Fálkinn - 11.01.1957, Síða 4

4
FÁLKINN
Mary Pickford III.
taldflrár með Douglns
DOUG ER AFBRÝÐISAMUR.
— Mary. í Þýskalandi er víst eng-
inn lirifinn af okkur. Þar fáum viö
liklega aö vera i friði.
Og svo leigði hann sér bifreið og
við lögðum upp þangað, sem til
skamms tíma hafði verið óvinaland.
Þegar við komum til Wiesbaden höfð-
um við skipt um skoðun. Þó að fólkið
væri kröfuhart og stundum þreytandi,
fannst okkur það samt miklu hetra
en að enginn liti við manni.
Eftir að við höfðum gengið um göt-
urnar og í búðirnar heilan dag án
þess að nokkur léti á sér sjá að hann
þekkti okkur, spurði Douglas: <—
Mary, segðu mér í hreinskilni —
finnst þér þetta gaman?
— Ég kann alls ekki við það, sagði
ég. — Við skulum fara eitthvað þang-
að, sem fólk veit hver við erum. Ég
var farin að finna til mín.
Svo fórum við upp Rin til Koblenz,
en þar var þá amerískt setulið. Hers-
höfðinginn útvegaði okkur gistingu í
gömlu, fallegu húsi. Þar vorum við
4. júlí, þjóðardag Bandaríkjanna. En
auðvitað varð ég að eyðileggja þenn-
an fræga og yndislega dag með þvi
að dansa við setuliðsforingjann. Til
þess að gera lesandanum ljóst hve
mér varð alvarlega á, verð ég að fara
aftur í tímann. Á brúðkaupsdaginn
okkar sagði Douglas alvarlegur við
mig: — Nú er ég maðurinn þinn, Mary,
og ég treysti ])ví að þú gefir ekki
öðrum undir fótinn, hvorki í veislum,
leikhúsi né á dansgólfinu. Þú mátt
aldrei dansa við aðra en mig. Ætl-
arðu að tofa mér því?
Ég svaraði jafn alvarlega: — Eg
strengi þess heit!
Ég vissi að Douglas var afbrýði-
samur, en ég vissi ekki hve afbrýði-
samur hann var, fyrr en þennan 4.
júlí í Koblenz.
Setuliðsstjórinn sýndi mér þann
heiður að bjóða mér upp í fyrsta
dans. Ég hikaði í svipinn, en fannst
svo óviðfelldið að segja honum frá
loforðinu, að ég þakkaði fyrir og
sagði já.
Douglas lét ekkert á sér sjá allt
kvöldið, en það sauð í honum undir
niðri. Á teiðinni 'heim sagði hann ekki
orð. Ég fann hvernig vonskan sauð
í 'honum, og vissi að bráðum mundi
sjóða upp úr. Þegar við komum að
húsinu sem við dvöldum í, sneri hann
við og hvarf niður götuna. Þarna stóð
ég alein í þýsku húsi um miðja nótt
og var að velta því fyrir mér, hve
langt mundi verða þangað til Douglas
kólnaði svo að hann sneri við — eða
hvort hann kæmi yfirleitt nokkurn
tima aftur.
Mér fannst heil eilífð þangað til
ég heyrði fótatakið hans, þó að hann
mwmmmmmmmmmmmíwmm
hefði ekki verið burtu nema klukku-
tíma. — Fyrirgefðu, Mary, sagði hann,
— ég játa að þú hefir ekki gefið mér
neina átyllu til að haga mér svona.
Ég lofaði að ég skyldi aldrei svíkja
loforð mitt framar. Og það hélt ég,
þó að stundum kæmi sér það baga-
lega.
Nokkrum árum siðar vorum við til
dæmis í náttkiúbb með fáeinum ensk-
um kunningjum, þar á meðal prins
George, síðar hertoga af Kent. Prins-
inn bað mig um dans, en ég neitaði
hiklaust. Hann varð óneitanlega tals-
vert langleitur. Ég varð að skýra
honum frá hvernig í öllu lá. Hann
tók þessu einstaklega vel, en ég
skannnaðist min svo mikið, að ef jörð-
in hefði opnast og gleypt mig hefði
ég þakkað fyrir ef einliver hefði mok-
að ofan í holuna.
Frá Þýskalandi fórum við tii Ítalíu.
Þar fengtnn við ágætar viðtökur líka.
Nú voru fjórar vikurnar bróðum á
enda og á þessum tíma höfðum við
ferðast leið, sem mátuleg iiefði verið
að fara á fjórum mánuðum. Við vor-
um svo uppgefin, að við vorum svo
að segja borin um borð í skipið.
Blöðin heima höfðu birt fréttir af
ferðalaginu á hverjmn degi. Okktir
hafði verið mikil hressing að viðtök-
unutn, sem við fengum eriendis. En
þó urðum við enn glaðari yfir hinum
hjartanlegu móttökum, sem við feng-
um hjá blaðamönnmn og ljósmynd-
urum á bryggjunni í New York. Hafi
nokkurn tíma verið vafi um kvik-
myndaframtíð okkar hafði hann horf-
ið þcssa fjóra mánuði, sem við vorum
í brúðkaupsferðinni.
Þrátt fyrir vinsældir og veigengni
hafði ég alltaf verið fremur einmana.
Það sem ég þurfti öllu fremur var
viðurkenning fyrir öðrum. Douglas
veitti mér hana.
Hann elskaði lífið og jressi iífsgleði
smitaði alla, sem höfðu samband við
bann. Hann þoldi ekki depurð eða
svartsýnt fólk. Þegar hann var við-
staddur forðaðist maður að tala um
slys, veikindi eða dauða. Ekki svo
að skilja að hann væri ekki tryggur
þeim vinum sínum, sem ekki liöfðu
notið sömu heppni í lífinu og hann.
Ég man eftir leikara, sem Douglas
hafði þekkt vel, þegar 'hann lék í
leikhúsum. Þessi maður féklc berkla-
veiki og í 25 ár var Douglas eini mað-
urinn, sem veitti honum fjárhagsleg-
an stuðning. Hann sendi þennan vin
sinn oft á heilsuhæli í Sviss og fleiri
löndum. Maðurinn var eldri en Dou-
glas, og það ma heita kaldhæðni ör-
laganna að liann lifði lengur en hann.
VINURINN CHARLIE.
Ein besti vinur Douglas fyrstu ár-
in, sem ég þekkti hann, var Charlie
Chaplin. Hann var líka einn af fjór-
um frumstofnendum United Artists,
ásamt David. W. Griffith, Douglas og
mér.
Samskipti okkar Ghaplins hafa ver-
ið mjög einkennileg. Stundum inni-
legasta alúð og aðdáun, en hitl veifið
andúð og fjandskapur. Ég vil gera
mitt ítrasta til þess að leggja rétt
mat á hann, bæði sem listamann og
persónu. Sú endurminning sem hrífur
mig mest hjá persónunni Chaplin er
hin sára sorg hans, er Douglas dó, í
desember 1939.
— Mér er ómögulegt að starfa,
sagði hann, — ég hefi misst bæði
hugkvæmnina og framtakið ... Svo
var eins og röddin brysti: — Ég þoldi
ekki að sjá þá leggja þennan þunga
stein ofan á hann ...
Ég hafði heyrt minnst á Cliaplin
árið 1912, en aldrei séð hann né
myndirnar hans. Ég vissi að hann
var óhemju vinsæll, en hélt að þetta
væri ekki nerna lélegur skopleikari,
sem henti rjómakökum.
Mörg ár liðu þangað til ég hilti
Charlie. Og það var ekki fyrr en eftir
að ég giftist Douglas að við urðum
óaðskiljanlegir vinir.
Charlie var alltaf um lielgar heima
hjá okkur, við vorum í sannleika sagt
eins og ein fjölskylda. Hann þurfti
ekki að gera boð á undan sér. Hann
var alltaf velkominn — við vorum
jafn ánægð að hafa hann hjá okkur
eins og hann var að vera hjá okkur.
Ilvaða strákapör og ærsl, sem
Chaplin hafði i frammi — allt fannst
Douglas l)að afbragð. Þeir hlupu um
og ólátuðust ó landareigninni eins og
tíu ára strókar. Ég hefi ekki tölu ó
öllum þeim skiptum, sem ég sat yfir
einhverri af konum Chaplins henni
til skemmtunar, meðan þeir voru að
leika sér uppi í holtinu. Það var ekki
alltaf að ég hafði ánægju af konunni,
sem Chaplin átti i það og það skiptið,
Mary Pickford með frú Smith, móður sinni, sem hún var mjög hænd að.
Frú Smith dó í árslokin 1927.