég ók um eyðimörk
með hinn græna fána prinsins framan
á bílnum, tók ég eftir að ég var að
verða bensínlaus. Þegar eigandi
næstu bensínstöðvar tólc á móti mér,
fleygði hann sér flötum og kyssti
fætur mina.
Á besta hindustan-máli, sem ég
kunni, fór ég að gera honum grein
fyrir að ég væri enginn prins, og
þó að ég reyndi að toga hann á fætur
vildi hvorki liann né aðrir nærstadd-
ir trúa, að ég væri ekki Ali prins. Og
maðurinn vildi ekki taka við pening-
um fyrir bensínið. Ég varð eiginiega
fegnn að sleppa burt.
Þó að lygilcgt sé villtist Aga Khan
einu sinni á mér og prinsinum. Við
vorum í París þá, og Ali hað mig um
að fara með nokkur símskeyti tii
föður síns. Þegar ég kom inn í stof-
una leit Aga Khan snöggt til mín og
sagði: — Hvenær ætlarðu að læra að
varast svona skyssur framvegis? Ég
get ekki lýst hve gramur ég er þér
fyrir að hafa selt þennan hest!
I ÍT
Hann rausaði yfir mér í nærri því
fimm mínútur og ég sagði aðeins
„já“ og „nei“ á réttum stöðum. Aga
Khan vissi ekki betur en að það væri
prinsinn, sem hann var að tala við.
Þegar ég sagði Ali prins þetta, sið-
ar um daginn, var honum skemmt:
— Ég vildi óska að þú gætir hlaupið
í skarðið fyrir mig dálítið oftar, þeg-
ar faðir minn þarf að skamma mig,
sagði hann.
Eitt kvöld þegar við vorum i Bagnor
i Suður-Englandi lýsti Aga Khan ó-
ánægju sinni yfir bílnum, sem ég ók
honum í. Klukkan niu um kvöldið
sagði hann mér að sækja sig morg-
uninn eftir kl. átta — en þá yrði ég
að vera í Rolls Iloyce.
Ég vissi að næsti Rolls Royce sem
þeir feðgarnir áttu, var í Deauville
í Frakklandi, svo að ég símaði til
bílstjórans þar og bað hann um að
senda hann með næturferjunni til
Newhaven. Ég sótti svo bílinn —
það var ekki viðlit að fá að sofa dúr
um nóttina — og kom til Bagnor með
bilinn rykugan og skítugan kortéri
áður en ég átti að sækja Aga Khan.
Hvernig mundi þetta fara? Þá datt
mér ráð í hug: — Þvo bílinn þeim
megin sem að Aga Khan sæi liann
þegar hann færi inn!
Aga Khan kom út og sá gljáandi
vagninn — en í stað þess að fara inn
þeim megin, gekk hann i kring og
sá nú allan skítinn. En hann sagði
ekki orð, heldur leit bara á mig, og
mér sýndist hann depla augunum.
UPP MEÐ SÉR AF SYNINUM.
Aga Khan er mjög hreykinn af
starfinu, sem AIi hefir unnið í Ind-
landi. Á hverju ári gefur hann saman
mörg hundruð lijón, heila hópa í
einu. Ég liefi oft verið á þessnm gift-
ingasamkomum, sem eru venjulega
haldnar í stórum tjöldum. í einni
ferðinni, sem ég var í, gaf 'hann sam-
an 2000 brúðhjón. Ég var lika með
honum þegar hann var að kynna sér
hin bágu kjör, sem þegnar hans iifðu
við. Hann kcypti land handa fjölda
manns, sem ekki höfðu neitt jarð-
næði.
Það getur verið erfitt að vera með
prinsinum á ferðalagi í Indlandi. í
Bombay, til dæmis, er hitinn ó])ol-
andi, en liann bítur ekkert á liúsbónd-
ann. Þegar allir skynsamir menn
héldu kyrru fyrir um miðjan daginn,
lét prinsinn mig og Nasrullah kaptein,
sem var aðjútant lians, þreyta kap])-
hlaup við sig í fjörunni, eða þá há-
stökk eða gríska glímu.
Aga Khan hefir gaman af að heyra
þess konar sögur um son sinn. Þegar
slríðið 1939 var í aðsigi lét hann mig
senda símskeyti til breska hersins og
bauð fram son sinn i herinn.
Skömmu eftir að stríðið var byrjað
ók ég frá Suður-Frakklandi með full-
an farm af demöntum og gömlum
ofnum veggmyndum, sem voru margra
milljón króna virði. Ali prins var í
bílnum. Ég óskaði að ég væri kominn
til Deauville sem fyrst, því að þar
ætlaði Aga Khan að taka við fjár-
sjóðnum, en þá sagði Ali allt i einu:
— Við skulum skreppa til Parísar i
leiðinni — mig langar í rjómaís!
Hann heimtaði að ég færi 400 kíló-
metra krók til þess að hann gæti feng-
ið rjómaís sem honum líkaði — cn
Þjóðverjar voru á næstu grösum og
við höfðum þessa fjársjóði i bílnum.
Húshóndi minn, sem fór i lierinn
sem lautinant i franska útlendinga-
'hernum undi'r forustu Weygands
hershöfðingja, varð að lokum oberst-
lautinant í ensku fréttaþjónustunni.
Mussolini hafði lagt fé til höfuðs hon-
um, eftir að Ali hafði í útvarpsræðu
hvatt Albáni til að berjast gegn Þjóð-
verjum. Siðar vann prinsinn sem túlk-
ur hjá æðstu herstjórn bandamanna.
Hann talar tólf mál.
Frakkar sæmdu hann krossi heið-
ursfylkingarinnar og stríðskrossinum,
og frá Bandaríkjunum fékk hann
brons-stjörnuna. En Bretar gáfu hon-
um ekkert, nema föt til að fara i, er
hann færi úr einkennisbúningnum.
Hann lét klæðskera sinn í Bond
Street breyta þeim og notaði þau svo.
SYNIR ALIS.
Þrátt fyrir öll auðævin liefir Ali
prins ekki skemmt strákana sína tvo
með of miklu dekri. Mér fannst jafn-
vel að þeir fengju of strangt uppeldi
að ýmsu leyti. Og Ali var mjög iheld-
inn á vasapeninga lianda þeim.
Ég man að þegar þeir voru á La
Rosy-skólanum í Sviss, þar sem meðal
anars núverandi hertogi af Kent og
ungi Winston Churchill voru nem-
cndur, bannaði AIi að láta þá fá mcira
en 5 krónur á viku í vasapeninga.
Stundum þegar ég fór með þá í
bílferð voru skórnir þeirra hælskakk-
ir og jakkaermarnar slitnar. Ég man
eftir að Rita var að dytta að fötunum
Jieirra, einu sinni þegar ]ieir voru
heima í fríi.
Einu si'nni sagði húsbóndinn við
mig: — Ég vil að drengirnir læri að
komast af sjálfir, liver veit nema þeir
þurfi þess með einhvern tíma.
Þess vegna vildi 'hann að þeir veldu
sér lífsstöðu þegar þeir yrðu 14 ára.
Kerim prins, sem er lifandi eftirmynd
föður síns, er nú á Harvard-háskól-
anum í Bandaríkjunum og lærir véla-
verkfræði, og yngri bróðirinn ætlar
að leggja lögfræði fyrir sig.
Ali hefir alltaf varið fristundum
sinum til að sinna börnunum, og oft
hefi ég séð hann skríða um gólfið og
leika sér við þau.
Á jóladagsmorgun flýtti ég mér
alltaf niður í þorpið til að fá léðan
liest og sleða. Síðan læsti ég mig inni
Rita og Ali á einum „sáttafundinum“, sem haldinn var í París í september 1952. En það varð engin sætt milli
þeirra.